#11 gebruik van omgeving

Zaterdag 21.30u ‘Weet je dat nou wel zeker?’ Bella lepelt haar laatste beetje tiramisú van haar bord. ‘Ik kan me jou niet anders voorstellen dan in dit huis!’ Tinus steekt een sigaartje op en leunt achterover. ‘Nou, ik kan het me wél voorstellen. Het is een groot en bewerkelijk huis en laten we eerlijk zijn, je bent geen ster in het onderhouden van een huis. Lekker opruimen, weggooien wat je niet meer nodigt hebt. De bezem er door! En dan kleiner gaan wonen. Ik vind het een goed plan Mier.’ ‘Nou, ik weet het niet hoor. Hier liggen al je herinneringen. Je zoon is hier geboren…Ik zou er vast en zeker spijt van krijgen. Ik bedoel, je bént al zo alleen en dan ook nog alles wat je vertrouwd is achter laten.’ ‘Ja, jíj Veronique. Jij zou dat niet kunnen. Maar jij bent Mira niet hè?’ We hebben heerlijk zitten tafelen, mijn vriendinnen en ik. Bij het toetje heb ik ze verteld dat ik mijn huis ga verkopen. Die ochtend aan zee kwam het plan bij me op. Ik wil aan zee wonen! Thuisgekomen ben ik door het hele huis gelopen. Al die kamers, al die spullen waarvan er eigenlijk nog heel veel van Rob zijn, wat móet ik er mee? Ik ben te chaotisch en te lui om het allemaal netjes en schoon te houden en het is overal dan ook een rommel. Op de vensterbanken en de kasten ligt het stof duimdik en het aantal spinnen met bijbehorende spinnenwebben is niet meer op een hand te tellen. Wat heb ik hier nog te zoeken? De herinneringen zijn vaker pijnlijk dan dat ze een genoegen zijn en ik heb altijd al aan zee willen wonen. Nu kan het, dus waarom niet? Mijn vriendinnen reageren precies zoals ik had verwacht. Bella maakt zich zorgen over hoe het dan moet als ik het huis heb verkocht en nog geen ander huis heb of andersom en begint een noodplan te maken. Tinus vindt het een geweldig idee en komt met de naam van een goede makelaar aan. Veronique heeft het vooral over het feit dat zij dat nooit zou durven en dat ze er, toen de kinderen de deur uitgingen, al moeite mee had dat haar man voorstelde om van de twee slaapkamers één grote kamer te maken. ‘Ik werd gewoon misselijk van het idee dat ze niet meer een eigen kamer zouden hebben in ons huis. Het voelde alsof ik blij was dat ze de deur uit waren, terwijl ik dat eigenlijk vreselijk vond! Dat is toch niet zo raar? Maar Gerard vond het belachelijk en lachte me uit. Ik heb me toen zó alleen gevoeld, zó onbegrepen! Ik ben dagenlang woedend op hem geweest!’ ‘Ja Veer, dat verhaal kennen we!’ Tinus trekt een half geërgerde, half geamuseerde grimas. Bella giechelt, terwijl ze glaasjes volschenkt met de Eau de Vie die ze deze zomer heeft ingeslagen in Frankrijk. Even overstemt de koffiemachine het commentaar. Ik kijk naar de vrouwen aan mijn keukentafel en prijs me gelukkig met onze vriendschap. Avonden als deze zijn onbetaalbaar en ik realiseer me dat het huis me gestolen kan worden, maar van deze toffe wijven zou ik nooit afstand kunnen doen.