Wekelijkse schrijfopdracht #16 - Onmisbaar - In de remise

“Sjors, kom je binnen? De taxi komt zo.” “Geen taxi! Poftermodde!” “Maar je moet gaan werken, lieverd.” “Kan niet, trein stuk!” Sjors laat zijn hoofd hangen en begint onbedaarlijk te huilen. Met een zucht pakt Sjors’ moeder de telefoon om de taxi af te bellen. Met Sjors in discussie gaan is zinloos. Sjors loopt inmiddels heen en weer door de tuin. Af en toe blijft hij even stilstaan om vol overgave een serie vloeken te uiten. Ze ziet de vloeken meer dan dat zij ze hoort. Sjors’ hele lijf vloekt mee. Voor de deur van de schuur liggen conducteurspet en fluitje werkeloos op de grond. Naast een fiets met lekke band. “Wat is er aan de hand, kerel?” Sjors kijkt verbaasd om zich heen, hij ziet niemand. Even later komt boven de schutting het hoofd van de buurman tevoorschijn. “Nou, zeg het eens! Wat scheelt eraan?” “Trein is stuk,” mompelt Sjors. “Mag ik eens kijken?” Sjors kijkt naar zijn moeder, ze knikt. Buurman komt naast Sjors staan en samen kijken ze een tijdje naar het kapotte vervoermiddel. “Sja, ik zie het al, dat wiel is stuk. Dat moet gemaakt worden, Sjors. Zou ons dat lukken denk je?” Sjors steekt zijn borst vooruit. “Ja, meneer Buurman. Ik weet alles van treinen!” “Goed zo, jongen,” zegt de buurman, “zet jij dan die trein vast in de remise, dan haal ik de bandenlichters, lijm en dat soort grut eventjes.” Sjors zet gauw zijn conducteurspet op, zijn moeder schenkt de buurman een dankbare glimlach. De trein zal vandaag toch nog vertrekken. En terwijl Sjors zijn fiets met grote precisie in het midden van de tuin parkeert, pakt moeder nogmaals de telefoon om het eetatelier te melden dat hun muffinbakker vandaag wat vertraging heeft.