Verhaal met geen/ alleen maar badguys

Dat ligt ook aan hoe jij zo iemand definieert. Verhalen waar de HP met goede bedoelingen wordt tegengewerkt door anderen die in hun ogen goede bedoelingen hebben, misschien zelfs wel betere, bestaan er vast. Het conflict komt dan voort uit het feit dat beide kanten niet zomaar hun standpunt kunnen veranderen. Dit kan zelfs een einde hebben dat voor de HP slecht afloopt. Een verhaal met alleen maar mensen die geen enkel greintje goed in hun hebben zitten niet zo veel denk ik. Omdat lezers dan niet meer kunnen meeleven/inleven. Er bestaan wel verhalen waar geen van de personen 'goed' is, door invloeden van het verleden bijvoorbeeld. Al worden deze meestal geschreven door schrijvers met wat ervaring in het vak, mede door het moeilijker worden van het inleven.

Ik denk niet dat een verhaal altijd een badguy nodig heeft. Er zijn tal voorbeelden te noemen waarin bijvoorbeeld persoonlijke familiedrama's, denk aan een ziekte, een dodelijk ongeluk, iemand met psychische problemen of een zelfmoord ook bijzonder geschikt kan zijn zonder iemand die alleen maar uit is op kwaad. Ik denk dat het afhangt van het karakter van het verhaal en het genre waarin je wilt schrijven. Ik denk dan bijvoorbeeld aan 'Hersenschimmen van Bernlef' of 'Lost in Translation' van Charlie Croker. De tweede vraag over hele nare mensen, is natuurlijk wat je daar onder verstaat. Er zijn toch verschillende boeken en films met althans in mijn beleving hele nare mensen. Ik denk dan aan boeken en films als The Godfather van Mario Puzo of Scarface van L.A. Banks. Voor mij zijn dit allemaal nare mensen.Ook nare mensen hebben hun goede en zachte kanten. Daarom kun je soms zelfs sympathie ontwikkelen voor hun. Dus de vraag is wat zijn hele nare mensen? Mensen zonder een enkele goede eigenschap?

Een antigonist moet niet alleen de badguy spelen, bron van kwaad dat tegenover hp, een pure goodguy, staat. Je kunt ze van rol doen veranderen. HP is badguy en antigonist goodguy of je laat ze zowel 'goede' als 'kwade' kenmerken hebben. Ik vind dat laatste optie altijd beter, want personages worden hierdoor meer menselijker en dus meer overtuigend en geen platte karikaturen.

Als ik zo jullie reacties lees, komt het er eigenlijk op neer dat 'de badguy' niet bestaat, omdat mensen toch altijd goede en slechte kanten hebben. Daar ben ik het mee eens (als we de fantasy Voldemort/Galbatorix/Sauron-types even buiten beschouwing laten, tenminste.) Eigenlijk komt het er, samenvattend, dus op neer dat er eerder een verhaal met mensen dan een verhaal met een badguy geschreven wordt. Om heel eerlijk te zijn komt het me, terwijl ik dit schrijf, plotseling saai voor om een badguy-verhaal te schrijven. Er zijn zoveel andere mogelijkheden... :)

Je hebt geen badguy nodig om een verhaal interessant te houden. Het gaat allemaal om conflict. Conflict maakt dingen interessant :) Ik vind dat een verhaal met alleen maar nare mensen leesbaar kan blijven, mits het om interessante personages of gebeurtenissen gaat. Een verhaal waarin terroristen bijvoorbeeld de hoofdrol spelen en waar alleen maar moord en doodslag in voorkomt vind ik heel erg naar, maar ook zo interessant, omdat het een kijkje biedt in de keuken van die 'nare' personen. Zoiets kan heel leesbaar blijven.