#20 - De boomhut

Het bruine hout kraakte onder haar kleine voetjes. Het had even geduurd voordat ze de wiebelige touwladder was opgeklommen, maar haar oogjes glommen nu van trots dat ze had volgehouden. Ze ging zitten en keek om zich heen. Dit was dus de geheime plek van haar grote zus. De verboden, geheime plek, waar ze nooit mocht komen. Met haar mollige vingertjes ging ze over het hout heen, het voelde grappig aan, ribbelig. Op een verhoging lag een stuk chocolade. De verhoging leek wat op een tafeltje, maar het zat tegen de muur aan en stond schots en scheef. Ze waggelde erheen en stak de chocolade in haar mondje. Het smolt op haar tong en ze genoot van de smaak. ‘Saartje, Saartje!’ Verschrikt keek ze op, dat was mama. Als ze wist dat ze hier zat zou ze het gaan vertellen aan Pip, en die zal vast en zeker erg boos op haar gaan worden. Snel liep ze naar het gat, waaruit de ladder bungelde. Op haar buikje schuifelde ze naar buiten. Eerst haar ene voetje, toen haar andere. De ladder op naar boven klimmen was makkelijker geweest. Ze hield zich stevig vast aan het hout, maar de gaten tussen de stokjes waren groot, ze kon geen grip vinden en haar voetjes bungelden nog altijd in de lucht. ‘Saartje, waar ben je nou?’ Ze keek naar beneden en zag haar mama daar staan, in het groene gras. Met een hand boven haar ogen tuurde ze de tuin in, een bijtje zoemde om haar hoofd. Plotseling zag ze een andere opening in de grond van de boomhut. Ze trok zichzelf weer naar binnen en ging kijken. Een enorme ronde, plastic, groene buis draaide naar beneden. Ze ging erin zitten en liet zichzelf glijden. Ze landde in het zachte gras. ‘Ben je daar!’ Ze werd opgetild door haar moeders sterke armen. De zon schitterde fel in haar oogjes. ‘Je hebt toch geen chocolade gehad?’ Met een frons in haar voorhoofd veegde haar moeder wat bruine chocolade resten weg. Heftig schudde ze van niet. ‘Het zal wel viezigheid zijn geweest. Kom, we gaan naar binnen. De patat is klaar.’ Blij en verheugd liet ze haar hoofdje op haar moeders schouder vallen. Haar korte armpjes omklemden stevig haar nek. De zachte geur van haar parfum drong in haar neusje terwijl ze zich naar binnen liet dragen. Nooit ofte nimmer ging ze daar weer naar boven. Tenminste, niet totdat ze groter gegroeid was.