Iedere keer wanneer hij haar met zijn ietwat kille blauwe ogen aankijkt, slaat haar hart een slag over. Het is letterlijk te cliché voor woorden, maar zo voelt ze het wel. Zijn blik is intens, indringend zelfs. Hij knijpt zijn ogen daarbij toe. Ze kijkt op dezelfde manier naar hem terug, alsof er een krachtmeting tussen hen beide gaande is. Met de spanning zit het in ieder geval wel goed. Ze zou zich het liefst door de tafel heen wurmen om nog dichter bij hem te zijn. Ze hangt aan zijn lippen. Tenminste: als daar iets zinnigs overheen zou komen, maar vooralsnog is alleen zij aan het woord. Hij haalt alleen zijn schouders op en antwoordt met woorden van slechts één lettergreep. Dat maakt haar onzeker en in de war, want zij is toch niet in haar eentje verantwoordelijk voor dat enorme spanningsveld wat om hen heen hangt? Ze schuift haar inmiddels koude pizza over haar bord heen. Ze heeft alleen nog maar de randen op, maar ze zit al vol. ‘Stom van je dat je eerst de randen op eet. Nu laat je het lekkerste gedeelte liggen,’ is zijn commentaar. Ze valt bijna van haar stoel. Heeft hij nu echt werkelijk meer dan één woord gezegd? ‘Ach ja, kan gebeuren. Ik heb gewoon niet zoveel trek. Jij mag de rest wel op eten als je nog honger hebt.’ Hij haalt zijn schouders wederom op en eet het grootste gedeelte van de resterende pizza op.