Van Barbie tot dominatrix

Een dag niet geschreven is een dag niet geleefd. Maar veel leuker nog dan het schrijven zelf is het proces dat eraan voorafgaat, vanaf het moment waarop het zaadje is geplant. Dit zaadje kan door allerlei oorzaken ontstaan, door een beeld, een geluid of een geur. Dan wordt er onwillekeurig een proces in gang gezet. De radertjes in mijn brein beginnen te draaien. In de dagen, weken of zelfs maanden daarna kan het zaadje ontkiemen en uitgroeien tot een verhaal met concrete vormen. Dan kan de research beginnen.

Research is voor mij het leukste onderdeel van schrijven. Veel lezen, met allerlei mensen praten, maar vooral ook ervaren. Voor mijn roman Een bittere pil ging ik af op mijn eigen ervaring. Ik heb het achteraf betreurd dat ik niet opgenomen werd. Een verblijf op de psychiatrische afdeling zou het verhaal een interessante wending hebben gegeven, hoewel het wat minder goed had gestaan op mijn CV.

Voor vrijwel elk verhaal, zelfs voor sommige blogs, verricht ik research. Om inspiratie te krijgen bij het schrijven van een erotische scène kijk ik, overigens met veel genot, naar bepaalde films. Voor weer andere verhalen verdiepte ik me in de anatomie van de papegaai, dook ik in de levensloop van Barbie en ging ik terug naar de jaren van fluorescerende beenwarmers en schoudervullingen.

Het meest intensieve onderzoek deed ik voor Death Metal, een novelle over de heavy metal scene (gepubliceerd via Aardschok magazine). Ik keek naar documentaires, sprak met enthousiaste metalheads, las eindeloos muziekmagazines en luisterde naar stevige rockmuziek. Ik bezocht ook een heavy metal concert om zelf te ervaren hoe het is om tussen in leer gehulde headbangers te staan. Omdat een scène van de novelle zich afspeelt in het mortuarium, moest ik daar natuurlijk ook een kijkje nemen. Het resulteerde in een macabere rondleiding en een drie uur durend gesprek met een medewerker die blij leek eens een levend persoon tegenover zich te hebben.

In mijn volgende project komt een personage voor die journalist is. Een paar dagen meelopen bij de krant vind ik dan een must. Dat kun je een gebrek aan fantasie noemen, maar ik vind dat wat ik schrijf moet kloppen. Daarom heb ik er als schrijver erg veel baat bij om iets van heel dichtbij te kunnen ervaren. Ik maak mij dan ook grote zorgen om eventuele volgende projecten. Stel dat ik eens iets ga schrijven over vrouwen op de wallen of over het thema SM?
Als je mij ooit in een dominatrix pakje achter een raam ziet staan, dan weet je in ieder geval waarom.

Verena Germeraad schrijft van jongs af aan. In het dagelijks leven werkt ze als secretaresse bij de politie. Een bittere pil is haar eerste boek. Momenteel werkt zij aan diverse projecten, waarvan op korte termijn een gepubliceerd wordt. Sinds september volgt ze de schrijversacademie in Antwerpen.