#27 Verboden verlangen / De zee

De zilte geur die je van verre al prikkelt, herinneringen oproept en je in gedachte soms mee terug neemt naar de momenten die je er hebt beleefd. Voor sommige blije, vrolijke en vooral vaak jeugdige herinneringen en voor andere soms spannende of romantische. En helaas voor een enkeling ook enge en bange herinneringen. De zee. Ze kan rustgevend zijn, kabbelend met een licht ruisend geluid van de deinende golfjes die het strand oplopen. Als pasgeboren dieren, die aan het klimmen zijn op een berg en het net niet halen en steeds weer naar beneden glijden. ’s Morgens met het zonlicht spelend op de oppervlakte een weerspiegeling waar je kinderlijk blij van kunt worden. En ’s avonds het maanlicht sierlijk en mooi maar vooral mysterieus gedrapeerd over haar donkere lichaam. Dan brengt ze een ongekende sereniteit. Waarbij ze iedereen laat vergeten welke krachten ze verbergt. En op een onstuimige dag kan ze rommelen en grommen als een hongerig dier. Waarbij haar gigantische golven met veel geweld op het strand beuken. Waarbij het soms lijkt alsof ze een vastgeketend roofdier is, opgesloten in een diepe kuil, dat uithaalt naar de bovenrand en probeert grip te krijgen. En in een uitzonderlijk geval toont ze haar ware kracht. Waarbij ze aan land springt met stappen groter dan die van een reus. En met een ondenkbare dreun alles wegvaagt wat er op haar pad komt. Juist op die momenten laat ze iedereen vergeten welk een deels ontdekte en deels nog niet ontdekte schoonheid en vreugde ze verbergt.