#14 -Brief naar huis - de laatste brief -

Lieve mam, In mijn gedachten, zie ik levendig jouw huis en jouw tuin voor me. Groot, imposant, stralend en vooral erg vertrouwd. De gedachten eraan bezorgen me gevoelens van heimwee. De realiteit ligt helaas ver van mijn gedachten. De ooit zo weelderige tuinen zien er nu triest en verlaten uit. Onuitgenodigde gewassen overwoekeren de grote voortuin. Onkruid tussen de stenen van de vervallen fontein. Mos groeit gestaag tussen de stoeptegels. De aanblik raakte me in het diepst van mijn ziel. Vreemd, want uiteindelijk is het maar een huis met voortuin. Binnen voelde het kil. Het was alsof ijspriemen mijn hart doorkliefden. Was het echt zo koud? Of was het inbeelding? Mam, wat is er toch gebeurd? Hoe heeft het zover kunnen komen? We hebben mooie tijden beleefd. Jij was zo gelukkig. Je was altijd druk in de weer om de tuin klaar te maken voor ieder seizoen. Het oogsten van de appels in de herfst, zodat je er moes van kon maken. De lente met een explosie van de kleuren roze en paars van de seringen. De narcissen die met hun blonde kopjes de wereld in keken. Waar is dit alles gebleven? Mam, je zag er gisteren zo oud uit. Het was tijd om afscheid te nemen. Tijd ook, om het huis en de tuin los te laten. Het leek of je minder moeite had met loslaten, dan je geliefden. Is dat wat sterven met mensen doet? Lieve mam, morgen breng ik je naar een prachtige nieuwe tuin. Rust zacht.