Verbrande huid

Naar het plaatje kijken en beschrijven wat je ziet en wat voor gevoel dat oproept, etc. :)

Misschien vanuit de persoon die de brandwond heeft? De setting creëren dat zo'n vraag gewoon lijkt. Groeiende vriendschap of liefde. Eerst de zeer beleefd positief geïnteresseerde vraag stellen naar de persoon. Of een brutale vraag omdat zij/hij nieuwsgierig is en van die persoon houd. ''Waarom wil je mij niet vertellen hoe je aan die brandwond komt.'' ''Ik wil je niet kwetsen, maar wat is dat voor vlek op je gezicht? Is dat een brandwond?'' Dan kan die persoon rustig [eerst tegenstribbelend] vanaf het begin vertellen hoe dat zit. Wat het met die persoon doet. De oorzaak - pijn - plastisch chirurgie - zelf afschuw - medelijden - staren naar - spiegelen - minderwaardigheidscomplex - wantrouwen naar andere mensen - mensenschuw - et cetera.

Als de lezer niet weet hoe dat eruit ziet, dan kom je met die foto's en die te beschrijven al een heel eind. Maar wat ik me daarbij dan afvraag is: hoe voelt dat? Zijn de huidzenuwen beschadigd? Is die plek gevoelloos geworden? Ademt de huid daar nog? Voelt dat samengetrokken? Lijkt het vel daar van leer? Heb je daar nog koude- of warmtegevoel? ... enzovoort.

Ligt eraan hoe erg het littekenweefsel eruit ziet. Een persoonlijke ervaring: Een jongetje van een jaar of 8, dat in zijn gezicht was verbrand door volgens mij een BBQ. Het leek op een rode vlek net als door verbranding van de zon in de zomer. Alleen door de vorm (alleen de linkerkant, een dikke streep) wist ik dat het van een brandwond kwam zonder dat iemand het had verteld. Ik wist gewoon instinctief dat het kind er nog jaren, misschien wel altijd, zou houden. Dan knoopt je maag zich samen. Je kan dus ook beschrijven wat iemand instinctief voelt bij het zien van zoiets. Of als het je HP is, op een slechte/depressieve dag de spiegel laten stuk slaan of gaan huilen door het aangezicht. Tranen voelen misschien ook anders op littekenweefsel.

Interessante reacties. Bedankt! Ik zal de situatie nog wat meer toelichten. De HP gaat al een tijdje om met een meisje die witte doeken over de rechterkant van haar gezicht heeft gewikkeld. Ze weigert die af te doen of te zeggen waarom ze die draagt. Maar wanneer ze aankomen bij het Verzet en het meisje echt onder vrienden is (daarvoor reisden ze door onbekende gebieden) en een vriend haar zegt "doe maar af, joh. Je bent bij ons", dan doet ze die doeken twijfelend af. De HP ziet dat, ik beschrijf dus vanuit de HP hoe de wond eruit ziet. @ Spirit: ik heb dat geprobeerd, maar dat is juist het lastige. :P Ik weet niet precies hoe ik die vormen van zo'n litteken kan beschrijven. @ Yrret: Bedankt voor die suggesties, daar krijg ik een hoop nieuwe ideeën van. :P Het meisje is inderdaad mensenschuw erdoor. En is nu doodsbang voor Demonen en alles wat erop lijkt. (die gaven haar die brandwond, laten we zeggen) @ Hilde: Ik vraag het me eigenlijk ook af. Ik heb wat nagevraagd, en het hóeft niet gevoelloos te zijn, het kán wel. Maar totaal gevoelloos komt volgens mij dan minder vaak voor. In principe kunnen beschadigde zenuwcellen teruggroeien, maar dat gebeurt niet altijd even goed. Ik denk dus dat het niet helemaal gevoelloos is, maar dat ze er wel minder mee voelt dan met de rest van haar lichaam. Afgaande op plaatjes denk ik dat het redelijk ruw aanvoelt, inderdaad, misschien zoals leer. Zo ziet het er tenminste uit. Maar dat is genoeg, want de HP ziet het alleen maar en raakt het niet aan. @ Archeryangel: Dat is naar... Ik hoop in ieder geval dat hij er geen pijn meer aan heeft. En dat hij er niet mee gepest zal worden. Dat gebeurt volgens mij best vaak bij grotere littekens... Maar die dikke streep, die zie ik wel vaker op plaatjes. Of meerdere "strepen". Maar hoe zeg je dat? Gewoon "strepen"? Lijnen misschien, kronkels die vanuit de huid een stukje omhoog komen. In ieder geval, ik hoor van meer mensen dat gevoel beschrijven handig kan zijn. Daar ga ik zeker mee experimenteren. Goed. Ik heb nu dit als beschrijving voor het littekenweefsel. Is het iets? "Onder de doeken verborg Diana een door littekens overdekt gezicht. De littekens waren niet verzonken in de strak gespannen huid, maar bolden op en waaierden over de hele helft van haar gezicht. Net bloedvaten. Ze verspreidden zich van haar neus en mond over haar wang, en vanaf daar naar haar nek. Uiteindelijk verdwenen ze onder haar kleding."

Update: Net op een site een stukje over derdegraads brandwonden gevonden. Ze zijn vaak nauwelijks pijnlijk omdat (inderdaad, Hilde) de zenuwen beschadigd zijn. De huid wordt droog en leerachtig.

Bij de opbollende huid kan je misschien vergelijken met de aderen die over je voeten lopen. Vaak steken die wat boven de huid uit, alleen dan zit er die blauwe lijn in, die bij het meisje in het gezicht mist.

@Suicune Ik neem aan dat je http://www.brandwondenstichting.nl/ al hebt gevonden?

Hey Suicune, Ik ben een ervaringsdeskundige op het gebied van brandwonden in het gezicht. Wat je probeert te beschrijven is een heel moeilijk uit te leggen gevoel en een heel moeilijk te beschrijving verwonding, aangezien elke situatie anders is. Je hebt natuurlijk al de gradatie van brandwonden, die doorgaans in drie of zelfs vier gradaties wordt onderverdeeld. Eerste graad wordt gekenmerkt door roodheid en irritatie, de tweede door blazen bovenop die roodheid, de derde door open wonden en dood weefsel. De vierde, die niet door iedereen erkend wordt, geeft aan dat vlees verkoold is. De wonden veroorzaakt door verschillende vloeistoffen en hitte, zijn telkens anders. Als basisregel kan je zeggen dat wonden veroorzaakt door hitte erger worden hoe langer de blootstelling. Wat natuurlijk logisch is. Sommige vloeistoffen, zoals frituurvet en soepen, kleven aan de huid en branden door, ook al heb je het meeste er af gespoeld met water. Chemische brandwonden zijn een hele categorie apart. Littekens van brandwonden gedragen zich vaak anders dan andere littekens. Het hangt ook weer af van de plaats op het lichaam. Een brandwonde in het gezicht wordt erg serieus genomen, terwijl een brandwonde van dezelfde gradatie op een arm soms een heel andere behandeling krijgt. Brandwonden vernietigen de huid en de zenuwen, zoals je zelf al vermeldde. Het resultaat daarvan is vervorming, rimpeling van de huid en pigmentatie. Pigmentatie is het proces waarbij beschadigde huid door UV licht veel sneller kleurt. In tegenstelling dat je gewone bruine zonnekleurtje, gaat de bruine kleur van brandwonden niet meer weg. Veel patiënten moeten dus zeer sterke zonnebrandcrème dragen. Wanneer je in de volle zon staat, voelt een laag zonnebrandcrème als water op een dorstige dag. het doet ongelofelijk veel deugd. De crème vormt een schild tussen jouw huid en de zon; je kan voelen dat de warmte niet door de crème dringt. Een heel apart gevoel. De huid van littekens voelt lederachtig aan voor de persoon zelf. Je voelt wind en regen anders. Het lijkt alsof er een dun plastic laagje over je littekens ligt. Je voelt wel dat er wind is, maar die voelt anders dan op je goede huid. Warmte, maar ook koude, kunnen veel scherper voelen op littekenweefsel. Zonneschijn wordt een vijandig iets, want het steekt. Wanneer je een café binnenkomt waar gerookt wordt, voel je de sigarettenrook in je huid branden. Sommige mensen kunnen een onweer voelen aankomen in het trekkerige, elektrische gevoel in hun littekens. Je huid gaat trekkerig voelen en je voelt vaak de behoefte de littekens in te smeren met hydraterende crème. Brandwondencentra durven wel eens gewoon de blauwe pot van nivea aanraden. Goede, vettige crème. Je huid verouderd veel sneller dan huid die niet gekwetst is. Dus zelfs al kom je er erg goed door, dan nog zul je sneller pigmentatie en rimpeltjes krijgen dan leeftijdsgenoten. Wanneer je huilt, zwellen de brandwonden in je gezicht op en worden ze rood en vlekkerig. Ze gaan trekken. Bovendien voelen tranen branderig aan op littekens. Wanneer je brandwonden hebt gehad, ontwikkel je een angst voor warmte. Sommige mensen hebben ronduit schrik voor warmte, andere mensen hebben geen probleem met warmte tenzij het onverwachts komt. Als iemand je bijvoorbeeld een heet broodje doorgeeft. De schrik kan genoeg zijn om hevige hyperventilatie op te wekken, tot zelfs misselijkheid en overgeven. Je vergeet nooit het moment dat de hitte je huid raakte. Je ontwikkeld angst, en soms zelfs regelrechte nachtmerries, waarin je de pijn voelt. Voila. In de hoop dat het helpt... Lotje

Wauw, wat een geweldig handige informatie, Lotje! Daar kan ik zeker wat mee. Nu weet ik tenminste hoe het voor Diana (het personage) zou moeten zijn. Bedankt! Het lijkt me dan logisch dat ze de doeken gewoon om laat, tot het moment dat de zon niet zo fel meer schijnt en iemand er écht om vraagt. Die doeken bieden bescherming tegen de zon, dus ze zal ze niet snel af doen. Oftewel, de onthulling van de littekens komt dan pas later in het verhaal. De angst voor warmte, dat wist ik niet. Maar het klink wel heel logisch. Ik denk dat Diana geen angst heeft voor de warmte zelf (op een warme zomerdag bijvoorbeeld), anders is het erg onhandig voor haar om te doen wat ze doet. Maar ik denk wel dat ze altijd zo ver mogelijk uit de buurt van vuur blijft. In ieder geval, Lotje, heel erg bedankt voor de uitgebreide informatie. Je laat echt zien hoe vreselijk zo'n litteken kan zijn... ik moet dat zeker ook duidelijk maken in mijn verhaal.

Ik denk dat je heel veel aan Lotjes info kan hebben! Ik wilde alleen zeggen dat littekens pijn doen, of jeuken bij verandering van het weer.

Wauw, wat een geweldig handige informatie, Lotje! Daar kan ik zeker wat mee. Nu weet ik tenminste hoe het voor Diana (het personage) zou moeten zijn. Bedankt! De angst voor warmte, dat wist ik niet. Maar het klink wel heel logisch. Ik denk dat Diana geen angst heeft voor de warmte zelf (op een warme zomerdag bijvoorbeeld), anders is het erg onhandig voor haar om te doen wat ze doet. Maar ik denk wel dat ze altijd zo ver mogelijk uit de buurt van vuur blijft.

Geen probleem :) Zelfs al heeft Diana geen angst voor de warmte, dan nog zal een warme zomerdag niet comfortabel voor haar zijn. Het is nooit handig om te doen wat je wil doen. Ze moet wel heel vastberaden zijn om buiten te willen zijn. Wat je bijvoorbeeld kan gebruiken is dat ze steeds in de schaduwen blijft. Dat klinkt logisch, maar beeld je eens in dat je de ganse namiddag met vrienden om een tafeltje op een terras zit: telkens de zon verschuift, moet jij mee verschuiven, om in die schaduw te blijven. De zon is een van je vijanden in je verhaal :) Bovendien doet warmte je zweten. En zweet brandt in je littekens, net zoals tranen. Je hebt geen gemakkelijk iets gekozen om te beschrijven, ik ben benieuwd naar het resultaat.

Iets van: 'een grillig landschap van kronkelende littekens' misschien?

O, je bent me voor. Ik wilde schrijven: de grillige lijnen van een landkaart.

O, je bent me voor. Ik wilde schrijven: de grillige lijnen van een landkaart.

nou, die is ook mooi hoor! :) Ik moest ook nog denken aan 'gestolde lavastromen' of zoiets...

Het ligt eraan hoe uitgebreid het moet. Ik zou er niet te veel over schrijven. De nadruk hoeft er niet op te liggen of is dat juist wel de bedoeling?

Ik heb zelf ook een boek geschreven waarin brandwonden voorkomen en zit nu even na te lezen hoe ik dat heb aangepakt. Ik merk dat ik er heel lang omheen schrijf. Ik beschrijf dat ze niet in de spiegel durft te kijken en hoe anderen op haar reageren en vooral uit haar dromen blijkt de afkeer van de hoofdpersoon van haar (nieuwe) uiterlijk. Pas over de helft beschrijft ze zelf hoe haar brandwonden er onder haar kleren uitzien. En in het laatste hoofdstuk zit ze bij een visagiste die haar uitlegt hoe ze zich het beste kan opmaken. Kortom: vooral de psychologische en sociale impact van brandwonden heb ik beschreven, meer nog dan hoe de wonden/littekens er daadwerkelijk uitzien. Welke tip destilleer ik hieruit voor jou? Als je vooral beschrijft hoe anderen op het gehavende gezicht van jouw hoofdpersoon reageren, kunnen lezers zich zelf een beeld vormen van haar uiterlijk. Daarmee roep je waarschijnlijk meer op dan dat je het uiterlijk als schrijver vastlegt.