#28 Ontlading

De hitte van de afgelopen weken lijkt eindelijk om te slaan. De lucht is donkergroen en zwaar, de eerste druppels vallen, dik en loodrecht omlaag. Er steekt een bries op, ik zou het raam moeten sluiten maar blijf zitten en drink de laatste slok koud geworden espresso. Ik hou van onweer. ‘Denk jij er nog weleens aan?’ Pats! De vraag komt schijnbaar uit het niets maar hing natuurlijk al weken in de lucht. Waarom anders heeft ze na vierentwintig jaar weer contact gezocht. ‘Jij?’ kaats ik de bal nogal laf terug. Ze haalt adem, houd de lucht in haar longen even aarzelend vast , om het vervolgens met een lichte zucht weer te laten ontsnappen. De vraag is natuurlijk niet of we er nog wel eens aan denken, maar of we het erover willen hebben. Laten we wel wezen, zouden we onze vriendschap destijds opgeofferd hebben als het bespreekbaar was geweest? Ooit gezworen hartsvriendinnen. Vervolgens – kortstondig en onervaren – geliefden. En daarna, ja, daarna was het te ongemakkelijk. Te pijnlijk ook. Wat moet je, als je negentien bent en nog amper iets van het leven weet? Ik staar in mijn lege espressokopje, zij speelt met wat gemorste koekkruimels op het tafelblad. De regen slaat kletterend tegen de ramen, er schiet een bliksemschicht tussen de wolken door, gevolgd door een felle donderslag die de lege wijnglazen op tafel doet rinkelen. Op de vensterbank vormt zich nu een plasje. Ik sta op en sluit het raam. ‘Maar soms droom ik nog van je,' zeg ik, mijn blik gericht op de samenpakkende wolken, buiten.