Wekelijkse schrijfopdracht #7 - Bloedmaan

Verlangend kijk ik door het raam naar buiten. De helderrode maan staat vol aan de hemel. De harde bank onder mijn knieën begint nu echt pijn te doen. Ik probeer de pijn weg te dringen en me volledig over te geven aan het gebed dat door de holle ruimte klinkt. Wanneer de laatste woorden wegsterven, loopt hij in zijn helderwitte gewaad naar het altaar. Mijn vader. Zijn blauwe ogen staan nog feller dan gewoonlijk, terwijl hij de enorme bijbel openslaat. ‘Het is zover.’ Zijn zware stem galmt indrukwekkend wanneer hij preekt. ‘God heeft onze gebeden verhoord. Niet langer zullen wij op deze verdorven aarde moeten ronddwalen. Ons leven hebben wij gewijd aan onze heer en Hij heeft ons gehoord.’ De woorden van Noach klinken na in mijn herinnering: ‘We moeten hier weg, er staat iets te gebeuren. Ik weet het zeker.’ ‘De profeet Joël heeft het ons vertelt’, gaat mijn vader verder. ‘De zon zal veranderd worden in duisternis, en de maan in bloed, eer dat die grote en vreselijke dag des HEEREN komt.' 'Laten wij samen bidden, opdat God ons in zijn koninkrijk mag verwelkomen.’ Niemand anders lijkt de spanning te voelen die er in de zaal hangt. Niemand lijkt de donkere ondertoon in zijn woorden te herkennen. Iedereen gaat volledig op in het gebed. Alles in mij schreeuwt dat ik hier weg moet. Dat ik had moeten luisteren naar Noach en Eva. Dat ik met hen mee had moeten gaan toen het nog kon. Een sissend geluid haalt me uit mijn gedachten. Een geluid dat even bekend als onheilspellend in mijn oren klinkt. Vanachter het altaar verspreid zich langzaam een donkerrood gas……