Het was natuurlijk een waanzin-idee. Maar toch. Als mensen in een roeiboot de oceaan oversteken en met de fiets van Alaska naar Patagonië rijden, waarom zou dit dan niet kunnen? Ik heb tenminste ruimte voor bagage en zitplaatsen voor medereizigers. Ik hijg als een postpaard, het zweet gutst van mijn gezicht. De weg is een lang, zwart lint dat als een rits de rode aarde splijt. Hij verdwijnt in een dansende luchtspiegeling aan de horizon. Dichterbij zie ik een baobab langs de weg. Schaduw! Drinken! Uitrusten. Wachten op de mensen die ongetwijfeld ook op deze afgelegen plek op onverklaarbare wijze tevoorschijn zullen poppen. Misschien reizen ze een eindje met me mee. Als ze bereid zijn ook een zweetdruppeltje te laten. Hoe heb ik me toch voor dit karretje laten spannen? En waarom had niemand mij verteld dat albino’s in Afrika voor heksen worden aangezien? Dat ik zou opvallen tussen negers had ik wel voorzien, maar dat ik zou moeten fietsen voor mijn leven had ik niet ingecalculeerd. Gelukkig leerde ik mezelf al snel inpakken in kaftan en tulband, eerst als bescherming tegen de zon, later tegen nieuwsgierige inlanders. Zonnebril erbij, rode aarde over handen en voeten, klaar. Zevenduizend kilometers rolden onder mijn banden door. Nog een slordige 1500 tot Botswana. Dan kan mijn broer zijn toeristenattractie in ontvangst nemen. En me uitleggen waarom hij ‘m niet in dat vrachtvliegtuig kon laten vervoeren. En ik dus hier...... Mijn bloeddruk stijgt. Het wordt echt tijd om te pauzeren. De rubberen banden beginnen te smelten door de aanraking met het hete asfalt. Wat is die baobab nog ver weg. Terwijl mijn benen doorstampen probeer ik uit te zoomen. Op het zwarte lint zie ik het voortrollende gele gevaarte met op de zijkant de helblauwe letters: “Jacobs Bierfietsen. Nooit meer dorst.”