Overbodige uitleg :: R.U.E.

Ik erger me ook aan uitleg in boeken. Ik schrijf Sci-Fi en geef geen uitleg, omdat ik dat zelf niet prettig vindt. Er hoeft geen (halve) bladzijde of meer besteed te worden om uit te leggen hoe de wereld in elkaar zit, dat laat ik in mijn tekst blijken, namelijk show. Voorbeeld: Ik zwaaide naar Lisa en glimlachend kwam ze naar me toe gelopen. We waren al enkele jaren bevriend. Onze moeders waren sinds de verhuizen onafscheidelijk en onze vaders, die beiden een bedrijfje beheerden, konden uren discussiëren. Dit is een kort voorbeeld van iets dat ik niet zo doen. Dat ze elkaar al jaren kennen kan erg terloops in één zin worden verteld. Dat haar vader een bedrijf heeft, daar kan subtiel naar gelinkt worden, zonder het woord ‘bedrijfje’ zelfs te hoeven gebruiken. Ik snap dat mijn aanpak een boek kan vertragen, enkele lezers doet afhakken en teveel vragen oproept. Maar ik geloof dat je je als lezer zo het best kan inleven. De boeken die ik heb gelezen waarbij op die manier is geschreven zijn me het langs bijgebleven, omdat ik me erin heb kunnen 'inleven'.

Ik geloof niet dat ik goed begrijp wat je wilt zeggen. Kun je een kort goed/fout voorbeeld plaatsen, waarin je duidelijk maakt hoe jij dit ziet?

De lezer ziet de Bokitograp wel of niet. Daar hoeft geen zin achteraan te komen. De lezer die de grap begrijpt, lacht mee met de schrijver - niet met de hoofdpersoon. Sommige dingen kunnen ook irritant zijn omdat je ze niet begrijpt en je daardoor uit het verhaal wordt gegooid. Dan heb je wel uitleg nodig. Misschien illustreert de Bokitograp dat het duidelijkst: door er "glimlachte hij" of wat dan ook achter te zetten, probeert de schrijver de lezer erop te wijzen dat het een grap was. Nou, dat had de lezer die de grap begreep echt wel gesnapt. Degenen die de grap niet snappen, hebben ook niets aan de verwijzing van grinniken of glimlachen; alleen uitleg zou het hen kunnen doen plaatsen.

Je gaat voorbij aan de subtext die het glimlachen met zich brengt. Als het puur zegt: lezer, ik heb een grap gemaakt voor het geval je dat niet snapt, ben ik het 100% met jou (en Mirandala) eens. Maar als het meer zegt, meer is dan puur uitleg, dan kan dat ervoor zorgen dat het niet overbodig is.

Natuurlijk. Als het meer zegt, meer is dan puur uitleg, dan kan dat ervoor zorgen dat het niet overbodig is. Maar Leonardo, je post hier over het principe RUA. En in je beginpost geef je dit voorbeeld mee. Dan is het toch logisch dat het excerpt puur om de uitleg in RUA gaat? Je vervangt iets waar je door je proeflezer op gewezen werd als zijnde RUA, door ´hij grinnikt´. Nu zou ik normaal nooit over een zo´n woord vallen in een stukje tekst. Maar hier geef jij het een voorbeeldfunctie. Als een nieuw forumlid dit topic tegenkomt via de zoekfunctie zoek: rua, leest diegene dat voorbeeld erbij. Is het niet beter om, als je met zo´n principe op de proppen komt, er ook gelijk een voorbeeld uit het boek bij te zetten, in plaats van een eigen tekst?

Maar hier geef jij het een voorbeeldfunctie. Als een nieuw forumlid dit topic tegenkomt via de zoekfunctie zoek: rua, leest diegene dat voorbeeld erbij. Is het niet beter om, als je met zo´n principe op de proppen komt, er ook gelijk een voorbeeld uit het boek bij te zetten, in plaats van een eigen tekst?

Ja. 1. De post is op verzoek van forumlid nienkea. Ik heb de kreet niet bedacht, maar gebruik het als een reminder om teksten scherp te krijgen. 2. Mijn eigen tekst heeft het voordeel dat ik hem helemaal kan afkraken zonder bang te hoeven zijn iemand te beledigen. Er staat overigens nog een voorbeeld in de beginpost. 3. Koop het boek en lees alle voorbeelden erbij, of Google. 4. Het voorbeeld is ter illustratie en reflecteert hoe ik als schrijver teksten probeer beter te maken. Ik kan onmogelijk met alles en iedereen rekening houden, ook niet met nieuwe forumleden.

Maken jullie het jezelf niet nodeloos moeilijk? Schrijf gewoon zoals je het zelf wilt. Tell/show/rue. Godzijdank geven we er allemaal een andere invulling aan.

Elk vak heeft zijn termen, Tja - het bedrijfsleven, rechtspraak, psychologie, psychiatrie, geneeskunde, en ook dramatiek. Het is wel handig dat wanneer je er het met elkaar over hebt, je het over hetzelfde hebt. En dan I.P.A. (*) (*) Investigate, Practice, Apply

Natuurlijk. Als het meer zegt, meer is dan puur uitleg, dan kan dat ervoor zorgen dat het niet overbodig is. Maar Leonardo, je post hier over het principe RUA. En in je beginpost geef je dit voorbeeld mee. Dan is het toch logisch dat het excerpt puur om de uitleg in RUA gaat? Je vervangt iets waar je door je proeflezer op gewezen werd als zijnde RUA, door ´hij grinnikt´. Nu zou ik normaal nooit over een zo´n woord vallen in een stukje tekst. Maar hier geef jij het een voorbeeldfunctie. Als een nieuw forumlid dit topic tegenkomt via de zoekfunctie zoek: rua, leest diegene dat voorbeeld erbij. Is het niet beter om, als je met zo´n principe op de proppen komt, er ook gelijk een voorbeeld uit het boek bij te zetten, in plaats van een eigen tekst?

Ja. 1. De post is op verzoek van forumlid nienkea. Ik heb de kreet niet bedacht, maar gebruik het als een reminder om teksten scherp te krijgen. 2. Mijn eigen tekst heeft het voordeel dat ik hem helemaal kan afkraken zonder bang te hoeven zijn iemand te beledigen. Er staat overigens nog een voorbeeld in de beginpost. 3. Koop het boek en lees alle voorbeelden erbij, of Google. 4. Het voorbeeld is ter illustratie en reflecteert hoe ik als schrijver teksten probeer beter te maken. Ik kan onmogelijk met alles en iedereen rekening houden, ook niet met nieuwe forumleden.

Jammer.

Ik geloof niet dat ik goed begrijp wat je wilt zeggen. Kun je een kort goed/fout voorbeeld plaatsen, waarin je duidelijk maakt hoe jij dit ziet?

Ik ga het proberen, maar een voorbeeld hoe ik het zou doen is moeilijk te geven. Ik woonde al bij hen sinds mijn tiende en had me er allang bij neergelegd dat mijn ouders een beetje vreemd waren. Ze leefden in hun eigen fantasiewereldje, waarin vervallen huizen ‘apart’ waren en schimmel ‘sfeervol’ was. Ik hield juist van eigentijdse dingen en niet, zoals Sally, van door houtworm aangevreten stoelen en van slaapkamers waar ’s winters de ijsbloemen op de binnenkant van de ruiten zaten. (Joss Stirling - Het verhaal van Sky) Dit zou ik nooit doen. Dat haar ouders 'vreemd' zijn wil ik zelf wel uitmaken en dat haar 'smaak' eigentijds is kan anders duidelijk gemaakt worden. Door middel van acties van de ouders kan [i]ik als lezer bepalen in hoeverre die ouders 'vreemd' zijn. Ik weet niet of dit het juiste woord is maar ik vond het teveel TELL. Terwijl ik het boek las heb ik niet veel gemerkt van haar 'vreemde' ouders; in mijn ogen waren erg normaal. Ik kon dus als lezer enkel aannemen wat ik voorgeschoteld kreeg. De Genezer heette Doorkruist Diepe Wateren. Omdat hij een ziel was, was hij van nature door en door goed: meelevend, geduldig, eerlijk, deugdzaam en vol liefde. Onrust was een ongewone emotie voor Doorkruist Diepe Wateren. Irritatie was nog zeldzamer. Maar omdat Doorkruist Diepe Wateren in een menselijk lichaam leefde, was irritatie soms onontkoombaar. (Stephenie Meyer - Zielen) Dit zie ik ook als uitleg, er wordt gewoon letterlijk vertelt hoe het personage is, een oordeel kon je niet echt vormen. Karaktereigenschappen van personages naar voren laten kommen, doe ik doodmiddel van conversaties met andere personages en door handelingen en hoe daarop gereageerd wordt.

@zevenray7 #36 Bedankt voor je toelichting. Ik snap wat je bedoelt en de voorbeelden zijn interessant voor een diepere analyse en discussie. Het eerste voorbeeld. Ik ken het boek niet en het is voorbarig om een conclusie uit het fragment te halen. De tekst zegt dat de "ik" haar ouders vreemd vindt; dat hoeft niet te betekenen dat ik dat als lezer moet vinden. Jouw conclusie dat je ze niet zo vreemd vindt eigenlijk, staaft dat. Voor mij is dit meer SHOW dan TELL omdat het me een beeld geeft hoe de hp in elkaar zit waarbij ik zelf gevolgtrekkingen moet maken. Tweede voorbeeld De tekst zie ik als metaforisch en dat is in mijn definitie geen tell. Er is een sluimerende ondertoon die het geen instructie maakt. Ook 'Doorkruist Diepe Wateren' heeft een impliciete intrigerende werking. RUE gaat over overbodige uitleg, d.w.z. wat de lezer zelf al kan concluderen. Het is de schrijver die inbreekt in het verhaal - en daarmee de fictieve droom verstoort - waarvoor moet worden gewaakt. Een verklaring die uit de tekst of show kan woirden geconcludeerd. "Ik zag het koppel lopen, hand in hand, en vroeg me af hoe ze het zouden doen. Als die man op die vrouw zou gaan liggen, kon je haar de volgende morgen uit het matras peuteren." [Voor sommige mensen schokkend, voor andere typische mannen-humor, voor weer anderen lachwekkend - daar gaat het nu niet om] Stel dat ik er aan toe zou voegen: "Hem schatte ik op zo'n 150 kilo en zij was fragiel, hooguit 50 kilo" dan heb ik het eerder geschetste beeld uitgelegd. Ik zeg eigenlijk: 'als je het niet snapt, lezer, en ik denk dat je dom bent, ik bedoelde dat zij heel klein en fragiel is en hij een vadsige, grote man.' Pats, boem, de lezer is wakker. RUE refereert aan dat soort uitleg.

Even een subvraag: ik schrijf voor YA. Korte zinnen en veel vaart. Mijn jonge proeflezers vinden het fijner als ik de zaken gewoon beschrijf: helder en direct en er niet omheen draai. Ik kies er dus voor om te zeggen dat de Alkeide groot en breed is. Ik kies er niet voor om zijn intellect in zijn taalgebruik te showen en ik gebruik geen mooimaakzinnen Ik zit dus vaak op het randje van R.U.E. Als er iemand een vreemd wapen heeft, laat ik de hp het bewonderen en de tegenspeler uitleg geven. Iedereen weet dan precies wat voor wapen het is en dan pas gaat hij het gebruiken, waarbij hij het zo gebruikt zoals we net gelezen hebben. De lezer kan lekker vlot verder lezen: leuke dialoog gevolgd door begrijpelijke actie. Die geintjes die jij in je boek verwerkt,Leonardo, horen niet in mijn verhaal. Die doordenkers zijn voor een ander publiek. Hier komt het vraagteken : is dit zo? Of zit ik fout te denken? Of is dit zelfs geen R.U.E probleem?

Het gaat niet om de geintjes, maar om de lezer in de fictiedroom te houden. Dat is wat mij betreft een genre-onafhankelijk axioma. Laat ik een voorbeeld geven over dat vreemde wapen dat je hierboven noemt. "Kijk, Tyco, hier zit een knop en daarmee kun je met deze lasergun door muren schieten!" zei Falco enthousiast. "Is het werkelijk? vroeg Tyco. “Zeg eens, werkt ie ook 's nachts?" "Nee,” zei Falco met een bedrukt gezicht. “Hij heeft ultraviolette straling nodig om te werken." "En kan je daarmee ook door Twix-titanium?" vroeg Tyco hoopvol. "Ja, dan moet je deze pal omzetten,” zei Falco, terwijl hij wees op een pal net boven de handgreep van het fantastische schiettuig. "Dan kan ie wel door 10 centimeter dikke muren heen." Volstrekt verzonnen natuurlijk, maar ik probeer te illustreren dat je uitleg prima in je verhaal kunt verwerken zolang het maar logisch in je verhaal past. En passant wordt in het fragment de lezer vier keer verteld wat hij moet vinden, namelijk: - dat Falco “enthousiast” is; - dat Falco “bedrukt” is omdat het wapen ’s nachts niet werkt; - dat Tyco “hoopvol” iets vraagt. - dat het wapen “fantastisch” is; Ter vergelijking, een herschreven versie waarin deze ‘uitleg’ is verwijderd. Falco glunderde. "Kijk, Tyco, hier zit een knop en daarmee kun je met deze lasergun door muren schieten!" "Gaaf! Werkt ie ook 's nachts?" "Helaas niet. Hij heeft ultraviolette straling nodig om te werken." "En kan ie ook door Twix-titanium?" "Ja!" Falco wees op een pal net boven de handgreep. "Dan moet je deze pal omzetten. Kijk, zo. Dan kan ie wel door 10 centimeter dikke muren heen." Het blauwe fragment “ademt” enthousiasme; dat hoef ik de lezer echt niet te vertellen. Dat het wapen voorts “fantastisch” is, zal de lezer ongetwijfeld ook destilleren uit de gepresenteerde beschrijving. Merk op, dat ook de dialooglabels zijn verwijderd zonder dat het onduidelijk wie aan het woord is.

Kan ik hier een stukje plaatsen met de vraag of ik overal aan voldoe? Het is niet bedoeld voor proeflezen.

Wat is hier mis mee en is er ook iets goed? Terwijl ze zich bij een groep mensen aansloot die bij een zebrapad wachtte, keek ze zo onopvallend mogelijk om zich heen. Een paar tellen later kwam er een man naast haar staan die haar met samengeknepen ogen ongegeneerd bekeek. In haar achterhoofd knipperde een alarmsignaal. Had hij het op haar gemunt? Alleen al de aanblik van de man liet haar lichaam trillen. Niet laten merken dat hij je angst inboezemt, zei ze bij zichzelf, en ze nam de man net zo brutaal op als hij haar. Hij droeg een witte pantalon en een blauw poloshirt. Zijn haar was lang en donker. Een onguur en onbetrouwbaar type, vond ze. Een onverwacht knietje zou hem even van de wereld brengen, waarna zij op de vlucht kon slaan. Waarheen? Ze was al op de vlucht. Toen er auto met een snelle vaart aankwam, overwoog ze even om de man per ongeluk een duw te geven, waardoor hij onder de wagen terechtkwam. Hij zou een mooi bloedspoor achterlaten. Ze zag het beeld duidelijk voor zich. Maar er was altijd wel een oplettend oog in zo’n groep. Stel je toch niet zo aan, riep ze zichzelf tot de orde, het is gewoon een vervelende kerel. Waarschijnlijk wilde hij je bestelen. Ineens kreeg ze een por in haar rug. Ze draaide zich om en zag een zwaar opgemaakte vrouw haar kwaad aankijken. De vrouw maakte een handgebaar dat ze moest opschieten. Het licht was op groen gesprongen. Zo snel mogelijk liep ze naar de overkant. Ze zocht de man maar die was nergens meer te zien. Ze had zich door niets van de wijs laten brengen.

Hi, Ik doe een poging. De beschrijving van de kleding en het kapsel van de man leiden me af. Ik zie daar niets onguurs aan. Ik zou het meer onguur vinden als de man stoppels van een paar dagen had en een smoezelig uiterlijk. Vale kleding. De zin dat hij onguur en onbetrouwbaar leek kan dan misschien eruit net als de zin dat haar alarmbellen gingen rinkelen en de vraag of hij het op haar gemunt had. Het woord ongegeneerd zou ik weglaten en de man iets laten doen, waaruit de lust blijkt die de persoon verwacht. Zijn tong over zijn lip laten glijden of iets dergelijks of haar een grijns met knipoog geven. Maar er was altijd een oplettend oog in de groep. Deze zin lijkt me overbodig als zij tussen een groep mensen staat. De laatste zin lijkt ook overbodig en de zin dat ze al op de vlucht was, vat ik niet in deze context. Of er wel iets goed aan is? De benoeming van de samengeknepen ogen. Dat haar lichaam ging trillen. (dat kan volstaan met, ze begon te trillen). De reflecties: niet laten merken dat hij je bang maakt en dat zij zich niet aan moet stellen, omdat hij er misschien alleen op uit was haar te bestelen. Wat me doet bedenken dat een gedachte als 'straks trekt ie me in een steegje en verkracht ie me een mooie aanvulling of vervanging zou kunnen zijn om het beschrijvende te vermijden. Gr. Imeen

Dank voor je reactie. Het is wel grappig dat je die dingen noemt die ik er later heb tussen gehusseld. Ik pas het aan. De vrouw is een weekje op vakantie. Het werd haar allemaal te veel. Ze denkt dat iedereen haar iets wil aandoen. Dat is uit dit fragmentje niet op te maken.

Zeker grappig. Ik heb ook de ervaring dat het een overkill wordt, zodra ik achteraf dingen tussen ga frutselen.

@Tja #40. Ik neem aan dat je een reactie wil in relatie tot het onderwerp van deze draad. In haar achterhoofd knipperde een alarmsignaal. Blijkt al uit de volgende zin; kan dus m.i. weg. Alleen al de aanblik van de man liet haar lichaam trillen. De reflectie die hierna komt zegt m.i. hetzelfde. Een onguur en onbetrouwbaar type, vond ze. Door het ‘vond ze’ is dit een sluwe omzeiling van directe instructie van de lezer, hoewel ik voor iets van een lichaamsreactie zou kiezen. (De rillingen liepen haar over de rug, of zo.) , waardoor hij onder de wagen terechtkwam. Lijkt me gezien de duw overbodige uitleg. Hij zou een mooi bloedspoor achterlaten. Idem, al kan ik me voorstellen dat je het erin laat om het gedachtenproces van de hp te laten zien. Ze zag het beeld duidelijk voor zich. Zou ik combineren met de vorige zin. De vrouw maakte een handgebaar dat ze moest opschieten. Dit is een gevolgtrekking van de hp en vind ik heroverweging waard. Als je haar paranoiatrekjes wil geven zou je ‘dat ze moest opschieten’ kunnen weglaten en zelfs kunnen versterken door iets van ‘Zat zij ook in het complot?’ (of wat dan ook). Uit de laatste zinnen maak ik als lezer wel op dat ze zich druk maakt om niks.

Bedankt. Het is een stukje uit een verhaal dat ik wat meer jus wilde geven. lk begrijp dat het zonder jus beter overkomt. Ik denk dat ik het hele stuk omgooi.

Hi Tsja, O.b.v. deze draad / item heb ik geprobeerd jouw (sterk) fragment iets aan te scherpen op hetgeen ik hier heb opgestoken. Spreekt het je aan? Groet, Joanne Ze sloot zich aan bij een groep mensen die bij een zebrapad wachtte en zo onopvallend mogelijk keek ze om zich heen. Een man kwam naast haar staan. Met samengeknepen ogen keek hij haar ongegeneerd aan. In haar hoofd gingen alle alarmbellen af. Had hij het op haar gemunt? Alleen al de aanblik van de man lieten de rillingen over haar rug lopen. Hij mocht niet opmerken dat hij haar angst inboezemde. Ze rechtte haar rug en nam de man net zo brutaal op als hij haar. Ze vond hem onguur met zijn lange, donkere haar en gladde pantalon. Ze wilde vluchten. Een onverwachts knietje zou hem even van de wereld brengen. Maar waarheen moest ze vluchten? Ze was al op de vlucht. Een auto met hoge snelheid kwam op het zebrapad af. Natuurlijk! Ze kon hem per ongeluk een duw geven. Ze zag de bloedspatten op die witte pantalon al helemaal voor zich. Maar er was geen uitvlucht. Altijd was er een oplettend oog in een groep wachtenden. Stel je toch niet zo aan, praatte ze zichzelf in. Hij is gewoon een viezerik of een zakkenroller. Ze schrok op uit haar gedachten door een por in haar rug. Ze draaide haar hoofd opzij en keek recht in zwaar opgemaakte ogen. De vrouw met de smokey eyes maakte drukke handgebaren. ‘Toe, schiet eens op. Zie je niet dat het groen is?’ Ze legde haar hand op haar borst en stak in looppas het zebrapad over. Aan de overkant gleden haar ogen langs en over de haastende massa. De man was nergens meer te bekennen. Vals alarm. Ze had ze door niets van de wijs laten brengen.

Niet verkeerd, Joanne. Ik heb het stukje intussen veranderd, maar dit is ook niet mis. Even over nadenken. Het gaat nog maar over een paar regels, kun je nagaan hoe ik nog moet herschrijven. Bedankt, hè?

Graag gedaan, Tsja. Daarvoor zijn we hier op SOL! Ik vond het erg leuk om op jouw fragment te oefenen met de nieuwe materie. Kijk maar of er iets tussen staat wat je eventueel kunt gebruiken.

Graag gedaan, Tsja. Daarvoor zijn we hier op SOL! Ik vond het erg leuk om op jouw fragment te oefenen met de nieuwe materie. Kijk maar of er iets tussen staat wat je eventueel kunt gebruiken.

Nieuwe materie? Wat is nieuw en voor wie?

De hele term R.U.E. is nieuw voor me. Erg leerzaam. Het toepassen is vaak pas in tweede instantie. Dat ik eerst een stuk heb geschreven en dan bij het nalezen denk: dit is dubbelop. Soms heb ik echter ratelende hoofdpersonen. Die herhalen zichzelf in steeds andere bewoordingen. Dat is ook dubbel, maar dan vind ik het wel kunnen. Soms vind ik het echter wel nuttig als iemand buldert of brult. ['Donder op!' zei hij luid] klinkt toch minder goed als: ['Donder op!' bulderde hij.] Kwestie van smaak.

De hele term R.U.E. is nieuw voor me. Erg leerzaam. Het toepassen is vaak pas in tweede instantie. Dat ik eerst een stuk heb geschreven en dan bij het nalezen denk: dit is dubbelop. Soms heb ik echter ratelende hoofdpersonen. Die herhalen zichzelf in steeds andere bewoordingen. Dat is ook dubbel, maar dan vind ik het wel kunnen.

Ratelende hp's hebben niets te maken met overbodige herhaling.

Soms vind ik het echter wel nuttig als iemand buldert of brult. ['Donder op!' zei hij luid] klinkt toch minder goed als: ['Donder op!' bulderde hij.] Kwestie van smaak.

Spreken in termen van dierengeluiden (bijv) is een vorm van INSTRUCTIE van de lezer. Geeft natuurlijk niets als je je daarvan bewust bent en het toch doet. Tenslotte ben jij de schrijver. Ik wil jouw voorbeeld niet afkammen, maar vergelijk eens: ['Donder op!' bulderde hij.] versus [Hij vernauwde zijn ogen en stond bruusk op. 'Donder op!' ] In het blauwe alternatief kan ik als lezer concluderen hoe hij het zei en blijf ik in het verhaal. In de rode variant breekt de schrijver in en legt de lezer uit hoe het wordt gezegd. Naar mijn bescheiden mening is dat een praktijk die zo veel mogelijk moet worden vermeden.

Ik heb alle berichten over dit onderwerp met veel plezier gelezen en ik geloof dat ik weer een beetje wijzer ben geworden. In tegenstelling tot een hoop andere andere leden op dit forum hou ik eigenlijk wel van regeltjes, richtlijnen en dergelijke, dat helpt me de chaos in mijn hoofd weer wat beter op papier te krijgen. Met een soort mantra dat er ongeveer als volgt uitziet: "RUE! Show vs Tell! Datadump!" bekijk ik mijn schrijfsels en dan heb ik weer een hoop werk te verrichten ;-)

['Donder op!' bulderde hij.] versus [Hij vernauwde zijn ogen en stond bruusk op. 'Donder op!' ] In het blauwe alternatief kan ik als lezer concluderen hoe hij het zei en blijf ik in het verhaal. In de rode variant breekt de schrijver in en legt de lezer uit hoe het wordt gezegd. Naar mijn bescheiden mening is dat een praktijk die zo veel mogelijk moet worden vermeden.

Ben ik het niet mee eens en is naar mijn nog bescheidenere mening geheel afhankelijk van je doelgroep en wat je beoogd te bereiken. Altijd maar de lezer vermoeien met ooggymnastiek en lichaamstaal om iets eenvoudigs duidelijk te maken lijkt mij ook niet de goede weg.

['Donder op!' bulderde hij.] versus [Hij vernauwde zijn ogen en stond bruusk op. 'Donder op!' ] In het blauwe alternatief kan ik als lezer concluderen hoe hij het zei en blijf ik in het verhaal. In de rode variant breekt de schrijver in en legt de lezer uit hoe het wordt gezegd. Naar mijn bescheiden mening is dat een praktijk die zo veel mogelijk moet worden vermeden.

Ben ik het niet mee eens en is naar mijn nog bescheidenere mening geheel afhankelijk van je doelgroep en wat je beoogd te bereiken. Altijd maar de lezer vermoeien met ooggymnastiek en lichaamstaal om iets eenvoudigs duidelijk te maken lijkt mij ook niet de goede weg.

Ben je het niet eens met het voorbeeld OF niet eens met de stelling dat je als schrijver *in principe* niet behoort in te breken in de fictieve droom van de lezer? Als je het niet eens met deze anti-inbraakstelling: heb je een voorbeeld om je punt te verduidelijken / te onderstrepen?

'Donder op!' Hij moest zich inhouden om de man niet tegen de vlakte te slaan. (Is ook duidelijk. Toch?)

Leonardo, ik snap wat je bedoelt met RUE, maar tot nu toe heb jij voornamelijk voorbeelden gegeven die voor mij de lading niet dekken. Die van de vrouw en de dikke man, perfect. (was die van jou?) Maar verder haal je nuttige uitleg weg. Als iemand zijn ogen vernauwd en bruusk opstaat, kan hij bijvoorbeeld ook fluisteren. En dat in meer van jouw voorbeelden, dat je wat je weghaalt toch belangrijk is voor hoe iemand iets zegt. Jammer, want ik denk dat mensen het nu verkeerd leren.

@Tja #55. Leuk voorbeeld. Is de man die zich inhoudt dezelfde als degene die 'donder op!' 'buldert'? Als je de zinnen omdraait (eerst actie, dan iets zeggen) is daarover geen twijfel zolang ze in dezelfde para staan. [maar die volgorde heeft niet zo met RUE te maken]

Oh, ik heb wel eens heel ingehouden gezegd: [En nou flikker je op uit mijn leven. Voorgoed!] Tussen opeengeklemde kaken, zogezegd. Maar snap het. Maar laat mijn personen toch lekker bulderen als me dat zo uitkomt ;-)

Leonardo, ik snap wat je bedoelt met RUE, maar tot nu toe heb jij voornamelijk voorbeelden gegeven die voor mij de lading niet dekken. Die van de vrouw en de dikke man, perfect. (was die van jou?) Maar verder haal je nuttige uitleg weg. Als iemand zijn ogen vernauwd en bruusk opstaat, kan hij bijvoorbeeld ook fluisteren. En dat in meer van jouw voorbeelden, dat je wat je weghaalt toch belangrijk is voor hoe iemand iets zegt. Jammer, want ik denk dat mensen het nu verkeerd leren.

Dank je, Bernadette. De voorbeelden zijn maar voorbeelden en zullen ongetwijfeld kunnen worden verbeterd. Normaal zijn zulke losse zinnen ingebed in een bredere context en dan zal er minder ruimte zijn tot multi-interpretatie. Overigens is dat geen probleem per se. Dat voorbeeld van die iele mevrouw en die grote, dikke meneer was van mij. Als iemand bruusk opstaat, zeker in combinatie met vernauwde ogen, duidt dat op een bepaalde gemoedstoestand (geagiteerd) en afstand tot degene die hij aanspreekt. Dan zal de man n.m.m. niet fluisteren (er is ook een uitroepteken die de manier van uitspreken nader duidt). Hij hoeft misschien ook niet te bulderen. Anderzijds: is het van belang dat hij een bepaald geluid produceert of is het van belang dat je laat zien dat hij kwaad is in reactie op een gebeurtenis? Dat zal de schrijver moeten afwegen en dat dicteert wat je centraal stelt, welke woorden je kiest. Dit gezegd hebbende, in voorbeelden kan ik best de plank hebben misgeslagen. Ben met je eens dat ze niet contraproductief moeten werken: dat haalt de boodschap omlaag. Misschien kun jij wat aansprekende voorbeelden aanreiken?

LP zegt:...'In de rode variant breekt de schrijver in en legt de lezer uit hoe het wordt gezegd. Naar mijn bescheiden mening is dat een praktijk die zo veel mogelijk moet worden vermeden.' Naar mijn ontegenzeglijke meest bescheiden mening, gedachte is het zo, dat iemand die de moeite neemt om iets te schrijven, geen regeltje opgelegd moet krijgen dat er praktijken zijn die je zo veel mogelijk moet vermijden. Laat iedereen zichzelf ontwikkelen. Deze discussie gaat uiteindelijk nergens over: hoe minder beschrijven, hoe beter. LP, je zegt bescheiden te zijn in je mening. Daar merk ik niets van en bovendien is dat in strijd met het topic-onderwerp: RUE. Jij legt al uit hoe je bent. Succes in alle bescheidenheid.