Opdracht #26 Verborgen verlangen

Ze neemt een hapje appeltaart. 'Je gaat het echt doen, dat meen je toch niet, hé.' 'Ja, ik heb er lang over nagedacht.' Ze kijkt mij aan en wijst met haar vinger naar haar voorhoofd. Ik lach. 'Echt, ik heb alles geregeld, ben het einde van volgende maand terug.' 'Wanneer ben je dan geslaagd?' Ik doe mijn tas open en wapper met het bewijs. 'Heb je nog meer in petto, dan kan ik mij voorbereiden, Godallemachtig, je bent echt gek dat je dit doet.' Ze slaakt een diepe zucht. 'Wil nog een keer optreden met dans. Dan weet je het alvast.' 'Kijk, dat had ik van je verwacht, maar dit?' 'Tien uur vliegen. En dan staat hij daar.' Ze wil drank. Het wordt haar te veel, zegt ze. Ze kan het niet begrijpen dat ik het echt doe. Ik pak een fles wijn uit het rek. Ze zakt achterover in de stoel, haar handen voor haar gezicht. 'Ik heb dit nooit achter jou gezocht, ik zou het niet durven. Hoe haal je het in je kop, hoe kom je erop?' 'Gewoon, opstappen en wegwezen.' Ik schenk de glazen in. 'Ga je helemaal in het leer?' Ik knik. 'En net voor de onderzoeken weer terug.' 'O ja, dat ook nog. Donderdag toch? L'chaim.' 'Je kan nog achterop!' Ze schudt haar hoofd.