Filmisch schrijven en showen

Wat is 'filmisch schrijven'? Kan je me alstublieft een voorbeeld ervan geven?

Hier staat een kort verhaal met als jury opmerking dat het filmisch geschreven is: http://www.schrijvenonline.org/forum/113768

Als ik naar een film kijk, met ondertilteling, lees ik filmische teksten. Voor mijn gevoel dan filmisch geschreven. De film [beelden] is het 'show' gedeelte. Als ik de medewerkers van een film uitelkaar rafel zijn er in elk proces van het beeld meerdere mensen bezig. De scriptschrijver. Hele korte zinnen. Langere zinnen. Korte zinnen gaan gepaard met snellere beelden afwisseling. 3 - 6 woorden. Langere zinnen gaan gepaard met een langzamer/rustiger beeld. 5 - 15 woorden. Als schrijver wil/moet je het beeld dat de lezer wel/niet heeft invullen. 'show' Iedere schrijver op zijn/haar eigen manier. Ik schrijf ernstig staccato. Ik laat de lezer zijn beeldvorming zo veel mogelijk zelf doen. Dat zal geen succes worden op de leesmarkt voor het grote publiek. Filmisch is voor MIJ net die mooie/prettige leesvorm. In een voor mij juiste verhouding van het beschrijven van het decor. In de juiste verhouding wat een mens zegt. In de juiste verhouding wat een mens denkt. In een juiste verhouding wat een mens doet. Maar let op, ik ben dyslectisch. De teksten en beeldvorming leiden bij mij een heel ander leven. Staccato. Filmisch. En even heel kort door de bocht. Een ellenlange beschrijvingen van een gezicht dat doorleefd was met rimpels rond zijn ogen die deden vermoeden dat hij veel op zee tegen de zon in keek, een baard die er onverzorgd uitzag en een snor die zijn gebarsten lippen bijna aan het zicht ontnam, staal-grijs gekleurde ogen, amper zichtbaar onder dikke peper en zout kleurige wenkbrauwen, met een uitdrukking die toonden dat de man in de dikke coltrui alles al had gezien, zijn dikke neus met vette mee-eters en een diep rafelig lidteken op zijn linkerwang toonden mij dat hij niets om zijn uiterlijk gaf. Ik overdrijf even. Een jury die je schrijfsels als filmisch beoordeeld geeft je mijn inziens een compliment. Net voldoende het decor beschrijven. Een perfecte timing van wat de personen zeggen en doen. Iemand die al lang ontdekt heeft dat ik dyslectisch ben heeft in een proefleesstukje van mij het verhaal helemaal uit elkaar getrokken en een camera gezichtspunt gegeven op mijn verhaal. Heel apart. Alsof ik een film zag van mijn eigen verhaal. Excuus, misschien en fractie off-topic. Maar een film heeft zo mogelijk 1001 meer facetten dan schrijven, zegt de filmliefhebber die zelden een boek leest. Nou, als deze topic geen mooie discussie zou kunnen worden, dat weet ik het niet meer. Een visie van een dyslectische beeld-denker en zwart-wit denker is niet altijd bedoeld om een topic te verstoren. Gaande weg leer ik van een steeds groter aantal Sollers en merk ik dat ze beginnen te wennen aan Yrret. [smile] Mooie topic. Ben ik blij mee.

Ik noem het altijd maar "patsboem-schrijven". Geen uitweidingen, geen bijvoeglijke naamwoorden. Een beeld scheppen dus dat je vóór je ziet. Overigens vind ik het een nietszeggend, hol begrip. Schrijven is immers altijd een beeld willen scheppen dat de lezer voor zich ziet.

Hier staat een kort verhaal met als jury opmerking dat het filmisch geschreven is: http://www.schrijvenonline.org/forum/113768

Dank je. Ik snap het iets beter.

Ik denk wel dat show, don't tell op grote vlakken gelijk is aan filmisch schrijven (is het begrip zelfs niet eens ontstaan dankzij de film?). Telkens als ik een schrijfboek opensla en ik kom show, don't tell tegen, dan gaat het over het schrijven in scenes. Ik merk het ook wel aan de boeken uit de 19e eeuw. De beschrijvingen daarin zijn ellenlang (we schotelen de lezer een zo goed mogelijk beeld voor), terwijl er in moderne fictie toch veel meer beroep wordt gedaan op de verbeelding van de lezer. We hebben het niet eens door als het beeld van de huiskamer verspringt naar de slaapkamer - we verzinnen het hele stuk dat het personage de trap op is gegaan er gewoon bij :P Is dit ook niet dankzij de film? Nog een reden waarom ik denk dat het gelijk is, is het volgende: "There's a question you can ask of any passage you feel may be telling. [...] Get the passage in front of you and ask this of it: Can the camera see it? There are exceptions, but Can the camera see it? is a teriffic tool for helping you begin to see the telling in a manuscript." (Jeff Gerke, schrijver, schrijfdocent en voormalig redacteur). Maar een film is vaak alleen show (afgezien van de voice-overs :P) en een boek bevat meer van beiden. Zou filmisch schrijven dan betekenen dat er erg weinig tell (bijvoorbeeld de gedachten van een personage) in voorkomt? Terwijl ik tell toch karakteristiek vind aan een boek.

Net voldoende het decor beschrijven. Een perfecte timing van wat de personen zeggen en doen.

Ik denk dat voor jou filmisch schrijven niet hetzelfde is als show. Show kun je ten slotte erg uitvoerig toepassen en jij omschrijft filmisch schrijven als 'net voldoende (be)schrijven'. Dat is een interessante uitleg en kan helpen bij het bepalen van het verschil. quote Yrret: Een ellenlange beschrijvingen van een gezicht dat doorleefd was met rimpels rond zijn ogen die deden vermoeden dat hij veel op zee tegen de zon in keek, een baard die er onverzorgd uitzag en een snor die zijn gebarsten lippen bijna aan het zicht ontnam, staal-grijs gekleurde ogen, amper zichtbaar onder dikke peper en zout kleurige wenkbrauwen, met een uitdrukking die toonden dat de man in de dikke coltrui alles al had gezien, zijn dikke neus met vette mee-eters en een diep rafelig lidteken op zijn linkerwang toonden mij dat hij niets om zijn uiterlijk gaf. Prachtig toch, zo'n zin! Ik zie het helemaal voor me, een vreselijk traag beeld. Een film waarin niets gebeurd, heerlijk. Ik zag laatst nog een film over een groepje pioniers dat met hun boeltje over de steppe in Amerika trok. Op zoek naar water. Je zag en hoorde de karren op houten wielen, volgeladen, ossen ervoor en verder vrijwel niets. Verstilling. Open eind. Geweldig. Kan filmisch schrijven dan niet toch ook heel uitgebreid schrijven zijn? Of mag bovenstaande zin niet filmisch genoemd worden? En zo nee, waarom niet? @Déesse-en-France, jij zegt in feite iets soortgelijks: Geen uitweidingen, geen bijvoeglijke naamwoorden. Bevat een film geen uitweidingen en bvglk nwrdn? Of vat ik het woord filmisch te filmisch op? Moet ik misschien de vergelijking met een film loslaten om het in de context van schrijven te begrijpen?

Zou filmisch schrijven dan betekenen dat er erg weinig tell (bijvoorbeeld de gedachten van een personage) in voorkomt? Terwijl ik tell toch karakteristiek vind aan een boek.

Show bevat ook weinig tell. Zodra het tell is, is het geen show. Jij richt je dan ook op de overeenkomsten tussen de twee in je verhaal. Ik ook. Maar je geeft tevens gedachten als voorbeeld; dat die misschien geen onderdeel zijn van filmisch schrijven (en wel van show). Dat zou kunnen!

Zou filmisch schrijven dan betekenen dat er erg weinig tell (bijvoorbeeld de gedachten van een personage) in voorkomt? Terwijl ik tell toch karakteristiek vind aan een boek.

Show bevat ook weinig tell. Zodra het tell is, is het geen show. Jij richt je dan ook op de overeenkomsten tussen de twee in je verhaal. Ik ook. Maar je geeft tevens gedachten als voorbeeld; dat die misschien geen onderdeel zijn van filmisch schrijven (en wel van show). Dat zou kunnen!

Ja, klopt, zodra het tell is, is het geen show :P Bij filmisch schrijven denk ik echt alleen aan de camera die iets registreert. Je personage houdt als het ware de camera vast en registreert wat er gebeurt. Frans Stuger noemde zoiets ook wel het 'neutrale perspectief'. Het neutrale perspectief geeft uitsluitend weer wat een camera zou zien en is net zo neutraal als een camera. De lezer moet dan ook uit uiterlijkheden opmaken hoe de personages zijn. Het aanhouden van dit perspectief betekent dan ook dat de verteller zich onthoudt van ieder commentaar. De lezer krijgt niet te horen wat er in een personage omgaat. Gedachten, wat er in iemands hoofd omgaat, vind ik wel degelijk deel uitmaken van show. Je kunt zeggen (tell): Ze vond die opmerking niet leuk. Of je kunt dit showen door middel van een gedachte: Wat een klootzak! Hoe durft hij zoiets tegen mij te zeggen? Zonder te zeggen dat het personage de opmerking niet leuk vindt, laat je dat door middel van een gedachte zien. Zoiets zou dus niet kunnen in het neutrale/filmische perspectief.

Ja, mooi toegelicht, Xuchiejlala. Een filmisch boek, ga je dan de innerlijke roerselen niet missen? Ik heb er nooit een gelezen.

Prachtig toch, zo'n zin! Ik zie het helemaal voor me, een vreselijk traag beeld. Een film waarin niets gebeurd, heerlijk. Ik zag laatst nog een film over een groepje pioniers dat met hun boeltje over de steppe in Amerika trok. Op zoek naar water. Je zag en hoorde de karren op houten wielen, volgeladen, ossen ervoor en verder vrijwel niets. Verstilling. Open eind. Geweldig. Kan filmisch schrijven dan niet toch ook heel uitgebreid schrijven zijn?

Ja, voor mij kan dat wel. Je kan 'iets' filmisch heel uitgebreid beschrijven. Ik kijk ook Japanse films van een specifieke regisseur die zo traag zijn dat je tien keer in slaap valt, maar toch de film tien keer wil en gaat bekijken. Vele seconden laat hij mij naar het decor kijken met een 1 standpunt camera die geen beweging maakt. Hij 'dwingt' mij te verstillen. Bijna geen film-muziek. Ik mag mijn eigen gedachten vormen over de personen en het decor. Het is bijna een doofstomme fim. Als ik het decor en de persoon ga beschrijven ben ik tientallen blz. bezig. Een boek van George R.R. Martin is voor mij ook zo`n voorbeeld. Hele mooie zinnen met uitgebreide beschrijvingen hoe een schaafwond op een knie eruit ziet. Hele mooie zinnen hoe een draken-ei eruit ziet. De kleuren, geuren, materialen, landschapen en karakterbeschrijvingen/uiterlijk van de personen vliegen als vonken van elke blz. De verfilming zou een continu moord en doodslag kunnen zijn, vol geweld en verkrachtingen. Gelukkig niet. George R.R. Martin is de baas. Hij heeft de film niet uit handen gegeven. De film staat bol van mooie verstilling. Gepast geweld. Etc. Echter. Nu denk ik dat dit ook/duidelijk een persoonlijke smaak is. Mijn begrip van filmisch is anders. Voor schrijvers die hun eigen gevoel/techniek/vocabulair etc. niet verloochenen kan het toevoegen/weglaten van 2 - 3 woorden in 1 zin het verschil maken tussen filmisch en niet filmisch. Daarom ben ik ook van mening dat het jurycommentaar in dat bewuste stukje niet geheel correct is. Smaak en gevoel [ik] versus deskundigheid [hun, mij onbekende mensen].

Zijn gezicht dat doorleefd was met rimpels rond zijn ogen die deden vermoeden dat hij veel op zee tegen de zon in keek, een baard die er onverzorgd uitzag en een snor die zijn gebarsten lippen bijna aan het zicht ontnam, staal-grijs gekleurde ogen, amper zichtbaar onder dikke peper en zout kleurige wenkbrauwen, met een uitdrukking die toonden dat de man in de dikke coltrui alles al had gezien, zijn dikke neus met vette mee-eters en een diep rafelig lidteken op zijn linkerwang toonden mij dat hij niets om zijn uiterlijk gaf.

Een ietwat [zie jurycommentaar] te bombastische zin. Mijn eigen zin beoordeel ik als ietwat te veel van het goede. Ver voorbij het filmische. Ik kan zulke zinnen verzinnen en schrijven maar ik verlang naar iets anders. Mijn 'smaak' om iets te schrijven is anders dan om iets te lezen.

Of mag bovenstaande zin niet filmisch genoemd worden?

Ja, voor mij is dit 1 van de vele vormen van filmisch. Ik vind het leuk zulke filmische zinnen te schrijven. Maar een jury van deskunidgen zou dit als over-the-top kunnen beschouwen. Ik persoonlijk pleit ervoor dat het begrip 'show don`t tell' niet meer geschreven mag worden. het is aan 100 verschillende interpretaties onderhevig. Zowel bij de beginnende als bij de gevorderde schrijver. Mijn mening als dyslect. Met het begrip filmisch denk ik aan film, dus bewegende beelden, dus een foto. Jij als schijver geeft elk beeld een beschrijving. Ik als schrijver doe dat ook, maar anders. Logisch, denk ik. Ik schrijf anders! Ik spreek/schrijf niet over goed of fout.

En zo nee, waarom niet?

Deze vraag lijkt tegengesteld om te beantwoorden als ik ook, de... ja, vraag heb beantwoord. Oeps. Mijn zin is [ook] niet filmisch. Veel te lang om dat in 1 keer aan de lezer als informatie te geven. Ik hak de zin in stukken. Vouw daar per fragment meerdere zinnen omheen en ik heb een veelfout aan zinnen en woorden per zin. Ik zet een vrouw tegenover de hp die het uiterlijk van de man gaat beschrijven. En bij elk onderdeel van zijn gezicht vorm ik een gedachte die de vrouw heeft over de man naar aanleiding van zijn uiterlijk. Naar aanleing van die ene zin kan ik makkelijk twee blz. schrijven. Helaas ben ik geen schrijver. Geen schrijver in die zin dat ik geen boek kan schrijven. Maar naar mijn eigen onbescheiden [smile] mening/gevoel en smaak nog steeds filmisch per zin en in mijn verhaallijn mogelijk [ook] nog steeds filmisch, maar nu met een ander standpunt van de camara.

Ja, mooi toegelicht, Xuchiejlala. Een filmisch boek, ga je dan de innerlijke roerselen niet missen? Ik heb er nooit een gelezen.

Ik zal zeker de innerlijke roerselen missen. Dat vind ik juist ook de kracht van het boek :) Frans Stuger noemde als voorbeeld van dit perspectief 'Al de mooie paarden' van Cormac McCarthy. Deze heb ik nog niet gelezen, maar er staat wel een klein stukje als voorbeeld in het schrijfboek 'Personages, conflict, perspectief': De eigenaar kwam vragen wat ze wensten. Hij noemde hen bij hun naam. Zijn vader keek op van het menu. Bestel maar, zei hij. Hij komt pas over een uur. Wat wil jij? Geef mij maar koffie en een stuk taart. Wat voor taart hebt u? vroeg de jongen. De eigenaar keek naar het buffet. Eet nou maar wat, zei zijn vader. Ik weet dat je honger hebt. Ze bestelden. De eigenaar bracht de koffie en keerde terug naar het buffet. Zijn vader haalde een sigaret uit de zak van zijn overhemd. De persoonlijke invulling wordt hierbij volledig overgelaten aan de lezer. Het lijkt net een observatie.

Zou filmisch schrijven dan betekenen dat er erg weinig tell (bijvoorbeeld de gedachten van een personage) in voorkomt? Terwijl ik tell toch karakteristiek vind aan een boek.

Show bevat ook weinig tell. Zodra het tell is, is het geen show. Jij richt je dan ook op de overeenkomsten tussen de twee in je verhaal. Ik ook. Maar je geeft tevens gedachten als voorbeeld; dat die misschien geen onderdeel zijn van filmisch schrijven (en wel van show). Dat zou kunnen!

Ja, klopt, zodra het tell is, is het geen show :P Bij filmisch schrijven denk ik echt alleen aan de camera die iets registreert. Je personage houdt als het ware de camera vast en registreert wat er gebeurt. Frans Stuger noemde zoiets ook wel het 'neutrale perspectief'. Het neutrale perspectief geeft uitsluitend weer wat een camera zou zien en is net zo neutraal als een camera. De lezer moet dan ook uit uiterlijkheden opmaken hoe de personages zijn. Het aanhouden van dit perspectief betekent dan ook dat de verteller zich onthoudt van ieder commentaar. De lezer krijgt niet te horen wat er in een personage omgaat. Gedachten, wat er in iemands hoofd omgaat, vind ik wel degelijk deel uitmaken van show. Je kunt zeggen (tell): Ze vond die opmerking niet leuk. Of je kunt dit showen door middel van een gedachte: Wat een klootzak! Hoe durft hij zoiets tegen mij te zeggen? Zonder te zeggen dat het personage de opmerking niet leuk vindt, laat je dat door middel van een gedachte zien. Zoiets zou dus niet kunnen in het neutrale/filmische perspectief.

Kijk, als je MIJ op deze manier het show en tell en don`t uitlegt. Een camera erbij pakt. En Frans Stuger. Dan begin ik het begrip SDT steeds beter te begrijpen. En al zou ik het verkeerd begrijpen, dan is dat mijn probleem.

@Yrret Ik zal Frans Stuger even vragen voor de camera te komen om show, don't tell uit te leggen :P (Ik heb wel al Frans Stuger en een camera voor je --> http://www.youtube.com/watch?v=31AvbwwQgxA)

@Yrret Ik zal Frans Stuger even vragen voor de camera te komen om show, don't tell uit te leggen :P (Ik heb wel al Frans Stuger en een camera voor je --> http://www.youtube.com/watch?v=31AvbwwQgxA)

Knettergekke conflicten schrijven omdat de hp lange nagels heeft waardoor hij regelmatig de toetsen verkeerd aanslaat op zijn schrijfmachine en hij bij het licht van een druipende kaars niet merkt dat zijn lint steeds minder inkt op het papier achterlaat en zijn geliefde vol onbegrip en verachting zijn brieven verscheurd. Terwijl elders in de stad de huizen in stofwolken tot puin gebombardeerd worden grijpt hp zijn briefopener en steekt die langzaam in zijn hals. De woorden op het vel papier dat half uit de Remington stak kleurden kormazijnrood. Zijn hoofd viel hard op de toetsen. Zijn laatste worden in bloed en met zijn hoofd geschreven. Er stond 6tyhj en tot vandaag begrijpt nog niemand wat hij bedoelde. De camara zoemt in op de 6tyhj en langzaam vloeit het bloed over de letters, hen zelfdodend bedekkend en diep in de Remington dringend om de ziel van de schrijver te verbergen. Is dit filmisch? Of. Een combinatie van [juiste dosering] show versus don`t tell.

Als we zouden zeggen dat het filmische perspectief hetzelfde is als de neutrale perspectief dat Frans Stuger aandraagt, dan betekent het dus dat we alleen beelden kunnen zien en geen gedachten. Als ik jouw stuk ga ontleden, dan zou ik hierop uitkomen:

Knettergekke conflicten schrijven omdat de hp lange nagels heeft waardoor hij regelmatig de toetsen verkeerd aanslaat op zijn schrijfmachine en hij bij het licht van een druipende kaars niet merkt dat zijn lint steeds minder inkt op het papier achterlaat en zijn geliefde vol onbegrip en verachting zijn brieven verscheurd.

Als je dit vanuit een camera bekijkt, dan kan de camera niet weten dat de HP knettergekke conflicten schrijft :P Dit zou je dus moeten laten zien op de een of andere manier. Bijvoorbeeld: HP bracht zijn vingers met nagels van 10cm naar de toetsen van de Remington. Hij typte. Zijn vingers misten een f en de c. 'Kut.' Hij keek naar het fel papier dat half uit de Remington stak. Er stond: Condlist. 'Nee!' Hij trok de bladzijde met een ruk uit de schrijfmachine. 'Conflict, verdomme! Conflict!' Ik vind het trouwens nog wel lastig, volledig schrijven in dit perspectief. Je moet alles opschrijven alsof het een observatie is.

Terwijl elders in de stad de huizen in stofwolken tot puin gebombardeerd worden grijpt hp zijn briefopener en steekt die langzaam in zijn hals. De woorden op het vel papier dat half uit de Remington stak kleurden kormazijnrood. Zijn hoofd viel hard op de toetsen. Zijn laatste worden in bloed en met zijn hoofd geschreven.

Behalve dan het stukje: Terwijl elders in de stad de huizen in stofwolken tot puin gebombardeerd worden noem ik dit dan wel weer volledig filmisch, want je toont als een camera wat er gebeurt. Bij het schuin gedrukte deel zou je denk ik nog wat specifieker moeten zijn, meer showen. Je zou kunnen zeggen: Een paar straten verderop daalde een luchtraket neer op het Politiebureau aan de Grachtenstraat.

Er stond 6tyhj en tot vandaag begrijpt nog niemand wat hij bedoelde.

Er stond 6tyhj = filmisch en tot vandaag begrijpt nog niemand wat hij bedoelde niet, want, dan zou je vanuit dit perspectief dus moeten laten zien dat niemand tot op de dag van vandaag begreep wat hij bedoelde.

De camara zoemt in op de 6tyhj en langzaam vloeit het bloed over de letters, hen zelfdodend bedekkend en diep in de Remington dringend om de ziel van de schrijver te verbergen.

Is om de ziel van de schrijver te verbergen niet te abstract voor een filmisch perspectief?

Is dit filmisch? Of. Een combinatie van [juiste dosering] show versus don`t tell.

Zoals ik het nu zie is het grotendeels filmisch, met een vleugje tell :P

Is om de ziel van de schrijver te verbergen niet te abstract voor een filmisch perspectief?

Misschien. Voor mij gevoelsmatig niet. Ik verzin dit zelf en ik heb geen oordeel [kan ik niet] over de abstractheid van mijn eigen woorden. Daar 'huur' ik een proeflezer voor op SOL. *uche* Maar als dit de laatste zin is van het boek maakt het niets uit. De lezer heeft het hele verhaal gelezen [hoop ik] en vormd dan haar/zijn mening zelf. Hier trek ik de grens om al mijn woorden uit te leggen. Ik heb hoge verwachtingen van de lezer. Het kan zijn dat een lezer dit abstract acht. Maar net zo makkelijk is een lezer in staat dit boek, met deze zin, met een diepe zucht van tevredenheid weg te leggen. "Het bloed van de dode schrijver verbergt de levende ziel van de schrijver in het innerlijke van de Remington." [?] Okay, ook voor mij een tikkie te. Mischien is het plotseling een lieveling geworden die ik echt moet vermoorden. Mijzelf kennende vermoord ik die lieveling zonder aarzeling. Filmisch? De camera erbij pakken. Ik laat de camera heel erg sterk inzomen op de weg die het bloed neemt naar het binnenste van de Remington. Ik denk dus, het is filmisch, niet abstract en past mij gevoelsmatig prima. Maar er zou maar zo een proeflezer kunnen zijn die mij kan overtuigen dat het anders is. En waarom het anders is. En dan... moord! Wiskunde is abstract. Schrijven mag voor mij niet abstract zijn. Loat Goan! Laat vliegen je woorden. Of verstil. Dat is ook mooi.

Is om de ziel van de schrijver te verbergen niet te abstract voor een filmisch perspectief?

Misschien. Voor mij gevoelsmatig niet. Ik verzin dit zelf en ik heb geen oordeel [kan ik niet] over de abstractheid van mijn eigen woorden. Daar 'huur' ik een proeflezer voor op SOL. *uche* Maar als dit de laatste zin is van het boek maakt het niets uit. De lezer heeft het hele verhaal gelezen [hoop ik] en vormd dan haar/zijn mening zelf. Hier trek ik de grens om al mijn woorden uit te leggen. Ik heb hoge verwachtingen van de lezer. Het kan zijn dat een lezer dit abstract acht. Maar net zo makkelijk is een lezer in staat dit boek, met deze zin, met een diepe zucht van tevredenheid weg te leggen.

Whaha, vet op het einde, bij de allerlaatste zin, een perspectieffout maken :P 'Ik heb me het hele verhaal in moeten houden, dus nu zal je het krijgen ook!'

een perspectieffout maken

Als dyslect weet ik niet wat dit woord betekent in deze context. Ik zoek op woordenboek en lees, doorzichtkunde, doorzicht, vergezicht, toekomst, vooruitzicht, context en samenhang. Dat verwerk ik heel abstract. Ik maak mogelijk ergens bv een perspectieffout [nb het woord perspectief-fout kan ik niet uit mijn hoofd schrijven] en iemand schrijft bv in een reactie aan mij. Voorbeeld. Yrret, je maakt een perspectieffout. Ik trek het woord uit elkaar, per-spec-tief-fout. Ik weet nu ongeveer wat het betekent. Dan zie ik dat ik dat woord al ken. Uit beeldhouwen, tekenen, etc. Dan ga ik beeldjes [in mijn hoofd] vormen. Iets ruimtelijks gaat iets plats worden. Ik denk filmisch en ga dan proberen het filmisch te verwoorden. Dan heeft iemand als ik 20 zinnen nodig om te beschijven wat een ander met 1 woord kan. Voor heel veel schrijvers is het moeilijk om filmische zinnen en een filmisch verhaal te schrijven. Zie hier mijn probleem om de rode draad en het topic te volgen op onderwerpen die ik eigenlijk niet begrijp. Maar ik wil. Ik weet echt niets van het begrip 'filmisch' maar in mijn beleving is alles filmisch, als bewegende beelden of als foto. Als ik een mooie zin zie/lees in een verhaal wat ik 100% compleet verkeerd zou kunnen opvatten. Dan heb ik dank zij mooie zinnen in de meest moeilijke verhalen in 1 klap een 3D beeld. 1 zin kan mij direct in het verhaal zuigen, want de schrijver heeft mij houvast gegeven. Als ik in een boek begin te lezen worstel ik door tot ik die ene zin heb gevonden. Eureka. De schijver heeft mij te pakken. Dan begin ik opnieuw te lezen. Ik weet eindelijk wat zij/hij bedoeld. Denk ik. Daarom heb ik een gloeiende hekel aan de ms beoordeleraars. Mensen die denken te weten in hun expertise wat wel een boek is om uit te geven en wat niet. Ik heb soms de neiging om een uitgeverij te beginnen voor de zogenaamde sukkels die hun boek niet uit gegeven krijgen. Die hoon en spot krijgen van erg veel mensen. Minachting tonen naar schrijvers. Met respect, ik wil niemand beoordelen, noch kwaadspreken. En zeker ik ben erg onbenullig in het uitdrukken van gevoelens en gedachten met woorden. Iemand die mijn verhaal kan beoordelen in de eerste zin?! Die mijn verhaal als filmisch kan beoordelen? Nou, dan moet je bijna een dyslect zijn. Of, nog belangrijker. Je herkent mij als dyslect zonder dat ik je dat wil/moet schrijven. Die zoek ik. Dan gaat er een filmisch [film] verhaal open die een veelfout is van wat de schrijvers aan blz. schrijven. Dan lees ik een boek niet als page-turner, nee ik lees een blz meerdere keren omdat ik de woorden mooi vindt. Waarom zou ik als een gek naar het einde vliegen? Om dan aan iedereen te vertellen dat ik het boek heb gelezen? Niet het doel en de laatste blz is belangrijk. Nee, de weg daar naar toe is mijn vorm van genieten. Voor mij. Dus, alles/veel is voor mij filmisch. Maar dan anders. Maar ik geniet ook enorm van de verstilling. Maar dan anders. Maar dan komt mijn eigen dwarsigheid. [dwarsigheid in schrijven] Ik wil staccato. De drum. mijn hart trilt kippenvel ze raakt mij aan adem slaat mijn hand stokt gloeiend heet ik sla het vel van de trommel verwoestend kapot. Mijn gedachten op slot. Veel kunstenaars als in bv schilders zijn goede filmische schrijvers [lees de van Gogh Letters]. Veel schrijvers kunnen fantastisch dichten. Veel dichters zullen nooit in staat zijn om hun verhaal/boek te schrijven. Veel echte schrijvers met meerdere best-sellers kunnen niet tippen aan een jong-SOL-mensch waar ik hier op SOL al proeflees-stukjes van heb gelezen. Jonge mensen die op hun 16e een boek schrijven en in staat zijn mij als dyslect in 500 woorden bij de lurven te pakken. Excuus topic-starter. Een bevlogen [?] wannabe-schrijver is bezig op uw topic om het begrip filmisch uit te leggen. Er zijn technisch hoog begaafde schrijvers die dat met 2 woorden kunnen uitleggen. "Een Film." waar jezelf de hoofdpersoon mag zijn in andermans Boek.

@Yrret een perspectieffout is dat je je niet aan het gevolgde vertelperspectief houdt. Bijvoorbeeld van derde naar eerste persoon gaan: Hij liep de trap af en ik deed de deur open. Als je het hele verhaal in de derde persoon hebt verteld, dan kun je natuurlijk niet opeens naar eerste persoon gaan (uitzonderingen van twee perspectieven in een verhaal even daar gelaten, maar in een zin of scene wisselen op deze manier, noem ik een perspectieffout). Of, in het geval van filmisch schrijven: De puppy zette zijn tandjes in zijn slof. Kut hond, dacht hij. Ze moeten ook altijd mijn voeten hebben. Als we hebben afgesproken dat filmisch/neutraal schrijven betekent dat je alleen kan zien wat de camera ziet en niet in het hoofd van iemand kan kijken, dan zou het dus een perspectieffout zijn om plotseling een gedachte ertussen te proppen. Snap je?

Snap je?

Neen. Help. Ik heb nog nooit van een derde en eerste personen tijdperk gehoord. De puppy is een vreemd woord. De pup, of The Pub ken ik wel. Maar dat iets als een lief klein Labradorretje een k*thondje is zal volgens mij in de eerste persoon alleen door een grofgebekt vogeltje gezongen kunnen worden. En een grofgebekt vogeltje is een gotspe om filmisch te beschrijven als een k*thondje. Toch. Snap je? *uche-uche*

Snap je?

Neen. Help. Ik heb nog nooit van een derde en eerste personen tijdperk gehoord.

Misschien toch meer schrijfboeken lezen dan :)

Hier nog een uitleg van Orson Scott Card over de 'cinematic view'. Met een plaatje erbij voor de visualisatie.

Ik ben net even naar de bieb gereden om het boek van Cormac McCarthy te lenen (Al de mooie paarden) en toen stuitte ik op dit stukje:

Er lag een oude paardenschedel in de struiken. Hij hurkte neer, raapte hem op en draaide hem in zijn handen. Zwak en broos, melkwit gebleekt. Hij hurkte met de schedel in het lage licht, de stripverhaaltanden los in hun kassen. De naden van het schedeldak als ruwe lassen in het plaatwerk van been. Het zachte geritsel van zand in de hersenpan als hij de schedel draaide. Wat hij liefhad in paarden was wat hij ook liefhad in mensen: het bloed, het hete bloed dat hen dreef. Al zijn verering, genegenheid en verlangen ging uit naar de vurigen van hart en dat zou altijd zo zijn en nooit anders. In het donker reed hij terug. Het paard versnelde zijn gang. Het laatste licht van de dag waaierde uit over de vlakte achter hem en trok zich terug langs de rand van de wereld in een afkoelend blauw van schaduw, schemering en kilte en het laatste gekwetter van vogels, verscholen in het dichte, donkere struweel. Hij kruiste weer het oude spoor en moest zijn paard het veld op sturen en richting huis...

Ik keek hier even naar vanuit het neutrale/filmische perspectief, maar toen stond ik even stil bij het schuin gedrukte gedeelte. Een camera kan zoiets niet weten, dus dan moet dit een tussenkomst van de alwetende verteller zijn, toch? Is dit dan geen perspectiefwisseling binnen een scene? Op deze manier zou je dus en filmisch kunnen schrijven en dingen over het personage kunnen vertellen. Hoe harder en hoe meer ik erover nadenk, hoe verwarrender het allemaal wordt, daarom dat ik dit even deel :P

Ik kan je helemaal volgen. Het schuine gedeelte lijkt me zeker geen onderdeel van filmisch schrijven, nee.

Filmisch: zoals aan de filmkunst eigen is. In boekrecensies en muziekrecensies [!] lees ik dat het filmisch is. Geen enkele aanwijzing wat er bedoeld wordt met filmisch. Het is gewoon filmisch. Het meest vreemde voor mij is dat je beeldend en filmisch als beoordeling/mening kan geven over 1 verhaal. Dan denk ik dat je iets twee keer hetzelfde omschrijft. Er zijn dus personen die aan een beeldend verhaal een andere waarde toehechten dan een filmisch verhaal. Filmisch kent ook gradaties. Een beetje filmisch. Een hoog filmisch karakter. Een jury kan dan een verhaal beoordelen met diverse vormen van filmisch. Ik weet nu [veel/anders] meer over het onderwerp filmisch maar ook bij mij slaat de verwarring toe. Als je een verhaal leest en je hebt het gevoel dat het zich als een film voor je afspeelt dan zou je het filmisch kunnen noemen. Het lijkt mij een zeer rekbaar begrip.

Hi Anna, Ik herken je verwarring. Heb hetzelfde Laatst kwam ik dit artikel tegen, waarin de schrijver uitlegt hoe je in een tekst meerdere perspectieven kunt hanteren. Hij argumenteert dat variaties in perspectief een verhaal interessanter maken en de auteur meer controle geven in het opwekken van emoties bij de lezer. Hij laat zien dat je in een enkele tekst van alwetend/filmisch helemaal naar ik-perspectief kunt gaan. Het gaat om de toepassing van transities. Anyway, hier is de link: https://www.awpwriter.org/library/writers_chronic… Misschien dat je daar wat aan hebt.

Dank je, mimikok, interessante link!