Wekelijkse schrijfopdracht #26 - Verborgen verlangen

Mijn ticket naar Thailand is geboekt. Ik neem een stuk slagroomtaart om het te vieren. Bovendien kan ik over een paar weken geen taart meer eten. Ik ben altijd al dik geweest. Geen dieet mocht baten. Blijkbaar ligt het dan aan mijn stofwisseling. Er was niemand die daar begrip voor had. Ik kan niet wachten om te kunnen fietsen. Om lange wandelingen te maken. Of om me zeker genoeg te voelen om naar het strand te gaan. Niemand weet van mijn retourtje Thailand. Stel dat ook dit niet mag baten. Dat ik alleen nog maar meer ga aankomen, op de een of andere manier toch mijn maag weer oprek. Ik neem nog maar een stuk taart. Nu kan het nog. _________________________________________________________________________________________________ ‘Ik heb mijn ticket naar Thailand geboekt.’ Ik zet de taartjes neer op tafel. ‘Fijn voor je.’ ‘Maar?’ ‘Kun je niet beter je geld uitgeven aan andere dingen?’ ‘Kunt u nou nooit eens ophouden over die goede doelen?’ ‘Je gaat zomaar twee weken naar Thailand!’ Ik kijk naar beneden. Mijn voeten zijn niet zichtbaar door mijn massieve bovenbenen. Ze weet niet waarvoor ik ga. Ze zucht: ‘Kan ik anders niet mee?’ ‘Nee, sorry, ik wil dit echt alleen doen.’ ‘Waarom?’ Ik zwijg. Kan geen goede smoes bedenken. ‘Weet je dat er armoede heerst in Thailand?’ Ik knik. Dat heeft ze me wel geleerd. ‘Anders neem ik knuffels mee, en zakken rijst.’ ‘Vooruit dan maar. Krijg ik nog wat koffie?’ Ik sta op, koffie kan ze van me krijgen, maar Thailand wordt van mij alleen.