opdracht 13: Ontkenning

“Ik zie je graag.” “Ik jou ook.” Met mijn twee handen neem ik zijn gezicht vast en geef hem nog een kus. “Mijn moeder ontploft als ze ontdekt dat ik ben gaan lopen. Dan krijg ik er nog een week bij.” “Dan moeten we het niet te lang trekken.” Hij gaat weer naast me liggen en neemt mijn hand. Hij verstrengelt zijn vingers in de mijne wrijft met zijn duim over de bovenkant van mijn hand. Ik geniet van de aanraking. We gaan alle twee zitten en kijken naar de zon die langzaam zijn weg naar beneden zoekt achter de bomen. Wanneer het daglicht weg is zetten we ons recht. “Ik moet weer naar huis voor mijn moeder het ontdekt.” Ik sla mijn arme rond zijn nek en kus hem. “Tot gauw.” Hij neemt mijn hand en geeft er een kneepje in. Onwillig laat ik hem los, draai me om en ren weer naar huis. Het is inmiddels donker. Ik duw het raam open en klim er weer door. Ik sluit het venster en draai me om. In de duisternis kan ik een silhouet onderscheiden. Ik schrik en zeg: “Het is niet wat je denkt,” terwijl ik naar het raam wijs. De schaduw duwt op de lichtschakelaar en ik zie mijn vader staan. “Naar Bryan geweest?” Ik slik en staar naar de grond. Liegen heeft geen zin dus zeg ik:“Ja.” Mijn vader zucht en zegt: “Ik begrijp je wel. Ik ben ook jong geweest. Ik heb eens gespijbeld om je moeder te kunnen zien.” “Echt waar?” Hij glimlacht en zegt: “Ik zal niets tegen je moeder zeggen. Zie dat je je twee buizen in haalt.” “Bedankt. Dat zal ik zeker doen.” “Hoe was je uitstapje?” “Goed. Ik heb er van genoten.” Hij glimlacht en ik stap naar hem toe. Hij omhelst me en geeft me een zoen op mijn haar. “Kom je nog tv kijken?” “Ja. Ik ga me vlug om kleden en dan kom ik.” Hij draait zich om en loopt mijn kamer uit. Ik laat me met een zucht achterover op mijn bed vallen en glimlach. [Ik heb geen idee of er een tegenstelling in zit. Opdracht blijft onbegrepen voor mij. Maar misschien dat het aan te passen is. Dit is in ieder geval het einde op de vorige 3 stukken]