#23: Witte kerst

Zoals een moeder alles hoort, zelfs als ze slaapt, werd ze wakker van het piepende deurtje van de kast in de gang. Het was nog maar heel vroeg in de ochtend, het was nog helemaal donker buiten. Ze spitste haar oren om de lichte, schuifelende voetstapjes op de trap te kunnen definiëren. Elke trede met beide voeten, dat moest Tommy zijn, want die kon nog niet zo lang traplopen. Ze glimlachte, hij ging zeker in de woonkamer kijken of de Kerstman al was geweest. Hij zou zijn ogen uitkijken naar de enorme stapel glimmende cadeautjes onder de boom. De voordeur ging open. Verbaasd ging ze rechtop zitten. Was ze gisteravond vergeten de deur op slot te doen? Haar man draaide zich naast haar nog een keer om en trok de deken wat dichter naar zich toe. Ze stond op en liep naar het raam. Ze voelde een ijzige luchtstroom van het raam afkomen, toen ze het gordijn een klein stukje opzij schoof. Het was zeker koud genoeg geweest vannacht, maar de straattegels waren grauw, en de daken kaal. Voor de deur lag een groot wit laken uitgespreid. Ze fronste haar wenkbrauwen en liep de gang op, de trap af. Op de drempel van de voordeur lag nog een berg witte lakens. “Tommy, wat ben je aan het doen?” In zijn pyama en op blote voetjes stond Tommy in de voortuin. Hij had net het tweede laken in de tuin gelegd. Verschrikt keek hij op. “Mama, je mag niet kijken!” “Schatje, je maakt de lakens vies, kom gauw naar binnen.” “Nee, mama, de Kerstman is jouw cadeautje vergeten te brengen.” “Hoe kom je daar nou bij?” “Je wilde een witte deken in de tuin voor kerstmis en die is er niet. Dus ik maak die voor jou.”