Hun vader of meneer Jansen?

Pappa / Papa vind ik ook een tikje kinderachtig. Of je 'Hun vader' of 'Meneer Jansen' gebruikt is denk ik afhankelijk van het perspectief dat je gebruikt. Volgt het verhaal de twee kinderen? Dan zou ik 'hun vader' schrijven. Volgt het hun vader? Dan zou ik 'meneer Jansen' (of iets dergelijks) gebruiken. 'Hun vader' verwijst namelijk naar de relatie die hij heeft met de hoofdpersonen, terwijl 'meneer Jansen' ook iemand zou zijn als hij geen kinderen zou hebben. Hij zou zelf, in zijn eentje, de hoofdpersoon kunnen zijn.

Pa Jansen?

Wat is je perspectief?

Door pap (pa, papa) toe te voegen aan de eerste zin geef je aan dat Meneer Jansen de vader is. Eventueel kun je het woord 'zus' toevoegen in de tweede zin. Maar ook zonder het woord 'zus' kun je aannemen dat beide kinderen, kinderen zijn van meneer Jansen: 'Gaan we zo naar huis pap?' vraagt Nils. 'Ik vind er ook niks aan hier,' moppert (zus) Tamara. Meneer Jansen zucht. 'Straks.' Het woord 'Hun' kun je volgens mij zonder problemen weglaten. Toevoeging van een zin, om aan te geven dat de vader Meneer Jansen is: 'Gaan we zo naar huis?' vraagt Nils. 'Ik vind er ook niks aan hier,' moppert Tamara. Vader zucht. 'Straks.' Meneer Jansen kijkt naar zijn kinderen... etc. (o.i.d.) Optie drie: 'Gaan we zo naar huis?' vraagt Nils. 'Ik vind er ook niks aan hier,' moppert Tamara. Vader Jansen zucht. 'Straks.' Hoe je het oplost hangt af van het perspectief en de plaats van deze dialoog in het verhaal. *** De helft van mijn hersenen staat nog in slaapstand dus hoop maar dat ik het duidelijk heb overgebracht.

Wat is er dan mis met 'hun vader'? Lijkt mij zelf de beste oplossing.

@The Menace en Schli: het perspectief ligt bij de kinderen @Fae: leuke oplossingen, ik zal er eens over nadenken. De rest natuurlijk ook bedankt

Als het perspectief bij de kinderen ligt, zou ik papa schrijven, of desnoods hun vader (hangt ook van de leeftijd van de kinderen af), maar zeker niet meneer Jansen. Denk jij aan je eigen vader als meneer Jansen?

@The Menace en Schli: het perspectief ligt bij de kinderen

Ja, maar wat is je schrijfperspectief?

@The Menace en Schli: het perspectief ligt bij de kinderen

Ja, maar wat is je schrijfperspectief?

Ik neem aan alwetende verteller, tenminste dat lijdt ik van die 3 zinnen af. Anders zou er één ik moeten zeggen.

Waarom neem je dat aan? Als Wiske zegt dat het perspectief bij de kinderen ligt, neem ik aan dat ze het over een personaal perspectief heeft, ook al doet die meneer Jansen anders vermoeden. Bij een alwetende verteller ligt het perspectief immers niet bij één van de personages maar bij een verteller die niet bij het verhaal betrokken is.

Over een personal perspectief weet ik niets, wist niet eens dat het bestond :o. Dus ik neem mijn vorige reactie terug :).

Het is inderdaad het perspectief van de alwetend verteller, dat had ik erbij moeten zeggen, sorry. Maar toch vind ik 'vader' dan wat afstandelijk of zelfs ouderwets en 'pappa' te kinderachtig. Normaal gesproken hoef ik ook nooit over dit soort dingen na te denken, omdat er geen vader of moeder in zicht is, of maar één HP met z'n ouders. Ik doe dit voor het eerst en voel me echt een kluns :D . Misschien kan ik binnenkort de tijd vinden iets op proeflezen te plaatsen, dat maakt het wat duidelijker. In ieder geval ben ik al blij dat jullie meedenken.

Geef me zelf een schouderklopje (A) haha. 'Gaan we zo naar huis?' vraagt Nils. 'Ik vind er ook niks aan hier,' moppert Tamara. Hun vader zucht. 'Straks.'... Vind ik niet veel mis mee, als ik eerlijk ben. Eventueel: Paps zucht? Maar dat klinkt ook weer zo hmpf, is mijn menig.

Hun vader zucht. Pa zucht. Beide kunnen wel, lijkt me.

Eerlijk gezegd vind ik "meneer Jansen" wel kunnen, maar het geeft een andere toon aan het verhaal. Je kunt bijvoorbeeld Matilda van Roald Dahl eens als vergelijkingsmateriaal nemen. De vader wordt daar afwisselend aangeduid met "meneer Wurmhout" en "haar vader" en dat werkt prima. Het heeft ook wel wat dat hij daardoor niet alleen maar "de vader van Matilda" is. Ook dit boek heeft overigens een alwetende verteller.

Ik zat met hetzelfde en de leden van mijn schrijfclub werden gek van het 'gehun'. Niet doen, zeiden ze. Dus heb ik de eerste keer 'hun vader' en 'hun moeder' geschreven en daarna gewoon 'vader' en 'moeder' zonder hun. Dit was vanuit het personale perspectief. Later, vanuit het perspectief van een jonger zusje, gebruik ik 'pap' en 'mam' om aan te geven dat het een jonger kind is.

Verschilt natuurlijk heel erg van de kinderen en de ouders. Mijn ouders waren nooit zo streng, dus die mocht ik gewoon bij de voornaam noemen. In zo'n geval kan dus gewoon de voornaam van de vader noemen. Zijn de ouders strenger of is het kind beleefder, dan is 'vader' of 'pa' de beste optie, denk ik. 'Meneer Jansen' vind ik dan weer wat te afstandelijk voor een vader. Dat zou ik alleen gebruiken als de kinderen niet zo'n goede band met de vader hebben.

Als het verhaal verteld wordt door een alwetende verteller, en het gaat over mensen die een nauwe betrekking met elkaar hebben, zoals kinderen en hun vader, en het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de kinderen, zou je naar mijn idee de vader een 'naam' (*) moeten geven, zoals ook de kinderen een naam hebben. Je schrijft immers niet: Meneer Jansen is met de kinderen Nils en Tamara in de dierentuin. 'Gaan we zo naar huis?' vraagt zijn zoon. 'Ik vind er ook niks aan, hier,' moppert zijn dochter Tamara. Meneer Jansen zucht. Dan krijg je een heel ander verhaal. (*) Met een naam bedoel ik de naam waarmee de kinderen hun vader aanspreken, of zoals ze hem zien / ervaren <- je schrijft immers vanuit de kinderen. Misschien kijken ze naar hem als meneer Jansen. Dat geeft het verhaal direct een bepaalde toon. Ik kijk zo even in Wiplala van Annie M. G. Schmidt; ik geloof dat zij ook meneer ... schrijft. Edit: Qua Wiplala zit het iets anders. Het boek begint met vier plaatjes plus tekst: Meneer Blom at zijn soep zo: Johannes at zijn soep zo: Nella Della at haar soep zo: En Vlieg de poes lebberde zijn soep van een schoteltje. Zo: Hoofdstuk 1: 'Dat was goeie soep,' zei vader Blom. 'En wat krijgen we hierna?' 'Bruine bonen,' zei Nella Della. (...) 'En wat is er toe?' vroeg Johannes. (uit: Wiplala weer, Annie M. G. Schmidt, N.V. De Arbeiderspers, Amsterdam, 1962)

@Thérèse: Wiplala :) . De combinatie van meneer Blom en vader Blom vind ik ook grappig. @Sjee: jij en jouw schrijfclub laten me weer twijfelen :D . Aan iedereen: Ik denk dat ik een combinatie ga gebruiken. Jullie hebben me zelfs op een heel nieuw idee gebracht.

Wiske schreef: "Ik heb verschillende boeken doorgebladerd, maar heb niets gevonden wat ik leuk vind. De situatie is: twee HP's van elf jaar in gesprek met hun vader." In de roman Tirza gebruikt Arnon Grunberg heel consequent "de echtgenote", als hij de vrouw van de HP benoemt. In dit geval geeft het ook aan hoe de relatie is tussen de HP en zijn vrouw. Ikzelf ben bezig met een verhaal waarin ik daar ook nog mee worstel. Een HP met een zeer dominante vader. Om die dominantie te laten uitkomen neig ik er naar om de vader ook consequent aan te duiden als "meneer huppelepup" in plaats van "zijn vader" o.i.e. Waarmee ik zeggen wil: het hangt er volgens mij vanaf hoe je de relatie wilt inkleuren.

Ja, klopt. Ik heb het gecombineerd waarbij het 'meneer' toch niet te afstandelijk is geworden. Welkom, trouwens :) .

Dank je :-)