Wekelijkse schrijfopdracht #30 – Nee in Liberia.

Met een brede glimlach wordt hij gewassen met gechloreerd water. Patrick vindt de nieuwe kleren die hij krijgt mooi, maar het meest trots is hij op zijn certificaat waarop staat dat hij genezen is. Met oprechte trots rent Patrick Elwa 3 uit. Weg van het Ebola behandelcentrum in Monrovia, Liberia, waar hij wekenlang behandeld is. Samuel zwaait hem na en geeft zichzelf een klopje op de schouder van zijn verstikkende plastieken coverall. Via de borden Changing Area betreed Samuel, via de hulpverlenersingang het High Risk gebied. Op zoek naar Andrew. Het jongetje wat gevonden is op de vuilnisbelt naast het lijk van zijn moeder. Haar stevig beethoudend omdat hij nog niet kon en wilde loslaten. Geweerd door zijn familie, uit angst om besmet te raken. Dagen heeft hij, met zijn overleden moeder strak aan zijn zij, hier doorgebracht.Uiteindelijk losgetrokken door hulpverleners. De jongen heeft tot vandaag geen woord gesproken. Getraumatiseerd door zijn verlies. Andrew kijkt op als Samuel in zijn gele coverall binnenkomt. “Hey, how is my big friend? ” Zijn ogen lichten op en hij steekt zijn vinger naar Samuel uit. Dan gebeurd er iets wat voorheen als onmogelijk werd beschouwd. “S-A-M-U-E-L, Samuel”, zegt de jongen en wijst naar het pak waar in viltstift groot zijn naam op staat geschreven om een herkenningspunt te zijn voor de kinderen. De jongen maakt een hartjes gebaar met zijn handen en wijst opnieuw naar Samuel. Met twee handen maakt Samuel het hartjesgebaar terug. “I love you to, my big friend ! ”. Maar de jongen reageert niet meer terug. Snel legt Samuel zijn plastieken vingers op de slagader in de hals van de jongen, maar er volgt geen teken van leven terug. Er klinkt een oorverdovende schreeuw. “Nee! Andere hulpverleners hebben Samuel weggehaald. Hij kon en wilde nog niet loslaten.