Antagonist

Een antagonist kan ook een groep mensen of organisatie zijn. Lijkt mij dat je dus meerdere tegenspelers kan hebben die als antagonist optreden :) In een van mijn verhalen is de antagonist zowat een heel dorp. Als het maar een persoon (of personen) is die bewust of onbewust het doel van de protagonist 'dwarsboomt'.

Er is altijd een antagonist nodig, anders kan je geen dramatisch doel ontwikkelen. De antagonist hoeft geen personage te zijn, maar kan ook een innerlijk conflict zijn of zoals je stelt 'de kracht van moeder natuur' in al haar verschijningsvormen. En er is vast nog meer te verzinnen.

Ik denk dat een van de kenmerken van de postapocalyptische roman is dat er geen duidelijke antagonist is zoals bij fantasy. Er is niemand die de wereld wil vernietigen: dat is al gebeurd. Het is niet logisch in zo'n wereld dat er al een georganiseerde alomvattende macht is die al plannen kan hebben om de wereld te overheersen. Het zal eerder knokken om te overleven zijn, mensen die hard hun weinige schamele bezittingen nog proberen te verdedigen. Ik denk niet dat het nodig is een (duidelijke) antagonist te hebben in elk verhaal. Het soort conflict dat ermee wordt opgeroepen wordt overschat. Dat geldt ook voor het soort spanning dat schrijvers ermee proberen op te roepen.

In 'the stand' van Stephen King wordt dit gegeven heel mooi uitgewerk. Heel lang lijkt het alsof inderdaad de leefomgeving de antagonist is, tot uiteindelijk blijkt dat God en de Duivel weer eens aan het knokken zijn.

Bedankt Xu, Hilde, schlimazlnik en Ceridwen. Het is inderdaad zo, schlimazlnik, dat het eerder knokken is om te overleven. Grts.

Ik vraag me af in hoeverre een antagonist noodzakelijk is in een verhaal. Ik ben bezig met een postapocalyptisch manuscript. Mijn hoofdpersonage neemt het tijdens zijn reizen op tegen verschillende tegenspelers of slechteriken. Er is evenwel geen sprake van één specifiek personage dat hem in al deze situaties dwarsboomt. De kracht van moeder natuur (de gevolgen van de ramp etc.) kan wel als antagonist gezien worden ... (?)

Je hoeft niet perse een 'big bad' als antagonist te hebben, maar je hebt wel een groot conflict nodig. Er zijn verschillende van dat soort conflicten: Mens tegen mens Mens tegen natuur Mens tegen zichzelf Ik kan me een post-apocalyptisch verhaal voorstellen waarin de hoofdpersoon strijdt tegen zijn omgeving om te overleven. Het feit dat je HP ook wordt lastig gevallen door bijvoorbeeld bendes, maakt het verhaal nog steeds 'mens tegen natuur'. De bendes zijn immers meer een natuurkracht, net zoals roofdieren, dan dat er een conflict is van ideeën. Het conflict zou ook kunnen draaien om de mensen die samen proberen te overleven: verraad, egoisme, verschillende visies die botsen. Zie de John Romero Living Dead films voor perfecte voorbeelden. Daar is het kernconflict mens tegen mens. Mens tegen zichzelf zie je bijvoorbeeld terug in I Am Legend, waarin de hoofdpersoon zijn menselijkheid verliest omdat hij de laatste mens op aarde denkt te zijn. Verder hangt het natuurlijk gewoon af van wat je wil vertellen. De eerste Mad Max film is bijvoorbeeld een wraak verhaal tegen een post-apocalyptische achtergrond. Waterworld is een klassieke queeste. Wat wil jij vertellen? Wil je de wereld laten zien na een ineenstorting? Wil je laten zien hoe ver mensen gaan om te overleven? Wil iemand gerechtigheid voor een onrecht? Zijn geliefde terugvinden? Het is uiteraard helemaal aan jou, en de noodzaak van een enkele antagonist hangt af van jouw verhaal.

Waarom heb je een groot conflict nodig? Een conflict is voldoende. Zeker in een niet-episch verhaal kan het veel subtieler zijn om geen direct of groot conflict op te bouwen. Bijvoorbeeld een een post-apocalyptisch verhaal: er zijn geen bomen, hoe wil je een diepe, snelstromende rivier oversteken om bij je eten te komen? Dat is een klein conflict, maar je kunt er heel veel mee doen. Als de rivier besmet is met radioactief afval, maak je het conflict groter, maar niet wezenlijk anders. Door op de andere oever een zwaarbewapende buurman te zetten, ga je eigenlijk al over de top. Het is veel interessanter daar een kind met een hongeroedeem neer te zetten en na de fysieke overwinning van de rivier te vragen om een empatische oplossing: gunt de HP het kind het voedsel, delen ze het, of neemt hij alles mee? Subtiel.

In mijn eigen post-apocalyptische ms voer ik Moeder Aarde op een bepaald wel op als antagonist die de mensheid van zich wil afschudden als parasieten, maar ik denk niet dat dit echt nodig is. Het hangt er ook vanaf wat de oorzaak is van de apocalyps in je verhaal: de mensheid (door bv. een nucleaire oorlog), de natuur (al dan niet onder invloed van de mens), een kracht van buitenaf (goden, buitenaardse wezens), of een combinatie daarvan? Werkt deze oorzaak nog door, of kunnen de overlevenden met een schone lei beginnen? Strijdt je personage vooral tegen de natuur, tegen andere mensen, tegen zichzelf, of nog wat anders? En is de antagonist wel zo slecht als die aanvankelijk wordt voorgesteld? Ik denk dat er in weinig post-apocalyptische verhalen een antagonist is in de vorm van één personage. Is ook niet logisch voor het genre eigenlijk, een dictator bijvoorbeeld zal toch een volk willen om te overheersen, dan heeft het toch geen zin om eerst (bijna) alles en iedereen te vernietigen?

Waarom heb je een groot conflict nodig? Een conflict is voldoende. Zeker in een niet-episch verhaal kan het veel subtieler zijn om geen direct of groot conflict op te bouwen. Bijvoorbeeld een een post-apocalyptisch verhaal: er zijn geen bomen, hoe wil je een diepe, snelstromende rivier oversteken om bij je eten te komen? Dat is een klein conflict, maar je kunt er heel veel mee doen. Als de rivier besmet is met radioactief afval, maak je het conflict groter, maar niet wezenlijk anders. Door op de andere oever een zwaarbewapende buurman te zetten, ga je eigenlijk al over de top. Het is veel interessanter daar een kind met een hongeroedeem neer te zetten en na de fysieke overwinning van de rivier te vragen om een empatische oplossing: gunt de HP het kind het voedsel, delen ze het, of neemt hij alles mee? Subtiel.

Ik denk dat het wel belangrijk is om te weten waar je verhaal over gaat, en dat is wat ik bedoel met het grote conflict. Natuurlijk zijn er allerlei kleine conflicten die op andere niveau's werken, maar het geheel is toch (denk ik) pas een eenheid als dat grote conflict (subtiel of niet) naar voren komt. In Dawn of the Living Dead zitten bijvoorbeeld actie scènes waarin de hoofdpersonen zich verdedigen tegen de zombies (de natuurkracht in dit verhaal) maar de film zelf gaat daar niet over. Die gaat over hoe het slechtste van de mens naar boven komt als de druk maar hoog genoeg is.

Bedankt Harryhol, schlimazlnik en Hekate. Het is altijd interessant om eens te lezen wat anderen denken. :)