# 11 - Gebruik van omgeving

Vanaf het strand waar zij elkaar ontmoetten, en zij hem een emmertje en een schepje in een nylon gevalletje had geschonken, gingen zij voor het eerst naar haar huis. Aangekomen waarschuwde zij hem vooral niet van de afstapjes te vallen. Zij liet hem binnen en hij liet zand uit zijn emmertje vallen. Zij werd nerveus omdat hij haar ruimte vulde en een lichte paniek greep haar bij de keel. Zijn felblauwe ogen taxeerden; het werd stil tussen hen. Door zijn brandende blik liep voor haar gevoel de verf van de veelkleurige doeken die zij met zoveel liefde uit Afrikaanse ateliers in kokers onder haar arm had meegenomen. Hij keek naar haar grote eettafel en koos zich een stoel. De verst wegstaande stoel bij binnenkomst, zo had hij rugdekking zei hij haar. Vervolgens liet zij hem haar geliefde binnenplaatsje zien. Waar een zwarte els wachtte in de grond gezet te worden. Hij knielde, haalde een keppeltje uit zijn zak en woelde met zijn handen de aarde los. Hij plantte het boompje en sprak gebeden uit. Els werd Chai, het Hebreeuwse woord voor leven.