#27 U zij de glorie.

Beste Lucius, je bedoelt het ongetwijfeld goed, maar dit lijkt me niet de plaats om te evangeliseren. Mijn eerste opmerking was wellicht te sterk, daarom zwakte ik deze af. Daar laat ik het graag bij.

Ik sluit me geheel aan bij Johanna B. #30 Mooi geconcludeerd! Laten we het hier ook vooral (blijven) hebben over de (taalkundige) kwaliteit van de stukjes en niet gaan discussiëren over de inhoud.

Johanna, je ziet het niet helemaal zoals ik het bedoeld heb, en zoals ik het - naar ik dacht - ook niet heb weergegeven. De HP in het verhaal is eigenlijk de vader van Bill. Hij is Hogepriester in de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste dagen; kort gezegd de Mormoonse kerk. Toen zijn zoon Bill gevangen werd genomen zag hij een parallel tussen het lijden van Jezus Christus en dat van zijn zoon. Als diepgelovig mormoonse christen heeft hij vervolgens twee jaar lang tot God gebeden om van zijn zoon een Jezus-figuur te maken door hem dezelfde martelgang te laten ondergaan tot verlossing van de mensheid. Hij zou dan de vader worden van de nieuwe, en lang verwachte Christus en dus een beetje op God gelijken. Een kroon op zijn diep religieus leven. Vandaar: hem zij de glorie. In dit verhaal uit ik geen kritiek op welk geloof dan ook. Alleen impliciet op de bizarre, perverse gedachtegang van Philip Parker.

Dos, ik heb je stuk meerdere keren moet lezen, omdat ik nogal in de knoop lag met je bombastisch taalgebruik. Ik moest echt zoeken naar de inhoud en wat je exact aan de lezer wou meegeven.

Gerrit Rietveld schreef onder zijn rood-blauwe stoel - die er niet erg ergonomisch uitziet - dat 'zitten' een werkwoord is. Ik zou hier willen zeggen dat ook 'lezen' een werkwoord is. Soms moet je er wat meer moeite voor doen. Waar ik zelf wat moeite mee had was de lange officiële naam van de Mormoonse kerk. Maar verder ben ik toch niet bombastisch geweest? Maar dank dat je het toch gelezen hebt en daarvan getuigt. (dit is bombastisch :) )

Met verbazing gelezen hoe knap je dit stuk geschreven hebt. Of men het er nu mee eens is of niet, maakt mij niet uit.

@Dos, zo heb ik het verhaal ook ongeveer gelezen. Verschil is misschien dat ik als vrouw gelijk even Philip door mijn amateurpsychologie-mangel haal en concludeer dat Philip diep van binnen niet op God wil lijken. Laat staan dat hij wil dat zijn zoon de nieuwe Christus is. Diep van binnen heeft hij naar mijn idee toch verdriet. Zijn gedrag leek mij meer houvast zoeken. Maar schijnbaar is dat zomaar een extra gedachtegang die ik even tussen neus en lippen heb toegevoegd aan jouw verhaal. Interpretatie, laat maar zeggen.

@dos, zo jij hebt je mening over het chr. geloof ook nog even gegeven! ;-) Ik moet inderdaad mijn best doen om niet te reageren op de reacties waarin ik proef dat mensen echt niets, maar dan ook niets op hebben met het christelijke geloof. Ook pijnlijk omdat ze met van die stellingen komen die gewoon niet kloppen. sta dan te popelen om men een ander perspectief te bieden. Maar goed, daar is dit niet het goede forum voor. Daarom liet ik het ook bij 1 inhoudelijke reactie. En klaar nu verder dan. En je volgende post, ach dat zien we dan wel weer. Dit is niet het forum om te discussiëren over geloof, dus grote kans dat ik me stil hou ;-) fijne avond!

@bartsnel, grappig dat je het gelijk evangeliseren noemt. Dat is niet echt aan de orde. Ik vind de stelling; 'Het is zo fout aan religies dat ze geen respect hebben voor anderen en geen andere religies / overtuigingen naast zich dulden', gewoon tenenkrommend. Die stelling klopt niet, is nogal hypocriet. Dat heb ik uitgelegd. En een tipje van de sluier meegeven over hoe het christelijk geloof om hoort te gaan met andere religies / overtuigingen. Niet echt evangeliseren hoor!

Met verbazing gelezen hoe knap je dit stuk geschreven hebt. Of men het er nu mee eens is of niet, maakt mij niet uit.

Tja, dank voor je compliment. Kom je nog wel eens een taalfout tegen in mijn teksten? Vroeger haalde je ze met bosjes eruit. Dank voor je reactie.

[quote=PetraO][quote=Dos Wijnhof]

Het heeft iets onzedelijks, die nadruk op het lijden van de Here en daarmee van iedereen in het Christendom.

Ik leg niet zozeer de nadruk op het lijden van de Heer, als wel op dat van Bill. Het onzedelijke karakter hiervan deel ik niet..

Hoi Dos, ik bedoelde de onzedelijkheid van die grondgedachte van het christendom in het algemeen, niet die in jouw verhaal (want die is er niet). Ik bedoel: hun belangrijkste symbool is iemand die doodgaat aan het kruis, dat vind ik niet helemaal fris....

Inderdaad verkeerd begrepen.

Is dat zo? Dan heb je veel van mij geleerd. :D

Is dat zo? Dan heb je veel van mij geleerd. :D

Met name van jou heb ik geleerd om op de letter nauwkeurig te kijken en als ik iets niet zeker weet: niet te lui zijn om iets op te zoeken. Het is zo'n kleine moeite.

@Dos, zo heb ik het verhaal ook ongeveer gelezen. Verschil is misschien dat ik als vrouw gelijk even Philip door mijn amateurpsychologie-mangel haal en concludeer dat Philip diep van binnen niet op God wil lijken. Laat staan dat hij wil dat zijn zoon de nieuwe Christus is. Diep van binnen heeft hij naar mijn idee toch verdriet. Zijn gedrag leek mij meer houvast zoeken. Maar schijnbaar is dat zomaar een extra gedachtegang die ik even tussen neus en lippen heb toegevoegd aan jouw verhaal. Interpretatie, laat maar zeggen.

Dat Philip een beetje op God wil lijken en dat zijn zoon de nieuwe Christus zou kunnen worden, is een interpretatie die ik er buiten het verhaal om aan heb gegeven. Dit kun je niet direct afleiden uit het verhaal. Of Philip diep van binnen verdriet heeft gehad? Vreemd is dat hij God gesmeekt heeft zijn zoon de lijdensweg van Jezus te laten volgen.

Wat een draad! Dos, je weet hem wel te treffen. Ik probeer de inhoud van het verhaal altijd naast me neer te leggen en te bezien waar het m.i. voor verbetering vatbaar is. Dat is het doel immers van de weekopdrachten. Het verhaal leest voor mij opsommerig, feitelijk, als non-fictie.

Dag Dos, Een fraai stukje. Met zeer veel plezier gelezen. Het gevaar is dat alle aandacht uitgaat naar de inhoud en die voor de vorm verslapt. Ik zou één zin wijzigen.

Bill Parker uit Salt Lake City was tweeënveertig jaar oud en ruim twee jaar gevangene van de strijders voor het enige en juiste geloof in God.

Ik lees liever: 'Bill Parker uit Salt Lake City was tweeënveertig jaar oud en ruim twee jaar gevangene van de strijders voor het enige en juiste geloof.' Ik denk namelijk dat God niet werkelijk een rol speelt bij deze 'mensen'. Ze geven hun eigen perverse invulling aan woorden die in een boek staan. In werkelijkheid gaat het denk ik om macht en een vrijbrief om ongegeneerd de laagste lusten bot te vieren. Als er een God is, staat die er buiten. Ik denk dat het grootste compliment is dat je verhaal - ook hier - een discussie weet los te maken over geloof. Mijn bijdrage: ik heb niets tegen gelovigen, welke religie ze ook aanhangen. Ik heb iets tegen de institutionalisering van geloof en de miskenning dat echt geloven inhoudt dat er per definitie geen absolute zekerheid, geen absolute waarheid is. Anders zou het weten heten. Als iemand mij zijn geloof als waarheid probeert te verkondigen, noem ik hem een ketter of ongelovige.

Wat een draad! Dos, je weet hem wel te treffen. Ik probeer de inhoud van het verhaal altijd naast me neer te leggen en te bezien waar het m.i. voor verbetering vatbaar is. Dat is het doel immers van de weekopdrachten. Het verhaal leest voor mij opsommerig, feitelijk, als non-fictie.

Ik heb me beperkt tot de echt noodzakelijke feitelijkheid om het verhaal rond te krijgen. Voor andersoortige opsmuk is dan geen ruimte meer. Met 250 woorden ter beschikking is het vaak behelpen. Dank voor je kritische reflectie.

Dos #47 Wat ik bedoel is geen opsmuk. Ik kom er later op terug.

Dag Dos, Een fraai stukje. Met zeer veel plezier gelezen. Het gevaar is dat alle aandacht uitgaat naar de inhoud en die voor de vorm verslapt. Ik zou één zin wijzigen.

Bill Parker uit Salt Lake City was tweeënveertig jaar oud en ruim twee jaar gevangene van de strijders voor het enige en juiste geloof in God.

Ik lees liever: 'Bill Parker uit Salt Lake City was tweeënveertig jaar oud en ruim twee jaar gevangene van de strijders voor het enige en juiste geloof.' Ik denk namelijk dat God niet werkelijk een rol speelt bij deze 'mensen'. Ze geven hun eigen perverse invulling aan woorden die in een boek staan. In werkelijkheid gaat het denk ik om macht en een vrijbrief om ongegeneerd de laagste lusten bot te vieren. Als er een God is, staat die er buiten. Ik denk dat het grootste compliment is dat je verhaal - ook hier - een discussie weet los te maken over geloof. Mijn bijdrage: ik heb niets tegen gelovigen, welke religie ze ook aanhangen. Ik heb iets tegen de institutionalisering van geloof en de miskenning dat echt geloven inhoudt dat er per definitie geen absolute zekerheid, geen absolute waarheid is. Anders zou het weten heten. Als iemand mij zijn geloof als waarheid probeert te verkondigen, noem ik hem een ketter of ongelovige.

Woody, het verschil dat je probeert te vereffenen is niet groot. De fundamentalistische jihadstrijders van IS, waar we het hier over hebben, laten zich leiden door wat er geschreven staat in de Koran en dat boek is gericht op het geloof in God. In die zin zijn ook jihadi's godsgelovigen. Het schijnt dat er ook in de Koran teksten staan waarmee een gematigd moslim zich niet graag identificeert, maar door de jihadi's letterlijk worden gepraktiseerd. Zij trekken moordend, verkrachtend en vernielend door gebieden van ongelovigen omdat sommige plaatsen in de Koran dit toestaat. Je begrijpt dat ik de zinsnede liever laat staan, omdat mijn gedachtegang net iets anders is als die van jou. IK ben het eens met de rest van je betoog. Wij vragen ons af wat er achter de oerknal zit. Wij zeggen dat we het niet weten, maar dat we naarstig op zoek zijn. De gelovige zegt, daar zit God en leveren daarmee de kant en klare oplossing. Punt is dat er nog nooit een godsbewijs is geleverd.

Woody, het verschil dat je probeert te vereffenen is niet groot. .

Ik weet het niet Dos. Er zijn er ook die geloven in de opwarming van de aarde onder invloed van de mens en zij die dat bestrijden. Er is geloof in vrije marktwerking, kapitalisme, communisme en de participerende samenleving. Geloof neemt vele vormen aan. Ooit stond bij mij het geloof in de onaantastbaarheid van mensenrechten bovenaan. Totdat een professor mij de vraag voorlegde: Goed, En nu is er een terrorist die ergens een atoombom heeft neergelegd. Over twaalf uur gaat die af. Als je hem martelt, heb je de zekerheid dat hij binnen twee uur zal doorslaan. Door één man te martelen, spaar je 100.000 mensenlevens. Wat doe je en vind je dat geoorloofd? Toch een keerpunt. Ik geloof in mijn geweten, en dat ik dat altijd moet toetsen. Zoals ieder geloof zich aan kritiek zou moeten durven blootstellen. Op deze site wordt er trouwens ook regelmatig heilig geloofd in bepaalde regels. Een goed, puur verhaal heeft daar schijt aan. De schrijver zou dat, naar mijn idee, ook moeten hebben.

Schrijven en openbaar maken zijn twee verschillende zaken. Naar hartenlust schrijven en veilig opbergen op de harde schijf is geen bravourestuk. Dat wordt het pas als je je bloot geeft voor kritiek. Ik las laats 'Het grote baggerboek' van Ilja Pfeiffer. Kutverdulleme, dacht ik, die durft.

Schrijven en openbaar maken zijn twee verschillende zaken.

Klopt. Maar je moet het eerst durven schrijven 8)

Schrijven en openbaar maken zijn twee verschillende zaken.

Klopt. Maar je moet het eerst durven schrijven 8)

:ninja: Gelijk heb je. Ik durf niet alles te schrijven. Waarom niet? Daar ga ik over nadenken. :ninja:

Gelijk heb je. Ik durf niet alles te schrijven. Waarom niet? Daar ga ik over nadenken.

Schrijf even: 'Ik woon in een kut huis, samen met een kut wijf.' Laat het je vrouw lezen. vertel haar dat het fictie is, maar wel de openingszin van je roman. Daarna durf je alles.

Gelijk heb je. Ik durf niet alles te schrijven. Waarom niet? Daar ga ik over nadenken.

Schrijf even: 'Ik woon in een kut huis, samen met een kut wijf.' Laat het je vrouw lezen. vertel haar dat het fictie is, maar wel de openingszin van je roman. Daarna durf je alles.

Niet overhaasten, Woody. Ik ben nog aan het nadenken. Ik ben geen durfal.

Dos? Na vijfenvijftig reacties gelezen te hebben, zeg ik je dat ik respect heb voor je gekozen thema, je uitermate goed volg in # 33 omdat ik het ook zo heb gelezen en ik geen woorden meer heb om mijn walging uit te drukken voor jihad en consorten. Het gaat hier m.i. ook niet om religie maar om politieke ideologie. Durfalaap :-).

Dos? Na vijfenvijftig reacties gelezen te hebben, zeg ik je dat ik respect heb voor je gekozen thema, je uitermate goed volg in # 33 omdat ik het ook zo heb gelezen en ik geen woorden meer heb om mijn walging uit te drukken voor jihad en consorten. Het gaat hier m.i. ook niet om religie maar om politieke ideologie. Durfalaap :-).

Mili, dank voor je respect. In mijn verhaal gaat het over een doorgeschoten religieus gevoel van een enkeling. Met dank voor je reactie.

@Dos (vervolg op #38) Als ik jouw tekst analyseer, zie ik in blok 1 vrijwel alleen feitelijkheden. De enige frase die aan emotie raakt (los van de feitelijkheden die emotie trachten te vatten) is voor mij “[...] enige en juiste geloof in God”. De vraag dringt zich op in welke mate je de details en feiten nodig hebt om je ‘emotionele’ punt te maken. Blok 2 is beter, maar smokkelt met ‘gedachten’, wat expliciet was uitgesloten in de opdracht. De laatste zin is TELL: je instrueert de lezer wat hij moet vinden. Deze opdracht is erg geniepig, maar tegelijkertijd waardevol en nuttig. De crux, n.m.b.m., is de ‘koude’ feiten te beschrijven door de ogen van het waarnemende personage. Diens gemoedstoestand kleurt zijn perceptie. Iemand die de trein moet halen zal alleen oog hebben voor details die dat doel belemmeren (een bus die vanuit de verte nadert, bijvoorbeeld, en de stratenveger die de stoep in volle breedte blokkeert). Een ander persoon in dezelfde straat ziet de rommel liggen en een vrolijke meneer die de straat schoonmaakt. Een kind dat met een bal speelt. Een vrouw die de ramen lapt. Een etalage met de laatste mode. Dat is een slenteraar die alle tijd heeft en geniet van zijn wandeling ... Met zinslengte, tempo, ritme/cadans, toon en woordkeus (gegroepeerd noem ik die ‘de muzikaliteit’ van de tekst) kun je dat beeld verder versterken (deze werken met name subliminaal). Jouw thema hier is moeilijk, omdat je iets weerzinwekkends wil tonen wat degene die het het afschuwelijkst zou moeten vinden (de vader) juist met een zekere trots vervult (vis-à-vis God, de Vader, versus Jezus, de zoon). Los van je thematische boodschap. Stel dat je dit verhaal zou beschrijven vanuit het perspectief van de vader (Philip Parker) en je neemt een scène dat hij naar de executievideo van zijn zoon kijkt. Zoiets als het volgende. Voor de zoveelste keer keek Philip Parker naar het kromzwaard dat zich naar de nek van zijn zoon haastte. Diens handen waren op de rug gebonden, als een moderne, extremere vorm van kruisiging. De folteraars probeerden zijn hoofd omlaag te duwen, maar slaagden daar niet in; zijn zoon bleef met opgeheven hoofd recht in de camera kijken. Met één houw scheidde de jihadist het hoofd van de romp. Het hoofd bleef een seconde op de romp staan, overzettelijk en ongenaakbaar. De berustende, vastberaden ogen vertelden Philip – nee, bevéstigden hem - wat het enige en juiste geloof in God inhield. Toen rolde het hoofd weg. Het bloed spoot in het rond en kleurde de handen van de arabier. Onder het slaken van luide, nutteloze keelklanken trachtte hij tevergeefs het bloed eraf te strijken. Het beeld bevroor. Noot: het is niet mijn bedoeling jouw stuk te diskwalificeren. Mijn punt is om de ‘neutrale’ beschrijving vanuit het perspectief van de hp te presenteren. Ter illustratie dezelfde scène vanuit het perspectief van een jihadist. De handen van de ongelovige hond waren op diens rug gebonden. Hij bleef in de camera kijken, ondanks dat Allahs scherprechter hem erop wees dat het hoofd respectvol gebogen diende te worden. Het kromzwaard, het instrument van Allah, daalde neer en scheidde het hoofd van de romp met één houw, voordat de hond zijn ogen kon neerslaan. Het hoofd rolde weg, een nutteloze voetbal nu. Onder het aanbidden van Allah, de almachtige, waste de beul zijn handen in het rondspuitende bloed. Het beeld bevroor.

Dag Leonardo, Laat ik voorop stellen dat ik het erg waardeer dat je zoveel moeite doet om mijn tekst op een hoger niveau te heffen. Je feitelijke analyse van mijn tekst beperkt zich tot jouw blok 1. Objectief stel je daar vast dat ik in het eerste deel van mijn verhaal vrijwel alleen feitelijkheden opsom. Dan verlaat je de objective analyse door je de gepreoccupeerde vraag te stellen in welke mate ik de details en feiten nodig heb om mijn ‘emotionele’ punt te maken. Hier instrueer je de schrijver dat dit wel wenselijk is. De crux hier is, dat ik helemaal niet de intentie had op de emotie van de lezer te werken. In blok 1 stel ik zakelijk vast wie Bill Parker is, met welk doel hij naar Syrië is gegaan, wat hem daar is overkomen en wat zijn relatie is met de hogepriester van de Mormoonse Kerk in Salt Lake City, zijn vader Philip Parker. Deze nuchtere informatie heb ik slechts nodig om in mijn blok 2 de goddeloze, onnatuurlijke daad van zijn ‘godsvruchtige’ vader gestalte te geven. Met de laatste zin instrueer ik de lezer niet wat hij moet vinden. Ik volg hier nog steeds de gedachtegang van de vader, die zich eerst een wit voetje heeft gehaald bij zijn Vader in de hemel en daarna genoeglijk speculeert dat zijn zoon waarschijnlijk meer geleden heeft voor Gods werk hier op aarde, dan Jezus Christus. Dit tot glorie van de Vader, de Mormoonse Kerk... en vader Philip zelf. Ik heb de lezers onaangedaan, zakelijk 'bespeeld' met mijn verhaal, wat zij er van vinden heb ik helemaal aan hen overgelaten. Nergens zeg of insinueer ik dat de lezer het handelen van de vader verwerpelijk moet vinden. De eerste reactie op mijn verhaal kwam van schrijvenmaar, die midden in de roos trof: ‘de waanzin ten top, zonder dat het leuk is.’ Je twee voorbeelden van de beschrijving van de executie vanuit twee verschillende perspectieven zijn kleurrijk proza, die zeker emotionele indruk maken op de lezer. Maar zoals gezegd, mijn focus was niet gericht op de executie. Als voorbeeld zijn ze instructief. Ik zal jouw aanbeveling zeker in gedachten houden en mogelijk proberen toe te passen bij volgende verhalen. Mijn probleem is - en anderen herkennen zich hier vast in - dat zich in gedachten een verhaal aandient dat vaak ruimer is dan de 250 woorden toelaten. Als je aan dit oorspronkelijke verhaal vast wil houden moet je comprimeren. De benadering die jij voorstaat vergt wel veel schrijfruimte. Niet elk verhaal kun je er gestalte mee geven binnen de enge kaders. Mijn verhaal zou niet lukken. Ik geef toe dat ik niet helemaal voldaan heb aan de opdracht. Maar als het verhaal eenmaal staat, vind ik dat niet meer zo belangrijk. Trek het maar van de bonuspunten af. :) Dus met dank voor je inspanning. Dos

Dank je, Dos, voor je uitgebreide reactie. Mijn opmerkingen met verbinden aan 'emotie', de rechterhersenhelft, is de crux van fictie. Non-fictie appelleert aan ratio, de linkerhelft van het brein. Deze site gaat over creatief schrijven en heeft de focus op fictie, vandaar de relevantie. Jouw verhaal is eerder een soort blog of wllicht verhalende non-fictie ... Niets mis mee. Ik vind het wel grappig dat je van mijn benadering zegt dat zij meer woorden vraagt. Ik heb de kern van de boodschap m.i. in minder woorden vervat dan jij (Toegegeven, ik heb wat feiten overboord gekieperd en als je die allemaal wilt houden, zal ik de wedstrijd verliezen :) ) Overigens gebruik ook ik de executie instrumenteel om het religieuze fanatisme te duiden. Jouw laatste zin: Jezus’ smartelijk lijden van slechts enkele uren werd mogelijk overtroffen door de langdurige marteling van zijn zoon Bill, dit tot eeuwige glorie van Zijn Kerk, is weliswaar een gedachte maar is in mijn optiek mededelend, feitelijk, sturend. Je concludeert voor de lezer en dat noem ik tell. Maar goed, het gaat te ver om er in jouw draad een ellenlange discussie over te hebben.