Zijn er SO-leden die geen fantasy of sf schrijven?

[quote Eyckie] Maakt het voor de emoties uit in wat voor soort wereld iets zich afspeelt? Het mooie van emoties is juist dat ze universeel zijn, daarom kun je als schrijver bijvoorbeeld prima putten uit je eigen leven, zonder een ego-document te schrijven. Zolang je schrijft over mensen, of je hoofdfiguur menselijke trekken kan laten vertonen, zou het opwekken van emoties bij je lezers niet moeilijker moeten zijn dan in een gewone roman. [einde quote] Voor emoties maakt de wereld niet uit. Wat ik bedoelde te zeggen is dat woorden vooral emoties oproepen als mensen er een beeld bij krijgen. Hoe makkelijker of hoe meer ingeburgerd dat beeld, hoe makkelijker het voor de schrijver is om met zijn woorden zo'n beeld op te roepen. Bijvoorbeeld als ik schrijf: het meisje leunde tegen een barak van kamp Auschwitz, dan ziet iedereen een beeld voor zich, en vermoedellijk ziet iedereen nog wel hetzelfde beeld. Maar als ik schrijf: het meisje zat tegen een levensboom in Austoria, dan wordt het een ander verhaal. Bij de eerste zin hebben de meeste ook direct een emotie. Een meisje dat tegen een barak in een concentratiekamp leunt levert verdriet op. Maar bij de tweede zin is deze emotie er niet. De fantasyschrijver zal dus meer moeten doen om de emotie op te roepen.

Bij literaire non-fictie gaat het oproepen van emoties het makkelijkst, het verhaal is immers echt gebeurd en vaak zie je dat de schrijfkunst zelfs ondergeschikt is aan het verhaal (een mooi voorbeeld daarvan vind ik 'Echte mannen eten geen kaas'). De tweede wereldoorlog is ook zo'n onderwerp. Bij het woord concentratiekamp heeft iedereen wel een beeld, ongeacht hoe dit in een boek beschreven staat.

Behalve het feit dat 'echte mannen eten geen kaas' later verzonnen bleek te zijn ;) en ik zal hier wel even een nieuw topic over openen omdat ik al langer met dit genre in mijn hoofd zit.

Op alle vragen: fantasy en sf zijn voor mij niet hetzelfde, wat ze wel gemeen hebben in mijn ogen is dat ik er niets mee hebt. Of ze literair zijn hangt af van de wijze waarop het geschreven is. Tolkien valt volgens mij onder literatuur en 1984 ook. Waarom ik het moeilijk vind te reageren op proefleesstukken in die genres, is omdat ik het vaak na de eerste regel al kwijt ben door bijvoorbeeld ingewikkelde namen die er vaak gebruikt worden of werelden die de schrijver wel voor zich ziet, maar ik niet. Uiteraard kun je dan over het technische deel iets zeggen, maar dan wordt het droog redigeren en ik weet niet of dat de bedoeling is. Hay vraagt waarom ik al twee dagen topics hierover open. Ik proef enige irritatie. Wel, ik open die topics omdat ik wil begrijpen dat mensen er mee hebben. In de gemiddelde boekhandel ligt percentueel weinig fantasy, de gemiddelde uitgever meldt bot op zijn site dit niet te willen uitgeven en toch zijn er enorm veel fantasy schrijvers. Recent heb ik nagedacht over de vraag waarom in sommige genres zo weinig echt goeds op de markt is of zo weinig wordt uitgegeven. Thrillers zijn er zat, ook literaire non-fictie heeft een behoorlijke opmars gemaakt en (literaire) romans zijn er ook genoeg. Een onderwerp waarover men maar niet uitgeschreven raakt is de tweede wereldoorlog, bijvoorbeeld. Emoties oproepen met woorden is het moeilijkste wat er is, moeilijker dan wanneer de woorden ondersteund worden met beelden. Veel goede boeken die per definitie een emotie moeten oproepen om een pageturner te zijn, zijn er niet. Bij horror verwacht je angst, bij humor te lachen, bij verdrietige boeken zouden de tranen over je wangen moeten glijden enzovoort. Bij literaire non-fictie gaat het oproepen van emoties het makkelijkst, het verhaal is immers echt gebeurd en vaak zie je dat de schrijfkunst zelfs ondergeschikt is aan het verhaal (een mooi voorbeeld daarvan vind ik 'Echte mannen eten geen kaas'). De tweede wereldoorlog is ook zo'n onderwerp. Bij het woord concentratiekamp heeft iedereen wel een beeld, ongeacht hoe dit in een boek beschreven staat. Anders wordt het al als de schrijver een fictie schrijft en helemaal dus over een onderwerp waar niet iedereen al een beeld bij heeft. Dan wordt niet het verhaal ondergeschikt aan de wijze waarop het opgeschreven is, maar eerder andersom. Het voor je kunnen zien van hetgene de schrijver voor zich ziet en het oproepen van de gewenste emoties is in die gevallen veel moeilijker. Bij genres als fantasy en sf en eigenlijk ook horror ligt die lat nog hoger. Immers, nieuwe werelden zijn gecreeerd door de schrijver, de lezer heeft geen referentiekader. En misschien is dat dan ook direct de reden waarom dergelijke genres eerder als 'slechte' boeken bestempeld zullen worden dan wanneer men kiest voor de makkelijke weg van de boeken waarin beelden opgeroepen moeten worden die iedereen al kent, zoals het voorbeeld van het concentratiekamp. Nou ja, dat zijn nu zo mijn gedachten die uiteraard niet zaligmakend zijn. Het is niet mijn bedoeling geweest de fantasy en sf schrijvers te beledigen, integendeel, meer was ik nieuwsgierig naar de vraag wat iemand beweegt in de dergelijk genre te gaan schrijven.

Er bestaat veel meer literaire fantasy dan je denkt. :) Een heel klein beetje jammer dat Echte mannen eten geen kaas eigenlijk geen non-fictie is, aangezien het verhaal voor het overgrote deel is verzonnen (zie Echte mannen eten wél kaas). Verder verschillen wij van mening over het feit dat inhoud bij non-fictie boven de schrijfstijl mag staan. Echte mannen eten geen kaas is zowel inhoudelijk als schrijftechnisch het slechtste boek dat ik ooit heb gelezen; ik kwam er niet doorheen door alle irritante zinnen en beschrijvingen die lachwekkend slecht waren. Natuurlijk is inhoud belangrijk bij non-fictie, maar die inhoud moet ook overgebracht kunnen worden en de lezer moet het boek wel kunnen uitlezen zonder op elke pagina door ergernis overmand te worden. Geen referentiekader? Vrij veel sci-fi en fantasy zijn een afspiegeling van onze maatschappij. Neem bijvoorbeeld The Hunger Games van Suzanne Collins, dat speelt zich af in Panem, dat eigenlijk de Verenigde Staten is. Collins speelt met elementen uit de oudheid en actuele onderwerpen zoals televisieshows en het verschil tussen rijk en arm. De boekenreeks over Narnia legt het bijbelverhaal uit voor kinderen. Fantasy is juist een genre dat vaak heel dicht tegen de werkelijkheid aanligt, of waarin je veel kunt herkennen. Misschien dat je de vergelijkingen niet op de eerste pagina ziet, maar vaak - zeker in 1984 of Animal Farm - kun je wél heel makkelijk een beeld krijgen van de situatie. Natuurlijk is het niet zo duidelijk als 'concentratiekamp', maar het is absoluut niet zo dat fantasy totaal uit de lucht komt vallen.

@Spirit: Zie mijn net-geopende topic over non-fictie. ;) En ik zie ook dat fantasy ook goede thema's aan kan snijden en zal het nooit wegschuiven als een genre, maar het is niet een genre wat ik snel uit de boekenkast pak. Als ik er per ongeluk op stuit, en het lijkt me een leuk boek, dan koop ik het. Maar in welk geval is het fantasy en welk geval fictie? De scheidslijn is in sommige verhalen heel dun. Overduidelijk is natuurlijk LOTR en de andere genoemde boeken.. maar neem 'de 100-jarige man die uit het raam klom enverdween'. Hier gebeuren allemaal dingen die nooit zouden gebeuren, misschien in theorie kan het, maar in de praktijk niet. Is dit dan fictie of fantasy?

Ok, dat van die echte mannen was misschien geen goed voorbeeld.

Voor emoties maakt de wereld niet uit. Wat ik bedoelde te zeggen is dat woorden vooral emoties oproepen als mensen er een beeld bij krijgen. Hoe makkelijker of hoe meer ingeburgerd dat beeld, hoe makkelijker het voor de schrijver is om met zijn woorden zo'n beeld op te roepen. Bijvoorbeeld als ik schrijf: het meisje leunde tegen een barak van kamp Auschwitz, dan ziet iedereen een beeld voor zich, en vermoedellijk ziet iedereen nog wel hetzelfde beeld. Maar als ik schrijf: het meisje zat tegen een levensboom in Austoria, dan wordt het een ander verhaal. Bij de eerste zin hebben de meeste ook direct een emotie. Een meisje dat tegen een barak in een concentratiekamp leunt levert verdriet op. Maar bij de tweede zin is deze emotie er niet. De fantasyschrijver zal dus meer moeten doen om de emotie op te roepen.

Ja, maar nu gebruik je Auschwitz om emoties op te roepen in plaats van dat je de interactie tussen personages, conflict en een innerlijk belevingswereld van een personage gebruikt. Daar zou het niet aan moeten liggen. Een fragment in fantasy kan net zoveel emotie oproepen als een fragment in een boek over de 2e wereld oorlog. Het gaat om hoe je die emoties brengt. In fantasy kun je ook een soort Auschwitz hebben, maar dan moet de fantasy schrijver even wat meer moeite doen om dit beeld op te roepen. Dan betekent die levensboom in Austoria, als de schrijver de link tussen de fantasy Auschwitz en de boom duidelijk heeft gemaakt, hetzelfde als het meisje dat tegen een barak van kamp Auschwitz leunt. Je hebt een punt dat Auschwitz makkelijker een beeld oproept, maar dat geldt niet voor iedereen. Je zult alsnog een goede omschrijving moeten geven om dat beeld op te kunnen roepen. Niet iedereen weet namelijk hoe het er uit zag in Auschwitz , wat een concentratiekamp is en wat er gebeurde... Denk bijvoorbeeld aan mensen die hier niet geboren zijn en ook niets over de Nederlandse geschiedenis weten (bijvoorbeeld bij een vertaling of migranten). Je moet als lezer de link tussen het beeld en de achtergrondinformatie moeten kunnen leggen, anders heb je er alsnog niks aan.

Hoeveel boeken kun je over Auschwitz schrijven? Hoeveel onderwerpen geven een sterk beeld bij alle lezers? In de jaren '80 had je de grachtengordelschrijvers: allemaal schrijvers, uitgevers, recensenten en lezers die zich veel binnen de Amsterdamse grachtengordel bewogen. Ze hadden aan een half woord genoeg om de situatie te herkennen. Voor iemand die het verschil tussen de Ouwesajtz en de Nieuwesajtz niet kent is dat een niet te ontraadselen fantasy-wereld. Voor een breed publiek zul je de sfeer moeten scheppen. Dat is een vorm van show, don't tell. Niet vertellen dat het meisje tegen de muur van Auschwitz staat, maar het laten zien en laten voelen. Waarbij je in het boek The tough guide to Fantasyland kunt lezen dat er in fantasy ook bepaalde beelden bestaan die steeds opnieuw opgeroepen worden. Vaak vergeten beginnende fantasyschrijvers zelf een wereld op te roepen en tappen ze alleen uit het bekende vaatje. Ik heb talloze boeken uit andere culturen gelezen. Wat je niet snapt, zijn vaak de archetypische beelden met bijbehorende emoties die je in onze cultuur niet kent en die niet goed getoond worden. Andersom zijn die archetypen wat een cultuur maakt en wat een volk samenbrengt.

Evert A. schreef:

Ook ik heb een grote voorkeur voor literair.

Waarmee je impliciet stelt dat fantasy (en/of SF) per definitie niet literair is. Of interpreteer ik dat verkeerd?

Dat wil ik niet zeggen hoor. Ik borduur voort op het onderscheid dat in de openingstekst wordt gemaakt, en dat ik ook zie in mijn boekhandel: SF en fantasy bestaan naast de categorie literatuur, ze vormen geen subcategorie van literatuur. Als er werk is dat me boeit, vind ik dat altijd onder literatuur, nooit onder SF of Fantasy.

Dat is een indelingsprobleem. Titels die onder literatuur vallen maar SF of fantasy zijn, zijn er genoeg. 'Het verhaal van een dienstmaagd,' '1984', 'Slachthuis 5' schieten me zo even te buiten. 'De schaduw van de wind'. Men noemt het geen SF of fantasy, ik vermoed uit angst dat het dan niet verkoopt.

Het voor je kunnen zien van hetgene de schrijver voor zich ziet en het oproepen van de gewenste emoties is in [fictie] veel moeilijker. Bij genres als fantasy en sf en eigenlijk ook horror ligt die lat nog hoger. Immers, nieuwe werelden zijn gecreeerd door de schrijver, de lezer heeft geen referentiekader.

Marjaw, ik geef je wel gelijk dat het oproepen van subtiele emoties vaak een stuikelblok is voor fantasy-schrijvers (en dan bedoel ik uitgegeven schrijvers van wie ik boeken gelezen heb). Hier zijn twee dingen over te zeggen: 1. Veel fantasy is geschreven voor jongvolwassen publiek. Die lezen op hun beurt graag over verschrikkelijke zaken als dood, bloed, queestes en zelfopoffering. Ik verslond dat soort materiaal, toen ik een tiener was. (En ik zal ook maar meteen toegeven dat ik er nog steeds erg van kan genieten.) Wat je hierdoor krijgt zijn juist zeer heftige emoties. Het zijn echter vaak niet realistische emoties. Neem een jongen die op zijn schouders de taak krijgt om de wereld te redden en daarvoor zijn familie in de steek te laten. Dat de lezer nooit zelf gevoeld heeft hoe het is om de wereld te moeten redden, maakt niet uit. Het is niet herkenbaar, maar wel heftig, en dat is genoeg. Hierdoor is het voor veel fantasy niet noodzakelijk dat er subtielere, herkenbaardere emoties worden uitgewerkt. 2. Daarentegen! Een fantasyschrijver die het wél lukt om zijn personages zulke subtiele en herkenbare gevoelens te geven; die de acties van een personage weet te motiveren door diens overtuigingen en gevoelens (in plaats van een door de schrijver verzonnen noodzaak om de wereld te redden en dergelijke), die noem ik graag literair.

Nederland is een woestenij als het gaat om SF (Fantasy lijkt iets beter te gaan). Op de een of andere manier lijken Nederlandse uitgevers SF maar een minderwaardig genre te vinden. Erg jammer, zeker als je kijkt naar de Amerikaanse en Engelse markt, waar een ongelooflijke hoeveelheid SF en Fantasy beschikbaar is. Toegegeven, er zit een hoop rommel tussen, maar er zijn ook schrijvers die uitzonderlijk goed schrijven. Het onderscheid tussen aan de ene kant literatuur en aan de andere kant SF/Fantasy heb ik altijd erg kunstmatig gevonden. Is Tolkien literatuur? Ursula LeGuin? H.G. Wells? E.A. Poe? Lovecraft? Roald Dahl? In Engeland heeft China Miéville, schrijver van 'weird fiction' (echte aanrader), vorig jaar de discussie hierover aangezwengeld naar aanleiding van de shortlist van de Booker Prize, die uitsluitend psychologische romans bevatte. Interessant voor de geïnteresseerden :) Google miéville booker prize voor meer info. Nog even over emoties en referentiekaders: het is natuurlijk onzin om te beweren dat SF/Fantasy geheel vrij is van referentiekaders. Dan zou het onmogelijk zijn om überhaupt SF of Fantasy te schrijven. Niemand zou het namelijk begrijpen. In Perdido Straat Station van China Miéville heeft de hoofdpersoon, een mens, een liefdesrelatie met een reusachtig insect. Op zeker moment wordt het insect door marteling beroofd van haar bewustzijn. De daarop volgende ontmoeting met haar partner is een van de meest gruwelijke, hartverscheurende scenes die ik ooit gelezen heb.

Hey Marjaw, Om je te citeren: 'Bijvoorbeeld als ik schrijf: het meisje leunde tegen een barak van kamp Auschwitz, dan ziet iedereen een beeld voor zich, en vermoedellijk ziet iedereen nog wel hetzelfde beeld. Maar als ik schrijf: het meisje zat tegen een levensboom in Austoria, dan wordt het een ander verhaal. Bij de eerste zin hebben de meeste ook direct een emotie. Een meisje dat tegen een barak in een concentratiekamp leunt levert verdriet op. Maar bij de tweede zin is deze emotie er niet. De fantasyschrijver zal dus meer moeten doen om de emotie op te roepen.' Die associatie die mensen hebben bij je eerste voorbeeld kan ook tegen je werken. Als je bijvoorbeeld een boek over Auschwitz zou willen schrijven vanuit het oogpunt van een nazi die heilig overtuigd is van zijn missie om de joden uit te roeien dan roept dat bij de meeste mensen walging op en geen sympathie voor de Duitser (dan zul je dus heel hard moeten werken om de bestaande meningen van mensen bij te stellen). Bij je tweede voorbeeld heb je een tabula rasa. Die levensboom in Austoria kan een prachtige boom zijn die de ongeneeslijk zieken kan genezen maar het kan ook een boom zijn die mensenoffers vereist om de magie en het leefklimaat in het land in stand te houden (om maar twee voorbeelden te noemen). Als fantasyschrijver heb je dus oneindige mogelijkheden om een wereld te bouwen (mits je consequent bent) en die emoties waar je het over hebt die volgen wel als de schrijver het goed genoeg weet te brengen. Bovendien hoeft fantasy niet altijd te gaan over dingen die ver van je af staan. Neem bijvoorbeeld de urban fantasy; deze verhalen spelen zich af in bekende steden in het nu of de nabije toekomst waar fantastische elementen aan toe zijn gevoegd zoals weerwolven en vampieren. De setting is dus in ieder geval herkenbaar en zonder moeilijke namen (waarvan je zei dat die je afleidden). Als het verhaal dan bijvoorbeeld gaat over een meisje waarvan de ouders zijn vermoord waarop ze op zoek gaat naar de moordenaar (die een weerwolf blijkt te zijn); blijven de gevoelens van verdriet, eenzaamheid en wraakzucht hetzelfde als bij een thriller met een 'gewone' dader. Fantasy vraagt soms om meer inleving en verbeelding van de lezer maar dat hoeft niet te betekenen dat deze verhalen geen inhoud hebben en geen boodschap kunnen overbrengen zoals andere genres! Bovendien is de term 'literair' ook niet zaligmakend. Hoeveel troep wordt er tegenwoordig literatuur genoemd alleen maar om het wat cachet te geven en het te laten verkopen!

Hey Marjaw, Die associatie die mensen hebben bij je eerste voorbeeld kan ook tegen je werken. Als je bijvoorbeeld een boek over Auschwitz zou willen schrijven vanuit het oogpunt van een nazi die heilig overtuigd is van zijn missie om de joden uit te roeien dan roept dat bij de meeste mensen walging op en geen sympathie voor de Duitser (dan zul je dus heel hard moeten werken om de bestaande meningen van mensen bij te stellen).

Er zullen weinig schrijvers zijn die zich willen branden aan het zieke perspectief (lees ik-vorm) van een nazi. In de na-oorlogse literatuur ken ik ze in ieder geval niet. N.B. Niet verwarren met heroïsche verhalen over Wehrmacht soldaten, want die boeken zijn er en mogen op de kwalificatie van autobiografisch zelfs in twijfel worden getrokken. Anderzijds is het wat te zwart wit om zo te denken. Als de nazi HP tijdens het verhaal tot inkeer komt, kan het juist ook een heel mooi verhaal worden. Of lezers ook echt sympathie zullen ontwikkelen voor de HP blijft natuurlijk te bezien. Voor wie het nog niet weet, ik schrijf momenteel een oorlogsroman. Mijn antagonist is een vreselijke nazi. Mijn uitdaging in mijn boek ligt onder andere daar waar ik de diepere motivaties van de antagonist tracht bloot te leggen. Waarom doet hij wat hij doet? Zijn er toch momenten waarop hij twijfelt aan wat hij doet? In mijn boek is er (natuurlijk) ook een protagonist, ook een SS'er. Dat lijkt omstreden en kan dus prematuur tot walging leiden. Echter de protagonist gaat zich verzetten tegen de SS- cultuur en reflecteert zo direct naar het geweten van de antagonist. Een van de vragen in het boek die beantwoord moet worden is hoe sluit de antagonist af? Kan iemand die verderfelijk heeft gedacht en gehandeld überhaupt tot inkeer komen en zo ja, wat doet dat dan met diegene? Is mijn antagonist iemand die daardoor besluit (zoals zovelen hebben gedaan) zich van het leven te beroven? Tot slot. Als we lezen willen we vermaakt worden, als bij een film. Goed versus kwaad is het ultieme basisrecept voor spanning.Zonder belerend te willen zijn, is het goed als schrijver juist met dit onderwerp (of soortgelijk) een duidelijke boodschap achter te laten. Die boodschap is sterker naarmate je dieper indaalt in een nazibrein.(In mijn geval dus niet vanuit het ik-perspectief, noem het onkunde, onmacht of zwakte van de schrijver, maar dan komt het te dichtbij.) Zolang het geen replica is van Mein Kampf, denk ik dat al het kwaad, dus ook de nazi ideologie, een plek moet blijven kennen in de literatuur zonder dat er op voorhand walgend over wordt gedacht. Al is het maaar omdat fascisme nooit uitsterft en de dreiging ervan altijd onder de aandacht moet blijven. Nazi Duitsland is geschiedenis, feiten. Wie de geschiedenis in al haar facetten niet wil of kan begrijpen is niet klaar voor de toekomst.

Er zullen weinig schrijvers zijn die zich willen branden aan het zieke perspectief (lees ik-vorm) van een nazi. In de na-oorlogse literatuur ken ik ze in ieder geval niet.

Ik denk dat je je ernstig vergist. Misschien moet je dit boek 'ns lezen: De Welwillenden van Jonathan Littell uit 2011. Link: http://www.arbeiderspers.nl/web/Dossiers/Dossier-…

Mijn tien cent: Op het moment dat je van feiten fictie maakt ligt de focus al snel op die feiten. Belicht je niet alle facetten, of laat je je eigen stem teveel doorklinken in die feiten, erger je al snel de lezer, die een eigen kijk heeft op diezelfde feiten. De nadruk moet dus liggen op het verhaal, niet de feiten. Maar die feiten moeten wel kloppen. Een moeilijke balans, die snel doorslaat denk ik. Want als je fictie rondom feiten schrijft, zijn die feiten je versiering, je kader, je setting. De feiten zijn niet het totaal van het verhaal, want dan is het alleen een opsomming van feiten en dus, geen fictie. Het kale verhaal is toch waar het werkelijk om gaat. Is dat niet goed, dan klopt hoe dan ook het geheel niet. En dat gemis valt niet weg te stoppen achter een heel bos van feiten. Of dat bos nou een Duits naaldbos naast een concentratiekamp is, of een bos ergens in de wondere wereld van Austoria. Sowieso zijn er heel veel boeken die gebaseerd zijn op feiten, die niet over de tweede wereldoorlog gaan. Ik zie het idee van die vergelijking, maar deze gaat wat mij betreft wel mank en ik vind niet dat de focus hier van - fantasy vs fictie/non-fictie - naar - fantasy vs de tweede wereldoorlog - zou moeten gaan. Daar gaat dit topic niet over toch? Die boom in Austoria kan net zo goed in een concentratiekamp staan, of dan een fantasywereld equivalent van een concentratiekamp. Je kunt een heel boek over de tweede wereldoorlog schrijven met dezelfde feiten, maar noem je de joden de Fienzen en de nazi´s de Zwaden. De Fienzen moeten allen een Fienzenbriek op hun borst dragen van de Zwaden, en ze moeten wonen in Fienzengurtho´s. De hele ellende begint in 3539 en eindigt de 5e Maga 3545. De ergste oorlog ooit in Austoria, of waar je hem ook wilt plaatsen. Punt is, dat als je karakters geloofwaardig zijn, het verdriet echt, de lezer tot tranen toe meeleeft met de verschrikkingen die de Fienzen moeten doorstaan, je verhaal werkt. En dan is de tweede wereldoorlog ook fantasy, zelfs al kloppen al je fantastisch vermomde feiten tot op het botje. George Orwells Animal farm is inderdaad een goed voorbeeld. Ik schrijf als automatische ´wat-schrijft-voor-mij-het-lekkerst-keuze´ geen fantasy, wel fictie. Maar dat betekent niet dat ik geen fantasy lees, en ik vind het ook geen reden om niet aan Fantastels mee te doen, bijvoorbeeld. Juist een genre als fantasy lijkt me een uitdaging. Even buiten je comfort-zone stappen als schrijver (of als lezer) lijkt me trouwens altijd een verrijking.

# Ostinato Een hiaat in mijn boekenkennis. Shame on me! Heel erg bedankt voor de tip. Nooit te oud om te leren. Echter geen vergissing, want zoals ik al stelde: slechts weinigen durven dit aan. Petje af voor Jonathan Littel!

[offtopicaan] @Mirandala: Door jouw beschrijvin moet ik direct denken aan een boek van Phillippe Claudel, Het verslag van Brodeck. Dit gaat over de (nasleep van de) tweede wereldoorlog, zonder 1 keer het woord Hilter, nazi, jood oid te noemen. Is echt een heel boeiend, interessant boek. [/offtopicuit]

Hey Johan, Wat gaaf dat je een boek over WOII schrijft, ik heb een paar hele mooie boeken voor mijn literatuurlijst gelezen over dit onderwerp; waaronder een Duits waargebeurd verhaal dat So weit die Füsse tragen heette. Dit boek gaat over een nazi die gevangen is genomen door de russen en in een strafkamp in Siberië te werk wordt gesteld. De man weet te ontsnappen en vlucht te voet half Rusland door naar de Mongolische grens. Ondanks dat je weet dat de nazi hele foute dingen heeft gedaan, leef je in dit boek wel met hem mee op zijn tocht. (het is niet helemaal hetzelfde als wat ik bij mijn andere post aangaf maar dat was ook meer een extreem voorbeeld om duidelijk te maken dat voorkennis zowel positief als negatief kan zijn). Wat ik Marjaw duidelijk probeerde te maken is dat literatuur niet superieur is aan 'lectuur' en dat fantasy net zo goed emotie kan opwekken als welk ander genre dan ook of het nu totaal uit de lucht is gegrepen of gebaseerd is op historische feiten of een extreem toekomstbeeld. Een boek (ongeacht welk genre) is maar zo goed als de schrijver kan schrijven. Enne wat betreft die vergelijking WOII vs fantasy daar haakte ik gewoon in op een post van Marjaw maar wat ik probeerde te zeggen geldt natuurlijk voor alle non-fictie vs fantasy & SF. Of iets nu echt gebeurd is of niet zolang het goed geschreven is, leeft de lezer wel mee. Persoonlijk lees ik alles wat los en vast zit ook al schrijf ik vooral fantasy en bovennatuurlijke thrillers. Ik heb met lezen geen voorkeur voor een bepaald genre. Ik ben het met Mirandala eens dat buiten je comfort-zone stappen een verrijking is.

@angelray Ik begrijp wat je bedoelt, dat begreep ik overigens al redelijk. Maar bedankt voor je meerdere uitleg. :) Dat emotie en fictie/SF zeker samen kunnen gaan ben ik eens. Avatar (de film) is daar een heel sterk bewijs van en dat verhaal komt ook in boekvorm. En ik ken een naam van een Engelse schrijfster die ooit eens een leuk idee had over een tovenaarsleerling...

Natuurlijk kan dat samengaan, raar om te denken dat dat niet zo is. Emoties en gevoelens zijn universeel. Maar ik vind Avatar nog niet eens zo'n fantastisch voorbeeld. Weinig subtiel en mijns inziens zelfs een voorbeeld van hoe de vorm (die visueel fantastisch was) het verhaal overschaduwt. Vrij basaal en zo. Niet slecht hoor, zo bedoel ik het niet, maar het kan emotioneel veel sterker en subtieler dan Avatar. Voor SF en een goed verhaal met veel kanten en een wirwar van verschillende goed gebrachte emoties kijk ik naar een game. En wel de gameserie Mass Effect. Sommigen hebben hiervan gehoord, anderen niet, maar dat is een fantastisch verhaal. Een soort speelbare film.

[offtopicaan] @Mirandala: Door jouw beschrijvin moet ik direct denken aan een boek van Phillippe Claudel, Het verslag van Brodeck. Dit gaat over de (nasleep van de) tweede wereldoorlog, zonder 1 keer het woord Hilter, nazi, jood oid te noemen. Is echt een heel boeiend, interessant boek. [/offtopicuit]

[offtopicaan] En nog iets voor het leesmijleesmijleesmij lijstje, ojee. Kon men maar schrijven ende lezen tegelijkertijd ... Thanks Bernadette :) [/offtopicuit]

effe off topic @ Johan: die engelse schrijfster ken ik ook ; )! Heb jij toevallig ook iets op proeflezen staan? Je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar je verhaal. @ Rudez: ben het met je eens over Avatar, die film is visueel fantastisch maar het verhaal is inderdaad wat ondergeschikt aan de special effects. Die game serie waar je het over had, ken ik niet maar ik haal ook inspiratie uit games. Met name Ico en Shadow of the Collosus; die zitten visueel heel mooi in elkaar en je moet als gamer je hersens hard aan het werk zetten om de raadsels op te lossen en verder te komen.

Ik schrijf zelf voor kinderen. Ik heb zelf ook niets met SF of fantasy. Maar dat weerhoudt mij er niet van om op het forum actief te zijn omdat er ook items zijn die niet aan een bepaald genre gerelateerd zijn. Ik leer heel veel hier op het forum. Maar het is mij ook al opgevallen dat de SF-schrijvers en de fantasy-schrijvers op dit moment heel actief zijn. Maar alles gaat in golven. Op andere momenten zijn net de andere genres meer actief.

effe off topic @ Johan: die engelse schrijfster ken ik ook ; )! Heb jij toevallig ook iets op proeflezen staan? Je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar je verhaal.

Volgens mij is inmiddels al heel veel hier off topic... Er staan meerdere stukken van mij op proeflezen. Onder de werktitel "Italiaanse oorlogen" De Vuurzee De Vuurzee 2 Waar is Ester De bootscene Aankomst in Buchenwald Wat je hier leest is inmiddels, mede door de op- en aanmerkingen van de SOLLERS al herzien, niets is verwijderd. Maar ik hoor nog steeds graag hoe het leest!

Ik schrijf eigenlijk non-fictie. Ben van plan om pas aan fictie te beginnen als ik passief van mijn schrijversinkomen kan leven. Dat duurt nog wel een jaartje ofzo.

IK ben het wel eens dat op de site de groep van fantasy-schrijvers fel vertegenwoordigd is, maar ook mij verhindert dat niet om te reageren. Ik vind dat er genoeg andere onderwerpen naar voren komen. Zelf ben ik geen fantasy-fan, wel lees ik af en toe graag wat science-fiction en ben ik een horror-fan, al is het alweer een eeuwigheid geleden dat ik iets in deze genres heb geschreven. Ik schrijf meer in het psychologische genre. Vroeger heb ik heel wat thrillers geschreven, maar ben dat op het ogenblik wat beu. Waar ik dan wel weer een bloedhekel aan heb zijn formuleboeken zoals Baantjer of Aspe. Ik denk ook dat zoiets mij als schrijver te weinig zou uitdagen. Ik denk echter niet dat je een fan moet zijn van een genre om te kunnen bepalen wanneer een stuk goed geschreven is.

Hoi Majaw, Ik schrijf fantasy voor YA. Daar is juist een grote markt voor. Bij de boekhandel is op de afdeling 'jeugd' een groot deel ingeruimd voor Fantasy, YA. Ik las laatst dat meer dan de helft vd debuutromans voor YA is geschreven. Daarvan is veel fantasy. Er zijn uitgevers die zich specialiseren in dit genre en naast een paar bestsellers ook boeken van debutanten aanbieden. Ik vind het juist een hoopgevende markt. Nu nog een boek schrijven.... Je zegt eigenlijk dat wij veel plaats innemen bij Proeflezen. Soms staan er inderdaad wel 6-8 stukjes op de eerste pagina. Dat komt ook omdat wij veel van elkaar lezen. De nieuwkomers lezen en becommentariëren vaak ook oudere stukken van elkaar. En omdat we elkaars stukken in de gaten houden , blijven die topics heel lang op de eerste pagina. Toch heb ik de indruk dat mijn stukken ook door ' niet fans van het genre' worden gelezen. Dat verbaasde mij zeer: een stukje over mijn hp die een zwijn probeerde te vangen, leverde ruim 100 reacties op. Ik denk wel dat een aantal lezers blij was, dat het rotzwijn eindelijk gevangen was, maar er waren vele lezers buiten het genre die hun zegje hebben gedaan. Daar was ik natuurlijk ongelofelijk blij mee en het heeft me enorm geholpen. Ik hoop niet dat er meer mensen op SOl zijn die denken dat ze minder rechten zouden hebben, zoals jij het formuleert. Ik kijk ook veel bij andere genres. Ik zou graag een column of een essay willen schrijven, maar ik heb geen idee hoe het moet. Dus dat wordt ooit.