Cats stelt zich voor

@Stormbreaker: welkom in hetzelfde kamp! :D Ik lees juist redelijk wat boeken die we niet voor school moeten lezen, volgens mij gewoon een soort koppigheid die ik heb (ik kies toch lekker zelf wat ik lees? ;) ). De boeken voor school lees ik wel gewoon, hoor, maar soms vind ik ze echt zo saai. Gelukkig zitten er ook goede boeken bij, dus het valt ook wel weer mee. De twee boeken die je noemt heb ik nog niet gelezen (sorry!). Over wat gaan ze precies? Ik sta namelijk altijd open voor nieuwe verhalen, graag zelfs als ze goed zijn, hoewel dat wel ten koste van mijn nachtrust gaat...

Zoiets zeggen in een recensie vind ik muggenziften, vandaar dat ik het niet doe. In elk boek sluipt wel een foutje. Mijn teksten zijn ook zeker niet foutloos. We hebben contact met twee mensen van THB (en een stagaire). Eén van hen is publiciteitsmedewerker en de ander is redacteur. Tijdens de rondleiding hebben we kort met een aantal redacteurs en andere medewerkers gesproken. Dat valt wel mee, hoor. In die tijd zat ik nog op de basisschool, dus waren er nog genoeg kinderboeken die ik las. Toen ik naar de middelbare ging ben ik overgestapt op boeken voor volwassenen (je wil niet weten wat een drama het was de bieb zo ver te krijgen dat ik die mocht lenen), dus ik heb de YA's gewoon overgeslagen. De term is nu trouwens pas echt in opkomst; zes jaar geleden kwam ik die aanduiding amper tegen. Ik denk dat veel "kinderboeken" die ik gelezen heb bij nader inzien toch het beste onder de YA passen (de boeken van De Noorderlichttrilogie zijn in mijn ogen nou niet meteen kinderboeken, bijvoorbeeld). Een leesdip heb ik nooit echt gehad. Ik heb wel minder tijd om te lezen dan een paar jaar geleden. In de brugklas had ik zo'n 200 boeken op mijn lijst staan. Daar kom ik nu niet eens meer in de buurt. Ik heb nooit van stripverhalen gehouden. Mijn broertje leest ze wel graag. Dat bedoelde ik met dat inprentingdinges. Zo noemen ze het blijkbaar, want dan is het minder goor of zo. :confused:

Klopt wat je zegt, over taal kun je erg lang blijven zeuren en nobody is perfect. Mijn manuscripten zijn ook zeker niet foutloos! Wel leuk eigenlijk, die contacten. Maar het lijkt me vooral erg leerrijk om kritisch andere boeken te lezen en daar recensies over te schrijven. Zo oefen je je eigen schrijven én je ziet meteen wat de andere recensenten ervan vinden. Is altijd handig! :) Ik had me ook nog ingeschreven voor dat panel, en Spirit erover getipt, maar werd (helaas) niet aangenomen. Daarom ben ik blij dat ik via SOL er toch nog dingen over lees. Een erg mooi, vlot blogbericht heb je er trouwens over geschreven! Complimenten. :D YA is idd een hedendaagse trend. Enkele jaren terug hoorde je er niets van, nu heet bijna alles wat voor tieners op de markt komt YA. De leeftijdscategorie 12+ zie je steeds minder. :P Ik lees alles door elkaar, zowel YA als volwassen lectuur als gedichten. En nog steeds stripverhalen! Ik vind het knap hoe stripverhalen zijn gemaakt, hoe al tekenend een verhaal verteld wordt. Waarschijnlijk komt dit omdat ikzelf van tekenen houd. Ook tellen ze altijd evenveel pagina's, en daar heb ik bewondering voor. Bizar, om het dan inprentingsdinges te noemen, het blijft gewoon even goor, vind ik. Dat wekte echt mijn afschuw, toen ik het hoorde. :o

Ja absoluut. Het zijn heel leuke mensen. Normaal zou ik dat niet zo snel doen (behalve voor school), maar nu word ik gedwongen stil te staan bij wat ik goed vind en waarom. We hebben een gevarieerd panel, dus dat belooft wat. Wat leuk dat je je ook ingeschreven had. Ik was op vakantie toen ik de oproep las. Gelukkig had ik internet. Eerst bij Margriet om meer informatie gevraagd en me de dag erna opgegeven. Net op tijd, want drie dagen later kreeg ik een mailtje. Het was een nogal overhaaste beslissing, want ik wist dat ze aan het eind van de week de panelleden zouden kiezen. Gelukkig heb ik er absoluut geen spijt van gekregen en is het goed te combineren met school (ik was bang dat het te veel zou zijn). Ik vind dat eigenlijk wel een positieve ontwikkeling. Als 14-jarige pak je waarschijnlijk liever een YA-boek dan een boek voor 12+. Maar het is wel moeilijk om die doelgroepen helder af te bakenen. De eerste vraag die we tijdens de kennismakingsbijeenkomt van THB kregen was: wat verstaan jullie onder YA? Stripverhalen zijn inderdaad knap gemaakt, maar ik heb er niets mee. Ik kan ook totaal niet tekenen. Ik vind het ook echt walgelijk. Net zoiets als incest promoten in een boek (*kuch* Stad van Beenderen *kuch*)

Ik vind het ook een positieve ontwikkeling, YA. Het staat volwassener als je zegt: 'Ik heb een YA-boek gelezen.' 12+ klinkt dan opeens erg kinderachtig. Ik kreeg toen na mijn eerste aanmeldingsmail een tweede mail van Margriet waarin om meer uitleg gevraagd werd. Daar heb ik op geantwoord en enkele dagen later kreeg ik te horen dat ik er niet bijzat. Balen, maar ach, het was misschien wel erg druk voor me geworden, denk ik. Momenteel ben ik met redelijk wat verschillende dingen bezig, en om dat te combineren is al een heel karwei. Recenseren had er wel bij gekund, daar had ik wel tijd voor willen maken, want dat is weer een extra ervaring die me leuk had geleken. Maar anderzijds houd ik nu weer meer tijd over voor andere dingen die ik zeker niet wil missen! :) Wat had jij dan op die vraag (wat verstaan jullie onder YA) geantwoord? Ow, komt in Stad van Beenderen dan ook incest aan bod in het opzicht van promoten? :O

Wat is THB en YA? @Cats, Onder Ijsbergen gaat over het verhaal van een Deense onderzoeksrechter die op de Deense kolonie Groenland een moord moet oplossen. De Eetclub gaat over een aantal vriendinnen waartussen een complot afspeelt. Beide boeken zijn heel compleet en dat is ook de directe rede dat ik niet meer ieder verhaal lees. Het moet goed zijn, zo ook het kleine boekje Kattenkruid van Anouschka Voskuijl. Ik ben wel meer een schrijver dan een lezer, ik schrijf veel liever dan dat ik lees.

Ja, precies. En je wil graag volwassen overkomen, dus... Die mail heb ik ook gehad. Ik moest wat over mezelf vertellen en een recensie bijvoegen. Dat heb ik toen gedaan. Die recensie kwam alleen wat ongelukkig, want ik had mijn laptop mee en daar stonden mijn schoolbestanden niet op. Het laatste op zichzelf staande boek dat ik had gelezen was Buitenstaander van Renate Dorrestein, maar dat had ik natuurlijk niet bij me. In de twee maanden ervoor had ik alleen boeken van Het Rad des Tijds gelezen. Kon ik mijn mening gaan geven over een derde deel. :D Ik weet niet waarom ik wel uitgekozen ben en jij niet. We hebben geen uitleg gekregen over die keuze. Dat begrijp ik ook wel. Ik had dit echt niet willen missen. Ik heb er wel iets anders voor op moeten geven, maar dat had ik er zeker voor over. Oh, dat weet ik niet meer precies. Ik geloof dat we allemaal als doelgroep jongeren vanaf ongeveer 15 jaar hadden. Op een site van een uitgeverij doet 15-25 het waarschijnlijk goed, hoewel 25+'ers de boeken vaak ook leuk vinden. Ken je het boek? Aan het eind blijkt dat... Dat vond ik ook erg raar, zeker omdat die twee in een eerdere scène (als ze het zelf ook nog niet weten) zoenen. Ik vind niet dat je daar zo normaal over moet doen. Of er in het tweede deel nog iets mee wordt gedaan, weet ik niet. De HP's vonden het nu vooral erg stom allemaal en probeerden die gevoelens te vergeten omdat het niet hoort. Het is dus niet echt promoten zoals in Twilight, maar ik vond de plotwending niet nodig en raar om het gegeven zo nadrukkelijk naar voren te halen.

@ Stormbreaker YA: Young Adult -> doelgroep in opkomst, richt zich op jongeren die de kinderboeken zijn ontgroeid, maar toch nog graag zo'n soort verhalen lezen THB: The House of Books -> (reguliere) uitgeverij, geeft onder andere YA-boeken uit

Welkom Cats. Dus je bent een stripliefhebber? :) Hier is er nog eentje. Wat lees je dan zoal, stripgewijs dan? (boeken zijn ook goed, lees ik ook).

@ Scarlet: Die vraag om een recensie toe te voegen kreeg ik niet; ik moest alleen vertellen wat ik van het boek vond (wat eigenlijk een mini-recensie is ;) ). Tja, op basis van wat ze de keuze hebben gemaakt zullen we idd nooit weten, maar, het is ook wel ergens normaal dat interne dingen niet naar buiten gebracht worden. Wat moest je er dan voor laten vallen? Volgens mij vinden ook kinderen jonger dan 15 YA leuk, dus ik zou het eerder de doelgroep 12-25 geven. :P Maar vaak is het inderdaad zo vlot geschreven dat ook volwassenen erin weg kunnen dromen. O nee, ik heb Stad van Beenderen (nog) niet gelezen. Maar omdat je achter het onderwerp Twilight in je vorige bericht (*kuch* Stad van Beenderen *kuch*) gezet had, vermoedde ik dat er dan ook wel wat goors in zou voorkomen. :O Snap je? Dus ik weet niet hoe het afloopt. ;)

@Stormbreaker: Ik heb je blog bekeken: mooi hoor! Ziet er trouwens professioneel uit. :) Ivm YA en THB: ik kan het niet beter uitleggen dan Scarlet! Dus kijk gewoon naar wat zij schrijft. Beide verhalen klinken erg leuk, maar ik denk dat mijn voorkeur toch net naar De Eetclub uitgaat. Vriendinnen en een complot vind ik een goed ingrediënt voor een verhaal. Het andere is meer detective-achtig, met een moord oplossen, wat trouwens ook een genre is dat me bevalt. Alleen kijk ik eigenlijk meer detectives op tv (meestal enkele per week) dan dat ik er een boek over lees. :O

@ MetaBull: Ivm stripverhalen zal ik gewoon even schrijven welke stripreeksen ik oa lees/vroeger dol op was: Bakelandt, Kiekeboe, Jommeke, Suske en Wiske, Papyrus, Jerom, Jan Jans en de Kinderen, Guust, Bollie en Billie, Bessy, Quick en Flupke, Alex, Nero, De Rode Ridder,... En nog wel een reeks titels hierachter. Ik plunderde gewoon steeds de bieb als ik er kwam en heb dus allerlei verschillende stijlen gelezen. :P En hoe zit het met jou?

Een groot aantal van de bovengenoemde heb ik jarenlang gelezen en lees ik nu soms nog. Ik heb een aantal jaar geleden de overstap naar de 'volwassenstrips' gemaakt. Daarin lees ik zowat alles dat er degelijk geschreven en getekend uitziet. (De Verborgen Geschiedenis, Empire USA, Zeven, ...) Manga lees ik vrij vaak. De bekendere reeksen heb ik hierin gelezen. Ook lees ik Graphic Novels. In deze categorie heb ik een aantal goeie boeken gelezen (I Kill Giants, V For Vendetta, Watchmen, The Dark Knight, ...). Deze lees ik nu steeds meer en meer.

Dat bedoelde ik ook. Ach, of je het nu recensie, ervaringsverslag of "wat je van het boek vond" noemt, het is allemaal hetzelfde in dit geval. Mijn tweede toneelvereniging. Ik heb bewust de keuze gemaakt om wel te blijven spelen, maar het werd te druk voor twee groepen die in dezelfde periode uitvoering hebben, dus heb ik gekozen voor de club waar ik het langste bij zit en waar ik me het meest thuis voel. Zonder THB was ik waarschijnlijk ook gestopt omdat het gewoon te druk werd (school en opvoeringen in dezelfde periode waardoor ik vorig jaar lichamelijk totaal uitgeput was). Een aantal andere dingen (bijv. gitaarles) had ik voor de vakantie al laten vallen om dezelfde reden. 15-25 staat het leukst op de site van een uitgever. Het is meestal ook erg persoonlijk of je er op je 12e al aan toe bent. Daarnaast zit er een verschil in het niveau van de boeken, naar ik aanneem. Ik zou Twilight niet willen vergelijken met Delirium Amoris. Zou je het nog willen lezen? Dan moet je onderstaande tekst niet selecteren. Aan het eind van het boek blijkt dat Clary en Jace broer en zus zijn, terwijl ze intussen verliefd op elkaar zijn geworden en hebben gezoend. Volgens mij is er ook een film van De Eetclub gemaakt.

@Cats, op de blog kwamen vandaag weer die vervelende mensen van dat andere forum. Heb weer bans moeten uitdelen. Heel erg zonde...

@Stormbreaker: Inderdaad zonde dat het zo moet. :( Ik snap niet waarom mensen dat doen, laat iedereen zijn eigen ding doen, vind ik, en als het je niet bevalt, dan blijf je gewoon weg. Alleszins je er niet teveel van aantrekken en zeker niet opgeven, want dan geef je hen indirect hun zin. :)

Manga vind ik ook erg mooi, vooral die tekeningen zijn een pareltje voor het oog. Zo fijn, zo gedetailleerd, zo sprekend. Bij mij op school zit een jongen in de klas en die tekent de hele tijd Manga figuren (hij leert ook Japans om later echt naar Japan te gaan). Ik moet zeggen: Ik zit dan de hele tijd te kijken hoe snel hij zo'n figuurtje kan tekenen; hij heeft echt talent. Perfect geschaduwd. Perfecte verhoudingen. Als ik terug wat meer tijd heb (zit momenteel in een érg drukke periode), ga ik ook Manga beginnen tekenen, denk ik. :D

@Scarlet: Ow oké, dan hadden we idd dezelfde mail waarschijnlijk. :P Zonde van de toneelvereniging en de gitaarles, maar ik begrijp dat het anders te druk werd. Helemaal met meerdere gelijklopende voorstellingen. Redelijk wat goede vrienden van me zitten op toneel (bij één theater) en het leuke aan een voorstelling is dat het nooit helemaal hetzelfde is, er hangt altijd een erg geamuseerde sfeer, de decors/kostuums zijn vaak prachtig. Zelf speel ik geen toneel, dat is er eigenlijk nooit van gekomen, maar ik vind het geweldig om naar te kijken. Leuk dat je dan nog speelt in de vereniging waar je al het langst bij bent. :) Ik heb ook al wat moeten laten vallen doordat het anders te druk werd, namelijk mijn Facebookgroepen (welke dat zijn, zeg ik niet precies, want momenteel blijf ik graag nog een beetje in de 'anonimiteit' ;) ). Nou ja, ik heb de groepen niet verwijderd, ben er nog steeds beheerder van, maar heb het wel op een veel lager pitje gezet. Van Delirium Amoris heb ik de korte inhoud al gezien in een tijdschrift van me, en die spreekt me eigenlijk wel aan, dat je niet meer verliefd mag zijn eens je achttien bent... De Eetclub wil ik nog lezen, dat er ook een film van is gemaakt doet er voor mij niet echt toe. Als iets goed is, lees ik zowel het boek als ik de film kijk. :D

Lijkt me een standaardmail naar alle geïnteresseerden; niet meer dan logisch. Ja, ik vond het ook heel jammer, maar het geeft me net iets meer lucht. Klopt. Elke voorstelling en elk publiek is anders. Het ligt ook heel erg aan welk stuk je brengt. Helaas zijn het voor onze club slechts drie avonden per jaar, maar ik geniet er echt van. En het repeteren is ook leuk (hoewel ik er van tevoren altijd tegenop zie). Wij gebruiken niet vaak kostuums. Vorig jaar hadden we een stuk over jongeren en mobieltjes dat zich - vanzelfsprekend - afspeelde in de huidige tijd. Toen konden we normale kleren aan (wel kleren die bij onze personages pasten). Het jaar daarvoor moest ik verplicht een shirt van John Lennon aan omdat mijn personage daar fan van was en verderop in het stuk een pyjama (ik speelde een CF-patiënt in het ziekenhuis). Een ander stuk speelde zich deels 's nachts af, dus ontkwam ik weer niet aan een pyjama. Tijdens de dag-scènes droeg ik een overall. Dat was heel fijn omdat het iets van mijn personage was, waardoor ik me vanzelfsprekend inleefde in de rol zodra ik dat ding aan had. Dit jaar wordt het voor mij(n personage) volgens mij heel apart. Mijn regisseuse heeft nogal wilde plannen. Volgens mij staan in ieder geval een nerdbril en een isolatiepak op de planning. En ik geloof dat ze ook akkoord is met een pruik. Dat wilde ik heel graag voor mijn personage (en voor mijn haar :P ). Het wordt bijzonder... :D De decors zijn ook vaak redelijk simpel. Wat wil je ook als de CKV-docenten ze maken... We waren vorig jaar al blij dat er iets stond, al was het niet waar we om gevraagd hadden. Ik ga zelf te weinig naar toneelstukken. Zou veel vaker willen. Ga dit jaar in ieder geval kijken bij de toneelclub waar ik gestopt ben. :) Ik ben niet actief op sociale media. Dan zou ik nog minder schrijven, omdat ik ongetwijfeld de hele tijd afgeleid zou worden door dingen die ik nog "moet" doen. Überhaupt niet, hè. ;) Alleen kunnen ze je pas op je 18e Behandelen i.v.m. complicaties. Heb de film nooit gezien. Wel het boek gelezen, maar dat is alweer lang geleden.

Een kostuum dat écht bij je personage past kan inderdaad voor extra inleving zorgen. Zo moest één van mijn vrienden eens een dikkere man spelen, dus toen kreeg-ie een kostuum aan waardoor hij net een bierbuik had. :D Erg grappig. En de make-up ontbreekt ook nooit. Bij toneel lijkt mij persoonlijk het repeteren het saaist, steeds op nieuw dezelfde tekst moeten zeggen... Voor school hebben we al verschillende keren een filmpje moeten maken/ een toneelstukje voor de klas moeten brengen (dit laatste was alleen in de brugklas, hoor ;) ). Bij de filmpjes vond ik het op een gegeven moment een beetje irriteren als je hetzelfde al voor de tiende keer moest zeggen. Iemand vergat even zijn tekst, moest onverwacht kuchen, er vloog een vliegtuig waardoor de geluidsopnames minder goed waren, er liepen mensen doorheen,... Nou ja, soms moest ik dus echt mijn best doen om me te blijven inleven, niet gewoon mijn tekst op te dreunen. :) Verder allemaal erg leuk, vind ik. Bij zulke groepswerken schreef ik altijd hoofdzakelijk het script en ik vind het geweldig om even iemand totaal anders te mogen zijn dan je echt bent, zeker als het een aparte rol is. Wauw, zelfs een pruik dragen, dat wordt apart. :D Volgens mij wordt dat dé voorstelling uit je leven (tot nog toe). Sociale media neemt idd erg veel tijd in beslag. Twitter heb ik niet, hyves wel, maar het is eigenlijk een halfjaar geleden dat ik er nog op ben geweest. Facebook gebruik ik eigenlijk het meeste, maar als ik eens per week inlog, is het al erg veel, de laatste tijd. Gelukkig doe ik wel nog iets soortgelijks als waar mijn Facebookgroepen voor stonden/staan, alleen dan een beetje 'professioneler', dus ik ben er alleen maar op vooruit gegaan. :P

Make-up (nou ja, eigenlijk grime) is bij ons hoofdzakelijk (en noodzakelijk) voor het licht. Je ziet er onder de toneellampen (vanuit de zaal) heel raar uit als je niet bent gegrimeerd. Daarom hoef ik dit jaar geloof ik ook niet, haha. De geur van de reinigingsmelk ruikt echt naar een avondje uitvoering. Heerlijk. Meestal gaan we na de voorstelling met z'n allen naborrelen in ons stamcafé. Met onze grime nog op, uiteraard. Erg leuk en gezellig. Oud-spelers die zijn komen kijken mogen ook altijd mee. Oh, maar repeteren is nooit saai, hoor. We lachen ons rot. De enige keren dat ik het echt saai en vervelend vind is wanneer een scène drie keer over moet met met onderbrekingen en stukken "terugpakken" (zo'n vijftien keer in één scène) terwijl ik alleen maar op het podium hoef te zitten en niets zeg. Nu heb ik voor elkaar gekregen dat ik mag lezen. Een stuk beter, ik maak echt meters. Vorig jaar moesten wij ook een filmpje maken (voor CKV). Wat een straf om een scenario te schrijven. :rolleyes: Ik heb tot nu toe vooral personages gespeeld die dicht bij me lagen. Onze regisseur doet een beetje aan typecasting. Heb al drie jaar niet mijn nummer 1-keuze rol daardoor (maar wel altijd mijn nummer 2 en die speelde ik ook met plezier. Ben altijd bij nader inzien blij geweest dat ik díé rol had). Bij een ander stuk werd ik gevraagd omdat iemand onverwacht i.v.m. privéomstandigheden moest stoppen (en ik was de enige persoon die jong genoeg was om het personage geloofwaardig gestalte te geven), dus daar had ik geen keuze, maar wel het leukste personage ooit. :D Nee, zeker niet de voorstelling van mijn leven, maar wel leuk (en die pruik is naast inleving sowieso erg handig, dus daar ben ik heel blij mee). Heb het meest genoten van mijn eerste stuk. Die groep was heel hecht en bestond toen nog uit allemaal beginners. De groep van de voorgaande jaren was net (bijna) compleet weg. In het halfjaar dat we hadden om te repeteren zijn we allemaal erg gegroeid (en we mochten zelf uit vijf stukken onze favoriet kiezen!). Dat was heel bijzonder. Het spelen in de andere club zal ik ook nooit vergeten. Ik was zo'n geweldig personage. Bijna het tegenovergestelde van hoe ik zelf ben. Mijn eerste stuk is dus mijn favoriete toneelstuk, maar in dat ander speelde ik mijn leukste personage tot nu toe. Maar dit jaar wordt ook leuk. We gaan een komisch stuk met serieuze ondertoon doen en mijn personage gaat wraak nemen op haar klasgenoten. In de op een na laatste scène sta ik met een pistool op het podium. Nu al één van mijn favoriete scènes ooit. Voor dit stuk hebben we ook rollen bijgeschreven en het toneelstuk op de schop genomen. Ik werd door mijn regisseuse (/lerares Nederlands/mentor, dus ze kent me wel een beetje) gevraagd om daarbij te helpen. Een bijzondere ervaring. Dit stuk krijgt dus ook zeker een speciale plek in mijn hart. :)

Ik begrijp wel dat je eerste stuk je favoriete stuk is. Elke eerste les van een hobby, blijft je, denk ik, het meeste bij. Dan is alles nog spannend, nog nieuw. Ten minste, bij mijn hobby's is dat zo. Mijn eerste verhaal is me het meeste bijgebleven, ook al vind ik dat nu mijn slechtste verhaal. Dat was namelijk één ontdekkingsweg, bij mijn andere verhalen is die er nog steeds, hoor, maar dan afgezwakt. Make-up (wist niet dat het grime heette, weer een nieuw woord geleerd, dus thanks! :D) is idd noodzakelijk. Toen iemand van mijn familie een hele uitzending op televisie ging, kreeg ze een hele laag make-up/grime op haar gezicht gesmeerd. Echt massa's. Dit ook voor de verlichting, de camera en omdat het blijkbaar in opnamestudies erg warm kan worden, zodat je voorhoofd kan beginnen blinken van het zweet, wat uiteraard geen must-have is voor de kijkers thuis. ;) Bij toneelspelen is het na afloop erg gezellig. Dat merk ik ook bij vrienden van me. Er wordt dan erg veel nagepraat/ gelachen en als je naar elkaar gaat kijken, worden er veel felicitaties uitgedeeld. :) Het grappigste vind ik dat personen die je kent, een totaal andere rol spelen dan hoe ze werkelijk zijn. Dat is erg apart en knap, hoe je op het podium plots iemand anders bent. De scripts schrijven vond ik wel nog leuk, nou ja, meestal dan. Als het natuurlijk een onderwerp was dat me niet lag, dan werd het gauw minder leuk en vervelend. Maar uiteraard weer een extra uitdaging! Het grote voordeel van het script schrijven was natuurlijk dat ik ook redelijk wat te zeggen had over de rollen, dus ik kon mezelf vaak mijn favoriete rol toewijzen. :P Meestal speelde ik dan een personage dat niet was zoals ik werkelijk ben (bijv. een erg rebelse leerling). Het is leuk, om in een totaal andere huid te kruipen. Die scene met pistool klinkt geweldig! Die zou ik zo willen spelen. Lekker spannend. Ik ken natuurlijk niet het hele verhaal, maar dat het komisch is met een serieuze ondertoon klinkt alvast als een erg goed basisingredient. :)

Dat geldt voor mij niet helemaal. Mijn eerste gitaarles herinner ik me echt niet meer en mijn eerste verhaal... Ik weet eigenlijk niet zeker meer wat mijn eerste verhaal was. :o Voor die tijd verzon ik al verhaaltjes, dus zo nieuw was het ook niet meer. Het verhaal dat mij het meeste bij is gebleven en dat ik het speciaalst vind, is ZvdH. Niet omdat dat het verhaal was dat ik naar WN! heb gestuurd, maar omdat ik enorm veel plezier heb gehad in het schrijven van de véééle versies, het bedenken van de perfecte opbouw voor dat verhaal en het experimenteren met het karakter van mijn personage. Elk verhaal is een nieuwe weg die nog ontdekt moet worden. Zo leuk! Over een tijdje vind ik vast een ander verhaal weer het bijzonderst in die zin. Inderdaad. Maar goed dat het bestaat. Al is het niet het fijnste spul dat er is. En dan ook nog onder die (warme) lampen... Stiekem vind ik dat bijna leuker dan het spelen zelf. Lekker kletsen over wat er goed en fout ging en allemaal mensen die jij niet kent die jou aanspreken en zeggen dat het stuk ze zo ontroerde (nog een reden waarom mijn eerste stuk mijn favoriet was; mensen hadden er serieus bij zitten huilen). Gelukkig lijk ik niet heel erg op mijn personage(s). :D Ja, dat is inderdaad handig. 8) Die scène is fantastisch. Nou ja, dat wordt 'ie. "Iemand nog een laatste woord?" :P Het is echt een geweldig stuk omdat het heel anders eindigt dan je verwacht. De truc is om alvast hints te geven, maar nog niet te verraden wat er werkelijk aan de hand is. Net schrijven, eigenlijk. :nod: Mijn regisseuse doet graag maatschappijkritische stukken. Wij wilden perse een komedie. Ik ben heel blij met de middenweg en met name met het gekozen stuk.

Ik denk dat ikzelf ook niet helemaal meer weet wat echt mijn eerste verhaal was; ik ben eigenlijk al begonnen met verhaaltjes toen ik een kleuter was, herinner me nog hoe ik enthousiast een kinderverhaaltje vertelde terwijl mijn ouders visite hadden. :O Zij vonden het blijkbaar minder leuk dan ik; zo'n drukke kleuter van twee. Maar bij dingen waarmee ik gestart ben als ik wat ouder was, nou, dan weet ik toch wel grotendeels de eerste lessen/ eerste dagen,... Die blijven je bij. Ik kan me voorstellen dat je dat verhaal het leukst vond. Zoals je zelf al zegt: je hebt er erg veel door geleerd, het was een groot experiment. Volgens mij komt het ook wel omdat het voor die wedstrijd was, dat is natuurlijk een extra drijfveer om zoveel versies te maken. Ikzelf vind herschrijven namelijk altijd het minst leuke werk. :P Maar anderzijds is het wel ontzettend leerrijk. Hoeveel versies heb je uiteindelijk van het verhaal gemaakt dan? Dat mensen je aanspreken na afloop is gewoon leuk, om dan te horen dat je het goed gedaan hebt (ik heb dat natuurlijk nog nooit meegemaakt, maar wel al eens met een schoolopdracht dat ik de hele klas ontroerde :P ). Theater beschouw ik als een vorm van schrijven, een soort levend boek, waarin de personages bestaan, maar wel gewoon een hele weg in een verhaal afleggen. :D Stukken met een verrassend einde zijn het leukste, of komische stukken, of spannende stukken of stukken met erg veel diepgang. Theaterstukken waarin vrijwel niets gebeurt, gewoon één speler de hele tijd wat zit te praten (monoloog heet dat, volgens mij) vind ik meestal minder leuk. Soms speelt die persoon het erg goed hoor, en si het wel leuk, maar ik heb jaren terug ook zo'n stukken gehad die redelijk saai werden. Zonde.

Wat schattig. :p Het zou inderdaad kunnen dat je van de dingen waar je op latere leeftijd mee begonnen bent wel weet hoe het in het begin was. Achterhalen of dat komt doordat je ouder bent of doordat het minder lang geleden is, was een interessant onderzoek voor biologie geweest. Mijn eerste week op de middelbare weet ik bijvoorbeeld wél nog heel goed. Ik schrijf eigenlijk in eerste instantie niet specifiek voor bepaalde wedstrijden. Toen in november de aankondiging kwam had ik toevallig dat verhaal liggen, dus ging ik daar aan schaven en stuurde ik het uiteindelijk op. Echt grote aanpassingen heb ik toen niet meer doorgevoerd; dat had ik daarvoor al gedaan. Met mijn huidige waarschijnlijk-WN!-verhaal ben ik (net als met ZvdH) in de zomer begonnen. Wederom is het het enige werk dat ik heb liggen dat geschikt is voor die wedstrijd. Het stuk is nog niet perfect en ik betwijfel of het dat ooit kan worden, dus ik weiger het op te geven. Het vertellen van het verhaal is een belangrijkere drijfveer voor het (her)schrijven dan de wedstrijd. Al had ik het vóór april graag af. :D Op papier? Een stuk of drie. In mijn hoofd? Tientallen. Ik begon pas met schrijven toen ik het volledig uit had gedacht. Dat doe ik tegenwoordig nog steeds (en dat is precies wat het struikelblok is van mijn WN!-verhaal van dit jaar, want daar heb ik dat niet gedaan), op de eerste alinea na. Gek genoeg weet ik meestal precies hoe die moet gaan. Misschien vind je het gek dat ik eerder zei "het schrijven van de versies", maar dat schrijven doe ik dus serieus ook in mijn hoofd. Ik ervaar dat als schrijven, alleen dan zonder papier. Oké, nu klink ik vast heel vaag. :rolleyes: Precies. Dat heeft wel wat. :nod: Met schrijven ben ik daar een beetje anders in en hoor ik net zo graag kritiek. Het verschil zit 'm denk ik in de mogelijkheid tot verandering. Een verhaal waar kritiek op is, kun je herschrijven. Een toneelstuk voer je (doorgaans) niet nog een keer op. Je kunt alleen de opmerkingen uit het juryrapport meenemen in een volgend stuk. Toneel is dan ook écht een hobby van me en niet iets waar ik later in verder wil. Niet als speler, tenminste. Bovendien zijn de mensen die het zeggen vergelijkbaar met lezers die zelf niet schrijven. Die kijken dus anders naar het stuk dan iemand die zelf in dat wereldje zit. Inderdaad. Ik ben niet zo literair aangelegd, dus diepgang hoeft van mij niet perse. Kritisch vind ik dan wel weer leuk (of bedoelde je dat met diepgang?). Verder ben ik het helemaal met je eens. Dat heet inderdaad monoloog. Ik heb in de brugklas (we moesten er van school heen voor CKV - dat we toen nog niet hadden) ooit een stuk gezien met drie spelers en in de twintig personages. Dan deden ze een hoed op of een jas uit en waren ze weer een ander personage. Dát vond ik pas saai. Hoofdzakelijk omdat ik na vijf minuten al kwijt was wie wie was. Er gebeurde verder ook niets; ze zaten en praatten alleen maar. Vorig jaar heeft mijn club een stuk opgevoerd waarin de spot werd gedreven met de mobiele telefoon. De jeugd communiceert niet écht meer met elkaar (volgens dat stuk). Het leek me op zich best een leuk stuk en sommige scènes waren dan ook heel geslaagd (tegenover elkaar staan en met elkaar een gesprek voeren via de telefoon), maar voor de kijker was het waarschijnlijk heel saai en verwarrend omdat er bijna alleen monologen in zaten. Ik vond het zelf ook niet echt leuk om te spelen. Laat mij maar lekker reageren op échte mensen en niet op een denkbeeldige stem vanuit de telefoon. Zowel om te kijken als om te spelen vind ik andere soorten stukken dus leuker. :)

Ik weet ook mijn eerste week op de middelbare school nog, eigenlijk al mijn eerste schooldagen van de laatste jaren. :P Het zou best kunnen doordat je ouder bent, je brein dan anders werkt ofzo, en dat je hierdoor nieuwe dingen beter onthoudt. Of dat doordat je ouder bent, dingen sneller opgeslagen worden in het langetermijngeheugen. Nou ja, ik weet niet hoe het wetenschappelijk zit, maar het valt me gewoon op dat het bij mij zo is. Wel vraag ik me af of het te onderzoeken geweest zou zijn voor je biologie. Als er niet echt artikels zijn over het onderwerp (dat weet ik dus niet), is het erg moeilijk om voor school daar zelf een heel experiment voor uit te voeren. Dat gaat, denk ik, buiten je mogelijkheden als middelbare scholier. Ik heb niet echt een geschikt stuk liggen voor WN!, omdat ik de laatste tijd me eigenlijk alleen maar bezig heb gehouden met langere verhalen. Uitgezonderd gedichtjes schrijven dan en wat blogberichten, maar die acht ik niet echt geschikt voor die wedstrijd. Evenmin geschikt als mijn mislukte poging om een kinderverhaaltje te schrijven. :D Ik snap wel wat je bedoelt met het schrijven in je hoofd. Ik weet ook altijd mijn eerste hoofdstuk precies en denk altijd op voorhand in mijn hoofd de hele verhaallijn uit voor ik aan een lang verhaal begin. Tijdens het schrijven zelf, voeg ik nog extra passages toe, omdat ik me zoveel mogelijk probeer in te leven en dan denk ik opeens: 'Hé, dit zou best kunnen gebeuren.' Hierdoor is mijn uiteindelijke plotverloop vaak anders dan ik eerst voor ogen had. Enerzijds moet je zo wel redelijk wat aanpassen bij het herschrijven, anderzijds is het altijd leuk om op die manier te experimenteren. En ik merk vaak hierdoor een natuurlijker resultaat te krijgen. :) Wil je dan later wel bijvoorbeeld verder als regisseuse in het toneel? Ik begrijp wel dat je het gewoon als een erg leuke hobby ziet. Schrijven staat inderdaad op papier en foutjes kun je makkelijk aanpassen, bij toneel gebeurt het gewoon ter plaatse op het podium. Dat kun je niet schrappen, alleen de minpuntjes in je achterhoofd meenemen naar de volgende voorstelling. Daardoor ziet ook geen enkele voorstelling er precies hetzelfde uit. Met diepgang bedoel ik verschillende dingen. Dat kan kritisch zijn, of een bepaald onderwerp vanuit een andere hoek belichten en er erg diep op ingaan, zodat je er meer over te weten komt dan je al wist. Zodat je na afloop denkt: 'Zo, nu heb ik wat bijgeleerd.' Of: 'Op die manier had ik er nog nooit naar gekeken.' Diepgang in de zin van literair mag voor mij op zich wel, alleen, als er dan téveel diepgang komt, begrijp ik het niet meer. Dan vind ik het zelfs eerder saai worden, juist omdat ik het allemaal niet meer kan volgen. Ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel. :confused:

Ik niet. Wat ik me wel herinner is dat er altijd erg veel lessen uitvallen i.v.m. het brugklaskamp waardoor veel leraren afwezig zijn. En dat zijn nooit de eerste of laatste uren... De eerste dag kenmerkt zich dus vooral door wachten. Gelukkig :rolleyes: viel het dit schooljaar mee. Dat is niet te onderzoeken, maar momenteel ben ik in een fase waarin ik alles leuker vind dan mijn eigen onderzoek. Vooral datgene wat onmogelijk is. Een kinderverhaaltje zou ik ook niet doen, nee. Grappig. Als de kans zich zou voordoen misschien wel. Het is niet mijn droom, maar ik sluit het niet uit. Naast het hobby-aspect leer je ook gewoon erg veel van hoe een (goed) scipt in elkaar zit. Dat kan nog wel eens van pas komen. Inderdaad. Oh, dan ben ik het wel met je eens. Dat onbegrijpelijke is inderdaad het struikelblok.

Dames, kan dit privé?

Ik begrijp dat je alles leuker vindt dan je eigen onderzoek, heb ik momenteel ook met mijn onderzoek. :) Het is gewoon pokkeveel werk. Toneel is idd handig om script te leren schrijven. Maar, volgens mij gaan we een beetje té veel off-topic, denk ik, als ik kijk naar de reactie van L'Chaim. Daar was ik me even niet van bewust. :P En ik wil natuurlijk niet direct als nieuweling daar problemen mee krijgen... Hoe dan ook: ik duim dit jaar voor je bij de WN!-wedstrijd!!!! :D

Ja, dat is inderdaad het probleem. Alles kost zó veel tijd. Ik heb drie of vier projecten (waaronder biologie) die af moeten in maart. Leuk. Absoluut, maar omdat ik blijkbaar liever proza schrijf, helpt het nog niet erg veel. :P (Hoewel ik het aanpassen van het stuk érg leuk vond en er veel van geleerd heb) Bedankt. :) Eerst nog maar even een manier om het verhaal duidelijker te maken uit mijn duim zuigen en dan kan ik mijn eigen duimen daar ook voor gebruiken. :D