# 22 rode jurk

Opmerking: beste mensen ik ben nieuw is het de bedoeling dat je je schrijfopdracht hier plaatst? Tassen vol te dure rode jurken. Het is een rustige zondagmorgen in het museum. De rust die een zondag volgens een gelovige hoort te hebben. Ik had dat geloof niet toen jij mij verliet. Ik ben vanmorgen verhit opgestaan, het stormt in mijn hoofd en er is onrust in mijn hart. De laatste dagen waren een nachtmerrie. Thuis uit je werk volgde je het bekende ritueel. Je trok je jas uit, schopte je schoenen in de hoek en schonk ons allebei een prachtig glas Merlot in. Al nippend kwam je naar me toe en tikte op mijn kont met een knipoog, liet me dan staan en klikte je laptop open, verder met je werk waar je dit eerder op kantoor had verlaten. Dit kende ik zo van je. Wat hield ik van je haar, langs je slapen grijs, haar om van te houden, waar ik me in een warme zwoele nacht in kon vastgrijpen in een eindeloze roes van liefde. Waar ik in verdronk als jij mijn borsten beroerde. Een avond zoals alle anderen avonden, niets was minder waar. Had ik het geweten dan had ik geschreeuwd: verlaat me niet, had ik, had ik, nu sta ik hier, zonder jou. Ik voel de warmte van de tranen op mijn gezicht. Eindelijk kan ik huilen. Niemand wist hoe het kon gebeuren, je reed nooit te hard, eerder te precies. Ik werd gebeld door het ziekenhuis, daar vertelde ze me dat je tegen een boom was gereden en daar keek ik naar je levenloze lichaam, lieve Ed. In blinde paniek ben ik naar buiten gerend en heb ik een uur rondgereden in de stad. Om mezelf af te leiden heb ik tassen vol met te dure rode jurken gekocht in een chique winkel omdat ze me deden denken aan onze eerste avond samen, waarop je verliefd op me werd. Ik hoor je nog zeggen: ‘ ik vind je onweerstaanbaar zo’. Ik ben nog steeds niet uitgeraasd. Nu sta ik hier tussen de wijze mondaine meesters met hun kalme kleuren, op zoek naar rust want kunst heeft me altijd gekalmeerd.