Lengte van een proloog

Hangt ervan af hoe spannend het is. Overigens is mijn favoriete prolooglengte nul woorden. Als je het niet in je reguliere hoofdstukken weet te verwerken, verwerk het dan maar in het geheel niet. Maar dat is persoonlijk. ;)

Vooropgesteld dat ik geen deskundige ben - ik zou zeggen, dat ligt aan de situatie Ik weet dat er schrijvers zijn die prologen afzweren, maar ikzelf vind ze in sommige gevallen goed kunnen Je moet je afvragen wat je wilt bereiken Wil je achtergrond informatie geven? Dan wil je je afvragen of je het nodig hebt In andere gevallen, zolang het boeiend blijft om te lezen kun je volgens mij je gaan gaan.

In feite is een proloog weinig meer dan een hoofdstuk met een aparte naam. Door die naam begrijpt de lezer meteen dat hetgeen volgt, in de tijd losstaat van de rest van het verhaal, maar er wel iets mee te maken heeft. Het is inmiddels zo vaak gedaan, dat een proloog al gauw gemakzuchtig of "gimmicky" overkomt. Dat hoeft niet altijd zo te zijn, en uiteraard geldt ook hier dat over smaak niet valt te twisten. De tip die ik ooit kreeg over prologen, speel ik graag aan je door: "Als je het anders kunt oplossen, doe het anders. Als het niet anders kan, gewoon doen." Succes in elk geval!

Hoe lang mag deze zijn voordat het langdradig wordt? Ik heb het over de proloog van een thriller.

Wat is de functie van deze proloog? Wat moet je er per se in kwijt wat niet in het verhaal / boek zelf kan?

Ik geloof niet dat je in het algemeen een zinvol antwoord op zo'n vraag kunt geven, ook niet voor wat betreft de lengte van een proloog. Soms vind ik een proloog een wezenlijk onderdeel van een boek, wat je niet weg zou kunnen of willen denken. Zo hoort dat natuurlijk ook. Als het niet zo is, moet je die proloog weglaten. Van die geijkte, overbodig aandoende prologen met magiërs, duistere profetieën, flakkerende toortsen etc. vind je vooral in de 'epische fantasy', is mijn ervaring. Meestal weet je dan meteen dat je met de zoveelste kloon van Lord of the Rings of een ander illuster voorbeeld te maken hebt. Maar dat wil helemaal niet zeggen dat er iets mis is met prologen op zich. Er is hooguit iets mis met auteurs die ze te pas en te onpas gebruiken, ook als ze veel beter gewoon met hoofdstuk 1 hadden kunnen beginnen.

Ik hou niet van prologen en schrijf die dan ook niet. Meestal wordt er veel weggegeven en ontbreekt daardoor de spanning. Wel lees ik de proloog als ik het boek uit heb en vind het overbodige informatie. Als jij het nodig vindt, moet je het uiteraard doen.

Ik lees nooit een proloog van een boek. Meestal vind ik ze saai. Ik begin er vaak wel aan, maar halverwege stop ik en begin met hoofdstuk 1.

Ik gebruik geen prologen, in boeken die ik lees sla ik ze meestal over, dus tenzij het verhaal het wil heb ik geen prologen. Meestal maak ik er een eerste hoofdstuk van, zodat mijn schrijversgevoel zegt dat ik de situatie gewoon uit kan werken tot een volwaardig hoofdstuk :P

Wel lees ik de proloog als ik het boek uit heb en vind het overbodige informatie.

Ja, dat zal inderdaad kloppen.

Hoe lang mag deze zijn voordat het langdradig wordt? Ik heb het over de proloog van een thriller.

450 bladzijden exact.

:D Yrret houdt van humor, HHJT (naam aangepast. Maar daar kom je nog wel achter.

Pfff, ik krijg daar sowieso een beetje dunne kak van, regels en dat zou je niet moeten doen en dat is al zo vaak gedaan etc. Als het verhaal erom vraagt moet je gewoon lekker een proloog maken. Als het iets toevoegt en het boeit de lezers, dan is dat toch goed? Maar goed, ik ben bevooroordeeld want mijn huidige boek heeft er eentje. Eh ja, in antwoord op de originele vraag: vraag het je (proef)lezer/ga op je gevoel af. Boeit het jezelf? Dan zal het je lezers ook boeien. Of voelt het als een verplichting? Dan is het ook voor je lezers verplichte kost.

Ik begrijp de allergie voor prologen niet. De allergie voor saaie teksten, die begrijp ik heel goed. Onderschat vooral je lezers niet. Je hoeft niet alles uit te leggen.

Ik begrijp de allergie voor prologen niet.

't Is gewoon dat ik nog nooit een proloog heb gelezen waarvan ik niet naderhand dacht: nou, die had net zo goed weggelaten kunnen worden, en dan had ik lekker meteen in het werkelijke verhaal gezeten. Nog nooit? Nog nooit. (Na deze bewering voel ik me wel verplicht om erbij te zeggen: ik heb het over prologen in de letterlijke zin van het woord. Mijn aversie strekt zich niet per se uit tot dingen als een aanhef van Multatuli, of Eco's voorwoord in De Naam van de Roos... zo algemeen is het niet. Er zijn zeker 'voorstukken' die heel goed werken geschreven. Maar in mijn ervaring nooit in proloogvorm sec.) Hm... mogelijk gaat dit off topic, excuses in dat geval.

Het probleem is volgens mij dat veel schrijvers de proloog gebruiken om de wereld van het verhaal 'neer te zetten' - en dat wordt al snel saai. Daarmee proberen ze vragen van lezers voor te zijn. Een goede proloog moet naar mijn mening juist vragen oproepen, die beantwoord worden in het 'echte' verhaal. Alastair Reyolds, een sf-schrijver die ik zeer bewonder, gebruikt vaak prologen. Die zijn heel intrigerend en na lezing denk je: Huh? Wie? Wat? Daardoor word je als lezer het verhaal in gezogen. Ik tenminste wel.

Dat is het. Het gaat om de functie van de proloog. Dat ie er eentje heeft die de lezer ook als zodanig herkent. Als het een vrijblijvende 'voorrede' is, tja. Ik moet bij deze hele discussie telkens maar aan de proloog van Oedipus van Sophocles denken. Daar geeft ie het hele verhaal weg en dat is precies waarom het werkt. Daarna kan ie de gruwelijke vertwijfeling en de psychologie van oedipus terwijl die er langzaam aan moet geloven en dat is prachtig. Uiteindelijk is het ook maar net wat voor naampje je eraan geeft. Ik zou er persoonlijk ook niet groot PROLOOG boven zetten. En dan kan je het in veel gevallen net zo goed een flashback aan het begin van het boek noemen. Of gewoon. Hoofdstuk 1.

Ok, laat ik dan een voorbeeld geven. En daarbij zeg ik op voorhand dat de methode die Diana Silver in #1 aanhaalt wellicht ook een optie is, maar dat die momenteel niet mijn vraag beantwoordt. Als ik in de proloog over een heftige gebeurtenis vertel wat een jaar geleden gebeurd is, waarbij de hoofdpersoon betrokken is en dat deze gebeurtenis hem door de rest van het boek blijft achtervolgen, spreken we dan over een proloog of het eerste hoofdstuk?

A prologue (...) is an opening to a story that establishes the setting and gives background details, often some earlier story that ties into the main one, and other miscellaneous information.

Dus ja, de vertelling van de gebeurtenis zoals je die nu schetst kan zeker een proloog zijn. Maar als jij het hoofdstuk 1 zou noemen, dan is het hoofdstuk 1. Er is geen wet die voorschrijft: omdat het meer dan een jaar geleden speelde, moet dit proloog heten. Het is de keuze van de schrijver.

Met schaamrood op de kaken zei hij tegen zichzelf: 'Dit had ik natuurlijk ook zelf kunnen opzoeken.' In ieder geval bedankt Diana!

;)

Ik gebruik prologen (en epilogen) als een soort vooruitblik, een teaser. Gedurende het hele verhaal zijn verwijzingen te vinden naar de gebeurtenissen in de proloog, tot uiteindelijk, aan het einde van het verhaal, de hoofdverhaallijn en die van de proloog samenkomen. Epilogen gebruik ik om de lezer nieuwsgierig te maken naar het volgende boek: dit verhaal is rond, maar... er is nog een klein stukje daarna, dat niet hoort bij het afgeronde verhaal. Zo'n teaser dus. De proloog van het volgende deel sluit direct aan. Het hoofdverhaal vertelt slechts één kant van het verhaal. In de prologen en epilogen laat ik flarden van de ándere kant zien. Mijn hoofdverhaal bevat al teveel personages en verhaallijnen om ook nog de -afwijkende- verhaallijn van die andere kant er ergens tussen te proppen. Ik ben nog wel aan het passen en wegen om te zien of ik ze inderdaad écht nodig heb, maar tot nu toe lijkt dit me de beste oplossing.