schrijfopdracht#28- Tweesprong

Marietje, Heel mooi en subtiel - ze kiest voor haar man. taalzeurtje:

Het geluid van hun voetstappen op het asfalt van de parkeerplaats worden geabsorbeerd door de natte bladeren.

Worden is hier wordt - want het geluid is enkelvoud.

nou ben ik in de war het is toch dinsdag vandaag? toch? en jouw verhaal snap ik ook al niet helemaal; neemt ze nou haar man mee naar een ontmoeting met een internet-date?

Marietje, Heel mooi en subtiel - ze kiest voor haar man. taalzeurtje:

Het geluid van hun voetstappen op het asfalt van de parkeerplaats worden geabsorbeerd door de natte bladeren.

Worden is hier wordt - want het geluid is enkelvoud.

Dank je wel! :) Ook voor het taalzeurtje: ik had nog wat woorden 'over' dus veranderd in - het geluid van hun voetstappen- en dat over het hoofd gelezen!

nou ben ik in de war het is toch dinsdag vandaag? toch?

:D Het is dinsdag maar ik had van de week de afsluiter zonder opdracht al geschreven. Wat geschrapt i.v.m. het woorden limiet et voilà!

n jouw verhaal snap ik ook al niet helemaal; neemt ze nou haar man mee naar een ontmoeting met een internet-date?

Nee, ze is juist verbaasd hem daar voor het eerst 'live' te zien, daarom staart ze en is ze boos. Ze heeft haar man alles vertelt en kiest voor haar man en gezin. :nod:

aha tja ik was eigenlijk ook gestopt met 's avonds nog SOLlen, wegens algeheel gebrek aan helderheid dacht echt even nu toch definitief de weg kwijt te zijn

Ik vind het ook wat verwarrend. De overgang tussen het bospad uit. en 'Bello, kom!' is nogal abrupt. Nu is het net of je zegt dat de voetstappen van Bello en haar worden geabsorbeerd door de natte bladeren. Ik zou trouwens van geabsorbeerd gedempt maken. 'Tjezus, An!' Ik zou eerder denken dat ze verdrietig was dan boos. Wacht haar man haar op na haar geheime ontmoeting? Hoezo slentert Nick naar hen toe? Haar date heeft het bos toch voor haar verlaten? Springt de hond niet enthousiast tegen zijn baasje op? Kun je niet beter later zeggen dat ze beslist? 'Ik begrijp het. ' = 'Ik begrijp het.' Ik neem aan dat het herfst is. Daarom lijkt een T-shirt me niet zo geschikt met dat weer. Maar misschien is hij een bikkel. Eerlijk gezegd is het me niet duidelijk wie nou bij de auto staat. Dit zijn wat dingen die me niet duidelijk waren. Trek je er niets van aan.

"Hij kruipt in zijn schouders" en "de bas raakt de stemvork in haar buik" vind ik erg mooi. "De wind bevordert het loslatingsproces, in vrijheid dwarrelen ze naar hun eindbestemming." is mij net iets teveel bobo-taal voor een natuurverschijnsel. Hoewel ik het verhaal nog niet helemaal snap, voel ik wel de verschillende emoties van elk van de drie aanwezigen.

Dat lijkt me een pijnlijke situatie. Haar man is vermoedelijk een begripvol type. Wel moedig van HP, dat wel. Opbiechten van een bijna affaire. Het verlangen blijft verboden. Is haar echtgenoot niet terug gerend om hem alsnog een klap te geven?

Ik vind het ook wat verwarrend. De overhang tussen het bospad uit. en 'Bello, kom!' is nogal abrupt.

Aan het einde van het bospad lijnt ze de hond aan, voordat ze de parkeerplaats oplopen. Zo doe ik het altijd met mijn honden.

Nu is het net of je zegt dat de voetstappen van Bello en haar worden geabsorbeerd door de natte bladeren. Ik zou trouwens van geabsorbeerd gedempt maken.

De eerste alinea geeft duidelijk aan dat er een man bij is. [haar hand glijdt uit die van hem.] Nee, hun voetstappen worden geabsorbeerd door de NATTE bladeren. ;)

Ik zou eerder denken dat ze verdrietig was dan boos. Wacht haar man haar op na haar geheime ontmoeting?

De pijn in haar man zijn stem maakt haar verdrietig maar ze is boos op Nick die daar ineens staat en Nick dus die pijn veroorzaakt. Ze wandelt samen met man en hond in het bos. Op de parkeerplaats wacht Nick onverwachts haar op.

Hoezo slentert Nick naar hen toe? Haar date heeft het bos toch voor haar verlaten? Springt de hond niet enthousiast tegen zijn baasje op?

Nick staat bij zijn Ferrari en door haar reactie/ starende blik, trekt hij de conclusie dat zij het is met wie hij via internet contact heeft gehad. Nick was haar verboden verlangen. Nu kiest ze voor haar man.

Kun je niet beter later zeggen dat ze beslist?

Nee, die beslissing maakt ze dan. Maar hij doet haar zeker nog wel iets. Ze ziet en hoort hem voor het eerst 'live'.

Ik neem aan dat het herfst is. Daarom lijkt een T-shirt me niet zo geschikt met dat weer. Maar misschien is hij een bikkel.

Hij stapt net uit zijn verwarmde Ferrari/ het is een bikkel. Door het aantal woorden heb ik geschrapt dat hij een lederen jack draagt. Dankzij het warme herfstweer draagt hij dit jack open. ;)

Eerlijk gezegd is me niet duidelijk wie nou bij de auto staat.

Haar verboden verlangen die ze via internet heeft ontmoet, Nick dus!

Dit zijn wat dingen die me niet duidelijk waren. Trek je er niets van aan.

Jawel, dat betekent dat mijn verhaal te subtiel en dus niet duidelijk is of dat jij nog niet wakker bent. Ik houd het op het eerste! :D Bedankt voor jouw uitgebreide reactie!

"Hij kruipt in zijn schouders" en "de bas raakt de stemvork in haar buik" vind ik erg mooi. "De wind bevordert het loslatingsproces, in vrijheid dwarrelen ze naar hun eindbestemming." is mij net iets teveel bobo-taal voor een natuurverschijnsel. Hoewel ik het verhaal nog niet helemaal snap, voel ik wel de verschillende emoties van elk van de drie aanwezigen.

Dank je wel voor jouw reactie! :) Het natuurverschijnsel heb ik zo beschreven zodat de lezer een parallel moet gaan zien met het loslatingsproces: haar man laat haar (hand) los en zij kiest in vrijheid toch niet voor haar verboden verlangen. Helaas heeft Henny een limiet opgelegd van slechts 250 woorden. Mijn oorspronkelijk verhaal ( maandag al geschreven ) was 289 woorden. Ik gokte op 300 woorden. Misschien is het daarom minder duidelijk. Fijn dat de verschillende gevoelens van de 3 personen overkomen!

Dat lijkt me een pijnlijke situatie. Haar man is vermoedelijk een begripvol type. Wel moedig van HP, dat wel. Opbiechten van een bijna affaire. Het verlangen blijft verboden. Is haar echtgenoot niet terug gerend om hem alsnog een klap te geven?

In een goed huwelijk is open communicatie noodzakelijk. Tenslotte heeft ze alleen verlangd. Haar man beseft hoe bijzonder ze is en hoeft hem niet te slaan! Misschien drinken ze samen nog een biertje. Hoewel dat wel spek op de kat binden is . Ook lekker voor Bello! :p Bedankt voor jouw reactie! :)

Ik was klaarwakker, Marietje. Oké, prima dat ze voor haar man kiest. Heel verstandig. Maar waarom staat Nick daar? Sorry Marietje, het is me echt niet duidelijk. Ik las het als een vrouw die met een date het bos was ingegaan. Het blijkt dus haar man te zijn. Haar internetvriendje staat dus voor zijn/hun Ferrari en wacht op hen? Samen gezellig een biertje drinken lijkt me er niet in te zitten. Dan zijn het wel heel sullige kerels. Uiteraard ken ik jouw contacten niet. :D

Marietje, ik vind de reactie van de echtgenoot ongeloofwaardig: waarom wordt hij niet hartstikke kwaad waarna ze het later nog bijleggen? Of hebben ze deze situatie openlijk besproken? En ik kon ook niet begrijpen hoe die Nick ineens in dat park terechtkomt. Had ze verteld dat ze in het bos ging wandelen? Misschien moet je de gewiste woorden er weer bij zetten. Dan voldoe je niet precies aan de opdracht, maar wat maakt het uit.

Ook ik snapte niet meteen je verhaal. Na je uitgebreide uitleg beter, maar nog niet helemaal. De clou zit denk ik in de ontbrekende woorden (ivm het beperkte woordenaantal) Met wat meer woorden kan het echt een mooi verhaal zijn.

Om te beginnen wil ik zeggen dat je de sfeer, de ingehouden spanning tussen deze drie mensen heel mooi hebt weten te vangen. Ik denk inderdaad dat de scene te complex is om in 250 woorden uit de doeken te doen. Een aantal vragen zijn hierboven al beantwoord, en een aantal antwoorden kan ik zelf invullen: klaarblijkelijk weet Nick bijvoorbeeld waar ze woont en dat ze met de hond altijd over dat bospad en die parkeerplaats loopt. En blijkbaar hebben ze voldoende foto's van elkaar gezien om elkaar onmiddellijk te herkennen. Maar waar de situatie voor mij een beetje ontspoort is dat Nick, terwijl hij ziet dat ze met haar echtgenoot is, gewoon toch op het stel afloopt en vraagt of zij Anneke is. Dat is toch wel hondsbrutaal! En als zij ontkent Anneke te zijn maar Linda (wie is Linda??) dan concludeert hij daaruit direct dat hij de strijd verloren heeft en schudt zijn rivaal de hand. Alsof Anneke op dat moment , in die pijnlijke en ongevraagde confrontatie, überhaupt een weloverwogen beslissing zou kunnen nemen. Misschien ontkent ze het wel gewoon omdat haar man naast haar staat, het gaat om een geheime relatie immers? Dat soort vragen leiden me af, dus eigenlijk ben ik heel nieuwsgierig naar het hele verhaal!!! :)

Even raakte ik ook de draad kwijt in het begin maar begreep weer gauw waar het om ging. Ik voel de ongemakkelijke sfeer in het verhaal, dat heb je goed geraakt. Veel namen in een korte tekst van 250 woorden, dat haalt mij uit het verhaal.

Ik ben in de war. Ik hoop dat ik hieronder een beetje kan duidelijk maken waarom juist. 'Is dat ‘em?’ Hij knikt naar de man die verderop tegen zijn Ferrari staat geleund. Is Tom op de hoogte van haar internetromance? Haar starende blik zegt hem genoeg. ‘Tjezus, An! Dit is toch een ongelijke strijd.’ Hij kruipt in zijn schouders. En waarom noemt Tom haar dan ook An, als haar naam Linda is? ‘Anneke?’ De bas raakt de stemvork in haar buik. Haar hoofd schudt langzaam. ‘Mijn naam is Linda.’ Ze maakt gebruik van de anonimiteit van het internet. Tom slaat een arm om haar schouder. ‘Ken jij die gast?’ Het is toch niet logisch dat haar man vraagt of ze de man kent als hij daarvoor vraagt 'is dat 'em?' en als haar naam toch An is, waarom zegt ze hier dan Linda. Tom heeft dan toch direct door dat ze liegt ookal zegt ze met heldere stem 'nee, ik geloof van niet'?

Mmm, ik had liever gezien dat Tom Nick het bos uit had geslagen ofzo. Ik vind het nu wat onwaarschijnlijk. In het begin was ik in de war wie wie was. Toen ik de reacties had gelezen had ik hem door. Ik denk dat je inderdaad last hebt van het woordenlimiet.

Ik zie net dat je al zei dat ze het haar man heeft verteld over haar internetromance. Spelen ze dan een spelletje op het einde met de arme sukkel?

Vindt het wel knap dat in deze situatie de man erbij wordt gehaald en voordat ze iets begint met de date dat ze ervoor uit komt. Originele insteek.

Dag Marietje, Er zitten mooie zinnen in het verhaal, maar ook ik vind het moeilijk te plaatsen.

Hij geeft Tom een hand. ‘Besef hoe bijzonder ze is, kerel.’ De greep om haar schouder verstevigt. Tom kijkt haar aan en slikt. ‘Dat doe ik.’

Dat zie ik niet voor me. Nick komt bij mij over als een soort 'sportschool-loser'. Als ie al een hand zou geven en die zin zou uitspreken, dan zou ik hem als echtgenoot meewarig aankijken. Nu komt het op mij over alsof de echtgenoot het gevoel heeft dat hij verantwoording moet afleggen, alsof hem iets gegund wordt.

@iedereen: Mijn les deze opdracht: teveel show en te weinig tell maakt mijn verhaal er niet duidelijker op! :( Het allerbelangrijkste is hier voor mij de sfeer zonder iets te benoemen. De vele vragen die het oproept zie ik als een compliment dat jullie lezers toch nieuwsgierig zijn naar deze drie personen. Ik skip de beperking van het aantal woorden en ga een duidelijker verhaal schrijven. Wordt vervolgd! Iedereen bedankt voor de leerzame reacties. :)

Ik heb zo het gevoel dat Nick zich niet zomaar laat wegsturen - en dat de hp dat stiekem helemaal niet zo erg zal vinden. Ik weet niet precies wat je hebt veranderd, maar de tekst is een stuk helderder dan de eerste keer dat ik hem las. Het blijft een curieuze situatie, maar er zit nu een soort logica in die wel klopt. Mooi gedaan, goed aangepast. Die laatste twee zinnetjes zijn mij ook net iets te liefjes.

Hoi Marietje, we maken het je niet makkelijk, hè? Ik heb nog een vraagje over de namen. Haar man noemt haar An, de internet-date noemt haar Anneke. Wie is Linda?

Hoi Marietje, we maken het je niet makkelijk, hè? Ik heb nog een vraagje over de namen. Haar man noemt haar An, de internet-date noemt haar Anneke. Wie is Linda?

Wie heeft gezegd dat schrijven makkelijk is? ;) Ik vind het een uitdaging! :thumbsup: Enne, Linda is een leugentje voor eigen bestwil: zodat de lezer weet dat ze liegt en Tom weet dan dat ze definitief voor hem kiest. Daarom slaat hij ( bezitterig/ beschermend/ steunend/ dankbaar- in die volgorde! ) zijn arm om haar schouder. Maar de duidelijke (hoop ik) langere versie volgt nog! Ik ga graag die uitdaging aan! :)

@Marietje, ik kom niet langs om de m.i. terechte opmerkingen hierboven aan te halen. Je verdronk even in je mannen; ze komen en ze gaan nu eenmaal je mannen :-). Je bent zo gepassioneerd bezig met schrijven; dat is hetgeen telt.

@Marietje, ik kom niet langs om de m.i. terechte opmerkingen hierboven aan te halen. Je verdronk even in je mannen; ze komen en ze gaan nu eenmaal je mannen :-). Je bent zo gepassioneerd bezig met schrijven; dat is hetgeen telt.

Dank je wel, lieve Mili! Ik krijg een heerlijk beeld van een zwembad vol met mannen en om bij de bron te komen moet ik tegen de stroom in zwemmen! :unibrow:

@iedereen: Mijn les deze opdracht: teveel show en te weinig tell maakt mijn verhaal er niet duidelijker op! :( Het allerbelangrijkste is hier voor mij de sfeer zonder iets te benoemen. De vele vragen die het oproept zie ik als een compliment dat jullie lezers toch nieuwsgierig zijn naar deze drie personen. Ik skip de beperking van het aantal woorden en ga een duidelijker verhaal schrijven. Wordt vervolgd! Iedereen bedankt voor de leerzame reacties. :)

In de eerste zin vind ik je conclusie te snel: te veel show te weinig tell, Je wil teveel informatie in een 250 woorden verhaalstoppen, dat kan gewoon niet. Deze scene vereist teveel achtergrondinformatie. Dat is alles. Er zitten prachtige zinnen in, mooie beelden en de sfeer heb je prima neergezet, maar voor begrip van het geheel heb je meer woorden nodig. Dan trek je de volgende conclusie: skip de 250 woorden. Dus omdat het jou niet lukt een verhaal te kiezen dat past bij deze opdracht, skip je de opgelegde beperking van 250 woorden. Als 'schrijfcoach' ben ik daar niet blij mee. Ik geef toe dat ook ik te cryptisch ben geweest en de volgende keer zullen mijn opdrachten wat meer uitleg over het hoe en waarom bevatten, maar de beperking van het woordenaantal beschermt mij tegen te lange verhalen en dwingt de schrijver binnen beperkingen toch iets moois neer te zetten. Ik zou zeggen: bij deze heb je geleerd dat de lengte van het verhaal ook iets zegt over de inhoud ervan. En dat gezegd hebbende: de sfeer en je woordkeuze vind ik ijzersterk.

Ik ben het in dit geval helemaal met Henny eens (inclusief de complimenten). De opdrachten zijn voor mij in eerste instantie oefeningen die mij helpen het vak te leren. De conclusie: "de oefening klopt niet", helpt mij als schrijver niet verder.

@Henny- Bedankt voor jouw prikkelende reactie. Jij legt de lat voor mij weer net iets hoger. :thumbsup: Toch wil ik graag ter verduidelijking, niet ter verdediging, even sparren.

Je wil teveel informatie in een 250 woorden verhaalstoppen, dat kan gewoon niet. Deze scene vereist teveel achtergrondinformatie. Dat is alles. Er zitten prachtige zinnen in, mooie beelden en de sfeer heb je prima neergezet, maar voor begrip van het geheel heb je meer woorden nodig.

Deze conclusie deel ik. Daarnaast bedoel ik met teveel show en te weinig tell dat de balans hier zoek is. Dus show heeft tell nodig om te verduidelijken, zoals tell show nodig heeft voor de sfeer maar in de juiste verhoudingen. In deze opdracht door de beperking van de woorden slaat de balans negatief door. Ik had gehoopt dat de dialoog voldoende zou zeggen/ uitleggen, dat de lezer het gevoel zou begrijpen en zich verder niets zou afvragen waarom, wat, hoe en wie maar het is duidelijk dat de lezer meer informatie nodig heeft.

Dan trek je de volgende conclusie: skip de 250 woorden. Dus omdat het jou niet lukt een verhaal te kiezen dat past bij deze opdracht, skip je de opgelegde beperking van 250 woorden.

Soms schiet er ineens een zin, een dialoog of een scene door mijn hoofd dat een verhaal moet worden. Dit verhaal heb ik op papier gezet op maandag, voor de nieuwe wekelijkse schrijfopdracht. Ik dacht dat het een goede afsluitende invulling was en heb het (wat aangepast) geplaatst. Al snel heb ik de conclusie kunnen trekken dat het niet duidelijk is binnen het woorden limiet. Ik vraag mezelf af waarom (zie hierboven) en trek de eindconclusie dat mijn invulling niet geslaagd is. Dit weerhoudt mij niet om het verhaal zonder de beperking te schrijven want daar roept dit verhaal bij mij om. Ik vind het jammer dat jij denkt dat ik mezelf er makkelijk vanaf wil maken. Het grappige is juist dat ik van deze laatste beperking van al jouw opdrachten dus het meeste last heb. En dat komt omdat het verhaal al bestond en niet voor deze opdracht is geschreven hoewel het wel aan het onderwerp voldoet.

Ik zou zeggen: bij deze heb je geleerd dat de lengte van het verhaal ook iets zegt over de inhoud ervan.

De uitdaging blijft voor mij de grens op te zoeken hoeveel informatie de lezer nodig heeft om het te begrijpen maar toch nieuwsgierig te blijven. En dat wisselt dus per inhoud van het verhaal!

En dat gezegd hebbende: de sfeer en je woordkeuze vind ik ijzersterk.

Bedankt voor deze complimenten en voor jouw uitgebreide, opbouwende, leerzame feedback gedurende deze schrijfopdrachten! :) Misschien kan ik mijn verboden verlangen om een langer verhaal te willen schrijven wel gebruiken voor een betere invulling van deze opdracht! :D