Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

schrijfopdracht 3, berg nu je geweer op

21 maart 2014 - 15:29
twijfel Zijn mensen op hun dapperst als ze niets meer te verliezen hebben? Die gedachte ging door haar hoofd terwijl ze de soldaat in zijn ogen keek die trillend zijn geweer op haar richtte. Wat een rare gedachte op dit moment, bedacht ze er verwonderd bij. Het leek wel alsof ze, door dit niet te vatten gevaar, volledig naar binnen was gegaan. Veilig in haar hoofd, warm en bekend. De ideale plek voor het laatste moment. Er kwam, bespottelijk natuurlijk, zelf iets van ‘geluk’ naar boven, en ze kon en wilde de glimlach die daar uit tevoorschijn kwam niet onderdrukken. Ze zag dat hij verward raakte. En toen begon het praten. Niet uit haar haar hoofd of haar lijf maar rechtstreeks uit haar ziel. Ze verbaasde zich zelf over de woorden. ‘En als je nou schiet, wat dan? Weer een vijand minder?’ ‘Ja, trut, weer eentje minder,’ antwoordde hij met een volume dat vooral bedoeld leek om zijn bibbers te overstemmen. ‘Okee, en hoeveel moeten jullie er dan nog? Duizenden, miljoenen? En wat heb je dan gewonnen? Heb je dan jouw gelijk gewonnen? Heb je dan jouw land, onder jouw god en jouw regels? Een land dat drijft op bloed?’ Waren dit haar woorden? Was dit haar kalmte? ‘Wij gaan winnen, en dan is het allemaal goed,’ schreeuwde hij paniekerig over al haar vragen heen. ‘Oh ja, dan is het goed? Dan kun jij rustig slapen, met al die dode mensen in jouw hoofd, in jouw hart. Dan zijn de kinderen trots op de vaders die ontelbare moorden pleegden. Dan zijn alle nabestaanden gelukkig en zonder wraak? Dan vindt jullie god dat dit het enige pad naar vrede en liefde was? ‘Het moet, het is onze opdracht. Anders gaat het mis.’ Het schreeuwen was fluisteren geworden en de woorden leken meer voor hemzelf bedoeld dan voor haar. ‘Méér mis dan dit?’ Ze zag hoe haar woorden het schild wegvraten. Hoe de wanen knakten. Zijn geweer wees omlaag en stil huilde hij, met grote snikken en schokken. Ze liep naar hem toe en kuste zijn voorhoofd: ‘Berg nu je geweer op.’

Lid sinds

18 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
22 maart 2014 - 14:30
Het idee is wel goed: soldaat die inziet waar hij eigenlijk mee bezig is, maar je legt dat er te dik bovenop. Je personages komen niet tot leven daardoor. Zoals het er staat, geloof ik niet dat die vrouw dit in haar doodsnood allemaal zegt en ook niet dat de soldaat gaat staan huilen. Wrijf de moraal er wat mlnder in, probeer die subtieler tot uiting te laten komen.

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 maart 2014 - 16:25
Moedige opdracht over moed. Hoe moediger kan het dan ongewapend een smeekbede te doen tegenover iemand met een geweer. Ik vraag me af of het toch mogelijk is. Het is moeilijk om het in zo'n kort stukje te doen misschien. Misschien moet het gesprek nog langer duren zodat de overgang geloofwaardiger wordt. Ik denk dat niet iedereen dit te moralistisch vindt. Dat is de mening van Petra en laat je niet door een mening weerhouden van schrijven wat je goed vindt.