Opdracht#17 Zomerkennis

'Nou ja zeg, dat ik jou hier zie!' Ik kijk naar een man die lacht. Ik herken hem niet. En net als je denkt dat je aan een vorm van lichte Alzheimer lijdt- gisteren was ik ook al de helft van mijn boodschappen vergeten- hangt hij om je nek en drukt zijn ongeschoren gezicht prikkend in het jouwe. Ik weet zijn natte kleffe lippen net te ontwijken. 'Wat leuk, El,' zegt hij. Hij kent mij dus echt, hij weet mijn naam. De woeste periode, dat is het eerste wat ik denk. Feesten, gezelligheid kent geen tijd, die geweldige tijd. God, ik weet het niet. 'Ik wilde met je trouwen weet je nog,' zegt hij en ik zie dat hij zelfs bloost. 'Je bent toen toch met die klungel getrouwd, ik vond dat zo erg. Wacht ik zet even mijn fiets weg, ja ik heb net een elektrische, joh, moet je ook doen, scheelt zoveel in het trapwerk.' Hij legt zijn rode fleece vest op de stoel. 'Lekker weertje hè, wat drink jij?' 'Water met een bubbeltje,' zeg ik. 'Jij aan het water, wat is er aan de hand met jou, ik lust wel een biertje, o ja, dat lustte jij nooit, weet je nog die keer ….” Ik hoor hem maar luister niet. Een strikvraag, hoe kom ik er achter wie dit is. Of gewoon eerlijk zijn en zeggen, weet je, ik ken je niet, of niet meer, zoiets. Of zielig doen en zeggen, dat ik een lichte vorm van Alzheimer heb, sorry, ik weet..., nee, zo ver ga ik niet. Ik kijk naar zijn elektrische fiets. Ik ben zo blij met mijn mountainbike met dikke banden. Ik wil nog door de blubber rijden. Aan me nooit niet, zo'n elektrische fiets. 'Waar zit je met je gedachten, lieverd- zegt hij ook nog lieverd tegen me- en hij legt zijn ietwat plakkerige hand op mijn rug. 'Zie jij nog iemand uit die tijd,' vraag ik hem. 'Nee, jij?' vraagt hij.