Ik heb een ingewikkelde relatie met mijn spiegelbeeld. Elke ochtend en elke avond kijk ik ernaar en het bevalt me niet wat ik zie. De vrouw die me aankijkt, is veel ouder dan ik. Ze heeft rimpels. Haar haar lijkt blond en lichter dan op de laatste foto, maar ik weet dat het grijs is. De huid om haar hals hangt in plooien naar beneden. Het kobaltblauw van haar ogen is vervaagd tot grijsblauw. Ze lijkt steeds meer op mijn moeder op het einde van haar leven. Alsof die mij aankijkt vanuit de eeuwigheid en me wat zeggen wil, maar zwijgt. Toch ben ik het zelf, de vrouw in de spiegel die er niet uitziet als ik. Ik zou voor altijd jong zijn, dat heb ik mezelf beloofd. Mij zou het niet gebeuren, dat langzame verval, dat stukje bij beetje de aarde ingetrokken worden lang voordat ik dood was. Mijn leven ligt nog voor me. Dat is altijd zo geweest en dat moet zo blijven. De wereld ligt aan mijn voeten, mijn mogelijkheden zijn onbeperkt. Die vrouw in de spiegel is op haar retour. Ze staat nog rechtop, ze doet nog een beetje mee, maar lang zal dat niet duren. Ik wil niet meer kijken en toch zal ik dat blijven doen. De vragen komen namelijk telkens terug: wie ben ik, wie was ik.