Boeiende hoofdstukken schrijven

Het is echt saai, dat is ook door proeflezers bevestigd en zelf vond ik het ook al :). Ik begin zeg maar sterk: De jongen zit thuis en schrijft in een schrift, boeiend voor het verhaal, maar al snel is hij een park waar hij hele verhalen gaat schrijven, die niemand kan interesseren. Er zit gewoon totaal geen spanning in, of maar heel kort. En de hoofdstukken moeten natuurlijk gaan over het verhaal, niet over een jongen die in zijn schrift schrijft :) - even daargelaten dar dat soms wel moet, maar geen hoofdstuk lang.

En als die jongen nou in dat park iets ziet wat hij niet had horen te zien? Een wethouder die geheime documenten overhandigt aan een journalist of aan een onderwereldfiguur. Die jongen kan opschrijven wat hij gezien heeft, nieuwsgierig worden en op onderzoek uit gaan, waarna hij op allerlei intriges stuit en zelf ook in gevaar komt als een soort klokkenluider.

Mag ik dat idee in mijn gedachten houden? Want het is een leuke, alleen wordt het verhaal dan niet meer rechercheur/detective dan fantasie? Op zich komt er net een heel leuk idee in mij op, die ga ik nu meteen even op schrijven. Edit: het beviel zo goed, dat ik bezig met met een synopsis :) :O.

Dan krijg je inderdaad meteen meer vaart in je verhaal dan wanneer je de hoofdpersoon alleen laat zitten en schrijven. ;) Wel is het risico bij zo'n van nature spannende verhaallijn wel snel dat je de interne motivatie van de hoofdpersoon vergeet. Dan leest het al snel erg hap/snap, kort door de bocht: jongen ziet dat meisje ontvoerd wordt en natuurlijk zet hij meteen de achtervolging in. In boeken is dat heel natuurlijk, in het echte leven niet, want die jongen had ook gewoon 112 kunnen bellen of naar huis kunnen gaan terwijl hij zijn geweten sust met zijn gedachte 'ik heb het vast verkeerd gezien'. In het echte leven zijn er duizenden mogelijkheden. Waarom is de eerste reactie van jouw hoofdpersoon dan nou precies die? En als de motivatie iets positiefs is ('hij kan niet tegen onrecht'), dan is het goed om te beseffen dat aan elke goede eigenschap in een mens ook een nare kant zit. Iemand die als positieve eigenschap heeft dat hij niet tegen onrecht kan, heeft als negatieve kant daarvan misschien dat hij daardoor zelf in feite ook over lijken gaat/over de mensen om hem heen heen loopt om het recht te laten zegevieren. Goede eigenschappen hebben eigenlijk ook altijd nare kanten - en die maken een boekpersonage nou driedimensionaal: Iemand die heel rustig en bedachtzaam is, heeft als negatieve eigenschap (als hij extreem rustig/bedachtzaam is) bijvoorbeeld dat hij erg sloom kan worden prestatigericht => over lijken gaan nauwkeurig => pietlut fantasievol => vaag intelligent => ingewikkeld Je zou eens kunnen zoeken op het kernkwadrant van Daniel Ofman; dat laat zien hoe elke goede karaktereigenschap (je kernkwaliteit, bijvoorbeeld 'vrolijk') automatisch gekoppeld is aan je valkuil (zie het rijtje hierboven, als je die kwaliteit te extreem gaat doen, 'druk, over anderen heenwalsen met humor'), wat je allergie is ('introverte mensen') en je uitdaging: hoe ga je ervoor zorgen dat je je kwaliteit niet zo ver doordrijft dat het een valkuil wordt, en wat kun je dus leren van de mensen waar je allergisch voor bent (meer rust nemen, anderen ook eens het woord geven enz.) Dat model is trouwens niet voor het schrijven van boeken bedacht, maar voor het 'echte' leven, maar dat vind ik zelf eerlijk gezegd alleen maar een pre! :)

Scènes die saai zijn, zijn meestal scènes waarin geen verandering plaatsvindt (bijvoorbeeld van boos naar blij, of van ongeïnteresseerd naar geïnteresseerd). Robert McKee noemt dat een value change en heeft een vrij simpel systeem om te analyseren wat er mis gaat. Op SOL onder nummer 110704 staat een discussie over die methode. Daar staat ook een link naar een Engelstalig blog waar de Robert McKee analyse uitstekend wordt uitgelegd.

Dan krijg je inderdaad meteen meer vaart in je verhaal dan wanneer je de hoofdpersoon alleen laat zitten en schrijven. ;) Wel is het risico bij zo'n van nature spannende verhaallijn wel snel dat je de interne motivatie van de hoofdpersoon vergeet. Dan leest het al snel erg hap/snap, kort door de bocht: jongen ziet dat meisje ontvoerd wordt en natuurlijk zet hij meteen de achtervolging in. In boeken is dat heel natuurlijk, in het echte leven niet, want die jongen had ook gewoon 112 kunnen bellen of naar huis kunnen gaan terwijl hij zijn geweten sust met zijn gedachte 'ik heb het vast verkeerd gezien'. In het echte leven zijn er duizenden mogelijkheden. Waarom is de eerste reactie van jouw hoofdpersoon dan nou precies die? En als de motivatie iets positiefs is ('hij kan niet tegen onrecht'), dan is het goed om te beseffen dat aan elke goede eigenschap in een mens ook een nare kant zit. Iemand die als positieve eigenschap heeft dat hij niet tegen onrecht kan, heeft als negatieve kant daarvan misschien dat hij daardoor zelf in feite ook over lijken gaat/over de mensen om hem heen heen loopt om het recht te laten zegevieren. Goede eigenschappen hebben eigenlijk ook altijd nare kanten - en die maken een boekpersonage nou driedimensionaal: Iemand die heel rustig en bedachtzaam is, heeft als negatieve eigenschap (als hij extreem rustig/bedachtzaam is) bijvoorbeeld dat hij erg sloom kan worden prestatigericht => over lijken gaan nauwkeurig => pietlut fantasievol => vaag intelligent => ingewikkeld Je zou eens kunnen zoeken op het kernkwadrant van Daniel Ofman; dat laat zien hoe elke goede karaktereigenschap (je kernkwaliteit, bijvoorbeeld 'vrolijk') automatisch gekoppeld is aan je valkuil (zie het rijtje hierboven, als je die kwaliteit te extreem gaat doen, 'druk, over anderen heenwalsen met humor'), wat je allergie is ('introverte mensen') en je uitdaging: hoe ga je ervoor zorgen dat je je kwaliteit niet zo ver doordrijft dat het een valkuil wordt, en wat kun je dus leren van de mensen waar je allergisch voor bent (meer rust nemen, anderen ook eens het woord geven enz.) Dat model is trouwens niet voor het schrijven van boeken bedacht, maar voor het 'echte' leven, maar dat vind ik zelf eerlijk gezegd alleen maar een pre! :)

Het is wel handig :) Bedankt :)