Wekelijkse schrijfopdracht #17 - Zomerkennis

Het terras ‘En met papa?’ vroeg ik. Mijn moeder nam een bescheiden slok van haar koffie en leek even na denken. Ze moest tegen de zon in kijken. ‘Met je vader gaat het goed,’ antwoordde ze. ‘En met zijn werk ook, voor het geval dat je volgende vraag zou worden.’ Ik brak een stukje van mijn speculaas af en zei niets. Mijn moeder zat aan de linkerkant van de tafel, ik aan de rechterkant. De poten van het ding stonden scheef. Hij wiebelde. ‘En met de rest?’ vroeg ik. Ik durfde mijn vragen haast niet meer hardop te stellen, bang dat onze achterburen het gesprek ook zouden horen. Mijn moeder nam weer een slok van haar koffie. ‘Tja,’ begon ze. ‘Wat wil je dat ik daarover zeg?’ Met haar ogen beoordeelde ze de mensen die met winkeltassen voorbij kwamen. Ze ontweek mijn vragen, mijn blikken. Over een paar minuten zou haar kopje leeg zijn en dan kwam het bonnetje, besefte ik. Mijn moeder kuchte. ‘Het gaat allemaal goed,’ zei ze. ‘Maar voor als je het echt wilt weten, ik ben niet alleen gekomen om over mezelf te praten, ik heb ook een mededeling voor je.’ Mijn moeder keek me voor het eerst sinds onze aankomst op het terras aan. ‘Een mededeling?’ herhaalde ik. ‘Een mededeling,’ herhaalde mijn moeder. ‘Een beetje een onprettige mededeling, al zeg ik het zelf.’ Mijn moeder schoof haar kopje naar de rand van de tafel, precies zo ver dat hij er nog net niet vanaf viel. Ik zag een vreemde soort ernst in haar ogen. ‘Over wat voor mededeling heb je het?’ vroeg ik. Mijn moeder wenkte de serveerster. ‘Dat zal ik je vertellen.’