Veel hoofdpersonen?

Ik vind het nu al verwarrend! XD

Als je de Zoekfunctie had gebruikt, had je hier: http://www.schrijvenonline.org/search/apachesolr_… meteen al een paar topics te pakken gehad die over je vraag gaan. Je kunt er alsnog even gaan kijken, natuurlijk. :)

De zoekfuctie doet een beetje raar bij mij. ik krijg deze link niet geopend. dan geeft hij " een fout op de webpagina aan" Toen ik intikte veel hoofdpersonen, kreeg ik alleen wit en toen ik er over heen " voog" met mijn muis zag ik alleen wat letters.. Sorry, voor het nog maals stellen van de vraag dan. ?

Ik denk dat het best kan, als je de vader en moeder apart als 'ik' aan het woord laten komen in 1915 en de dochter in 1930.

oke! bedankt voor je reactie Via

Ik ben het met Via eens. Vooral omdat in dat tweede hoofdstuk de moeder wel als personage voor zal komen, neem ik aan. Dat maakt het al heel snel duidelijk denk ik.

Als het per hoofdstuk gelijk duidelijk is wie het hoofdpersonage is kan dat wel. Anne Rice doet dat ook bij verschillende van haar verhalen. Heb dat nooit als storend ervaren. Het kan juist een extra dimensie aan een verhaal geven.

Bedankt, door jullie reacties heb ik er voor gekozen het te proberen!

Ik denk dat het wel handig is voor je om vast te stellen wat je bedoelt met 'hoofdpersoon'. Je kunt meerdere belangrijke personages hebben en zelfs gelijkwaardige personages. Dan zijn er meerdere hoofdpersonen. Dat is moeilijk en maakt het wellicht complex voor de lezer maar er zijn diverse voorbeelden van. Een hoofdpersoon volgens de klassieke definitie is iemand om wie het hele verhaal uiteindelijk draait. Degene die de belangrijkste beslissing of de belangrijkste ontwikkeling moet doormaken. Als er een personage is dat door de meeste anderen wordt beïnvloed is dat waarschijnlijk toch je hoofdpersoon. Als alle personages een eigen ontwikkeling doormaken, redelijk onafhankelijk van elkaar, dan heb je meerdere hoofdpersonen.

Het zal best kunnen. Je kan aan het begin van de hoofdstukken vrij snel duidelijk maken wie 'ik' is. Zoiets als: 'Lieve dochter, pak je even de paraplu?'. Met een handige beweging pak ik ... Of vader moeder: Wat is mijn man toch ... weet je meteen over wie het gaat. Als de hoofdstukken kort zijn en de hoofdpersoon veel wisselt, kun aan de hoofstukken de naam toevoegen of een verschillende opmaak per persoon pakken. Mocht dat ook niet genoeg zijn is schrijven vanuit de derde persoon altijd nog een oplossing.

Kleine toevoeging aan Harry's goede betoog: De hoofdpersoon van je verhaal hoeft dus niet noodzakelijk je perspectiefdrager (is dat een woord?) te zijn. Het perspectief kan in een verhaal bij twaalf verschillende personen liggen, maar een dertiende kan je hoofdpersoon zijn. In de praktijk is de 'ik' echter vaak wel de hoofdpersoon hoor. Maar de 'ik' kan dus ook de beschouwer van een hoofdpersoon zijn.

Kleine toevoeging aan Harry's goede betoog: De hoofdpersoon van je verhaal hoeft dus niet noodzakelijk je perspectiefdrager (is dat een woord?) te zijn. Het perspectief kan in een verhaal bij twaalf verschillende personen liggen, maar een dertiende kan je hoofdpersoon zijn. In de praktijk is de 'ik' echter vaak wel de hoofdpersoon hoor. Maar de 'ik' kan dus ook de beschouwer van een hoofdpersoon zijn.

Inderdaad! Zie bijvoorbeeld Sherlock Holmes als het klassieke voorbeeld. Of One Flew Over the Cuckoo's nest... De hoofdpersoon is degene waar het om gaat. Andere personen kunnen als 'camera' fungeren (Watson), of als 'impact characters' (zoals in mijn eigen boek Bagage, waarbij het verhaal vier perspectieven kent, waarvan één de hoofdpersoon is).

The great Gatsby doet dat ook. Wordt verteld vanuit ik-perspectief door een persoon die van een afstandje het leven van Gatsby himself volgt. Zag laatst trouwens op tv dattie nu verfilmd wordt...

Dat kan prima, Sabine. Wat mijn ervaring is, echter, is dat het vooral van belang is om de (hoofd)personages verschillende stemmen mee te geven, zeker in het geval van meerdere ik-perspectieven. Ik schrijf een roman vanuit vijf personages allen in de ik-vorm. Niet iedereen die het idee hoort vindt het een geslaagd idee, en er zijn er veel die erop hameren dat ze goed van elkaar te onderscheiden moeten zijn. Hier ben ik het mee eens. Wat mij heeft geholpen een apart idioom voor ieder personage te ontwikkelen, is een lijst op te stellen met hun karaktertrekken, stopwoorden, zinsbouw, soort humor, eigenaardigheden en denkpatroon. Om dit te ontwikkelen heb ik een aantal goede romans gelezen met een pen en papier in de aanslag, die gebruik maken van meerdere ik-perspectieven, zoals 'Het geluid en de drift' (The Sound and the Fury) van William Faulkner. Dus het is best mogelijk. Inmiddels heb ik een agent en een goede uitgever gevonden waar mijn roman bij uit zal komen. Er zijn dus gelukkig mensen die het wel zien zitten ;-)

@Foher. Hoe doe jij dat dan als ze tegen elkaar praten? heb je een voorbeeld voor mij?

@Foher. Hoe doe jij dat dan als ze tegen elkaar praten? heb je een voorbeeld voor mij?

Erm, ik neem aan (en hoop van harte) dat je niet van plan bent om twee 'ik-perspectieven' in dezelfde scene te plaatsen. Dat kan écht niet: Ik zei tegen haar dat ze een mooie lach had. Ik voelde dat ik rood werd van zijn compliment. "Dank je, " zei ik. "Het is de waarheid," zei ik. Je kunt hoogstens één 'ik' tegelijk opvoeren, en eventueel dezelfde scene later vanuit een andere ik tonen. Hoofdstuk 4a Ik zei tegen haar dat ze een mooie lach had. Ik kon zelf een glimlach niet onderdrukken toen ik zag dat ze rood werd. "Dank je," zei ze. Haar ogen schoten alle kanten op, kennelijk om mijn blik te ontwijken. Maar ik was niet van plan haar, nu ik haar weer had gevonden, zo maar te laten lopen. "Het is de waarheid," zei ik. Hoofdstuk 4b Hij staarde me lange tijd aan en zei toen: "Je hebt een mooie lach." Dat was wat Edo ook altijd zei. De gedachte aan hem bracht de herinnering aan de avond in het café terug en ik voelde dat ik rood werd. Ik zag dat hij een antwoord verwachtte. "Dank je," zei ik. Waar was Edo nu? Zou hij het aan Carla vertellen? En waarom bleef die kerel me zo grijnzend aankijken? "Het is de waarheid," zei hij. Poeh. Waarheid. Als Carla 'de waarheid' hoorde zou het allemaal uit elkaar barsten.

Ah ja, vergeten te vermelden. Nee, natuurlijk geen twee ik-perspectieven in dezelfde scene. Als ik bijvoorbeeld schrijf vanuit personage A, staat er boven de tekst, in vette letters: A Dan een witregel en dan boven de volgende tekst, vanuit een ander personage: B En dan probeer ik de stukken tekst niet al te kort te laten zijn, omdat het anders te rommelig wordt. En ik probeer ze dus goed van elkaar te laten verschillen in stijl en toon.

Ja ik dacht al, hoe ga je ooit 2 ik-perspectieven gebruiken in een gesprek. Bedankt