Beeldspraak om emoties te uiten.

In mijn teksten vind je niet zo snel ‘haar gezicht riep rood aan en ze stampte met haar voeten’ ik heb de voorkeur aan: Haar gezicht vatte vlam, haar ogen een zee van vlammen en haar voeten veroorzaakten een aardbeving, ze liep weg. Wie doet dit nog meer? Het is niet zo dat ik de kleinste, onbenulligste emoties uitdruk in beeldspraak. Ik doe het enkel bij heftige emoties, waarbij normale woorden de waarde bagatelliseren. Dit is een voorbeeld, een fragment waarin de jongen het meisje ontrecht heeft aangedaan, is de beeldspraak “too much” en wordt het als storend gezien. En over de zinnen zonder persoonsvorm hebben we het later wel over. ‘Bellatrix, ik…’ ik zei niks meer. Ik was dood, verzwolgen door vlammen, verandert in as en ontsnapt met de wind. ‘W… wat…’ Haar stem brak in drie letters, was een scherf en sneed in mijn hart; die huilde rode wanhoop en bevlekte mijn ziel, vulde mijn leegte. ‘Het spijt me, écht… ik wist niet wat ik… Het spijt me.’ Onze zon ging onder en “zij” zou nooit meer lachen. Ik ademde diep in en zuurstof was mijn enige vriend; nooit meer laat ik haar los, ze zou eeuwig in mijn longen leven. Ik ademde uit en liet haar los. Een valse leugenaar, zonder woord. Ik