#4 Sollicitatiegesprek - Stiekeme viezerik

Al ruim tien minuten zit ik tegenover een iel mannetje. Hij heeft kroes haar en draagt een rond brilletje met spiegelglazen. Hij staart naar mijn borsten. Ik begin te twijfelen of ik überhaupt wel voor die vent wil werken. Ik vind hem het type dat in je bil knijpt en geregeld tegen je aan botst waarbij zijn hand te langzaam over je borst glijdt. ‘Hoe zijn je communicatieve vaardigheden?’ vraagt hij. ‘Heel goed,’ zeg ik en geleid door het loon voor deze functie geef ik hem twee voorbeelden. Direct daarna brei ik er een stukje over samenwerken achteraan. ‘Kijk,’ zegt het mannetje, ‘Dat hebben we nu nodig.’ Hij wrijft met zijn handen over elkaar heen en kijkt heel kort richting mijn gezicht. Alsof hij mij wil belonen voor mijn goede antwoord en daarom even respectvol niet naar mijn borsten staart. ‘Hoe groot is het team precies?’ vraag ik. ‘Op dit moment werken er acht mensen en we hebben twee plekken open. Woon je in de buurt?’ ‘Ik woon op een kwartier rijden.’ ‘Dat is fijn.’ ‘Ja,’ zeg ik, Ik zou het heel fijn vinden als u niet naar mijn borsten kijkt, wil ik er aan toevoegen. Natuurlijk zeg ik dat niet, maar het begint me steeds meer moeite te kosten. ‘Je bent eigenlijk wel iets te oud.’ Dan pas besef ik dat hij natuurlijk denkt dat ik niet zie dat hij naar mij kijkt. Dat hij denkt dat zijn spiegelglazen dat voorkomen. Het is een stiekeme viezerik. ‘Maar ik kan een uitzondering maken,’ zegt hij terwijl een grote grijns op zijn gezicht verschijnt. Jezus. Die vent kleedt me letterlijk uit met zijn ogen. Ik besluit om weg te gaan. ‘Als jullie project goed verloopt krijgen jullie een bonus ter waarde van 20% van de winst.’ Ik besluit om te blijven. ‘We hebben geregeld borrels. Teambuilding, die zijn verplicht.’ Zijn grijns groeit. Ik besluit om weg te gaan. ‘Ik denk dat jij het hier ver kan schoppen.’ Ik besluit om te blijven. Ik heb die baan nodig. Ik moet die baan hebben. Ik wil mijn huis niet uit. Ik besluit om te blijven.