Microschrijfwedstrijd - De wereld volgens koning Willem-Alexander

Zal ik me beperken tot dit ene pilsje of meteen het hele krat maar leeg drinken? Als dit nu het enige dilemma in mijn leven zou zijn viel het mee. Maar nee, neem nu dat koningschap. Wat een last moet ik vanaf morgen meetorsen. Gelukkig heb ik Maxima naast me. Die weet met de meeste dingen wel raad. Kijk maar hoe ze me regelmatig bijviel tijdens dat idiote interview van laatst. Al die vragen die me gesteld werden. Hoofdpijn kreeg ik er van. Zolang het puur en alleen over mij, Willem Alexander ging, ging kon ik ze goed beantwoorden. Nee, dan die vragen over mijn visie op het koningschap. Vooral die ene vraag waarbij zo lekker de nadruk werd gelegd op de ceremoniële kant. Ik had veel liever gewoon lid van de regering willen zijn. Dan had ik nog iets in te brengen. Wat stelt het nu eigenlijk nog voor? Eigenlijk mag ik me nergens meer mee bemoeien, maar moet ik ons land wel vertegenwoordigen in het buitenland. Mijn functie is daardoor toch totaal uitgehold. Waardeloos vind ik het, maar dat mag ik tegen niemand zeggen. Mijn moeder kan ik dit niet uitleggen, alleen Maxima weet hoe ik me voel.

Huispak, sigaar, bier. Ach was hij maar niet zo bekend. Dan kon hij zich gewoon maar lekker laten gaan. Hij droomde nog even verder. Lekker op vakantie in Zuid Frankrijk. Overdag met de kids naar het strand en s ’avonds een hapje en een drankje met Maxima, en daarna de hele nacht gepassioneerd vrijen. Een levensgenieter was hij! Een Bourgondiër! Dat was het leven wat bij hem paste. Maar het liep anders. Geboren als kroonprins moest hij studeren, deelnemen aan allerlei comités. Serieus doen! Dat was niks voor hem, hij hield van geintjes. Het was hard knokken. Gelukkig kon hij af en toe even ontvluchten door in het vliegtuig te stappen, even wegvluchten. Maar bij terugkomst werd hij altijd meteen weer op de werkelijkheid gewezen. Hij moest trainen om niet te dik te worden, oefenen om goede speeches te houden, aardig doen wanneer hij dit niet wilde, dossiers door lezen, met belangrijke mensen praten, politiek volgen. Hij werd gek van alles wat hij moest! En nu moest hij morgen de troon overnemen van zijn moeder. Een nieuw hoofdstuk in zijn leven. Hij wou dat hij hier nooit aan begonnen was! Hellup! Eerst maar even met Max de privesauna induiken om te ontspannen.

De boel bij elkaar houden. Jobs favoriete uitspraak. Holle woorden, met daarin verborgen reeds de onmogelijkheid tot succes. Eén man kon het volk toch niet tot eenheid smeden? Wat een arrogantie om te denken dat hij, als Majesteit, bij de gratie Gods Koning der Nederlanden, kon verbinden wat al zolang bezig was van elkaar te vervreemden… te lang. Het glas vloog door de kamer. Jupiler, stiekem. En daar lag het bewijs al te duidelijk voor zijn neus. Scherven, scherven, niets dan scherven. Je kon ze wel weer in elkaar zetten, maar het resultaat werd nooit zo goed als voorheen. Een blik op het schilderij van Overgrootmoeder. Zij had in haar land geloofd, en in haar landgenoten. Zelfs in een tijd als de hare, waarin de Verdorvenheid der Mensen vanuit de straatstenen omhoog gekropen kwam. Ze was misschien teleurgesteld aan het eind, maar die teleurstelling gold dan Den Haag – nooit het volk. Het herstellen van scherven slaagt misschien nooit volledig, maar het is het proces van de poging waar het om draait. Gestommel in een lade. Het was lang geleden dat hij een blik-en-veger ter hand genomen had. Het opruimen van de scherven gaf hem een goed gevoel. Je maintiendrai.

Koningsverhaal #01: Een monoloog interieur. De Kraken is een groot Noors mythisch monster dat gedurende de zestiende en zeventiende eeuw veel slachtoffers heeft gemaakt op zee. Niemand wist precies hoe hij eruit zag, alleen zijn tentakels waarmee hij schepen dwars doormidden sloeg waren alom bekend. Douwe Sietsma, zoon van een Friese troubadour, was één van de weinigen die het durfde opnemen tegen het monster. Op zijn houthaalder voer hij naar Noorwegen om terug te komen met een ruim vol sparrenhout. Scandinavisch sparrenhout, dat gaat jaren mee. Op zijn laatste reis trof Douwe de Kraken, die zijn schip naar de diepten probeerde te trekken. Terwijl kapitein Douwe zijn mannen naar de sloepen stuurde, rende hij zelf met een roestige zaag naar het wijd open oog van het monster om tijd te winnen. Douwe werd al krijsend verslonden en de Kraken sloeg daarna alle sloepjes aan splinters tegen de Noorse kalkrotsen. Niemand overleefde het, geen persoon uitgezonderd. Het moet een ravage geweest zijn van jewelste. Maar dat maakt Douwe niet minder tot een held. De boodschap is: hoe erg alles ook misgaat, als je je best doet, treft jou geen blaam. Want de Kraken kan dan alles verslinden, je dromen pakt hij nooit af.

Kwelling De nacht hield niet op. De klok tikte door. Niet meer tot leven te stoppen. De bediendes al naar bed en was het stil in huis. Willem kroop weer terug in bed. Hij had geen eigen werk meer en zijn vrouw wist ervan. Ze was opgetogen geweest toen hij haar het nieuws had verteld. Hij zou een andere baan krijgen. Nederland regeren. Een land vol Hollanders, waarvan hij een paar miljoen door de jaren had gezien, hoofdoeken, arbeiders, toeristen en een heleboel anderen geboren landgenoten. Het licht van het nachtlampje scheen op Maxima, zijn vrouw, een straal licht scheen op haar blonde haren, ze was mooi zelfs als ze sliep, haar gouden lokken identiek aan die van haar drie dochters. Aan de overzijde was een verblijf van de bediendes. Hij had afscheid van ze willen nemen maar was in de drukte het vergeten. De onhandigheid waarmee hij de bediendes welterusten had gezegd, deed hem bijna kleuren van schaamte. Door de drukte van de afgelopen dagen was iedereen opgefokt en geïrriteerd. Ze liepen heen en weer, waardoor ze een ongelukkige indruk op hem maakte. Hij draaide zich om. Probeerde te slapen. Morgen zou hij het beter doen dan vandaag. Hopelijk.

Willem-Alexander Ik ben in de wieg gelegd als koning hadden ze dit maar eerder gezegd dan had ik langer gewacht dan was ik niet verwekt in de nacht hier zit ik dan op mijn laatste prinsenavond met een glas bier aan de mond ik mag mijn moeder opvolgen als monarch nou ja, mag? Argh liever blijf ik in de anonimiteit want ik wil mijn vrije leven niet kwijt het leven beviel me tot nu toe heel goed maar ik heb te maken met erfgoed zijn er mensen die met me mee lijden of verwachten die goede tijden vergeet het, lieve mensen ik heb andere wensen het koningschap is aan mij niet besteed ik maak liever keet het is een ieder wel bekend ik ben geen autoritaire vent heel veel geld uitgeven voor een huldiging is niet echt mijn ding zonde van het geld ik ben niet eens een held liever koop ik een mooi huis maar dat vindt men niet pluis beste landgenoten, doe hetzelfde als ik hik

Een boerderij op het platteland ergens ver weg. Een wei vol Willems en Bertha’s. Maxima met haar handen in de aarde van de kruidentuin. De meisjes rennen en spelen op het erf. Een schuur met hooi tot de zolder. Velden vol goudkleurig graan zover het oog reikt. Een kroon voor de koning. Koning Willem. Laat me niet lachen! Lintjes doorknippen voor de rest van mijn leven. God, waar ben ik aan begonnen? Laat me met rust. Traditie? Het zal wel. Het kan me allemaal gestolen worden. Ik wil dit niet! Nog een slok. Snel! Een boomgaard. Appels. Appels van oranje. Potverdorie, dat smaakt! Een picknick met Max in het gras. Bloemetjes, bijtjes… Goed, ik ben eruit. Vandaag prins. Morgen koning. Overmorgen vrij. Dit onderschrijf ik. Dit is mijn wet. Dit is mijn laatste woord. Somewhere over the rainbow Skies are blue, And the dreams that you dare to dream Really do come true.

Examen doen is als een groep witte muizen bij elkaar proberen te houden; je hebt ze even vast en daarna vliegen ze weer alle kanten op. Dat ging op school vroeger nog enigszins op, maar het is over. Heel Nederland staat te kijken hoe ik die muizen bij elkaar zie te houden en dat levenslang. Hoe zei Max het ook weer? “Je moet altijd opletten.” Met een stralende glimlach. Nou vooruit, ik kan me nog eens een ‘beetje dom- moment’ veroorloven, met zo’n moordvrouw. Ik zal dat tweede pilsje dan toch maar laten staan en naar bed gaan. Zien dat ik morgen niet met dikke wallen in die hermelijnen mantel sta te geeuwen. Proberen om niet te vaak “euh” te zeggen. De rest zal wel loslopen.

Alles is goed. Alles is geregeld. Moeder, het balkon, het Wilhelmus. De uurtjes voor onszelf. Dan de kerk, mijn toespraak, de eed. In feite hebben we het al zo vaak gedaan. Been there done that. Alleen de inhoud is deze keer anders. Ik ga nog even bij ze kijken. Ze zijn zo lief als ze slapen. Onze meisjes. Máxima komt naast me staan. Hallo dear. We kijken elkaar aan. Het is een offer, we weten het allebei, maar we zijn er klaar voor. Rust. Kalmte. Het doet me denken aan - Machangulo. Ik heb er vrede mee, maar het was zo perfect geweest. Afrika, de meisjes, het strand... Ze dat meegeven, voor de rest van hun leven: de vrijheid, de schoonheid, de Portugese taal. En een goede belegging, vergeet dat niet. Alles klopte, rationeel en emotioneel. Enfin, alles is erover gezegd. Afrika is eng en ver weg, ik snap het best. Liever een koning die skiet met andere royalty. Het is goed, ik berust. Ik zal de koning zijn die ze willen.

Hier zit ik dan. De avond voor de grote dag. Het lege scherm van de pc grijnst me toe. Ik had naar Maxima moeten luisteren en de toespraak door één van Marks mannen laten schrijven. Maar dat eeuwige - je bent een beetje dom – hangt me de keel uit. Mama schrijft haar toespraken zelf, dus moet ik het zeker kunnen. Wat zei tante Margriet ook al weer? Iets over kort van stof en veel glimlachen. Kom op W-A je kunt het. Gewoon beginnen! Beste landgenoten Nee, dat kan niet want er zijn ook minder goede. Lieve landgenoten? Ik peins er niet over zo lief zijn ze niet voor Ons. Landgenoten (glimlachen) Zo. Het begin staat er. Oom Pieter zei het vanavond zo treffend. Morgen is het zover of je nu wilt of niet. Waarom zou ik niet willen? Wat is het alternatief? Eeuwig Kroonprins zijn zoals die arme Charles? Het koningschap opgeven? Ik denk er niet aan. Waar vind ik een baan met dezelfde secondaire arbeidsvoorwaarden? Nergens toch? Landgenoten (glimlachen) Hier sta ik. Ik kan niets anders. (buigen en glimlachen. Applaus in ontvangst nemen.) Klaar. Nu een biertje.

Kwelling De nacht hield niet op. De klok tikte door. Niet meer tot leven te stoppen. De bediendes al naar bed en het was stil in Eikenhorst. Willem ging weer zitten in zijn stoel. Hij had geen eigen werk meer en zijn vrouw wist ervan. Ze was opgetogen geweest toen hij haar het nieuws had verteld. Hij zou een andere baan krijgen. Nederland regeren. Een land vol Hollanders, waarvan hij een paar miljoen door de jaren had gezien, hoofdoeken, arbeiders, toeristen en een heleboel anderen geboren landgenoten. In de slaapkamer scheen het licht van het nachtlampje op Maxima, een straal licht scheen op haar blonde haren, ze was mooi zelfs als ze sliep, haar gouden lokken identiek aan die van haar drie dochters. Aan de overzijde was een verblijf voor de bediendes. Hij had afscheid van ze willen nemen maar was in alle hectiek het toch vergeten. De onhandigheid waarmee hij de bediendes welterusten had gezegd, deed hem bijna kleuren van schaamte. Door de drukte van de afgelopen dagen was iedereen opgefokt en geïrriteerd. Ze liepen heen en weer, waardoor ze een ongelukkige indruk op hem maakte. Hij liep de kamer uit. Morgen zou hij het beter doen dan vandaag.

Morgen om deze tijd ben ik koning. Moet ik daar blij mee zijn? Mijn hele leven klaargestoomd voor die taak. Het leek me altijd wel leuk, een land besturen, maar ja, tegenwoordig mag je als koning nog maar weinig. Als het aan sommigen ligt zelfs helemaal niets meer. En of ik dit zooitje wil besturen weet ik ook zo net niet meer. Het is duidelijk dat ons volk niet al te slim is. De W van Willem en stamppot, hmpf. Dat stomme lied heb ik over 24 uur tenminste ook achter de rug. Ik zal het wel weer glimlachend doorstaan. Als ma me íets goed heeft geleerd, dan is het dat wel. ‘Glimlachen en zwaaien, jongen.’ ‘Ja, mam.’ Ik heb het goed onthouden. Is er nog meer bier? Zat er altijd zo weinig bier in zo’n flesje? Koning Pils zouden sommige mensen me willen noemen. Je kunt het me toch niet kwalijk nemen dat ik wel een pilsje lust! Ik moet toch wat om de dagen door te komen. En deze avond, vooral deze avond, die nog lang gaat duren … Laat ik Max eens opzoeken. Die doet altijd lekker mee. Dat helpt. Kom ik morgen ook wel weer door.

Morgen. Morgen zal het zijn. De dag waar ik op wachtte is gekomen. Is het geworden wat ik wilde? En wil ik dit wel echt. Zoveel vragen, te weinig antwoorden. Morgen zal ik het volk dienen. Althans zo was het ooit. Tegenwoordig mag ik enkel een lintje knippen. Heb ik zoveel jaren gestudeerd om inhoud te geven aan dit? Was ik maar zoals opa. Een rebel, charmant met een kwinkslag. Het drukt zwaarder op mijn schouders dan verwacht. Het huis dat ik bouw, het geld dat ik uitgeef zelfs de manier waarop ik met mijn schoonvader om ga. Alles uitvergroot. Ik doe het nooit helemaal goed. Ik ben te afstandelijk, te amicaal. Te jong om een goede koningte zijn. Te oud om te begrijpen wat mijn dochters bezighoudt. Is dit alles het wel waard?Nooit de privacy van eens met je gezin zwemmen in het openluchtbad. Eeuwige reserves tegenover nieuwe mensen. En boven alles ben ik bang. Bang dat mijn kinderen iets overkomt omdat ik de verkeerde beslissing maak. Bang te falen voor zoveel mensen. Nog een biertje, nog een laatste nacht en dan zal ik er staan. Mantel, kroon, vrouw en kinderen. En ik kan maar een ding wensen. Dat alles goed gaat. Wat dat ook moge zijn

Morgen word ik koning! KONING! Ben ik een koning dan? Zou ik wel een echte koning worden? Of zouden ze me op een dag ontmaskeren als een gewoon mens Bij een koning denk ik aan verhalen die ik vroeger op school hoorde. Over koning Salomo, die was heel wijs. Koning David (ging er wel met de vrouw van een ander vandoor), king Henry Vlll (nog veel meer vrouwen), de Franse zonnekoning (laten we het daar maar niet over hebben)… Koning winter… haha, een koning die het weer kan bepalen. Dan kan ik ook nog wat met watermanagement blijven doen. En misschien een elfstedentocht regelen. Wat als ik het nou niet doe? Dan moet mijn moeder koningin blijven. Dat moet ik dan de rest van mijn leven aanhoren… En wie moet er dan koning worden? Niemand, tja … Maar dan gaat iemand anders doen, alsof hij koning is… Rutte, Samson of toch Pechtold (heeft zijn voornaam wel mee.) En wie moet dan het land regeren, dan zitten we daar weer mee? Wat als ik het nou gewoon doe? GE-WOOOOON, op mijn, eh onze manier . Kom maar op met die kroon! ...goh, wat een leuk dopje heeft dat bierflesje...

Ik zou wel een pilsje lusten… En een bitterbal. … Welja, waarom niet? Max is toch nog wel even weg, dus als ik snel eet... Toch? Weken heb ik gelijnd. Me braaf ingehouden. Weken lang ‘nee Wim, niet doen Wim, beetje dom Wim, straks pas je niet in je uniform Wim’ enzovoorts etcetera. Rotuniform. En dan ook allemaal he? ‘Foei papa, afblijven papa, ik ga het mama vertellen’… Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn meiden, maar een man kan maar zoveel verdragen! … Nee, toch maar niet. Al heb ik reuze trek. Fraai hoor. Morgen ben ik Koning, verdulleme. Die titel interesseert me niet eens zoveel. Majesteit schmajesteit. Ik hoef geen macht, voor of achter schermen. Die tijd is goddank voorbij. Ik wil meer doen. Voor Nederland doen. Ik wil verschil maken, zoals mama deed, maar dan anders. Ik wil belangrijke linten knippen, ik wil ondanks en dankzij mijn functie gelukkig!, ik wil… een bitterbal. Tien. Mijn koninkrijk voor een bitterbal! … Morgen. Morgenoverdag ben ik er klaar voor. Dun genoeg voor de kroning. Hopelijk koning genoeg voor de komende decennia. Morgenavond, na alle ceremonie, eet ik zoveel bitterballen als ik wil. Toevallig. Flinke dames die mij tegenhouden!

Ik denk nog wel eens aan oma, toen zij nog koningin was. Ik was toen nog maar jongen. Vaak speelden we op Soestdijk met broertjes en neefjes met treintjes. Dat was wel leuk. Het ergste vond ik elk jaar dat stomme defilé, we moesten daar maar staan. Als ik maar nooit koning wordt, dacht ik toen. Eigenlijk had ik dat gevoel nog vrij lang; pas toen het wat met Maxima werd, ging ik er naar toe groeien. Gelukkig is ons huwelijk geslaagd, ik heb wel eens medelijden met Charles die eigenlijk nooit zijn draai heeft gevonden, hij heeft al echt een oude kop. Nu moet het dan maar gebeuren, ma heeft haar sporen verdiend en ik ben er aan toe. Niet dat het altijd leuk is. Vooral die vlerken die ongevraagd foto’s van de kinderen maken. Ook dat Koningslied had voor mij niet gehoeven. Maar ik heb geleerd om mijn gezicht in de plooi te houden. Eerlijk gezegd is het ook wel spannend om koning te worden. De mensen denken soms dat het allemaal een sprookje is, maar het is eigenlijk ook een baan, gewoon hard werken en je steeds goed voorbereiden. Ik hoop maar dat morgen alles goed gaat. www.josevanrosmalen.nl

Ik denk nog wel eens aan oma, toen zij nog koningin was. Ik was toen nog maar jongen. Vaak speelden we op Soestdijk met broertjes en neefjes met treintjes. Dat was wel leuk. Het ergste vond ik elk jaar dat stomme defilé, we moesten daar maar staan. Als ik maar nooit koning wordt, dacht ik toen. Eigenlijk had ik dat gevoel nog vrij lang; pas toen het wat met Maxima werd, ging ik er naar toe groeien. Gelukkig is ons huwelijk geslaagd, ik heb wel eens medelijden met Charles die eigenlijk nooit zijn draai heeft gevonden, hij heeft al echt een oude kop. Nu moet het dan maar gebeuren, ma heeft haar sporen verdiend en ik ben er aan toe. Niet dat het altijd leuk is. Vooral die vlerken die ongevraagd foto’s van de kinderen maken. Ook dat Koningslied had voor mij niet gehoeven. Maar ik heb geleerd om mijn gezicht in de plooi te houden. Eerlijk gezegd is het ook wel spannend om koning te worden. De mensen denken soms dat het allemaal een sprookje is, maar het is eigenlijk ook een baan, gewoon hard werken en je steeds goed voorbereiden. Ik hoop maar dat morgen alles goed gaat. www.josevanrosmalen.nl

Hij houdt zijn adem in en kijkt ernstig voor zich uit. De manshoge spiegel kijkt geroutineerd terug. Op het mahoniehouten bijzettafeltje ligt een vuistdik draaiboek. Langzaam ademt hij uit. Zijn blik nog gericht op de spiegel. Medailles glimmen stoer in het gelid. Zijn mantel hangt zwaar op zijn schouders. De geur van het hermelijn doet hem aan zijn opa denken. Hij schraapt zijn keel. Op de gang hoort hij zijn dochters lachen. Bijna bedtijd. Zachtjes gaat de deur open en Amelia zoeft geruisloos op haar skeelers de kamer binnen. ‘Doe je morgen wél je broek aan? vraagt ze giechelend. Ze kijkt blozend naar zijn feloranje boxershort. Hij knikt en glimlacht naar haar. Ze kruipt onder zijn mantel. ‘Pap, zegt ze terwijl hij zijn rechterhand opheft met zijn wijs en middelvinger gestrekt. ‘Als ik later gewoon juf wilt worden wil jij het dan aan oma uitleggen? Hij glimlacht niet meer en kijkt in de spiegel. Pap? Klinkt het omfloerst terwijl ze probeert onder de mantel vandaan te rollen. ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig,

De wereld volgens koning Willem Alexander In de studeerkamer van de Eikenhorst, de toekomstige vorst met een pilsje onder handbereik, heft zijn zang aan, wijze ‘Wilhelmus van Nassouwe’: 1. Eén pilsje voor het slapen dat is toch niet verkeerd. De opener ten wapen, ’k ben het nog niet verleerd. Wat moet een koning drinken, champagne, wijn of sap? Welk proost mag zodra klinken op brouwsel, bocht en drab? - - - 6. Dit zal de laatste wezen! Beloofd en echt heus waar, van Heineken genezen nog één sixpack en klaar! Mijn blonde onderdanen, zo trouw vanaf de kroon plengen hun zoete tranen aan deze prinsenzoon! - - - - 15. Ik tel nu vijftien kurken, wel met moeite, maar toch, van vijftien blonde schurken, mijn hoofd, mijn maag en och: morgen moet ik gaan wuiven vanaf balkon en boot en frisse lucht opsnuiven, au, ’s konings plicht is groot!

NOG NET PRINS Hier zit hij dan. Hij, Willem-Alexander, morgen de Koning van Nederland. Dan begint de taak waarop hij vanaf zijn jeugd is voorbereid. Een leven dat onder een vergrootglas zal liggen. Dat bleek al na Het Interview. Dat was goed voorbereid en er kon eigenlijk niets mis gaan. Toch werd zijn geruststellende opmerking over ‘hoe hem aan te spreken’, al snel opgevat als zou hij ook luisteren als men hem ‘Willempie’ nariep. Tja. Hij bladert door het fotoalbum dat voor hem ligt en glimlacht. De foto met de proppenschieter. Toen had hij het al niet zo op de fotografen. Pas weer een rechtszaak met Nieuwe Revu over foto’s van Amalia in een privésituatie. Ze leren het ook nooit. Er zal voor hun gezin straks veel veranderen want de verhuizing naar Huis Ten Bosch zal op den duur onvermijdelijk zijn. Wel jammer want het woont hier zo mooi. Màx en hij hebben vroeger altijd gedacht dat het wel Soestdijk zou worden. Dat heerlijke paleis van oma en opa. Maar helaas, het is in deze tijd niet meer te beveiligen en bovendien te ver van het Binnenhof. Maar kom, het wordt tijd voor een biertje. Het is morgen vroeg dag.

Koning Willem-Alexander van Oranje-Nassau! Dat klinkt wel, dan komt meteen het Wilhelmus in me op. Het vreemdst van alles vind ik nog dat mijn moeder dan ineens weer “prinses” wordt… Zal ik een even goede of misschien zelfs betere vorst worden dan mijn moeder? Het Nederlandse volk verwacht heel wat van mij, zoveel is duidelijk. Wat zou Friso ervan vinden? Zou hij ons echt, zoals men van comapatiënten zegt, kunnen horen als we tegen hem praten? Ik hoop het… dat hij het ons ooit allemaal kan navertellen… Ergens las ik dat onze Zuiderburen ons voorbeeld willen volgen en hun koning ook overweegt van troonsafstand te doen. Al heb ik wel medelijden met die arme Belgen: zo’n stijf prinsenpaar als koning en koningin, stel je voor! Die twee, Filip en Mathilde, kunnen nooit aan Màxima en mij tippen, dat spreekt voor zich. Als er morgen maar geen gek met z’n auto op het publiek inrijdt zoals destijds op Koninginnedag! Of zo’n bommenlegger, zoals in Boston! Dat zou de Oranjepret wel helemaal bederven en het feestje gegarandeerd verknallen – letterlijk dan nog… Joh, dergelijk cynisme siert je niet, ga maar beter slapen, morgen wordt een zware en vooral ook grote dag...

Pfff.. koning, koning, koning.. waar ben ik aan begonnen. Was ik nou maar gewoon prins pils gebleven. Daar heb ik in ieder geval verstand van. Al die mensen die wat van me moeten. Dat is toch niks voor mij. Nog meer aandacht voor mijn uitgekauwde leven. Niks geen vrijheid meer. Lintjes knippen, handen schudden en zwaaien. Zoveel zwaaien. Ik haat zwaaien. Lintjes zijn bovendien stom. Gelukkig heb ik Maxima weten te verleiden. Die trekt veel aandacht naar haar toe. Ja, dat heb ik toch goed gedaan. Misschien moet ik daar nog eens een boek over schrijven. Mensen zijn vast reuze benieuwd hoe ik dat in hémelsnaam voor elkaar heb gekregen. Vast die cursus Spaans van Don Juan. Mijn ware liefde, water, had ik die nog maar. Maar nee, die heb ik ook nog eens moeten opgegeven voor dit klote baantje. Water is onvoorspelbaar en gevaarlijk. Heerlijk. Toch maar eens kijken naar dat indoor waterpark, voordat ze mijn inkomen nog gaan belasten ook. Uitbuiters dat het zijn. Oh koning hoe moet dat nou verder. Die drie bambino’s moeten maar snel groot en sterk worden zodat ze papa kunnen vervangen. Zat die Fuentes nou maar niet vast..

Prins Willem Alexander zit in zijn studeerkamer in eikenhoorst. Hij denkt: "Dat is het dan Willem, morgen ben je niet meer die vrije man van eerst." Willem kijkt om zich heen, hij ziet een pilsje staan. Hij denkt: "Ik weet dat het niet mag maar.... Ah toe dan maar!" Hij pakt zijn pils en begint te drinken en te drinken, Dan komt zijn vrouw binnen, "WILLEM! HOE DURF JE JE ZOU NUCHTER BLIJVEN!" Een beetje beschaamt staat willem daar, Sorry zegt Willem. Ze gaan zitten, Willem zegt: Hey Maxima kan je me helpen ik ben nogal zenuwachtig, Oke Willem en onthuid niet stotteren, Oke ik begin: Beste mensen, nee nee dat is best wel slecht, Ik vind het wel goed, zegt maxima, Willem: Oke, Best mensen, ik vind het fijn dat ik uw koning mag z,,, z..... Z... Zijn. Kom op Willem je kan het! Oke nog één keer, Beste mensen, Ik vind het fijn dat ik uw koning mag zijn, Goedzo! Zij maxima, En nu ik: Beste Willem, Ik vind het fijn dat ik jouw vrouw mag zijn. En samen lachten ze voor 100 man, Kunnen julie het beoordelen het is mijn eerste verhaal :o

Vanavond heb ik de meisjes een sprookje voorgelezen. Het ging over een koning die zijn onderdanen allemaal vervelende dingen liet doen. De mensen moesten wel naar hem luisteren, want hij was de koning. Zo gaat dat in sprookjes. In werkelijkheid niet. Als ik morgen koning ben, heb ik niet echt macht over alle Nederlanders. En dat is maar goed ook. Niemand zou zoveel macht moeten hebben. Maar ik zou wel iets meer te zeggen willen hebben. Net als mijn moeder heb ik gevraagd om minder salaris, dure reisjes en beveiliging. Maar dat zijn geen zaken waar je als staatshoofd invloed op hebt. Er is een heel team van mensen dat bepaalt wat nodig is. Wel kunnen wij laten zien wat we belangrijk vinden. Zo zal ik nog steeds een rol hebben in het watermanagement. Maxima blijft actief in de microkredieten. We kunnen geen voorbeeld geven met ons uitgavepatroon, maar we hebben wel een belangrijke voorbeeldfunctie in maatschappelijke betrokkenheid. Ik hoop maar dat ik morgenavond na de kroning tijd heb om de meisjes voor te lezen. Ze zijn te jong om de waarheid over koningen en prinsessen te leren. Laat ze nog maar lekker dromen over prinsen en witte paarden.

Als Máxima vannacht nu maar eens rustig kon doorslapen. Die nachtmerries ook steeds. Haar kreten midden in de nacht. Haar tranen. Haar vragen waarop ik geen antwoord weet. Alsmaar diezelfde vragen. Hoe zou het zijn? Hoe zou het zijn als er ’s nachts op je deur gebonsd wordt? Hoe zou het zijn om van je bed gelicht te worden? Hoe zou het zijn om in een cel opgesloten te worden zonder te weten wat er verder gaat gebeuren? Hoe zou het zijn om ’s nachts het gekerm en geschreeuw van anderen te horen? Hoe zou het zijn om gemarteld te worden en niet te weten of het ooit stopt? Hoe zou het zijn om plotseling in een vliegtuig gezet te worden? Hoe zou het zijn als je merkt dat de vloer zich onder je opent en je naar buiten valt? Hoe zou het zijn als je door de lucht suist en de zee onder je ziet? En hoe zou het zijn om niet te weten waar je kind is? Hoe zou het zijn om jaren tevergeefs te wachten? Hoe zou het zijn om een dwaze moeder genoemd te worden? Dertigduizend vermisten. Ze spoken rond. Ook in onze dromen.

Het moest maar eens gedaan zijn. Zo’n kroning. Het kan gottomme alleen daar nog over gaan. Tegen de tijd dat ik op die troon zit – stel je voor – word ik uitgekotst door de gemiddelde burger, zoveel moet er over me georeerd en geschreven worden. Men denkt inmiddels radio één te doen, in het weekend sowieso sport, langs de lijn of iets. Nou laat ook maar zitten, dat moet tussendoor dan ook steeds refereren aan en zo. ’t NRC op de mat, nog opgevouwen, toch kan men zien dat ik voorpaginanieuws ben. Ook daar. En een ‘lekker wijf’ als mijn Maxima wordt er heus niet smakelijker op als je dat een miljoen keer gaat zeggen. Nee. Gedaan moet het zijn. Nog één nachtje slapen.

30 April 2013, de langste dag. “Dit wordt voor mij een dag als D-Day, de langste dag. De dag wanneer de Geallieerden op 6 juni 1944 voet aan wal hebben gezet om ons van het mes van de bezetting te bevrijden. Voor mij omdat heel Nederland oranje is gekleurd. Ik voel me dan wit en oranje tegelijk. Het wordt niet alleen de langste maar tegelijk één van onze gelukkigste dagen. Zo zie je maar weer dat geluk zelden alleen komt; altijd gepaard met een loodzware baksteen in de rugzak die als een molensteen om m’n nek hangt. Voor moeder is het ont-zettend, voor mij de grootse bezetting die ik waarschijnlijk de rest van mijn leven zal dragen. Ondanks dat de taak van koning steeds meer symbolisch wordt, moet deze rol steeds weer opnieuw vlekkeloos gespeeld worden. Eeuwen geleden, toen de koning nog koning was, zat hij op de troon en regeerde. Nou ja, sommigen deden dat inderdaad. Voor anderen was het meer klaplopen. Die namen er hun gemak van. Dat doe ik eigenlijk ook. Ik zit op mijn gemak en verder hou ik mijn gemak, ook al vragen ze mijn mening, want die heb ik niet. Ooit was ik waterkoning. Leuke tijd, dat wel. Toch wel jammer dat het voorbij is. Water is noodzaak. Gek begrip. We leven ervan, bestaan er zelfs uit maar teveel ervan kan mens en dier de dood in jagen. Net als zonlicht. Als ik ooit stop word ik zonnekoning. Misschien een begrip met stralingsgevaar. Uitstraling heb ik genoeg. Toen ik Máxima introduceerde stond ze meteen centraal en even dreigde ik teveel in haar schaduw te blijven. Ik denk dat die tijd nu wel voorbij is. De publiciteit rondom ons liegt er niet om. Nu zijn we het paar, een echt paar. De gemoedelijkheid neemt gelukkig toe. Hoe mogen wij u noemen? Ach, wat maakt het uit. Als u zich maar op uw gemak voelt, net als ik, net als wij, dan komen we er wel uit. Rise and shine, want reizen zal het gaan worden. Veel staatsreizen en rampgebieden bezoeken. Alles op m’n gemak. Dat is pas koning zijn. Waterkoning of zonnekoning, het maakt niet uit. Als ons gezin er maar niet onder gaat lijden want dan wordt het foute boel. Het gezin blijft centraal. Het gezin is en blijft de motor en motivatie voor alles. Daar komt alle energie vandaan en . . . weer terug. Vanaf 30 april ga ik daar zitten, op die troon, die denkbeeldige plaats in Nederland, te midden van mijn gezin. Ik ga er een groot feest van maken. Een levensfeest waaraan iedereen meedoet en meedenkt. Het wordt voor ons allemaal de langste dag." Hugo Coljé

Prins Willem Alexander staart naar zijn lege pijpje bier, slaakt een diepe zucht en mompelt 'Kom, ik duik er maar eens in, morgen een drukke dag.'

Past niet in een democratie! De Nieuwe Revue kan het schudden, die krijgen niks meer. Smeerlappen zijn het. Die Noomen is een echte rioolrat. Een rat in schaapskleren. De guillotine, dat was een stuk simpeler. Niet meer aan denken. De laatste avond. Laatste keer vrij. Onzin, ik neem vrij wanneer ik wil. Gewoon blijven. Niet te moeilijk doen. Biertje erbij. Goed idee, eentje kan wel. Koning Pils. Ophouden. Genieten. Als ik die poppenkast maar achter de rug heb. Misschien had ze gelijk en is het te vroeg. Eigen schuld, dikke bult. Er vierkant achter staan, dat is het belangrijkste. Geen spoortje twijfel. Lachen. Maar niet te uitbundig. Een bescheiden statement. Modern. Van deze tijd. Koning Pils. Verdomme, uitkijken, straks ben ik zelf nog de eerste. Terwijl het kant noch wal raakt. Ja, hèhè, dat hoef ik mezelf niet uit te leggen. Alles moet je tegenwoordig uitleggen, zelfs jezelf. En dan die leugens. Negeren, natuurlijk, logisch, maar soms moet je wel, anders vergroten ze het uit, tot een olifant. Of zoiets. Toch nog eens de tekst doornemen? Nee, laat maar, het zit er goed genoeg in. Beter nog een glaasje. Eentje nog. Ontspannen. Niet meer nadenken.