Schrijven onder een pseudoniem

Als het proces relevant is voor de schrijver, lijkt me dat ook relevant voor de lezer, omdat het proces van belang is voor het eindproduct dat de lezer onder ogen krijgt, bijdraagt aan de kwaliteit van het verhaal. Maar dat is mijn mening, niet meer dan.

Als het proces relevant is voor de schrijver, lijkt me dat ook relevant voor de lezer, omdat het proces van belang is voor het eindproduct dat de lezer onder ogen krijgt, bijdraagt aan de kwaliteit van het verhaal. Maar dat is mijn mening, niet meer dan.

Maakt het voor de lezer uit hoe lang hij over zijn boek heeft gedaan? Of hij op een Mac schreef of een PC? Of hij zijn inspiratie uit een eigen relatie haalde of uit een krantenknipsel? Het is heel verleidelijk om te denken dat het proces belangrijk is voor de lezer. Maar de lezer is alleen bezig met de bladzijden voor hem. Als die niet leuk zijn, legt hij het boek weg. Het zal de lezer worst wezen of de schrijver voor hij begon te typen eerst ging hardlopen. Of zijn vingers in pindakaas doopte om die door zijn hond af te laten likken. Of eerst een uur naakt onder het bed lag te huilen. De schrijver moet dus niet de illusie hebben dat zijn proces belangrijk is voor de lezer. Die kan het niet schelen hoe het verhaal is geschreven, als het maar goed is. De lezer houdt geen rekening met dat proces. Die denkt niet: dit hoofdstuk is doodsaai, maar de schrijver heeft vast geleden voor zijn kunst dus accepteer ik die saaiheid. Het is met schrijven net zoals met iedere vorm van kunst en amusement: de consument ziet een eindproduct en beoordeelt het op die voorwaarden.

Laat maar. Maar je zult wel gelijk hebben wat betreft die andere kunstvormen. Zo ken ik niemand die geïnteresseerd is in de drijfveren van Van Gogh, Picasso, Renoir en kompanen. Daar hoor of lees je ook nooit wat over. Jammer is dat.

Laat maar. Maar je zult wel gelijk hebben wat betreft die andere kunstvormen. Zo ken ik niemand die geïnteresseerd is in de drijfveren van Van Gogh, Picasso, Renoir en kompanen. Daar hoor of lees je ook nooit wat over. Jammer is dat.

Ik verwachte dit argument al. Natuurlijk zijn er mensen die geïnteresseerd zijn in de mens achter de kunst. Maar dat is een heel ander onderwerp, en ook nog eens een onderwerp dat pas ter sprake komt als je al iets hebt geproduceerd dat mensen raakte. Ga naar de bibliotheek. Doe een blinddoek om, en grijp uit een willekeurige kast een willekeurig boek. Doe het boek open, doe de blinddoek af, en begin te lezen. Lees je door? Lees je door vanwege 'het proces' of omdat het verhaal je pakt? (bonuspunten als je met dit experiment 'Het Proces' van Kafka blijkt te lezen) Dit forum gaat over schrijven, en over hoe je een goed verhaal schrijft. Zo vat ik het tenminste op. Hier is het proces bijzonder interessant, voor ons, omdat wij schrijven en een manier zoeken om dat beter te doen. Wat mijn punt echter is, is dat je het proces niet belangrijker moet maken dan het is. De kans dat een uitgever geïnteresseerd is in jouw schrijfproces is nihil. Die kijkt naar de tekst. Een lezer van een debuut doet hetzelfde. Pas als je een schare fans hebt, zullen er mensen zijn die zich interesseren in je proces. Daarvoor niet. Daarvoor moet je gewoon een goed verhaal leveren en hopen dat die persoon met de blinddoek toevallig jouw verhaal oppakt. En doorleest.

Of een boek geschreven is onder invloed van LSD of niet kan wel degelijk de perceptie van de lezer danig veranderen. Hetzelfde boek dat geschreven werd tijdens wereldoorlog twee op een zolderkamer of een reconstructie achteraf (mag nog dan nog van dezelfde schrijver geweest zijn, dus nog steeds autobiografisch) zal denk ik ook anders bekeken worden door de lezer. Zelfde met een boek over vampieren dat al dan niet door een Evangelische extremist geschreven zou zijn. En waarom zou een lezer niet geïnteresseerd kunnen zijn in hoe iets tot stand is gekomen? Wanneer ik lees dat een personage zijn vingers in pindakaas gedopt heeft om ze daarna aan de hond te geven (met een orgasme tot gevolg om het spannend te houden), dan kan ik me voorstellen dat er lezers zijn die zich afvragen hoe je op zo'n idee bent gekomen. Proefondervindelijk, van horen zeggen, los uit de pols,... Dit weten is weten of je jezelf een pot pindakaas moet aanschaffen of het zomaar kan weglachen.

Of een boek geschreven is onder invloed van LSD of niet kan wel degelijk de perceptie van de lezer danig veranderen. Hetzelfde boek dat geschreven werd tijdens wereldoorlog twee op een zolderkamer of een reconstructie achteraf (mag nog dan nog van dezelfde schrijver geweest zijn, dus nog steeds autobiografisch) zal denk ik ook anders bekeken worden door de lezer. En waarom zou een lezer niet geïnteresseerd kunnen zijn in hoe iets tot stand is gekomen? Wanneer ik lees dat een personage zijn vingers in pindakaas gedopt heeft om ze daarna aan de hond te geven (met een orgasme tot gevolg om het spannend te houden), dan kan ik me voorstellen dat er lezers zijn die zich afvragen hoe je op zo'n idee bent gekomen. Proefondervindelijk, van horen zeggen, los uit de pols,... Dit weten is weten of je jezelf een pot pindakaas moet aanschaffen of het zomaar kan weglachen.

Het maakt allemaal geen bal uit. Fictie (daar hebben we het hier over) moet maar één ding zijn: goed geschreven. Het is aan de schrijver om jou er met het verhaal van te overtuigen dat die afgelikte vingers tot een orgasme leiden, niet met een onderzoeksrapport over wat er werkelijk gebeurde. Sorry hoor, maar dit gaat echt tot de kern voor een aantal posts die ik vaker rond zie zwerven, die neerkomen op 'dit is gebaseerd op een waargebeurde periode uit mijn leven dus is het interessant om te lezen'. Fictie is alleen goed als het goed geschreven is. Er is geen redacteur in de wereld die een manuscript ontvangt, de eerste bladzijde leest en denkt 'ach in de brief stond dat deze mevrouw echt orgasmes kreeg van haar vingerplant, ik lees dus nog even door'. Als jouw verhaal niet op zichzelf staat zonder uitleg over 'waar het vandaan kwam' dan is het niet af, en dus niet goed genoeg.

Daarmee wil ik nog akkoord gaan. Maar als aanvulling kan het eventueel wel tellen en tot nieuwe inzichten leiden bij de lezers. Als 'dubbele bodem' die een tweede dimensie geeft aan het verhaal, maar die hoort onder een stevige eerste te liggen, dat wel ja.

Misschien dat de pseudoniem zelf, dan nog een beetje literatuur kan zijn?

Daarmee wil ik nog akkoord gaan. Maar als aanvulling kan het eventueel wel tellen en tot nieuwe inzichten leiden bij de lezers. Als 'dubbele bodem' die een tweede dimensie geeft aan het verhaal, maar die hoort onder een stevige eerste te liggen, dat wel ja.

Natuurlijk is dat vaak boeiend. Ik vind het ook geweldig dat bijvoorbeeld veel afleveringen van Seinfeld voortkwamen uit anekdotes uit het echte leven van de schrijvers. Als ik dat dan zie in de making-of op de DVD box dan geeft dat extra plezier. En natuurlijk ben ik geïnteresseerd in hoe schrijvers hun werk produceren. Het was ook het eerste wat ik aan Stephen Fry vroeg toen ik hem ontmoette. Want ik wil weten of we iets gemeen hebben, of dat ik iets van zijn 'geheim' kan leren. Die man is mijn idool, iemand wiens carrière ik ook zou willen hebben. Ik zeg dus niet dat het proces en de mens achter het kunstwerk oninteressant zijn. Ze zijn alleen niet relevant op het moment dat ik het boek lees of de aflevering kijk, net zoals het niet relevant is welke gereedschappen de maker van mijn stoel gebruikte, zo lang ik maar lekker zit.

net zoals het niet relevant is welke gereedschappen de maker van mijn stoel gebruikte, zo lang ik maar lekker zit.

Het is dus wel relevant, anders zou je niet lekker zitten Verder ben ik het met je eens dat je je niet moet blind staren op het proces, het is het product dat telt. Maar als het goed is, voel je het proces in elke vezel van het product.

net zoals het niet relevant is welke gereedschappen de maker van mijn stoel gebruikte, zo lang ik maar lekker zit.

Het is dus wel relevant, anders zou je niet lekker zitten Verder ben ik het met je eens dat je je niet moet blind staren op het proces, het is het product dat telt. Maar als het goed is, voel je het proces in elke vezel van het product.

Dit is een kwestie van langs elkaar heen praten. Het is relevant op het moment van maken. Niet op het moment van zitten. Op het moment van zitten is alleen relevant: zit ik lekker? Niet: hoe is die stoel gemaakt? Stel je voor dat je een stoel koopt met daarbij een boek over het productieproces. Zit de stoel anders als je weet hoe hij is gemaakt? Blijf je zitten als hij zeer doet aan je billen, enkel omdat je weet dat timmerman Heinz Flugelbaum op zaterdag 12 maart 2011 een holschaaf gebruikte in plaats van een bolschaaf?

Nee, het gaat niet om het weten of kennen van het proces, het gaat over het proces dat in het product zit. Maakt niet uit of je dat weet of niet.

Nee, het gaat niet om het weten of kennen van het proces, het gaat over het proces dat in het product zit. Maakt niet uit of je dat weet of niet.

Dat is dus wat ik de hele tijd zeg. Maar wat er maar niet in wil bij een aantal mensen hier (en we hebben het hier wel eens eerder over gehad in de discussie over 'flow') is dat de lezer niets merkt van het schrijfproces. Die merkt niet of het verhaal in een weekend is geschreven of in vijf jaar. Die merkt niet of de schrijver zichzelf een persona aanmat om met schrijven te beginnen. Die merkt niets van de kleur van het beeldscherm, de geur van de wierook of de muziek op de achtergrond. Het enige wat een lezer merkt, is of het verhaal goed is. En daarna is de lezer misschien nieuwsgierig maar dat proces.

*dubbel*

voilà

Harry, zonder dat ik al de posts hierboven gelezen heb, beperk ik me tot jouw opmerking:

Het creëren van een persona voor mediaoptredens en het bespelen van de media is een onderdeel van marketing. Als mevrouw van Royen hard roept dat ze een 'open huwelijk' heeft om daarmee mensen nog geïnteresseerder te maken in haar spannende boekjes, dan is dat marketing. ... Mevrouw van Royen gaf later in een interview ook toe dat dat hele 'open huwelijk' gedoe enkel een manier was om meer boekjes te verkopen. Nogmaals, geen waarde-oordeel, maar het bevestigt het bovenstaande. Je zou eventueel, als je heel erg je best doet, het bespelen van de media met je persona een vorm van theater kunnen noemen. Drama. Acteerwerk. Maar geen literatuur. Literatuur gaat echt alleen over personages op papier. Geschreven fictie.

Dan moet ik zeggen dat ik de indruk heb dat je niet helemaal doorhebt dat een personage iets anders is dan een persoon. Mevrouw van Royen - geen pseudoniem :-) - zet niet haar hele persoon in voor dat boek - enkel die factoren die ze nodig heeft voor haar verhaal. Die factoren zijn het die haar verhaal dragen. En wanneer intrige voorkomt uit het personage, heeft mevrouw van Royen haar personage - een plat kartonnetje - goed gebruikt voor haar intrige. Personage en intrige zijn de steunpilaren voor een goed verhaal. Jij denkt dat Van Royen het over zichzelf heeft. Dat is niet zo. Zij heeft een personage gecreëerd dat doet denken aan haar zelf, maar ik geef je op een briefje dat je die mevrouw niet zou herkennen in haar dagelijkse leven. Dus daar stink je mooi in - en daarom zeg ik: het is haar goed gelukt om een geloofwaardig personage neer te zetten. Of de tekst literair is, dat is een ander onderwerp, maar het personage is het zeker. Nogmaals: dat personage is niet mevrouw van Royen. Juist omdat zij geen pseudoniem gebruikt, denk jij - en misschien anderen ook - dat zij het wél is. Marketing is in het mediatijdperk waarin we leven, het organische vervolg op een breed inzetbaar personage. Ga ik nu even de andere reacties lezen... N.B. Oh, dat gaat voor een groot deel over het proces van het schrijven - of je dat zou moeten zien. Is een ander onderwerp,

Harry, vind je het goed dat we over deze stelling:

De inspiratie voor een verhaal is niet het verhaal.

een nieuw topic openen? Ik vind het een interessante stelling. Want als de inspiratie voor een verhaal niet het verhaal is, wat is het dan wel?

Thérèse, uit jouw betoog leid ik af dat mevrouw van Royen een goede actrice is, maar dat is toch een heel andere kunstvorm dan literatuur? Wat Harry ook al ergens zei. Dan zou ze al een boek moeten gaan schrijven over haar media-optredens om er literatuur van te maken ...

Nee, ik zeg niet dat ze een goede actrice is - ik zeg dat ze een goed personage heeft gecreëerd. Persoon en personage moet je niet met elkaar verwarren, en dat gebeurt nu duidelijk wel.

Zij is zelf toch degene die dat personage speelt? Je zou dan nog kunnen zeggen dat ze ook een goede toneelschrijfster is, maar dat vind ik toch wat vergezocht, tenzij alle interviews die ze geeft op voorhand uitgeschreven zijn en er dus geen improvisatie (dus acteren, niet schrijven) aan te pas komt.

Harry, zonder dat ik al de posts hierboven gelezen heb, beperk ik me tot jouw opmerking:

Het creëren van een persona voor mediaoptredens en het bespelen van de media is een onderdeel van marketing. Als mevrouw van Royen hard roept dat ze een 'open huwelijk' heeft om daarmee mensen nog geïnteresseerder te maken in haar spannende boekjes, dan is dat marketing. ... Mevrouw van Royen gaf later in een interview ook toe dat dat hele 'open huwelijk' gedoe enkel een manier was om meer boekjes te verkopen. Nogmaals, geen waarde-oordeel, maar het bevestigt het bovenstaande. Je zou eventueel, als je heel erg je best doet, het bespelen van de media met je persona een vorm van theater kunnen noemen. Drama. Acteerwerk. Maar geen literatuur. Literatuur gaat echt alleen over personages op papier. Geschreven fictie.

Dan moet ik zeggen dat ik de indruk heb dat je niet helemaal doorhebt dat een personage iets anders is dan een persoon. Mevrouw van Royen - geen pseudoniem :-) - zet niet haar hele persoon in voor dat boek - enkel die factoren die ze nodig heeft voor haar verhaal. Die factoren zijn het die haar verhaal dragen. En wanneer intrige voorkomt uit het personage, heeft mevrouw van Royen haar personage - een plat kartonnetje - goed gebruikt voor haar intrige. Personage en intrige zijn de steunpilaren voor een goed verhaal. Jij denkt dat Van Royen het over zichzelf heeft. Dat is niet zo. Zij heeft een personage gecreëerd dat doet denken aan haar zelf, maar ik geef je op een briefje dat je die mevrouw niet zou herkennen in haar dagelijkse leven. Dus daar stink je mooi in - en daarom zeg ik: het is haar goed gelukt om een geloofwaardig personage neer te zetten. Of de tekst literair is, dat is een ander onderwerp, maar het personage is het zeker. Nogmaals: dat personage is niet mevrouw van Royen. Juist omdat zij geen pseudoniem gebruikt, denk jij - en misschien anderen ook - dat zij het wél is. Marketing is in het mediatijdperk waarin we leven, het organische vervolg op een breed inzetbaar personage. Ga ik nu even de andere reacties lezen... N.B. Oh, dat gaat voor een groot deel over het proces van het schrijven - of je dat zou moeten zien. Is een ander onderwerp,

Nee, ik stink nergens in :-) Ik heb het over haar publieke persona. Niet over het personage in het boek. Haar publieke persona is net zo fictief als haar personages. Dat is het marketing aspect. Er zijn verschillende elementen hier: de schrijfster (de mens zelf) de persona (hoe de mens zich presenteert in de media) de personages (de fictieve figuren in het boek) Wat ik zeg is dat de persona geen onderdeel is van de literatuur, maar van de marketing.

Harry, vind je het goed dat we over deze stelling:

De inspiratie voor een verhaal is niet het verhaal.

een nieuw topic openen? Ik vind het een interessante stelling. Want als de inspiratie voor een verhaal niet het verhaal is, wat is het dan wel?

Lijkt me een open deur, maar dat leidt hier meestal tot leuke discussies, dus go your gang :-)

Wat ik zeg is dat de persona geen onderdeel is van de literatuur, maar van de marketing.

Maar we hebben het toch over verhaalelementen? Wanneer het personage in het boek niet op de een of andere manier aantrekkelijk zou zijn geweest, kan là Van Royen hoog en laag springen, maar dan kwam ze niet verder dan het opvoeren van een media-act. Dan zou ze inderdaad een leuke actrice zijn - over wie ze een boek schreef. Dat zou dan de tweede instantie zijn (eerst media-aandacht, daarna boek schrijven). Maar in de realiteit is dat de zaken omdraaien. Zij heeft een personage gecreëerd, het voorzien van haar eigen naam, en het doorgetrokken naar de media die het om de een of andere reden leuk vinden om er iets mee te doen (ook kan dit omgekeerd zijn gegaan: dat de media haar 'gevonden' hebben - vlak haar relaties niet uit - en dat zij gewillig is meegegaan met de aandacht, omdat die haar ook geen windeieren legt). Misschien is dit ook een antwoord aan Hekate? Ik zeg niet dat het zo is, maar zo zie ik het.

Wat ik zeg is dat de persona geen onderdeel is van de literatuur, maar van de marketing.

Maar we hebben het toch over verhaalelementen? Wanneer het personage in het boek niet op de een of andere manier aantrekkelijk zou zijn geweest, kan là Van Royen hoog en laag springen, maar dan kwam ze niet verder dan het opvoeren van een media-act. Dan zou ze inderdaad een leuke actrice zijn - over wie ze een boek schreef. Dat zou dan de tweede instantie zijn (eerst media-aandacht, daarna boek schrijven). Maar in de realiteit is dat de zaken omdraaien. Zij heeft een personage gecreëerd, het voorzien van haar eigen naam, en het doorgetrokken naar de media die het om de een of andere reden leuk vinden om er iets mee te doen (ook kan dit omgekeerd zijn gegaan: dat de media haar 'gevonden' hebben - vlak haar relaties niet uit - en dat zij gewillig is meegegaan met de aandacht, omdat die haar ook geen windeieren legt). Misschien is dit ook een antwoord aan Hekate?

Volgens mij praten we langs elkaar heen. Voor de helderheid nog een keer mijn stelling (en vat me alsjeblieft letterlijk op, ik bedoel gewoon wat ik schrijf) Ik zei: de persona van de schrijfster in de media is marketing. Daarmee bedoel ik dus letterlijk: de manier waarop de schrijfster zich gedraagt op TV en in interviews is niet haar echte 'ik' maar een optreden dat haar hopelijk helpt om meer te verkopen. Dat staat helemaal lost van personages die eventueel ook haar naam dragen. Als ze met haar optreden wil suggereren dat haar verhalen allemaal waar zijn, om op die manier meer te verkopen, is dat nog steeds marketing. Het feit dat haar personage in haar boek haar naam draagt, staat helemaal los van die stelling. Dat personage op papier is namelijk een literair personage en wat anders dan de persona en anders dan de schrijfster. Ik snap eigenlijk niet waarom dit zo moeilijk is. Dick Laan schreef over hoe 'hijzelf' (een fictief persoon met de naam Dick Laan) Pinkeltje ontmoette en zijn avonturen opschreef. Daarmee is er dus een echte Dick Laan en een personage Dick Laan. Twee verschillende Dicken Laan. Het enige verschil is dat Heleen van Royen's fictieve Heleen ontmoetingen heeft met andersoortige pinkeltjes. Onthoud nou in elk geval dat er een verschil is tussen 'persona' (hoe een echt mens zich in de media gedraagt) en een 'personage' (een fictief persoon in een verhaal, al dan niet met dezelfde naam als de schrijver).

Ja maar Harry, die onderverdeling, daar zijn we het wel over eens, denk ik - het is ook wat ik zeg, maar hoe zou het verlopen zijn wanneer haar personage niet aantrekkelijk was geweest? Want als schrijvers hebben we het in eerste instantie over personages (en over pseudoniem, in dit topic althans), de rest is van een andere orde. Dus als we het nu over het personage kunnen hebben, in combinatie met diens pseudoniem (of niet), dan hoef je daar toch niet meteen marketing aan te koppelen?

Ja maar Harry, die onderverdeling, daar zijn we het wel over eens, denk ik - het is ook wat ik zeg, maar hoe zou het verlopen zijn wanneer haar personage niet aantrekkelijk was geweest? Want als schrijvers hebben we het in eerste instantie over personages (en over pseudoniem, in dit topic althans), de rest is van een andere orde. Dus als we het nu over het personage kunnen hebben, in combinatie met diens pseudoniem (of niet), dan hoef je daar toch niet meteen marketing aan te koppelen?

Ik meen me te herinneren dat ik zei: een persona is geen literatuur maar marketing. Een personage staat ook los van de schrijver en ook van de persona. Mijn personage kan zeggen: "Vrouwen horen niet te werken." Dat zegt niets over mijn mening over dit onderwerp. Een persona kan ook andere dingen vinden dan de echte mens. Zie Stephen Colbert. Een pseudoniem is weer heel wat anders. Een pseudoniem is niets anders dan een andere naam op de kaft zetten. Dat zegt niets over de personages in het boek. Een pseudoniem kan diverse redenen hebben. Een genre schrijver die bijvoorbeeld serieus genomen wil worden met serieuze literatuur (hooivorken neer, mensen, ik vel geen oordeel hier) kan een pseudoniem gebruiken in de hoop dat recensenten en lezers zijn boek eerlijker en op eigen merites beoordelen. Of een pseudoniem helpt een Nederlandse schrijver om toch serieus genomen te worden als genre schrijver. Maar, zoals ik al eerder zei, het is totaal zinloos om als ongepubliceerde schrijver zelfs maar te denken aan een pseudoniem. Dat is echt stap 38 in het proces, terwijl de schrijver stap 1 nog moet zetten.

Omdat ik sinds kort een blog heb onder een pseudoniem begon ik me af te vragen of ik die lijn misschien beter niet doortrek naar mijn boeken. Zoals je kan zien, is mijn naam echt één van de grootste clichénamen die je kan hebben ;) Als je weet dat hier in de stad al 2 mensen met dezelfde naam zijn en in de aangrenzende stad er ook nog twee zijn, dan weet je genoeg. Google mijn naam en je krijgt tig hits, waarvan er misschien ergens wel eentje over mij gaat. De schrijversnaam die ik op wordpress heb, is Merel Stens, gewoon een paar letters geklutst en die naam werd geboren (ik vind Merel sowieso een mooie naam) Ik heb dit topic doorlezen en de meningen zijn verdeeld. Zeker als onbekende schrijver onder een pseudoniem schrijven, lijkt raar. Maar voor mij zou het dus enkel zijn omdat mijn naam te veel voorkomt. Zouden uitgeverijen (als die ooit interesse hebben) hierin mee willen gaan, om die reden? Jullie mening over dit onderwerp is meer dan welkom. Het is een oud topic, dus wie weet zijn sommigen van jullie wel van mening veranderd :)

Hoi Els, Als je je eigen boeken uitgeeft is het goed er rekening mee te houden dat je schrijversnaam onderdeel wordt van het marketingproces. Het maakt daarbij niet uit of je je eigen naam gebruikt of een pseudoniem. M.i. maakt het daarbij ook niet uit of je onbekend bent of niet. Zolang je maakt consequent dezelfde naam blijft gebruiken. Dit zal leiden tot naamsherkenning, waarbij de lezer weet dat jouw naam, ik zeg maar wat, chicklit betekend. Dit is een goede marketing techniek. Het duurt echter wel enige tijd voor je er de vruchten van kan plukken, maar als je consequent blijft en blijft schrijven/uitgeven gaat het op den duur werken. Zelf-uitgeven is een marathon en geen sprint. Het helpt als je een blog/website of Facebook page hebt, die dezelfde naam dragen. Jouw eigen, of je pseudoniem. Als je het helemaal goed wilt doen is het handig om de domeinnaam ook jouw eigen of pseudoniem te laten zijn. Dit helpt als de lezer een google search naar je doet. Dus bijv: elsmertens.be o.i.d. Houdt er dus al in de planningsfase rekening mee wat je allemaal met je naam (pseudoniem) wilt gaan doen. Dit lijkt wellicht allemaal heel erg overdreven, maar als je serieus bent over je eigen boeken en graag wilt dat steeds meer mensen het gaan lezen, is het domweg in de beginfase al heel belangrijk om meteen ook de marketing mee te nemen. Ik persoonlijk heb besloten on mijn nieuwe fictie serie te schrijven onder een pseudoniem. Dit omdat het in het Engels geschreven is en bovendien in Engeland gesitueerd is. M.i. was mijn Nederlandse naam dan voor mijn potentiële lezers te lastig en dus heb ik een Engels klinkende de naam uitgezocht. Het kiezen voor een pseudoniem omdat je eigen naam als zo vaak bestaat, is ook een prima reden. Blijf consequent en bovendien ook jezelf. Ik heb voor mijn pseudoniem nagedacht over wat deze persoon allemaal zou doen. Dit is ook wat ikzelf doe, maar ik heb mijzelf als het ware in tweeën gesplitst. Maria is een nerd met een technische inslag, Annie houdt van breien en tuinieren. Dit ben ik dus allebei, alleen op Annies blog heb ik het niet over nerd zijn en op Maria’s blog niet over tuinieren. Snap je? Voor mijn gevoel paste tuinieren en breien bij mijn potentiële lezer en dus wil ik hen aanspreken door te laten zien dat schrijver Annie net als hen is. Hopelijk worden ze dan geïnteresseerd in mijn boeken. Marketing is een fascinerend is en iets waar je heel goed een pseudoniem in kunt gebruiken. Denk er dus goed over na. Succes! :) Maria