Bloedmaan Door het dakraampje van haar kamer kon Tara de schitterende bloedmaan aan de hemel zien staan. Ze had vlierbessen en vlierbloesem in de wierookhouder gedaan en daar lavendel, sandelhout en oranjebloesem aan toegevoegd. Zo moest je de bloedmaan vieren volgens de voorschriften die ze op het internet had gelezen. Vlier was kennelijk belangrijk voor de bloedmaanviering. Ze had ook geprobeerd vlierbessengelei te maken, maar dat was een beetje mislukt. Het was meer een soort stroop geworden. En eigenlijk had ze ook nog vlierbessenwijn moeten maken. Daar had je dan weer cognac voor nodig en die durfde ze niet uit de drankenkast van haar vader te halen. Wel had ze een snee roggebrood uit de trommel genomen en daar deed ze nu de vloeibare vlierbessengelei op. Haar werktafel had ze ingericht als altaartje met foto’s van haar dierbaren. Haar oma – de enige die nog in leven was - , Loekie de setter en op het laatste moment had ze er ook een klein fotootje van Robert bijgezet, de jongen uit de hogere klas op wie ze sinds kort verliefd was. Ze had lang geaarzeld, want niemand mocht dat weten, maar er was toch niemand die haar altaartje zou zien. Eigenlijk was bloedmaan een ideaal moment om overleden dierbaren te eren, maar daar had Tara er nog minder van en zeker geen foto’s. Ze stak de bloedrode, bruine en donkergroene kaarsen aan die voor de foto’s stonden opgesteld en sloeg haar dagboek open om een mooi gedicht te schrijven over hoe haar nieuwe leven er uit zou zien. Ze vond maar moeilijk de geschikte woorden en kauwde nerveus op de achterkant van haar potlood. ‘Tara! Kom je naar beneden?’ hoorde ze haar moeder onderaan de trap naar boven schreeuwen. ‘De aardappelen moeten nog geschild en zo direct komt je vader thuis!’