# Reizen

Carmelita Het is een lange weg omhoog naar ons dorp. Steil. Het gemiddelde stijginspercentage is 8%. En dat over een afstand van vijftien kilometer, schijnt nu beneden op een bord te staan. Zou ons dorp in Frankrijk liggen, dan zou het met vaste regelmaat een aankomstplaats van een bergetappe in de Tour de France kunnen zijn. Maar ik woon niet in Frankrijk. Daar ligt ons dorp dus ook niet. Trouwens, het pad is pas vorige week geasfalteerd. Het was Pepe, die gisteren wat zout in de fysiek al lang geheelde wond meende te kunnen strooien. 'Als die weg er tien jaar geleden gelegen had, José, dan hadden ze je been misschien kunnen redden.' Pepe is de man van Carmelita. Carmelita had een oogje op mij. En ik op haar. Maar tien jaar geleden besloot een rotsblok om naar beneden te rollen toen ik bijna boven was, helemaal boven in het dorp waar ze toen nog bij haar ouders woonde, om haar een bos bloemen te brengen en haar een vraag te stellen. De dokter heeft het me toen goed uitgelegd. Naar beneden, naar de stad, op de muilezel, dat zou drie uur duren. Dan zou ik doodbloeden. Hij had de zaag al in de hand voordat ik berustend knikte. We hadden één stuk asfalt in het dorp, toen. Het plein waarop we skateboarden. Carmelita zag altijd hoe ik skateboarde als geen ander. Veel beter dan Pepe. Er lijkt een donkere wolk te hangen boven het huis van Pepe en Carmelita. Ze wonen er nog steeds alleen. Ik zie haar soms naar me kijken met iets van een hunkering. De wielen van mijn skateboard bleef ik al die jaren smeren. Vandaag, als ze kijkt, ga ik voor het eerst in tien jaar weer naar beneden. Op mijn skateboard, op één been, swingend.