Literair?

Dus literair schrijven is vloeiend de moelijke woorden op papier zetten en daarmee je lezer meevoeren in je eigen gedachtengang? Euh, dat doen we toch al met onze verhalen? Oké, de woord keuze die we daarbij gebruiken is voor de meesten, meestal goed te volgen. Dat doen we natuurlijk bewust om een groter publiek te bereiken. Is dan literair schrijven, schrijven voor een hoger ontwikkeld geestelijk niveau van bepaalde lezende mensen? Mensen die buiten het gemiddelde intelligentie niveau, en dus hoger ontwikkeld zijn, als de gemiddelde lezer? Is dát nu Literair schrijven?? Bobcat.

Ook mijn idee over literatuur verandert met de tijd. Iemand met veel kennis van de taal en veel kennis van hetgeen waarover hij schrijft is in staat om zijn verhaal op een natuurlijke, schijnbaar simpele, maar rijke manier over te brengen op anderen, gebruik makend van alle elementen uit de taal en het onderwerp waarover hij schrijft. Die mensen zijn in staat om literatuur te schrijven. Het heeft voor mij te maken met de mate van ervaring op alle vlakken die tezamen een verhaal vormen, het onderwerp, de taal, creativiteit, kunstzinnigheid, levenservaring, schrijfstijl... En ja, er zijn ook goede niet literaire schrijvers, voor mij toch. Literatuur heeft trouwens voor mij een wat wrange bijsmaak aangezien ik nog steeds niet helemaal ben bijgekomen van de weerzin waarmee ik mij door mijn verplichte literatuurlijst op de middelbare school heb geworsteld.

Dus iemand die op een deskundige wijze en geschiedkundig correct beschrijft hoe Toetankahmon is overleden is literair bezig? Nou, die 16 jarige jonge koning is gewoon uit zijn karos gevallen en heeft daarbij een beenwond opgelopen, Die is gaan ontsteken. Dat heeft hem een bloedvergiftiging opgeleverd. Daaraan is hij overleden. ( Toen hadden ze nog geen peniciline) Is dat Literair? Nee, ik ben nog steeds niet overtuigd wat nou precies literair is. Ik wacht de verdere reacties af! Eens zal toch de definitie van literair toch echt duidelijk moeten zijn. Bobcat.

Is dan literair schrijven, schrijven voor een hoger ontwikkeld geestelijk niveau van bepaalde lezende mensen? Mensen die buiten het gemiddelde intelligentie niveau, en dus hoger ontwikkeld zijn, als de gemiddelde lezer? Is dát nu Literair schrijven?

Dat vind ik wel. Hoewel ik het niet direct aan intelligentie wil koppelen, ik denk dat minder intelligente mensen die veel lezen zich daarin kunnen ontwikkelen. Signalen daarvoor: - Op het VWO worden literaire werken op de boekenlijst gezet, op het VMBO komen de leerlingen ook weg met jeugdromans. - wie moeite heeft met lezen, zal weinig plezier beleven aan het complexere tekst. Goed (begrijpend) kunnen lezen is in veel gevallen de sleutel tot succes op school. - er wordt onderscheid gemaakt in leesniveau's, waarbij literatuur (anders dan moderne, populaire literatuur) het C-niveau heeft, wat slechts door een heel beperkt deel van de bevolking begrepen wordt. Ik vergelijk dat met: - klassieke muziek, vooral de live-concerten - non-figuratieve, abstracte en soms surrealistische (moderne) kunst - kunstvormen als ballet, klassiek theater (anders dan komedie, cabaret) - diverse vormen van meer experimentele handwerken, waaronder koken. Daar zijn het ook vaak de hoger opgeleiden die ervan weten te genieten. Ik vermoed dat dat is omdat je langere tijd geconcentreerd moet kunnen zijn, er bij na moet denken, snel verbanden moet kunnen leggen en uit een grote doos met referenties moet kunnen putten.

En als roman = literatuur, zijn doktersromans dan literatuur, of ondanks de benaming geen romans? En kunnen gedichten, kortverhalen, drama, mondelinge overleveringen, novelles geen literatuur zijn?

Die doktersromans worden niet voor niets meestal romannetjes genoemd. Dat verkleinwoord zegt voldoende. Maar ik wil hier geen woordspel van maken. Ik zou een doktersroman geen roman noemen, behalve misschien in de eerste betekenis die ik noemde: de omvang. Wat betreft andere vormen. Korte verhalen en novelles zijn ook omvangaanduidingen die voor ieder genre kunnen gelden. En gedichten, drama etc. Die heb ik niet genoemd. Het ging mij vooral om verhalend proza, of fictie zo je wilt. Maar ik zie zo 1 2 3 niet dat mijn redenering daarvoor niet opgaat. Als de essentie van de tekst het genre bepaalt, maakt de vertelvorm niet veel uit.

Jij vindt het handig, maar mij lijkt het uitermate onhandig om van twee overlappende verzamelingen één te maken.

Welke twee?

En als je zegt dat je literatuur schrijft, heb je daar dan echt geen literaire stroming bij in gedachten? Bedoel je dan eigenlijk niet gewoon dat je fictie schrijft en verder geen specifiek genre of stroming aanhangt, of meerdere, of dat je het voor jezelf nog moet ontdekken?

Onder literaire stroming versta ik weer iets anders. Dat is meer een historische indeling van stijlkenmerken. En nee ik bedoel niet dat ik geen specifiek genre 'aanhang'. Hoewel dat ook een oplossing is: als je niet de bekende genres als thriller, fantasy vertegenwoordigt dan hoor je dus in een naamloze categorie. Maar omdat dat toch de werken blijken te zijn die in het algemeen literair genoemd worden zet dat de deur open voor literatuur als afvoerputje. En dat is ook weer niet wat ik bedoel en bovendien is dat in tegenspraak met de praktijk. Ik bedoel dat mijn schrijfwerk valt in de categorie van wat meestal literatuur genoemd wordt.

Dus iemand die op een deskundige wijze en geschiedkundig correct beschrijft hoe Toetankahmon is overleden is literair bezig? Nou, die 16 jarige jonge koning is gewoon uit zijn karos gevallen en heeft daarbij een beenwond opgelopen, Die is gaan ontsteken. Dat heeft hem een bloedvergiftiging opgeleverd. Daaraan is hij overleden. ( Toen hadden ze nog geen peniciline) Is dat Literair?

Alleen kennis van geschiedenis is niet voldoende. Kennis van de taal moet ermee samengaan, een dosis creativiteit en kunstzinnigheid en de wil om het geschiedenisverhaal op een creatieve (die dus niet geschiedkundig correct hoeft te zijn), kunstzinnige en technisch rijke (dus gebruik makend van alle elementen uit de taal) manier op papier te zetten. Ik denk ook dat het samenhangt met mentale intelligentie (wat een complex begrip is). Literatuur schrijven valt niet te leren van anderen, of te kopiëren. Je moet het in je hebben. Al maakt iedereen natuurlijk een leerproces door en is oefenen van groot belang en daarbij kan het helpen om te kijken naar hoe anderen het doen. Maar uiteindelijk heeft iedereen een maximale capaciteit en de een bereikt daarmee een literair niveau, de ander niet. Net zoals alleen sommigen in andere disciplines uitblinken op bepaalde (vaak meerdere, maar zeker niet op alle) vlakken. En dat uitblinken zijn creatieve uitingen waar men geen echte grip op heeft. Net daarom valt het niet te leren. Als schrijver van niet literair werk moet je dat denk ik ook helemaal niet willen, dat staat je leerproces volgens mij alleen maar in de weg en ondermijnt de kwaliteit van je werk. Literatuur is voor mij een hogere discipline, maar niet meer waardig boven andere werken.

Beste Anna, dus als je het van nature niet aanvoelt en het als schrijver niet zal kunnen verwoorden zul je nooit een literatuur schrijver kunnen zijn? Het is dan een beetje als de ene schrijver kan toveren en de andere niet? Harry Potter op papier? Bobcat.

Dus iemand die op een deskundige wijze en geschiedkundig correct beschrijft hoe Toetankahmon is overleden is literair bezig? Nou, die 16 jarige jonge koning is gewoon uit zijn karos gevallen en heeft daarbij een beenwond opgelopen, Die is gaan ontsteken. Dat heeft hem een bloedvergiftiging opgeleverd. Daaraan is hij overleden. ( Toen hadden ze nog geen peniciline) Is dat Literair?

Alleen kennis van geschiedenis is niet voldoende. Kennis van de taal moet ermee samengaan, een dosis creativiteit en kunstzinnigheid en de wil om het geschiedenisverhaal op een creatieve (die dus niet geschiedkundig correct hoeft te zijn), kunstzinnige en technisch rijke (dus gebruik makend van alle elementen uit de taal) manier op papier te zetten. Ik denk ook dat het samenhangt met mentale intelligentie (wat een complex begrip is). Literatuur schrijven valt niet te leren van anderen, of te kopiëren. Je moet het in je hebben. Al maakt iedereen natuurlijk een leerproces door en is oefenen van groot belang en daarbij kan het helpen om te kijken naar hoe anderen het doen. Maar uiteindelijk heeft iedereen een maximale capaciteit en de een bereikt daarmee een literair niveau, de ander niet. Net zoals alleen sommigen in andere disciplines uitblinken op bepaalde (vaak meerdere, maar zeker niet op alle) vlakken. En dat uitblinken zijn creatieve uitingen waar men geen echte grip op heeft. Net daarom valt het niet te leren. Als schrijver van niet literair werk moet je dat denk ik ook helemaal niet willen, dat staat je leerproces volgens mij alleen maar in de weg en ondermijnt de kwaliteit van je werk. Literatuur is voor mij een hogere discipline, maar niet meer waardig boven andere werken.

Ik denk dat iedereen een stukje gelijk heeft in de mening van wanneer iets literair is of niet. Voor mij betekent het, bij de genoemde stellingen, dat de hp gedurende het verhaal groeit en op het einde boven zichzelf is uitgestegen als je het met het begin vergelijkt van het boek/gedicht/novelle of anderszins. Dan heb je groei, woord- en zinsgebruik, alles in een. Dat het mooi omschreven en niet hapklaar uitgwerkt voor je ogen staat, lijkt me duidelijk. je moet er wel door geraakt worden op die manier dat je het zelf voor ogen ziet door je fantasie aan te boren.

Misschien een erg nuchtere respons, maar De lord of the ring, heeft dat allemaal in zich door de persoonlijkheid van Frodo. Is dat dan literair geschreven? Vele van de medespelers overstijgen zichzelf en hun gedachte mogelijkheden tijdens het verloop van het verhaal. Is dat de essentie van literatuur? Bobcat.

Suma, dan is elk goed boek toch literatuur? Zelfs in chicklits kunnen personages boven zichzelf uitstijgen en ik denk niet dat veel mensen chicklit nou meteen met literatuur associëren...

Mijn professor literatuur definieerde het anders net als Suma. In literatuur maken personages een ontwikkeling door, in lectuur niet. Vind ik ook wat kort door de bocht, maar het is natuurlijk wel een meetbare en dus handige definite.

Hm. Als dat de definitie van literatuur is, is het schrijven ervan dus helemaal niet zo moeilijk als het lijkt en zijn heel veel boeken dus onder 'literatuur' te scharen. Hoe zit het dan met kinderboeken? Daar maken personages ook vaak een ontwikkeling door en overstijgen ze zichzelf... Vallen die dan ook onder het kopje 'literatuur'?

Beste Anna, dus als je het van nature niet aanvoelt en het als schrijver niet zal kunnen verwoorden zul je nooit een literatuur schrijver kunnen zijn? Het is dan een beetje als de ene schrijver kan toveren en de andere niet? Harry Potter op papier? Bobcat.

Goh, ik denk idd dat als iemand van nature niets aanvoelt op taalgebied en het niet kan verwoorden dat die geen kans maakt om ooit literatuur te schrijven. Met toveren heeft dat volgens mij niets te maken. Maar misschien heb ik het wel mis, Bobcat, de discussie over of iets aangeboren/aangeleerd is, is een lastige waarop geen antwoord bestaat. Ik kan alleen mijn eigen gevoel erover geven, net zoals de bestempeling of iets literatuur is of niet een subjectief oordeel blijft, wie het ook geeft :) Mijn stelling 'je moet het in je hebben' baseer ik op het moment op wat ik bij onze sledehonden zie. Een aangeboren aspect lijkt een essentiële rol te spelen in hoe de hond uiteindelijk presteert. Hoe sterker dat aspect aanwezig is, hoe minder training er nodig is, hoe meer de hond uit zichzelf presteert. Maar nu ik dit zo opschrijf, bedenk ik mij dat ik niet weet of een hond die het aspect (wat trouwens een verzameling eigenschappen is, niet alleen 1 eigenschap, en volgens mij geldt dat voor literatuur schrijven ook, er zijn meerdere eigenschappen voor nodig dan alleen taalgevoel) totaal niet heeft (zichtbaar voor mij) na heel veel training niet toch evengoed kan presteren als een hond die dit aspect wel sterk in zich heeft. Ik weet daarop het antwoord niet, want ik heb zo'n hond nog niet voor me gehad. Wel volwassen honden (zonder ervaring en de een kun je zo in een sledeteam zetten en hij trekt en de ander heeft geen flauw idee wat hij in dat team staat te doen), maar ik ken nog geen pups met helemaal geen zichtbare aanleg die we konden meenemen in de training. Dit even ter verduidelijking van waar mijn stelling vandaan komt, niet bedoelt om van het onderwerp af te stappen.

Hm. Als dat de definitie van literatuur is, is het schrijven ervan dus helemaal niet zo moeilijk als het lijkt en zijn heel veel boeken dus onder 'literatuur' te scharen. Hoe zit het dan met kinderboeken? Daar maken personages ook vaak een ontwikkeling door en overstijgen ze zichzelf... Vallen die dan ook onder het kopje 'literatuur'?

Dat ze aan het einde "winnen" is niet het jezelf overstijgen. Het gaat er meer om dat de personages één worden met het verhaal, dat ze een bepaalde boodschap uit het verhaal gaan belichamen. Vaak zie je aan het einde een soort verlossing waarin de hoofdpersoon zich iets beseft, de wereld anders is gaan zien, en zich er dan bij de situatie neerlegt. In veel literatuur is de hoofdpersoon aan het einde meer een slachtoffer, hij offert zichzelf voor iets op, waardoor de wereld weer verder kan gaan zonder de hoofdpersoon die er nogal dwars in lag (door nieuwgierigheid, door zich te verzetten, door zich er als observator buiten te stellen, door de wereld te willen veranderen). In die zin kent literatuur weinig helden en zelden een echte happy ending.

Na al dat gebeuren over literatuur hier de laatste maanden, denk ik dat 'literatuur' een label is voor boeken zijn die veel mensen willen lezen, waar ze van genieten en waar ze het vervolg ook van willen lezen. In dat opzicht zijn Harry Potter, Twilight en de Donald Duck ook literatuur :P en heten de populaire 'literaire thrillers' niet voor niets literair. Maar te zien aan alle discussie vind ik 'literatuur' een te vage term om ergens van te zeggen: 'dat is literatuur'. Ik vind verhalen mooi of niet, ik geniet ervan of niet, en daar blijft het voor mij bij.

denk ik dat 'literatuur' een label is voor boeken zijn die veel mensen willen lezen, waar ze van genieten en waar ze het vervolg ook van willen lezen.

Dat zullen niet veel middelbarescholieren met je eens zijn. Die ellendige literatuurlijsten met die ouwe, dooie, saaie boeken. Maar het is ook een praktische oplossing, dat ben ik met je eens. De bestsellerlijst gebruiken als maat voor literatuur. Nu de literaire jury's daar nog van overtuigen. Bij publieksprijzen werkt het al wel zo.

Dat zullen niet veel middelbarescholieren met je eens zijn. Die ellendige literatuurlijsten met die ouwe, dooie, saaie boeken.

:D Maar volgens mijn definitie slaan die literatuurlijsten juist nergens op, omdat ze het juist niet willen lezen.

Dat zullen niet veel middelbarescholieren met je eens zijn. Die ellendige literatuurlijsten met die ouwe, dooie, saaie boeken.

:D Maar volgens mijn definitie slaan die literatuurlijsten juist nergens op, omdat ze het juist niet willen lezen.

Dat klopt. Leerlingen zullen blij zijn met jouw defintie. Alleen die leraren.... Ik heb een dubbel gevoel (zoals dat tegenwoordig heet) over die lijsten. Het lijkt me niet verkeerd dat leerlingen kennis nemen van oude werken (ik heb er veel aan gehad), maar waarom er geen moderne populaire werken opstaan, begrijp ik niet. Is dat luiheid van leraren? Durven die de discussie met leerlingen niet aan over het nivo van die werken?

Ik heb een dubbel gevoel (zoals dat tegenwoordig heet) over die lijsten. Het lijkt me niet verkeerd dat leerlingen kennis nemen van oude werken (ik heb er veel aan gehad), maar waarom er geen moderne populaire werken opstaan, begrijp ik niet. Is dat luiheid van leraren? Durven die de discussie met leerlingen niet aan over het nivo van die werken?

Je kunt van moderne werken nog niet goed zeggen wat de impact is op de cultuur, of andersom, hoe de cultuur van nu van invloed is op het werk. Omdat je dergelijke culturele stromingen en hun impact pas achteraf kunt vaststellen en interpreteren. Bij veel andere moderne schrijvers gaat het om jonge mensen die net hun debuut afhebben, of die belangrijke tweede. Dat valt er over hun oeuvre ook nog niet veel te zeggen, evenmin als tot welke literaire stroming dit behoort. Ik kan me ook voorstellen dat docenten Nederlands, die zelf niet per definitie Neerlandici zijn, noch literatuurkenners, bepaalde boeken en vooral stromingen bij hun opleiding moeten hebben besproken om ze zelf goed te kunnen plaatsen. Als die kennis uit vakbladen moet komen, zal er ook enige tijd overheen gaan voor het daar behandeld kan worden, want het is ondoenlijk om van de laatste paar jaar alle boeken in het genre literatuur te duiden. Daar komt bij dat het aantal te lezen boeken een stuk minder is dan 25 jaar geleden. Als je dan een brede algemene kennis van de Nederlandse literatuur(geschiedenis) wilt bieden op het eindexamen, dan is er nauwelijks ruimte voor moderne werken met gemiddeld 1 boek per eeuw. "Modern populair bij scholieren", wat is dat eigenlijk? Ik denk dat wanneer Twilight verplicht wordt, het ook niet meer aantrekkelijk is. Edit: ik heb nagezocht hoe dat zat met het aantal boeken. Voor het vmbo geldt:

De kandidaat dient tenminste 10 boeken van oorspronkelijke Nederlandse literatuur te lezen. Samen dienen deze titels betrekking te hebben op tenminste 960 pagina’s tekst. Eén van de boeken mag vervangen worden door een verfilming van een Nederlands literair boek of een toneelstuk van een Nederlands literair boek.

Bron. Elders kwam ik voor het VWO (in de bovenbouw) tegen: 12 romans en 20 gedichten. Dat is maar 4 romans per jaar. Ter vergelijking: mijn literatuurlijst examen VWO (1989)

Ik denk dat er genoeg mensen zijn die Twilight verschrikkelijk vinden en niet eens door de eerste pagina heen komen. Of willen komen. Ik denk ook dat deze definitie van Waus:

Ik vind verhalen mooi of niet, ik geniet ervan of niet, en daar blijft het voor mij bij.

ontzettend goed is.

Ik vond deze definitie nog:

Maar hoe herken je een literair boek, daar zijn namelijk geen bepaalde richtlijnen voor. Hoewel de grens vaak moeilijk te trekken is is er wel degelijk verschil tussen literatuur en lectuur. Niet literaire taal is ‘vlak’ en vaak alleen gericht op de inhoud en niet op de vorm. Literaire taal is ingewikkelder, de woordenschat van de schrijvers is groter en de boodschap komt niet altijd zo uit de tekst naar voren, daar moet je als lezer je best voor doen.

Bron Eten vind ik lekker of niet, en ik kan van een kroket met friet genieten, maar ook van een gerecht van een topchef. Het een maakt het ander niet minder lekker. Maar je merkt wel dat er een duidelijk verschil is. Ik zie dat bij verhalen niet anders.

Ik vond deze definitie nog:

Maar hoe herken je een literair boek, daar zijn namelijk geen bepaalde richtlijnen voor. Hoewel de grens vaak moeilijk te trekken is is er wel degelijk verschil tussen literatuur en lectuur. Niet literaire taal is ‘vlak’ en vaak alleen gericht op de inhoud en niet op de vorm. Literaire taal is ingewikkelder, de woordenschat van de schrijvers is groter en de boodschap komt niet altijd zo uit de tekst naar voren, daar moet je als lezer je best voor doen.

Bron

Hoewel niet één op één hetzelfde, maar stijl bepaalt dan dus in grote mate of iets literatuur is. Daar kan ik me wel in vinden. In een andere discussie (http://www.schrijvenonline.org/forum/111097) werd stijl ook als dominant element genoemd voor een boek dat je raakt, een boek dat je graag herleest.

Ik vond deze definitie nog:

Maar hoe herken je een literair boek, daar zijn namelijk geen bepaalde richtlijnen voor. Hoewel de grens vaak moeilijk te trekken is is er wel degelijk verschil tussen literatuur en lectuur. Niet literaire taal is ‘vlak’ en vaak alleen gericht op de inhoud en niet op de vorm. Literaire taal is ingewikkelder, de woordenschat van de schrijvers is groter en de boodschap komt niet altijd zo uit de tekst naar voren, daar moet je als lezer je best voor doen.

Bron

Hoewel niet één op één hetzelfde, maar stijl bepaalt dan dus in grote mate of iets literatuur is. Daar kan ik me wel in vinden. In een andere discussie (http://www.schrijvenonline.org/forum/111097) werd stijl ook als dominant element genoemd voor een boek dat je raakt, een boek dat je graag herleest.

Maar dan kun je toch nog steeds niet liniair spreken van 'literatuur'? De een leest een boek wel graag meerdere keren, de ander komt na herhaalde pogingen niet verder dan bladzijde 100. Ik vind stijl wel meebepalend voor een kenmerk literatuur, maar niet bovenmatig. Dan vind ik gelaagdheid zwaarder wegen. Als ik de verhalen van het experiment lees, kan ik er bijna geen enkele literair noemen. Wel enkele zinnen en dat ook nog niet in ieder verhaal. De ijkpunten staan gegeven, maar ik vraag me af waar die vandaan komen. Bovendien, als je elk boek, elk verhaal ook buiten die meegedaan hebben bij het experiment, met diezelfde geconcentreerde aandacht gaat lezen als de gegeven verhalen, dan vind je al bij de grootste flutroman wel zinnen die je literair kunt noemen. Hm, dat zou ook een conclusie kunnen zijn: bereidheid om een verhaal/boek/novelle dusdanig geconcentreerd gaan lezen totdat je een paar bijzonder fraai verwoorde zinnen tegenkomt die bovendien gelaagdheid kunnen vertonen.

Hoewel niet één op één hetzelfde, maar stijl bepaalt dan dus in grote mate of iets literatuur is. Daar kan ik me wel in vinden. In een andere discussie (http://www.schrijvenonline.org/forum/111097) werd stijl ook als dominant element genoemd voor een boek dat je raakt, een boek dat je graag herleest.

Ik begrijp waarschijnlijk wel wat je bedoelt maar niet schrijft, want het compliceert de vraag: wat is stijl? Is een slechte stijl géén stijl? Is de "hard boiled"-stijl van veel mannenthrillers, die zich duidelijk van een literaire stijl onderscheidt, nog wel stijl? En daar viel het al: de literaire stijl. Maar wat is daar dan literair aan? Ik denk dat het citaat daar een goede definitie aan geeft.

Hoewel niet één op één hetzelfde, maar stijl bepaalt dan dus in grote mate of iets literatuur is.

Dan komt de vraag om de hoek: hoe komt een schrijver aan zijn stijl? Ik stel de vraag niet specifiek aan jou, maar jij noemt het. Het is een serieuze vraag: hoe komt een schrijver aan zijn stijl?

Goede vraag Thérèse, is dat misschien iets voor een nieuwe topic? Ik zeg oefening en ontwikkeling, maar er is vast veel meer over te zeggen. De ijkpunten komen uit een vand e andere topics over literatuur Suma, het is een opsomming van wat daar door verschillende mensen genoemd werd. Ik weet zo 123 niet meer welk topic (we discussieren wat af over wat literatuur is), maar misschien weet Chrislaevers het nog?

Goede vraag Thérèse, is dat misschien iets voor een nieuwe topic? Ik zeg oefening en ontwikkeling, maar er is vast veel meer over te zeggen. De ijkpunten komen uit een vand e andere topics over literatuur Suma, het is een opsomming van wat daar door verschillende mensen genoemd werd. Ik weet zo 123 niet meer welk topic (we discussieren wat af over wat literatuur is), maar misschien weet Chrislaevers het nog?

Ik had ze opgeslagen omdat ik het wel interessant vond: 4° de ijkpunten zijn steunpunten, sommigen overlappen elkaar gedeeltelijk. Deze ijkpunten bakenen een gebied af waarin de schrijver kan manoevreren. - verfrissing, vernieuwing, - authenticiteit, geest van de schrijver, stijl, - tijdloosheid, kwaliteit (= gaat lang mee) - plot - universele diepgang - toegevoegde waarde aan het wereldbeeld van de lezer, laten nadenken, ontdekking door de lezer - gelaagdheid - ontwikkeleling/evolutie personages - taalgebruik dat aansluit bij verteller en verhaal - moleculaire verbinding van woorden met o.a. creativiteit

Hoewel niet één op één hetzelfde, maar stijl bepaalt dan dus in grote mate of iets literatuur is. Daar kan ik me wel in vinden. In een andere discussie (http://www.schrijvenonline.org/forum/111097) werd stijl ook als dominant element genoemd voor een boek dat je raakt, een boek dat je graag herleest.

Ik begrijp waarschijnlijk wel wat je bedoelt maar niet schrijft, want het compliceert de vraag: wat is stijl? Is een slechte stijl géén stijl? Is de "hard boiled"-stijl van veel mannenthrillers, die zich duidelijk van een literaire stijl onderscheidt, nog wel stijl? En daar viel het al: de literaire stijl. Maar wat is daar dan literair aan? Ik denk dat het citaat daar een goede definitie aan geeft.

Als stijl het onderscheidende element is, wil dat niet zeggen dat alles met stijl literatuur is. Ieder boek heeft namelijk wel een stijl, dat zou ieder boek literatuur zijn. Het betekent dat niet bv plot, setting, personages met onderscheidende element zijn, maar dus HOE er geschreven wordt. Hoe goed je plot ook is, hoe interessant je setting, het is lastig daarmee te 'scoren' om literatuur genoemd te worden. Maar met een verzorgde, fijnzinninge, of juiste rechthoekige (of welke andere kwalificaties je wilt gebruiken) kan dat dus wel. Vanuit dit gezichtspunt is ook duidelijk waarom een thriller nooit literair kan zijn. Ik heb veel gelezen met een goeie plot, maar de stijl komt nooit boven huis-tuin-en-keuken uit.

Goede vraag Thérèse, is dat misschien iets voor een nieuwe topic? Ik zeg oefening en ontwikkeling, maar er is vast veel meer over te zeggen.

In de schrijfbibiliotheek van Augustus is er een boek over: Schrijfstijl van Heidi Aalbrecht.

Vanuit dit gezichtspunt is ook duidelijk waarom een thriller nooit literair kan zijn. Ik heb veel gelezen met een goeie plot, maar de stijl komt nooit boven huis-tuin-en-keuken uit.

Ik vind Bert Hiddema in dat opzicht toch wel naar literatuur trekken, en Peter de Zwaan ook (vooral zijn wat oudere werk). Maar ze vallen me dan wel vooral op als uitzonderingen.