van ' dorp' naar Amsterdam

Mijn naam is Roy, 21 jaren oud en een nieuw inwonende student in Amsterdam. Als tip kreeg ik te horen om mijn ervaringen op te schrijven als verpleegkundig student en nieuw inwoner van Amsterdam en eerlijk gezegd, vond ik dat een goed idee. Het was eindelijk zover, na een jaar wetende dat ik op kamers zou gaan was de dag daar. En ook al heb je er zo naar uitgeleefd zelfs dan is zo'n moment toch best spannend. Vader en moes gingen uiteraard mee om de laatste spullen op m'n kamertje over te brengen. Nu moet je weten dat we net een week daarvoor met het hele gezin ( 3 broers, 2 schoonzussen, ouders) de kamer al helemaal klaar hadden gemaakt. Kasten naar boven getild, bed in elkaar, en foto's opgehangen, keileuk natuurlijk! Maar het moment dat je ouders en broertje wegrijden en je echt ' alleen' bent is dan ook wel een beetje raar. Sta je dan, een beetje stoer, maar wel alleen. Gelukkig had ik genoeg te doen ,, denk hierbij dat internet aansluiten wel prioriteit nummero uno was. Toen dat eenmaal gelukt was kon ik me op andere dingen concentreren. De kasten werden ingeruimd, boekjes geplaatst en koekjes opgeborgen. Missie geslaagd, maar de grootste uitdaging kwam nog. Koken, ik dacht ik hou het simpel zo voor de eerste keer. Aardappels rode kool en een karbonade. Wat zou er mis kunnen gaan? In een notendop: De aardappelen waren niet gaar, de rode kool lichtelijk verbrand en het vlees? daar nam ik duidelijk wel de moeite voor want dat was perfectie! Voor de rest moet ik helaas toegeven dat het een droevige vertoning was, niet alleen voor het oog maar ook voor de mond. Ag wat zou het, mijn eerste maaltijd was een feit en ik was trots. Op kamers gaan zou niet compleet wezen zonder iets te vergeten van thuis. Scheermesje, scheerschuim, gel dingen onmisbaar voor een man. Vooral de baardgroei ' die in mijn hoofd volgens mij meer aanwezig is dan in het echt' moest weer gewiekt worden. De nieuwe missie was dus naar de Albert Heijn in Amsterdam. Nu moet ik toegeven dat Amsterdam al sowieso een dingetje is, als je er bij stil staat dat je hele familie een klein stadje in Nijkerk bewoond en zelfs je neven en nichten niet verder dan een straal van 10 kilometer daarvandaan zijn wezen wonen. Was ik toch een uiterste. Toen mijn oma hoorde dat ik naar Amsterdam ging verhuizen was haar eerste opmerking dan ook " hmfp Sodom en Gommora'. Dus ik voor het eerst op mijn fietstje door het donker op weg naar de Albert Heijn. Toen merkte ik voor mezelf, jongens wat een happening, dit doe ik voor mezelf niet voor een ander. Niet dat ik nog nooit boodschappen zelf had gedaan maar toch dit voelde anders. Ik die winkel in de spulletjes halen, trots als een pauw toen ik alles had afgerekend en toen lekker onderweg naar huis. Onderweg naar huis, toen ik op de fiets zat en doorhad dat ik dat bedacht was het goed. Ik ging naar m'n nieuwe huis en ik had er zin in. Eenmaal in huis gestationeerd ' nadat ik de verkeerde hof uiteraard was ingereden' plofte ik op de bank neer, tv aan en met de hond van een huisgenoot genaamd 'rommel' op de bank. 1 van m'n favoriete series was op tv en die werd gekeken net zoals in het ouderlijk huis. De eerste nacht was een feit die eraan kwam, en ik was goed moe na alle indrukken van de dag en het grootste voordeel van mijn slaapkamer, was dat ik mijn eigen bed mee kon nemen! Nadat ik de handgeschreven tekst van m'n moes had gelezen die zei voor mij in een boekje had geschreven omdat ik op kamers ging, kreeg ik geliefd gevoel van en ging ik slapen alhoewel slapen ik was veelste enthousiast om te slapen. Alles wat ik de dag had beleefd voelde als een mijlpaal. Het koken, de afwas en uiteraard mijn missie naar de Albert Heijn allemaal mijlpalen. Dit was een goeie dag.