Hebben jullie woordjes die te vaak opduiken?

misschien, want, waarschijnlijk Tijdens het schrijven merk ik niet dat ik ze gebruik. Pas tijdens het teruglezen zie ik het. Ik probeer ze er wel uit te halen, want vijf keer 'waarschijnlijk' in een alinea leest niet prettig.

Er is er een, die er voor mij uitspringt. Die vallen mij ook op in proefleesteksten en op facebook helemáál. In een verhaal mag het niet zitten, vind ik, en minimaal in dialoog. Op facebook moeten ze het 'gewoon' zelf maar weten ;) Dat woord is gewoon. Anders doe je toch gewoon niet mee? Ik heb gewoon geen zin. Gewoon doorzetten! Ik heb er gewoon twee genomen ... Doe het nou maar gewoon - Gewoon geeft soms een hatelijk toontje, duidt ongeduld, zo doe ik het altijd, jij doet het verkeerd, ik weet het beter, ik zie jouw probleem niet met dit gewone probleem. Dat een personage ongeduldig, boos of betweterig is, kan een schrijver ook laten zien. --- En dan deze, al is het eigenlijk niet een woord, maar twee: (samengestelde) woorden die aan elkaar geschreven horen, als twee woorden schrijven. Soms twijfel ik (niet vaak) dan zoek ik het op. --- En ja, jouw lijstje check ik zelf ook. Aanvullend: wat, iets, soms, vaak, aantal, veel, eerder. (ik moet die van mezelf proberen te specificeren of weglaten). --- Ik check, ook, op komma's want daar, strooi ik zelf, nogal mee. :)

Maar, trouwens, ook, ik. En komma's inderdaad. @Mirandala: er moet een komma voor 'want' in die laatste zin.

Ha, ha, ha, chips,,, IK die check ik ook - vooral de plaatsing. Drie keer een zin met ik beginnen doe ik niet zoveel meer, maar ik controleer het toch. Ook de naam van de hp, trouwens. Soms gebruik ik die teveel. Dan schrap ik er een paar en vervang die dan door hij/zij.

Goeie vraag, Anaid. Die komma voor een naam, die vergeet ik altijd... het omgekeerde probleem. Even, misschien, zou, dacht, terwijl, nadenkend, dat soort woorden speur ik op en haal ik weg. Want dat is dan natuurlijk wat ikzelf denk tijdens het schrijven: 'Goh, wat zal ik ze nu eens even laten doen.' Maar het leest niet handig. En om de een of andere reden laat ik mensen veel te vaak schouders ophalen en fronsen. Voorheen haalde ik die dingen eruit als ik vond dat de tekst bijna klaar was. Ik probeer het nu al te doen bij het eerste herschrijfje. Doordat ik de zinnen dan soms helemaal moet verbouwen, is dat eerste herretje meteen een stuk leuker om te doen. (Ik her, bij een eerste versie, op dag twee wat ik op dag een schreef, voor ik verder ga met nieuwe tekst.)

Het woordje 'om'. Dat kan ik echt negen van de tien keer weglaten :) Ik heb het ook niet door als ik schrijf.

"Wat", in de betekenis van enigszins of een beetje, kruipt er bij hardnekkig in.

Het woordje 'om'. Dat kan ik echt negen van de tien keer weglaten :) Ik heb het ook niet door als ik schrijf.

Negen van de tien keer, nee, dat maakt je tekst niet leesbaarder. Het woord om heeft een functie, maar je kunt het inderdaad weglaten in bepaalde gevallen. Ik controleer er ook op met 'zoek en vervang', maar zal misschien één van de tien keer 'om' weglaten. In een gedicht, daar omzeil ik het wel. Hier meer over om. https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/om-wel-of-g…

Ik gebruikte heel vaak het woordje, wel. Zo vaak dat ik het als natuurlijk aan andere woorden plakte. Weleens. Als ik dat dan terug las corrigeerde ik dit, maar kortgeleden heb ik geleerd dat het niet eens fout is.

Ik worstel regelmatig met het woord weer. Daar heb je dat woord weer. :)

Ik ben dol op hoewel.

Gewoon, inderdaad! Gebruik ik gewoon ook veel te veel.

er toch soort van lijken (het ww :P ) zinnen die beginnen met "ik"

`en´

Ik check ook altijd op 'heel'. Heel groot, heel nat, heel leuk. Bijna altijd lui taalgebruik dat vervangen moet worden door wat beters. Maar in een eerste versie stoor ik me er niet zo heel erg aan. ;)

Oe, en popi woordjes: supergeweldig, en zo. Die wil ik er ook uit.

Mijn personages reageren soms teveel hetzelfde. Bij elke verbazing worden bijv. hun ogen groot :)

En komma's inderdaad.

Wat is er mis met komma's?

Niks, behalve dat ik ze te veel gebruik. Een reactie op Mirandala een post eerder.

Ik herken ze: ook, nog, zelfs, dus.... Ik trek me daar tijdens het schrijven niets van aan. Als ik dan klaar ben en mijn verhaal bijvoorbeeld naar een proeflezer mail, ga ik met zoek en vervang al die woordjes na en meestal schrap ik ze bijna allemaal. Schoont altijd lekker op! Dus :\\

Ik betrap mezelf op het woord 'maar' om tegenstellingen weer te geven. Bij het schrappen van de overvloed aan 'maars', moet ik zinnen opnieuw formuleren. De cadans in de alinea mag daarbij dan niet verloren gaan. Werkelijk MAAR waar; er ontstaan daardoor zinnen met een diepere lading.

Herkenbaar, JoanneE. Doordat je niet voor de makkelijke manier kiest, word je creatiever in omschrijvingen en dergelijke.

Wel.

Werkelijk MAAR waar

Raar Maar waar - werkelijk waar. Dit bedoel je natuurlijk als grapje, maar het deed me wel ergens aan denken. Ik loop mijn tekst ook na op staande uitdrukkingen en niet alleen op het verkeerd gebruik van. Ze sluipen er in en ik vervang lang niet alles. Ik kijk wel óf ik een alternatief kan vinden. Bijvoorbeeld: Zij stonden als een man op - iedereen stond op.

Dat is inderdaad ook een goeie: gebruik ik uitdrukkingen wel goed of vervoeg ik wederkerende werkwoorden wel op de goede manier? Ook eentje die ik altijd doe: dat die wat wie nakijken. Verwijs ik wel goed? 'Het meisje dat' kan verderop opeens 'die touwtjespringt' zijn. Ook een belangrijke: bovenop of boven op (en varianten daarop). Het boek ligt boven op de kast Waar ligt het boek in de kast? Bovenop.

@Via. Helemaal goed verwoord. Je wordt door het herformuleren van zinnen creatiever en soms kunnen daar verrassend bijna poëtische zinnen uit ontstaan. Ik kan dan zelf perplex staan of verliefd zijn op bepaalde zinnen. @Mirandala. Ha... zeer alert! Het was inderdaad een woordgrap. Neemt niet weg dat ook ik mijn uitdrukkingen moet nalopen op juistheid. Het gekke is dat ik kromme uitdrukkingen bij een ander direct herken en bij mezelf daar volledig over heen kan lezen. Gelukkig bestaan er proeflezers! @Anaïd, dat, die, wat wie.... Dat wie wat doet? O, die! :) Herkenbaar.

Verkeerd gebruikte of samengetrokken uitdrukkingen kunnen trouwens heel grappig zijn in dialoog :) en inderdaad, ik zie ze ook onmiddellijk in de tekst van een ander, dingetjes als: of terwijl in plaats van oftewel. Die haal je er niet uit met de spellingscontrole, dat moet een schrijver 'gewoon' weten. Zo zag ik hier laatst: uitseer (oud zeer). Oei.

Ooh, vast of aan elkaar. Daar bak ik helemaal niets van.

Bij mij is het niet specifiek één woord of een paar woorden. Dit verschilt per verhaal. Maar áls ik dan een woord gebruik dan komt dat meestal te vaak terug. Dus inderdaad erg herkenbaar. Iemand nog tips om dat te voorkomen? :)

Ik niet. Ik merkte een keer dat ik wel heel vaak supergezellig riep in een verhaal. Tja. Zodra ik het wist deed ik het niet meer. Maar woordjes zoals even en misschien, die glippen mee met het denkproces.