Stroeve alinea opeenvolging

Wat bedoel je met "de overgangen niet al te juist aanvoelen"? Dat het niet als een mooi kloppend verhaal klinkt?

Want misschien ben je gewoon te kritisch op je schrijfstijl.

Ik heb bijna overal last van, lelijke zinnen, gebrek aan pakkende beeldspraak, complexe verhaallijnen, te lange flashbacks, noem maar op, maar stroeve overgangen tussen alinea's zijn nog niet doorgedrongen tot mijn waarneming. Geen voorbeeld tot je beschikking?? Heb je de rechten op je schrijfsels verkwanseld, of bedoel je misschien dat je er niet veel voor voelt om een voorbeeld uit eigen werk te geven? Hoewel je dat niet uitspreekt, neem ik aan dat je op zoek bent naar oplossingen. Misschien zou ik ook over voorbeelden niets zinnigs op te merken hebben, maar het geven van algemene regels voor het vloeiend aaneenrijgen van alinea's gaat in ieder geval boven mijn macht.

Schrijf je collumns of fictie, verhalen of gedichten? 'Niet juist aanvoelen' kan duizend dingen betekenen. Ik ben bang dat je vraagstelling toch te vaag is om je te kunnen helpen.

Zonder voorbeelden is je vraag niet te beantwoorden, het kan namelijk aan een heleboel dingen liggen. Ik zou toch een stuk op proeflezen zetten. Dan duurt het misschien iets langer, maar krijg je tenminste wel een antwoord waar je iets aan hebt.

Is die alineaovergang juist niet expres bedoeld om een sprong, stroef of vloeiend naar de wens van de schrijver of de verwachting van de lezer, te maken om er iets mee te bewerkstelligen? Ja, dat is het grote nut ervan en tegelijk de glibberige schotsen waarover het verhaal springt. Ik zou zeggen: stroef als het moet, glad als het kan. Zolang het maar de bedoelde functie heeft. Ik zag laatst een documantaire waar twee flamingo's criquet speelden op een vers gemaaid parcours. En wat denk je? Eéntje won, en de ander verloor! Het is me wat hè, met het criquet, tegenwoordig. Maar los van je twijfel, je beroert zeker een taalkundige kwestie. Ik zal subtiel een antwoord proberen te formuleren. Welnu, ahem...

Ik merk vaak dat mijn alinea's inhoudelijk wel redelijk vlot lezen, maar dat de overgang van de ene naar de andere alinea soms nogal stroef aanvoelt.

Soms, is een vaag begrip dat als begrip soms teveel gebruikt wordt door schrijvers die soms hun gedachten niet kunnen verwoorden aan het eind van een alinea en er daardoor soms een hiaat ontstaat waardoor je na herlezen van je eigen woorden soms de gedachten die tussen twee alinea horen en je op dat moment wel duidelijk waren, en je nu die woorden je niet meer kan herinneren en je derhalve een vorm van stroefheid zal voelen die is ontstaan tussen de twee alinea. De boterham met pindakaas was warm geworden, dacht hij met een glimlach terwijl aan de overkant van de vijver een pelikaan rustig zat te wachten. Alinea; dit zijn je gedachten van een paar seconden geleden. De pelikaan vloog laag over het water naar de vijver waar de man zou zitten met de warme boterham met pindakaas. Alinea; maar dit is wat er op papier staat. De vis was duidelijk veel te dik. Kokhalzend - maar niet naar buiten - verdween de dikke vis in de bek van de pelikaan. Zie je het verschil. Heel soepel!

Hebben sommigen hier ook last van?

Neen.

Ik beschik hier momenteel niet over één van m'n schrijfvoorbeelden.

Geeft niet hoor. Ik wacht geduldig tot je weer over je schrijfvoorbeelden kan beschikken.