#22 rode jurk

Zodra ik een kledingwinkel binnenstap overvalt me een onaangenaam gevoel van verdoofdheid en vervreemding . Teveel kleding, verkoopsters die vragen wat je zoekt terwijl je dat bij god niet weet, en vooral teveel kleine maatjes voor te jonge lijven. Met mijn middelbare lijf van een meter tachtig valt alles net te kort, de tailles net te hoog en steken mij polsen uit de mouwen alsof ik eruit ben gegroeid. Daarbij houd ik niet van designs en felle kleuren; ik heb de neiging altijd naar zwart te grijpen. Dat maakt dat kleding kopen een straf is, een noodzakelijk kwaad. Schoenen daarentegen is een heel ander verhaal. Ik kan verlekkerd het ene na het andere paar knalblauwe laarsjes of excentrieke pumps met plateauzool uit de rekken graaien, ongehinderd door het gegeven dat ik nauwelijks nog op hoge hakken vooruit kom. Terwijl ik wiebelend op een paar felrode pumps mijzelf in een spiegel sta, te bewonderen -wat staan ze toch lekker onder die strakke spijkerbroek- verschijnt er een man in mijn ooghoek. In zijn handen houdt hij een rode jurk vast. In de spiegel kijkt hij me aan. “Een rare vraag misschien’” zegt hij, “ maar u heeft zo haar maat, haar lengte…zou u deze jurk niet even willen passen zodat ik kan zien hoe hij valt?” Vijf minuten later sta ik in een rode jurk, nog steeds wiebelend op mijn pumps voor hem. Samen kijken we in de spiegel. “Tja, je moet er wel een panty bij dragen ,” zeg ik, en een beetje meer een kapsel dan ik heb. “En een clutch”, vult hij aan, “dat maakt het af.” Verbaasd kijk ik hem aan. Een man die verstand heeft van tassen? Dan fluistert hij, ineens zeer verlegen maar ook opgewonden: “Het is voor mijzelf, ik ga vanavond naar een travestietenbal.” Polder