(On) Terecht?

Soms word ik bang. Bang dat dit schrijven zal stoppen, bang dat het niets anders bleek te zijn dan een tijdelijke noodzaak, een oplossing tot het vermijden van waanzin, iets wat enkel kan als mijn leven en hoofd kronkelen in tollen. Het neerschrijven van donderende hersenspinsels en verwarrende woorden. Een drang tot rust in mijn hoofd.

Maar hoe moet dit verder als er rust heerst achter mijn ogen? Waar blijft dan de inspiratie? Waar blijven dan de woorden? Wie kan me garanderen dat mijn handen nog zullen schrijven eens de rust in mijn leven keert? Eens ik bereik wat ik wil. Eens ik heb hoe ik het zou willen. Eens de boel draait zoals gesmeerd. Wat zal er dan gebeuren?

Zal ik schrijven over dagelijkse beslommeringen van opgroeiende kinderen, het getrouwde leven, de neergang van het milieu, de weetikveelwat? Kan, niets mis mee, maar alleen… ìk kan dat niet. Alle ondertussen verlopen pogingen resulteren in enorme rommel – niet te lezen, niet te snappen, niet te volgen – oninteressant – zonder diepgang. En het is net die diepgang, dat contact, die communicatie die dieper rijkt dan opgewekte het-gaat-goed-façades, die me voldoening leveren, die me het gevoel geven dat ik iets bereik en die me ook tot reply leiden van enthousiaste lezers.

Dus wie kan mij verzekeren dat ik niets hoef te vrezen? Ik schrijf niet met mijn hoofd – alles gebeurt gewoon – en wat als ik geen inspiratie meer put uit mijn eigen geklooi en gestuntel?

Daar ben ik dus bang voor. Maar op dit moment nog toekomstmuziek – mijn materiaal voor mijn tweede boek, Merel van de Wereld, is nog oneindig en mijn ideeën voor een derde, zelfs een vierde, borrelen boven.

Angst kan terecht zijn of niet. Dus misschien moet ik maar eens inzien dat ik hoger kan vliegen dan tot nu toe bleek, dat ik onontgonnen gebieden bezit en mezelf de kans laten tot ontwikkeling in plaats van stilstand.

Hoe leuk zou dat niet zijn? Zonder angst, zonder vrees maar met enthousiaste belangstelling voor wat zal komen, voor wat zal bloeien, voor wat zal groeien.

Els Van Poucke (1979 - Brugge) is bioloog, auteur en gestaltcoach i.o.. Na haar studies Architectuur en Biologie werkt ze zes jaar als onderzoeker dierenwelzijn. Aangezien het mensen-welzijn haar meer en meer aantrekt, schoolt ze zich bij tot Gestaltcoach. "Alles wat ik schrijf is onlosmakelijk verbonden met mijn visie, gevoel en ervaring vanuit de Gestalt. Ik schrijf over alles wat ik zie, meemaak, denk en voel. Over wat me vormt en gevormd heeft. Over mezelf en anderen. Over de wereld, mijn wereld." Lees ook haar blog.