# 17 - Zomerkennis

Drie maanden had zij hem niet gezien. De man die zij daarvoor had aanbeden, zat grauw tegenover haar, de lachrimpels als karrensporen. Hij was gekleed in de elegante jas die zij samen kochten, de bijpassende sjaal die haar dochter hem schonk, omgordde zijn keel. De zon stortte goud naar beneden, zij was gehuld in een luchtig kleedje en samen vormden zij op het terras een typisch paar. Aftastend, hij was op een onbekende fiets gekomen, nam zij hem met sceptisch geloken oogleden waar. Druppels lekten gestaag uit zijn poriën en zij kreeg de eerste gewaarwording van een ranzig verhaal. Of zij koffie voor hem wilde bestellen, geld had hij niet. Koppen verder, natte sjekkies draaiend, vertelde hij haar dat zijn PTSS-therapie had gefaald. De omver gemaaide maten, de darmen waarmee hij touwtje sprong, waren beelden die voor altijd op zijn netvlies gebrand zouden staan. Kortom, hij kon het leven niet meer aan. De avond zelf zou hij zich van het balkon van zijn gehuurde kamer storten. De karrensporen doorgroefden nu zijn hele gelaat en niet te onderdrukken belletjes borrelden als in een glas champagne bij haar naar boven. De pathologische fantast had in geen enkel land gevochten en zich eerder vergrepen aan een niet-aflatende reeks oorlogsfilms. Schaterlachend sprong zij op van haar stoel en zei hem ‘top, moet je doen vanavond, succes honey’, sprong op haar fiets en was verdwenen van het doorzengende terras. [voor de insiders: ik heb geloof ik een fietsfobie overgehouden van de laatste opdracht :-)]