Opdracht #12 Gebaar.

Ik word een aantal keer op het verkeerde been gezet voor mijn gevoel. Eerst denk ik dat de HP een ongeluk heeft gehad, doordat hij met zijn voet sleept, maar later in het verhaal denk ik dat hij iets goed te maken heeft met de ik-persoon. Hij treuzelt door nog even met de buurman te kletsen en is zenuwachtig voor wat komen gaat omdat hij met zijn handen geen raad lijkt te weten. Maar op het laatst denk ik dat de HP zijn relatie met de ik-persoon gaat verbreken, zij dat weet en hij voelt dat zij het weet. Of net andersom: de ik-persoon met de HP en hij voelt dat. Hij is in ieder geval wel nerveus voor wat komen gaat en voelt zich daar vreselijk bij.

Uit de lichaamstaal van de man maak ik op dat hij slecht nieuws heeft gekregen, en daar nu mee thuiskomt. Omdat hij zijn hoofd schudt (tegen de buurman/ zijn geliefde?), verwachtten zowel de buurman als de geliefde de slechte tijding. Het lijkt mij te gaan om een sterfgeval. De manier van lopen van de man - een voet slepend, de ander krachtig stappend - associeer ik met iemand die twee schijnbaar tegengestelde eigenschappen in zich verenigt.

Ik voel vooral smart. De man heeft al het een en ander meegemaakt (het slepende been) en heeft vandaag een droevige doodschap gekregen (gebogen gestalte en natte wang). De hp weet (of vermoed) wat er aan de hand is(door het ontwijken van de ogen lijkt het, alsof ze er deels schuld aan heeft). Het gesprek met de buurman is voor mij dubbel: of de buurman geeft steunende woorden, of hij geeft nog een extra last mee (maar dan een kleinere). In ieder geval wil de man liever snel naar binnen, maar probeert zich groot te houden tegenover de buurman.

De vrouw bestudeert de man die met zijn voet sleept. Ze observeert het kleinste gebaar, maar dichterbij durft ze hem niet in de ogen te kijken. Toch voelt hij vertrouwd. Hij wil zo snel mogelijk naar haar toe, er lijkt iets ernstigs gebeurd, slecht nieuws. En zij weet het, maar door zijn blik te ontwijken probeert ze het nog even op afstand te houden

Maddbrug; Voor mij kent je tekst ontzettend veel gebaren en dan met nadruk op de slepende voet. Het is een liefdevolle tekst, de vrouw slurpt de man in zich op en de man nadert gestaag de vrouw. Hij heeft verdriet; zij kijkt hem nog niet aan omdat zij zijn verdriet nog niet aankan. Dat komt want zij houden van elkaar.

De vrouw houdt ontzettend veel van deze man. Is het familie of haar man? Hij sleept met zijn voet misschien door het motorrijden. Bloedvaten zijn afgekneld. Hij is onhandig, knakt iets en laat zijn helm vallen. Misschien is het ook grofheid. Misschien is het een ontluikende liefde tussen iemand met een handicap die met bezweet hoofd naar zijn lief komt. Ze wacht af met geduld, de hele tijd die het duurt. Ze neemt zijn handicap voor lief.

Ik krijg een soort van slecht nieuws gevoel. Het lukt me niet heel erg goed om te bepalen wat de gevoelens van de HP zijn ten opzichte van de motorrijder. Eigenlijk is dit een zinloos commentaar, al schrijvende bedenk ik me dat ik hier nog even over ga nadenken. Dus wordt vervolgd.

De hp is erg gespannen. Er is iets ergs gebeurd. De ik troost hem. Mooi fragment trouwens.

Ik heb het gevoel dat de motorrijder slecht nieuws heeft voor de hp. Hij probeert tijd te rekken voordat hij bij haar is. Ze zijn wel vertrouwd met elkaar, maar de hp durft hem niet in de ogen te kijken. Ik vraag me af wat hier aan de hand is.

Liefdevol volgt de HP zijn bewegingen. De man sleept al jaren met zijn voet, dit wordt gecompenseerd met zijn andere voet. Hij reageert op de buurman zijn roep. Ze zijn vrienden. Zijn houding terwijl hij met de buurman praat, spreekt zelfvertrouwen uit, hij recht zijn rug om het gesprek te doorstaan. Zijn gebaren, door het haar woelen, aan zijn neus friemelen en een hand in zijn nek zegt mij dat hij ongeduldig is. Hij heeft eigenlijk geen zin in het gesprek, wil het beëindigen. Zijn gebogen hoofd vertelt mij iets over zijn gemoedstoestand, hij is moe. Waarvan? Zijn tempo naar haar toe is traag maar zijn welkom warm. Het krachtige vasthouden zegt mij dat hij steun zoekt bij haar. De lichamen zijn met elkaar vertrouwt. Zij durft hem niet aan te kijken, waarschijnlijk omdat ze dan emotioneel wordt. Hij gaat in een wanhopige houding zitten. Een emotioneel weerzien.

Hij komt met slecht nieuws thuis. Ze houden van elkaar en kennen elkaar door en door. Hij verteld de buurman maar de halve waarheid, gezien het gefrunnik aan zijn haar, neus en nek. Hij wil haar alles vertellen, maar moet daar eerst de kracht voor vinden, en dat weet zij. Ze geeft hem de tijd met een wijntje.

wat een boel gebaren ... een liefdevolle verteller, een geknakte beschrevene. ik denk aan een stoere man die terugkomt van een slecht-nieuws gesprek bij de dokter- zijn lichaam laat hem langzaamaan in de steek (en dat is heel moeilijk voor hem, want zijn stoer en sterk zijn verleende hem zijn trots), maar zijn vrouw niet (en ook dat is niet makkelijk, want hij voelt zich niet meer de man die zijn vrouw verdient en heeft net gehoord wat voor lijdensweg er nog komen gaat en hoe hij uiteindelijk volledig afhankelijk van haar zal zijn).

Ik verwacht niet veel nieuwe reacties meer. Wil je ons vertellen of de lezer begreep wat jij bedoelde en wat je van deze opdracht geleerd hebt?

In elke reactie vind ik wel iets terug van de waarheid. Dank! HP heeft te horen gekregen dat zijn vrouw hem wil verlaten. Hij rijdt naar zijn allerbeste vriendin, om bij haar troost te vinden. De buurman kent de HP, hij had hem al eens eerder ontmoet. Zijn trekkende been is het gevolg van een motorongeluk, ooit. Zijn houding/ gebaren duiden op verslagenheid, verdriet. De vriendin schuilt in hem, hij is een grote man namelijk. De HP huilt (natte wang). Ze vind het vreselijk zijn verdriet te zien, te voelen. Want ja, Mili, zij houdt van hem. Henny, ik merk dat ik meer gebaren beschrijf in verhalen, die ik schrijf, een gegeven waar ik niet eerder bij stil heb gestaan. Ik vind het erg prettig hoe iedereen met zoveel interesse reageert, dat is ook heel fijn en leerzaam. Wederom een mooie opdracht, ik kijk uit naar de volgende.

Dank je Maddbrug, ik merk dat personages herkenbaarder worden als je ieder een eigen gebaar meegeeft, maar dat je echt heel voorzichtig moet zijn en niet overdrijven

Inderdaad, oefening baart kunst, laat ik het daar maar op houden,Henny!

@maddbrug Mag ik nog een reactie geven als lezer? Ik vind in jouw stukje niet de gebaren too much. Het lijkt uitgebreid maar ik haal uit de manier waarop de HP de man beschrijft veel liefde, emotie, zonder dat het genoemd wordt. (show) Daarmee zet jij een mooie sfeer neer en vraag ik me als lezer af of daar iets mee gebeurt in de rest van het verhaal, maakt mij nieuwsgierig. Hiermee heeft de beschrijving een functie, een doel, voegt iets toe en dan is er volgens mij niets mis mee. Nog een vraag voor @Henny (als het mag hier); In dit verhaal is zijn gebaar/ kenmerk het slepen van zijn been waardoor hij herkenbaar wordt maar dat beschrijf je toch niet telkens in het verhaal als hij aankomt lopen? Wat is de precieze functie van het gebaar? Is dat na uitleg waarom hij het gebaar maakt (motorongeluk in dit geval), zodat de lezer degene beter (her)kent, persoonlijker maakt of hoeft er geen uitleg bij? Bijvoorbeeld de man waar mijn HP voor valt heeft een scheve glimlach wat hem voor haar aantrekkelijk maakt maar daar heb ik geen uitleg bij waarom hij scheef glimlacht. Is dat dan onduidelijk, onpersoonlijk voor de lezer? Het geeft wel een beeld mee, denk ik. Of is de manier waarop ik als schrijver de glimlach gebruik ( alleen naar haar, of juist een vrolijke of een verdrietige) dan weer herkenbaar voor de lezer? Ik hoop dat mijn vraagstelling duidelijk is! :(

@Marietje: goeie vraag. Ik ben ook benieuwd naar hoe dat zit!

Hi Marietje, leuke vraag. Stel je hebt een personage en dan laat je hem met zijn been slepen. Wat is de functie daarvan? Als het geen enkele functie heeft, waarom spreekt dan juist dit ene detail de schrijver aan en wat doet het met de lezer? Nu denken we daar meestal niet goed over na, maar ergens in ons achterhoofd resoneert het met ideeën (vooroordelen) die we hebben. In mijn geval: deze man heeft al geleden, dat maakt hem extra kwetsbaar en tegenslag zal bij hem harder aankomen dan bij een ander. maar als hij die tegenslagen overwint, zal de overwinning ook zoeter smaken. En daarmee heeft de slepende voet ene functie gekregen. Hoe vaak ik (als schrijver) hem benoem is weer een ander verhaal In jouw voorbeeld: ik begeef me nu op glad ijs. De HP valt voor een man met een scheve glimlach. Overbodig detail? Dat lijkt me niet. Dus ga ik ik zoeken, psychologie van de koude grond. Waarom is die scheve glimlach aantrekkelijk? En voor wat voor vrouw is die aantrekkelijk? Waar staat het voor? Eigenlijk zou ik die vragen aan jou moeten stellen, dus laat ik dat doen, voor dat ik mijn antwoord geef. Mevrouw van Balen, Marietje, waarvoor staat een scheve glimlach? En wat zegt dat over een vrouw die daarop valt?

Hoi Maddbrug, ik hoop dat je het niet vervelend vindt dat er binnen jouw item nu een extra les over gebaren lijkt te ontstaan. @Henny en Marietje: als ik zelf een scheve glimlach uitprobeer, krijg ik het gevoel dat ik niet voluit wil lachen. Net of ik op een bepaald effect bij de ander uit ben, zonder mezelf helemaal bloot te geven. Het lijkt mij dat de scheve glimlach kan voortkomen uit verlegenheid, ongemak, arrogantie, verleiding, minachting, medeplichtigheid. De vrouw die hiervoor valt, vindt het wellicht aantrekkelijk dat de man zich niet meteen geeft, maar een beetje mysterieus blijft. Er valt voor haar nog iets te jagen. Zoiets?

Ik vind het absoluut niet vervelend! Interessant wel, goede reactie Marietje en dank, mevrouw van Balen! Met een sfeer probeer ik een setting te creëren, die kan bijdragen in de tekst of juist de lezer op het verkeerde been zet. Henny zit goed met haar opmerking daar heb ik niets aan toe te voegen. Dank je Henny! Van het slepende been naar de scheve lach. Er zit een twijfel in, in een scheve lach, geen volle overtuiging, te weinig zelfvertrouwen of juist een lach die imponeert en tot twijfel leidt bij een ander, echter kan het ook gewoon bij iemand horen. Soms val je voor iets in de man, dat je in houding, beweging kan terug leiden naar bijvoorbeeld je vader. (zo houd ik van een bepaalde stand van de voeten, omdat die mij vertederd, om dat die bij mijn vader hoorden) Hoe dan ook, het is een machtig proces, dat schrijven!

Ik vind het wel een leuk onderonsje. Dank maddbrug en mevrouw van Balen, inderdaad zoiets. Nu kan de betekenis voor iedereen verschillend zijn. bij mij roept de scheve glimlach een heel ander gevoel op. Een beetje onzekerheid, maar ook inbalans, niet symmetrisch, dat roept voor mij een gevoel van spanning op. dus de vrouw zou onbewust spanning zoeken. In mijn verhaal. En die betekenis moet ik dus duidelijk maken, tussen de regels door, in de context, omdat mensen misschien een verschillende betekenis geven, maar betekenis heeft het. Ben ik duidelijk of te abstract?

Duidelijk hoor Henny. Het is eigenlijk een interessant gegeven dat een betekenis van een gebaar bij iedereen een ander gevoel kan oproepen.Daardoor kan het, denk ik, ook niet op zich zelf staan, er is waarschijnlijk meer nodig in de tekst om te onderbouwen, wat je als schrijver wil weergeven. Zoals je zegt Henny, in de context moet dat duidelijk worden.

Het wordt me duidelijk, vooral ook hoe een gebaar in een tekst valt 'in te passen', en hoe je hem als lezer kunt interpreteren. Deze kennis maakt - ik geloof dat ik het al ergens eerder heb gemeld - het lezen van andermans teksten er ook nog leuker op.

Sorry, ik moest eerst mijn visite van taart voorzien! ;) Intussen heb ik weer een hoop geleerd! De man kan er niets aan doen dat hij wat scheef glimlacht, zijn gezicht is iets a- symmetrisch. De spieren aan de ene kant zijn langer dan aan de andere kant van zijn gezicht. Bij een volle lach valt het vrijwel niet op. Blijft over waar de scheve glimlach voor staat voor de HP: verlegenheid, onzekerheid over de situatie waarin hij zich bevindt, het niet volledig durven overgeven aan. Kortom een voorzichtige glimlach. En wat maakt het voor de HP aantrekkelijk: herkenning in zijn onzekerheid, ook zij is niet zeker van de gehele situatie en durft zich niet volledig te geven. Het maakt hem voor haar spannend, zij is nieuwsgierig naar zijn waarom. Zij vindt het hem daarom sexy staan. Duidelijk dat dat ook in de rest van mijn verhaal moet blijken. Als ik het juist toepast verdiept het mijn verhaal! Dank Maddbrug, mevrouw Van Balen en Henny voor deze wijze les! :thumbsup:

Zo'n gebaar en lichamelijk iets geeft je de gelegenheid meer over je personage te zeggen. Bijvoorbeeld door de scheve mond te noemen kun je vertellen dat de vrouw daar juist op valt daar en daar om. Dan heb je een aanleiding om die info te geven, mooier te verpakken