Van blog tot boek - de metamorfose

Geen lege pagina die me aanstaart. Geen knipperende cursor op mijn beeldscherm. Geen slapeloze nachten vanwege een naderende deadline. Al dit soort schrijversproblemen zijn mij bespaard gebleven. Waarom? Omdat ik nooit van plan was een boek te schrijven.

Hoe kwam het er dan toch? Welnu, ik was een van de velen die een weblog bijhield. Ik wilde de thuisblijvers op de hoogte brengen van wat ik allemaal uitspookte. Met hen mijn verbazing delen. Over de afstanden die Romeinen afleggen om ergens te gaan lunchen. Over het kinderlijke niveau van hun Engels. Over hun warmte en hartelijkheid. Over de hoeveelheid contant geld die er in het Vaticaan in omloop is.

Langzamerhand kreeg mijn weblog een vaste vorm. Iedere keer dat ik er een nieuwe tekst op plaatste, verdeelde ik deze in een deel dat zich richtte op mijn persoonlijke strubbelingen en in een waarnemend deel over de wereld om mij heen. Ieder observatiegedeelte goot ik in een andere, soms haast dichterlijke vorm: ik koos bijvoorbeeld tien situaties die ik ieder in drie regels beschreef, ik zette een aantal opvallende tegenstellingen naast elkaar of ik schetste op verhalende wijze scènes uit het dagelijks leven.

Drie jaar lang hield ik dit vol en met dank aan de formule van subjectieve en objectieve ervaringen én de regelmaat waarmee ik schreef, werd mijn blog een stevig geheel. Slechts een kleine schare intimi las het overigens, want ik had mijn website door middel van een wachtwoord beveiligd.

Vaak genoeg hoorde ik uit deze groep positieve geluiden: ‘Waarom ga je geen boek schrijven?’ Ja hoor, dacht ik bij mezelf, de wereld ziet me aankomen, nóg iemand die over Italië schrijft. Maar toen, geheel onverwacht, na het lezen van een tergend slecht boek, veranderde alles: als het déze auteur gelukt is zijn boek te laten publiceren, gaat het mij ook lukken, aldus een innerlijk stemmetje.

Vastberaden stelde ik voor mezelf een datum vast: na zes maanden moest het af zijn. Ik filterde mijn blog, door de al te persoonlijke belevenissen eruit te halen, zodat het toegankelijk en interessant werd voor een groter publiek. Maar dat was niet genoeg. De in principe los van elkaar geschreven stukken moesten wel samenhang vertonen.

En daarom besloot ik een rode draad van ‘verdiepingshoofdstukken’ door het reisverslag te rijgen: inkijkjes in het Romeinse leven die los van mijn eigen verhaal stonden, maar hier een welkome afwisseling op waren. Zeven werden het er, daar immers de zeven heuvelen van Rome ook al eeuwenlang een goede basis vormden, zo grapte ik bij mezelf. Goede vriend Joko Jongmans liet ik er komische illustraties bij maken en voordat ik het wist, lag het manuscript kant en klaar op mijn bureau.

Vervolgens moest ik een uitgeverij vinden. Al snel had ik contact met twee geïnteresseerde uitgevers, maar die besloten uiteindelijk toch niet met mijn tekst in zee te gaan. En toen kreeg ik lucht van een schrijverswedstrijd bij Free Musketeers: ik had nog een week om mijn manuscript in te leveren en kans te maken op publicatie ervan. Tot mijn grote verbazing kreeg ik direct bericht van de redactie: ‘Wij hebben besloten niet te wachten op de uitslag van de wedstrijd, maar zullen uw boek direct publiceren.’ Wow! Ik was met stomheid geslagen. En dat alles binnen een tijdsbestek van drie weken én in de kerstvakantie.

Er zijn inderdaad vele boeken geschreven over Rome. Maar blijkbaar kon er toch nog eentje bij. En ik hoef geen miljoenenpubliek. Ik ben al blij als ik één lezer heb kunnen enthousiasmeren met mijn verhalen. Dus wil jij ook graag schrijven over wat je bezighoudt of wat je mooi vindt? Dóe het! Want lezen verveelt nooit.

Tessa D.M. Vrijmoed (1982) woont sinds 2008 in Rome. In 2013 verscheen haar boek Laat je krekels maar krieken – Het Colosseum voorbij en vanaf 2015 ligt de door haar herziene reisgids 100% Rome in de winkels. Tessa is classica van origine, maar werkt als docente Nederlands aan ‘t Kofschip. Ze is te volgen via haar website en fanpagina.