Schrijfopdracht #2: De muziekdoos

Een vijver, een stomme vijver. Bart stak de spade de grond in. Waarom deed hij alles wat ze zei? Zonder protest. Hij smeet het zand op de kleine hoop die hij al verzameld had en hief de spade weer op. Met een plotse uitbarsting van woede joeg hij het ijzeren onding in de grond. Op dat moment hoorde hij gelach. Hij keek om zich heen, maar zag niets meer dan de gladde groenheid van de tuin, onderbroken door bloemperkjes en struiken. Hij haalde zijn schouders op en spitte verder. Met de volgende steek hoorde hij opnieuw het gelach, deze keer samen met het geblaf van een hond. Bart glimlachte. Een hond, dat ontbrak in zijn leven. Een grote zwarte, zoals hij als kind er ook ene had. Maar ja, ze was allergisch. Misschien moest hij er gewoon één halen, zien hoe ze zou reageren. In opstand komen tegen haar regeltjes. Natuurlijk zou hij dat niet doen, maar het was leuk om erover te denken. Verdomme, niet denken, doen. Hij stopte met spitten, ging zitten en keek nog eens om hem heen. Hoe heette zijn hond alweer? Hij zuchtte en begon weer te graven. Het gelach en geblaf waren verdwenen, maar Bart bleef zoeken naar de naam van zijn hond. Elke schep zand die hij naast hem smeet, was een nieuwe herinnering aan hoe hij als kind in deze tuin speelde. Gelukkig en vol vertrouwen over de toekomst, toen wel nog. Bij de volgende steek belandde zijn spade tegen iets hards. Hij veegde het zand weg en staarde naar een bruin doosje. Dit herkende hij onmiddellijk. Een muziekdoosje waar hij als kind altijd mee speelde. Maar wat deed het hier? Hij wond het mechanisme op en opende de doos. Het speelse muziek bracht tranen in zijn ogen. Dit geluid had hij niet meer gehoord sinds de dag dat Wolf dood ging. Wolf! Zo heette zijn hond. Die dag begroef hij het doosje in de tuin. En nu had hij het teruggevonden. Morgen ging hij naar het asiel, besloot hij, allergisch of niet, hij ging een hond halen. Nu moest hij verder spitten, wie weet wat hij nog allemaal vond? Misschien zelfs de sterkte om zijn leven terug te krijgen. Dus moest hij blijven graven. Tot het zover was.